ဒုိက္ဦးနဲ႔ပက္သက္ေနတဲ႔DYA

မထင္မရွား အပိုင္းအစမ်ား လူဗိုလ္ (၁) DYA ကိုေမြးဖြားျခင္း။ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီလူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးအၿပီး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံေဒသအသီးသီးရိွ ဒီမိုကေရစီလုိလားသူမ်ား သည္၊ ဒီမိုကေရစီကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးျဖင့္သာ အရယူႏိုင္မည္ဟူေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ကို ဆုပ္ကိုင္မိခဲ့ၾကေပ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ႏိုင္သည့္လမ္းေၾကာင္းမ်ားရွာကာ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမအသီးသီးသုိ႔ ေျပး၀င္ခို လႈံခဲ့ၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ မိမိတို႔ရွမ္းျပည္နယ္၊ ပအို၀့္နယ္ေျမေရာက္၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္တစုလည္းအပါအ၀င္။ မိမိတို႔အား ပအို၀့္ျပည္သူမ်ားမွ ဂရုဏာတရားမ်ားကိုေရွးရႈလွ်က္ ေက်ာက္တလံုးဆိုေသာရြာမွ အစျပဳကာ သေျပပန္း မ်ားျဖင့္ပင္ ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုခဲ့ၾကေပသည္။ အလားတူ နယ္ေျမခံပအို၀့္အမ်ဳိးသားအဖြဲ႔ (PNO) မွလည္း သီးျခား လြတ္လပ္ေသာအဖြဲ႔အစည္းတခုအျဖစ္ ရပ္တည္ခြင့္ျပဳကာ အစစ ကူညီပံ့ပိုးမႈမ်ားေပးခဲ့ၾကသည္။ မိမိတို႔လူငယ္မ်ားထဲမွ ပိုမိုတတ္သိနားလည္ၾကသူမ်ားႏွင့္ ညိွႏႈိင္းတိုင္ပင္ေဆြးေႏြး၍ Democratic Youth Army (ဒီမိုကရက္တစ္လူငယ္မ်ား တပ္မေတာ္) ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾက၏္။ ဤတပ္မေတာ္ကို ပအို၀့္နယ္ေျမပန္တြန္ရြာအနီး၊ ေအာင္ဟမ္းရိုင္း (ရဲရင့္ေအာင္ေျမ) စခန္းတြင္ ပအို၀့္တပ္မေတာ္မွ တလခြဲခန္႔ကာလ စစ္သင္တန္းမ်ားပို႔ခ်ေပးခဲ့ၿပီး၊ ေနာင္ခိုင္းရြာတြင္ သင္တန္းဆင္းပြဲကို စည္စည္ကားကားပင္ က်င္းပေပးခဲ့ပါသည္။ သင္တန္းဆင္းပြဲအၿပီး ေရြးခ်ယ္တာ၀န္ေပးမႈမ်ားအရ တပ္ဖြဲ႔စည္းပုံတြင္ တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ ဗိုလ္မွဴးခြန္ဥကၠာ (ယခု PPLO, BLC )ႏွင့္ ဒုရင္းမွဴးအျဖစ္ ဦးေအာင္ထူး(ယခု BLC)၊ တပ္ခြဲမွဴးမ်ား အျဖစ္ ဗိုလ္ခြန္ျမတ္ႏွင့္ ဗိုလ္၀င္းတီတို႔မွ တာ၀န္ယူခဲ့ၾကသည္။ မိမိတို႔ဖြဲ႔စည္းစ DYA သည္ နယ္ေျမခံ PNA (ပအို၀့္ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္)ႏွင့္ ပူးတြဲလႈပ္ရွားမႈျပဳခဲ့ေသာ္လည္း စစ္အစိုးရကို တိုက္ပြဲမဆင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ နယ္ေျမေဒသမကၽြမ္းက်င္မူ၊ စစ္အတတ္ပညာအားနည္းမႈႏွင့္ လက္နက္မျပည့္ စုံမႈမ်ားေၾကာင့္ PNO တာ၀န္ရိွသူမ်ားမွ တိုက္ပြဲကိုေရွာင္ရွားေစခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔တပ္ဖြဲ႔၀င္အမ်ားစုမွ စစ္လက္နက္ ေတာင္းဆိုမူမ်ား၊ တိုက္ပြဲေတာင္းဆိုမႈမ်ားကို မၾကာခဏျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားမွာ စစ္အစိုးရ တပ္မ်ားကို ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ခြင့္မရျခင္းႏွင့္ ရာသီဥတုႏွင့္ေတာေတာင္မ်ားတြင္ ၾကမ္းတမ္းစြာျဖတ္သန္းရျခင္း ဒဏ္မ်ားကို ဆက္လက္မခံစားႏိုင္ၾကေတာ့ေပ။ ေနာက္ဆုံးမိမိတုိ႔အား မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ပင္ ႏႈတ္ဆက္ကာ သက္ဆိုင္ရာမိဖမ်ားရင္ခြင္သို႔ ျပန္လည္ခို၀င္သြားၾကသည္ကိုလည္း ရင္နင့္စြာအႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရဖူး၏။ ပအို၀့္ နယ္ေျမသို႔ေရာက္ရိွလာၾက သူ (၃၀၀) ေက်ာ္အနက္ တ၀က္ခန္႔ျပန္သြားခဲ့ၾကပါသည္။ ျပန္သြားသူအမ်ားစုမွာ ေက်ာင္း သားငယ္မ်ားႏွင့္ မိန္းခေလး မ်ားျဖစ္ၾက၍၊ အခ်ဳိ႕ကိုမူ ျပန္ဖို႔အတြက္ ဖိအားေပးရသည့္အေနအထားမ်ားပင္ရိွခဲ့ပါသည္။ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ကမူ ျပန္လိုစိတ္မရိွၾကပါ။ ငယ္ရြယ္သူမ်ားအေနျဖင့္ ပညာဆက္လက္ေလ့လာေစလိုေသာ တာ၀န္ရိွ သူမ်ား၏ သေဘာထားမ်ား ေၾကာင့္သာ။ (၂) ပအို၀့္ျပည္သူမ်ားႏွင့္ တသားတည္း။ ပအို၀့္နယ္ေျမတြင္ လႈပ္ရွားေနစဥ္အတြင္း မိမိတုိ႔ DYA မွ ထူးထူးျခားျခားပါ၀င္လႈပ္ရွားခြင့္ရေသာ ျဖစ္ရပ္တခု ရိွခဲ့ပါသည္။ ပအို၀့္အျဖဴဟုေခၚဆိုေသာ(PNO)ႏွင့္ ပအို၀့္အနီဟုေခၚဆိုေသာ ရလလဖ (ရွမ္းျပည္နယ္လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔) တို႔ ၂ - ဖြဲ႔ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းႏိုင္ေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ ပါ၀င္ခြင့္ရျခင္းပင္။ ထိုေဆြးေႏြးပြဲ မ်ားတြင္ ရလလဖအဖြဲ႔၏ မဟာမိတ္မ်ားျဖစ္ေသာ ကလလတ(ကယားျပည္နယ္လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ လြတ္ေျမာက္ေရး)အဖြဲ႔ ႏွင့္ ကယမ္းျပည္သစ္ပါတီစေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္လည္း ေတြ႔ဆုံရင္းႏွီးခြင့္ကိုရရိွခဲ့ပါသည္။ ရလလဖနယ္ေျမေရာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားစုဖြဲ႔တားေသာ ၾကယ္နီ၊ DPA ၊ DNA စေသာ လူငယ္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္လည္း အျမင္ဖလွယ္ခြင့္မ်ား ရရိွခဲ့၏။ ၂ ဖြဲ႔ တဖြဲ႔ေပါင္းစည္းေရးျဖစ္စဥ္မွာ တစုံတရာတိုးတက္မႈရိွခဲ့ေသာ္လည္း နိဂုံးမခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အထူးသျဖင့္ မိမိတို႔လႈပ္ရွားမႈတြင္ အေအာင္ျမင္ဆုံးလုပ္ေဆာင္ခဲ့ႏိုင္သည့္ လုပ္ရပ္ဟုဆိုလွ်င္ လူထုစည္းရုံး ေရးလုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္ၿပီး၊ ပအို၀့္ျပည္သူမ်ား၏ခ်စ္ခင္မႈကိုလည္း အရယူႏိုင္ခဲ့သည္ဟုေျပာႏိုင္သည္။ မိမိတုိ႔ DYA တပ္ တြင္ စည္းရုံးေရးအဖြဲ႔ငယ္တခုကို ရဲေဘာ္မ်ားေလ့လာေရးလုပ္ႏိုင္ေစရန္ သက္ဆုိင္ရာရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္စုဖြဲ႔၍ ေက်ာပိုး အိတ္စာၾကည့္တိုက္အဖြဲ႔ႏွင့္ သတင္းျဖန္႔ခ်ီေရးအဖြဲ႔မ်ားကို ဖြဲ႔စည္းထားခဲ့၏။ စာၾကည့္တိုက္အဖြဲ႔မွာ ရြာမ်ားေရာက္လွ်င္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာအိမ္မ်ားသို႔သြား၍ စာအုပ္ငွားျခင္း၊ ရဲေဘာ္မ်ားကိုေပးဖတ္ျခင္း၊ စာအုပ္မ်ားကို ထိမ္း သိမ္းျခင္းႏွင့္ ျပန္လည္အပ္ႏွံျခင္းလုပ္ငန္းမ်ားကုိ တာ၀န္ယူခဲ့ၾကသည္။ ထိုနည္းတူ သတင္းျဖန္႔ခ်ီေရးအဖြဲ႔မွလည္း ေရဒီ ယို (BBC, VOA, AIR) မွ သတင္းမ်ားကိုမွတ္သား၍ မိတၱဴပြားကာ တပ္စိတ္အသီးသီးသို႔ ျဖန္႔ခ်ီျခင္းမ်ားျပဳႏုိင္ခဲ့ၾက သည္။ စာရြက္အခက္အခဲျဖစ္သည့္ကာလမ်ား၌ ခေမာက္လုပ္သည့္၀ါးဖတ္မ်ားတြင္ေရး၍ ျဖန္႔ခ်ီရေသာအခါမ်ားလည္း ရွိခဲ့ဖူး၏။စည္းရုံးေရးသေဘာအရ ရဲေဘာ္တိုင္းထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည့္အလုပ္မ်ားမွာ ရြာမ်ားကိုေရာက္လွ်င္ သက္ ဆိုင္ရာ စစ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားအျပင္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားသို႔အဖြဲ႔လိုက္သြား၍ ထင္းခြဲ၊ ေရခပ္ႏွင့္ လို အပ္သည့္ အလုပ္မ်ားကိုပါ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ကိုင္ၾကျခင္းပင္။ ထို႔အျပင္ ရဲေဘာ္တဦးခ်င္းစီ၏ တည္းခိုသည့္ အိမ္မ်ားတြင္ လည္း၊ ထင္းခြဲ၊ ေရခပ္၊ စပါးေထာင္းႏွင့္ ပန္းကန္ေဆးျခင္းအလုပ္မ်ားကို မညဥ္းမညဴ စိတ္ပါလက္ပါ ကူညီလုပ္ကိုင္ခဲ့ ၾက၏။ ခရီးျပန္ထြက္ၾကၿပီဆိုသည္ႏွင့္ မိမိတည္းခိုသည့္အိမ္မွ အိမ္ရွင္မ်ား (ပအို၀့္မိဖ) မ်ားကို လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ ခဲ့ၾကသည့္အေလ့မွာလည္း ပအို၀့္ျပည္သူမ်ား၏ အသည္းစြဲစရာ။ အခ်ဳိ႕ပအို၀့္မိခင္မ်ား (မိုးျဖားမ်ား) ဆိုလွ်င္ အိမ္က ထြက္ခြာသြားၾကေသာ မိမိတို႔တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း မ်က္ရည္မ်ားပင္က်ခဲ့ၾကရသည္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရ ဖူး၏။ (၃)“ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းျဖစ္တည္လာျခင္း။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလတြင္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္တေလွ်ာက္ရိွ ရွစ္ေလးလုံးကာလေနာက္ပိုင္းေရာက္ရိွလာသည့္ ဒီမိုကေရစီေရးလိုလားသူမ်ားစုဖြဲ႔ထားေသာ All Burma Students’ Democratic Front ( ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး) ႏွင့္ ပူးေပါင္းႏိုင္ရန္အတြက္ ထိုင္းနယ္စပ္သုိ႔ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ မိမိတို႔ေခါင္း ေဆာင္တခ်ဳိ႕ ABSDF ဗဟိုႏွင့္ ညိွႏႈိင္းေဆြးေႏြးေနစဥ္ ကရင္နီနယ္ေျမ KNPP (ကရင္နီျပည္တိုးတက္ေရးပါတီ)၊ WNO (၀,အမ်ဳိးသားအဖြဲ႔)တို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ ေ၀ွလမ္း၊ တာတေမာစေသာ သံလြင္ျမစ္တေလွ်ာက္ရိွ စစ္အစိုးရ တပ္စခန္းမ်ား ကို တိုက္ခို္က္ေခ်မႈန္းခြင့္ရခဲ့၏။ မိမိတို႔ေခါင္းေဆာင္မ်ား ABSDF ဗဟိုမွျပန္လာေသာအခါ မိမိတုိ႔ (DYA မွ ABSDF, တပ္ရင္း (၆၀၁) ျဖစ္သြားေသာ)တပ္၏ ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို စုေပါင္းေရးဆြဲကာ၊ ကရင္နီနယ္ေျမတြင္ ကိုစိုးေအာင္ ဦးစီးေသာ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕၊ ABSDF ဗဟိုတြင္ မသက္သက္လြင္အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ထားခဲ့၍ က်န္ရဲေဘာ္မ်ား အားလုံး ပအို၀့္နယ္ေျမသို႔ ျပန္၍လႈပ္ရွားခဲ့ၾကပါသည္။ အသစ္ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းမႈတြင္ တပ္ရင္းမွဴးဗိိုလ္ခြန္ျမတ္၊ ဒုရင္းမွဴး ကိုဖိုးသိန္း၊ တပ္ခြဲမွဴးကိုတုိက္ေမာင္းႏွင့္ ဒုခြဲမွဴးမွာ ကိုမင္းေအာင္ျမင့္တို႔ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ပအို၀့္နယ္ေျမသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရိွေသာအခါ PNO အပါအ၀င္ ပအို၀့္ျပည္သူတ ရပ္လုံးမွ ၀မ္းပမ္းတသာႀကိဳဆိုၾကျပန္ပါသည္။ မိမိတို႔တပ္ရင္း (၆၀၁) သည္ ယခင္ DYA နည္းတူ စည္းရုံးေရးလုပ္ငန္း စဥ္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ႏို္င္ခဲ့သည့္အျပင္၊ ျပည္တြင္းဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ တိုက္ပြဲေဖၚေဆာင္သည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ မ်ားအျပင္၊ မဟာမိတ္မ်ားႏွင့္ပူးတြဲစစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုလည္း ေဖၚေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ျပည္တြင္းမွ တပ္ ဖြဲ႔၀င္အင္အားသစ္မ်ားကိုလည္း စုစည္းတိုးခ်ဲ႕ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ (၄) မုန္္တိုင္းတခုႏွင့္ ေတ႔ြဆံုျခင္း။ ၁၉၉၁ ကာလသည္ အပစ္အခပ္ရပ္စဲေရးေခတ္စားကာစ ကာလျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ မိမိတုိ႔တပ္ရင္း (၆၀၁) အေပၚလည္း ရိုက္ခတ္မႈမ်ားရိွခဲ့၏။ မိမိတို႔လႈပ္ရွားရာ နယ္ေျမခံ(PNO)သည္ စစ္အစိုးရႏွင့္ လွ်ဳိ႕၀ွက္အပစ္အခပ္ရပ္စဲဖို႔ ျပင္ဆင္ေနေၾကာင္းကို ပအို၀့္ျပည္သူမွပင္တဆင့္ သတင္းရခဲ့သည္။ PNO မွလည္း မိမိတို႔အားလက္နက္ျပန္အပ္ရန္ အခ်ဳိသတ္၍ ဖိအားေပးခဲ့သည္။ ၎တို႔၏ အပစ္အခပ္ရပ္ဆဲေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ ပါ၀င္ဖို႔ကိုမူ တရား၀င္မေဆြးေႏြးခဲ့ ေခ်။ မိမိတုိ႔တပ္ရင္း၏ အေနအထားအရလည္း တပ္ရင္းမွဴး၊ ဒုရင္းမွဴးတို႔သည္သာ ပအို၀့္လူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္ေနၿပီး၊ က်န္အ မ်ားစုမွာ အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ားျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ မေဆြးေႏြးလို႔ျခင္းဟု ယူဆႏုိင္ပါသည္။ ထိုကာလတြင္ပင္ မိမိတို႔ေခါင္းေဆာင္ထဲမွ တပ္ခြဲမွဴးကိုတိုက္ေမာင္းမွာ ေျခေထာက္တြင္ဒဏ္ရာရထားျခင္း ႏွင့္ ျပည္တြင္းမွ ကိုလြမ္းဏီဦးေဆာင္ေသာ ရဲေဘာ္သစ္ (၁၇)ဦးခန္႔ေရာက္ရိွလာၾကျခင္းမ်ားရွိခဲ့၏။ ထိုရဲေဘာ္သစ္ ထဲတြင္ အမ်ဳိးသမီး(၄)ဦး ပါ၀င္ေနျခင္းမ်ားေၾကာင့္ အေျခအေနကို ပါးပါးနပ္နပ္ကိုင္တြယ္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ေန၏။ တပ္တြင္း ၌ တရား၀င္ေဆြးေႏြးျခင္းပုံစံကို မက်င့္သုံးႏုိင္ေတာ့ပဲ၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ျခင္း အဆင့္ကိုေျပာင္းကာ၊ ယုံၾကည္ရ သူမ်ားႏွင့္သာ သီးျခားေဆြးေႏြးၾကရေတာ့သည္။ မိမိတို႔အေနႏွင့္ လုံၿခဳံမႈရိွရိွ ပအို၀့္နယ္ေျမမွ ထြက္ခြာခြင့္ရေရးမွာ လတ္တေလာလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သုိ႔အတြက္ လက္နက္ကို ကရင္နီနယ္ေျမအစပ္ေရာက္မွ ျပန္အပ္ဖို႔ေတာင္းဆိုေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ္လည္း လုံၿခဳံေရးကို PNOမွ တာ၀န္ယူပါေၾကာင္းေျပာဆိုကာျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္တြင္ လက္ရိွအေျခအေနကို မိမိတို႔ ABSDF ဗဟိုသို႔ေၾကးနန္းျဖင့္အေၾကာင္းၾကားခြင့္ႏွင့္ အေၾကာင္းျပန္ခ်ိန္အထိ လက္နက္သိမ္းျခင္းကိစၥကို ေစာင့္ေပးရန္တုိ႔ကို ေတာင္းဆိုရာ သေဘာတူညီမႈ ရခဲ့သည္။ မိမိတုိ႔လည္း ရသမွ်အခြင့္အေရးကို အသုံးခ်ကာ၊ နယ္စပ္ရိွမိမိတို႔တပ္ရင္း၊ ABSDF ဗဟိုႏွင့္ NDF (National Democratic Front) အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီတပ္ေပါင္းစုမ်ားသို႔ မိမိတို႔အား လက္နက္ သိမ္းေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သတင္းေပးပို႔ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ မိမိတို႔ႏွင့္အနီးဆုံး မဟာမိတ္အဖြဲ႔ျဖစ္သည့္ ရလလဖ အဖြဲ႔သုိ႔လည္း မိမိတုိ႔အေျခ အေနကိုအသိေပးကာ ေတာင္ႀကီး၊ လြိဳင္ေကာ္ကားလမ္းအေရွ႕ဖက္ မဲနယ္ေတာင္ေျခရိွ ရြာ(၃)ရြာတြင္ တပတ္အတြင္း လာေရာက္ေစာင့္ႀကိဳဆိုေပးရန္ လွ်ဳိ႕၀ွက္သည့္နည္းျဖင့္ ေၾကးနန္းပို႔ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထီထပ္ရြာတြင္ မိမိတို႔ေခၽြးနဲစာႏွင့္၀ယ္ယူထားေသာ ေသနတ္ (၈) လက္မွလဲြ၍ က်န္ေသနတ္မ်ားအားလံုးကို PNO သို႔ ျပန္အပ္လိုက္ရ၏။ ရဲေဘာ္အမ်ားစုမွာ မ်က္ရည္မ်ားပင္က်ရသည့္အထိ ေက်ကဲြ၀မ္းနည္းခဲ့ၾကရသည္။ ထိုအေျခအေနကာလတြင္ပင္ မိမိတို႔တပ္ ရြာတရြာတြင္နားသည္ႏွင့္ မိမိတို႔ကို PNA တပ္(၃) တပ္မွ ဖိုခ ေနာက္ဆိုင္၀ိုင္းရံကာ ပိတ္ဆို႔ထားသည္ကို သတိျပဳမိၾက၏။ မိမိတို႔တြင္ လက္နက္အင္အားနည္းေနရသည့္အထဲ PNO ၏ ဆက္ဆံမႈႏွင့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားအေပၚတြင္ သံသယပြားစရာမ်ားကို ေတြ႔ျမင္လာခဲ့ရသည္။ ကရင္နီတယ္စပ္သို႔ လိုက္လံ ပို႔ေဆာင္ေပးမည္ယူေသာဂတိကို အေရးမပါသလို၊ ဂရုမမူသလိုလကၡဏာမ်ားကိုျပလာ၏။ မိမိတို႔ကို စစ္အစိုးရထံ ထိုး အပ္၍ အၫံ့ခံခိုင္းလိုက္မည္ကို စိုးရိမ္လာမိၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ မိမိတို႔လည္း နည္းပရိယာယ္အရ ရြာတရြာတြင္ (၃) ရက္စီ ပုံမွန္နား၍၊ ေနာက္ဆုံး ဟမ္းဆူးရြာသုိ႔အေရာက္တြင္ စနားသည့္ည၌ပင္ ထြက္ေျပးရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾက သည္။ ရဲေဘာ္မ်ားကို ညေနေစာင္းေတြ႔ဆုံခ်ိန္၌ လွ်ဳိ႕၀ွက္သတင္းေပး၍ ည - ၉ နာရီတြင္ ရြာျပင္တေနရာ၌ ကုိယ့္ အစီအစဥ္ႏွင့္ကိုယ္ထြက္၍ အသင့္ေစာင့္ၾကရန္၊ ရိကၡာကိုတတ္ႏိုင္သမွ် စုေဆာင္းထားရန္ႏွင့္ သတင္းလုံၿခဳံမႈရိွေစရန္ တို႔ကို တပ္လွန္႔ထားလုိက္၏။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ တပ္ရင္းမွဴး၊ ဒုရင္းမွဴးႏွင့္ မိမိတို႔တပ္မွ ပအုိ၀့္လူမ်ဳိးရဲေဘာ္အမ်ားစုမွာ ခရီးထြက္ေန ၾက၍ မိမိတုိ႔ႏွင့္အတူမရိွၾကပါ။ ထိုည ၉ -နာရီတြင္ ရြာအေရွ႕ဖက္စုရပ္တြင္ အခ်ိန္မီစုစည္းႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ နယ္ေျမကၽြမ္း က်င္သူ ရဲေဘာ္မ်ားမွဦးေဆာင္ကာ ရြာမ်ားကိုေရွာင္၍ ရလလဖ အဖြဲ႔ႏွင့္ခ်ိန္းဆိုထားရာ ရြာ(၃)ရြာဖက္ဆီသို႔ ဦးတည္ခ်ီ တက္ခဲ့ၾက၏။ မိမိတုိိ႔၏တာ၀န္ရိွသူေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕မွာ လုံၿခဳံေရးအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈႀကီးစြာျဖင့္ ခရီးလမ္းကို ျဖတ္သန္းေနၾကေသာ္လည္း အသစ္ေရာက္ရိွကာစရဲေဘာ္မ်ားမွာ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပင္။ လမ္းတြင္ သတိ၀ီရိယျဖင့္ အစီအစဥ္တက်ျဖတ္သန္းခဲ့မူမ်ားေၾကာင့္ ညတြင္းခ်င္းကားလမ္းမႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ကာ၊ ေနာက္ ေန႔မနက္ ၉-နာရီခြဲခန္႔တြင္ မိမိတို႔ေမွ်ာ္္မွန္းရာ ေကာင္တရမ္းရြာသို႔ေရာက္ရိွ၏။ ရလလဖအဖြဲ႔မွ လာႀကိဳေသာ လုံၿခဳံေရး ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆုံခဲ့ၿပီး၊ ၎တို႔အဖြဲ႔၏ လုံၿခဳံေရးတာ၀န္ယူမႈျဖင့္ ေခတၱနားေနစဥ္၊ က်န္ခဲ့သည့္ မိမိတုိ႔တပ္ရင္းမွဴးမွ စက္ျဖင့္စတင္ ဆက္သြယ္လာေလသည္။ မိမိတို႔ထြက္ခြာသြားသည္ကို သိေၾကာင္း၊ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးလိုေၾကာင္းႏွင့္ မိမိတို႔တည္ရိွရာကိုေမးပါသည္။ မိမိ တို႔မွလည္း လက္ရိွတည္ရိွရာႏွင့္ မိုင္ ၅၀ ခန္႔ေ၀းေသာ ေကာင္ပန္းတန္ရြာတြင္ တည္ရိွေၾကာင္းႏွင့္ အရပ္၀တ္အရပ္ စားျဖင့္၊ လက္နက္မပါပဲလာလွ်င္ ေတြ႔ဆုံမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္ကာ လက္ရိွတည္ေနရာမွ အျမန္ဆုံးေရႊ႕ ေျပာင္းခဲ့ၾက၏။ ေနာက္မွသတင္းရသည္မွာ မိမိတို႔အေၾကာင္းျပန္ခ်က္အရ၊ မိမိတို႔တပ္ရင္းမွဴး ဗိုလ္ခြန္ျမတ္ အပါအ၀င္ PNA စစ္ေၾကာင္းသည္ ေကာင္ပန္းတန္ရြာသို႔ ေနာက္ေန႔တြင္ အင္အားႏွင့္သြားေရာက္ ၀ိုင္းပတ္ပိတ္ဆို႔ေၾကာင္း သတင္းရခဲ့သည္။ တပ္ရင္းမွဴးဗိုလ္ခြန္ျမတ္ႏွင့္အတူ ပအို၀့္အမ်ဳိးသားရဲေဘာ္ (၁၁)ဦး ပအို၀့္ေျမတြင္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ (၅) ေတာ္လွန္သူတို႔၏ ေက်းဇူးတရားမ်ား။ ရလလဖတပ္ဖြဲ႔၏ လုံၿခဳံေရးအကူအညီျဖင့္ ခရီးဆက္ရင္း ၎တို႔၏ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွ ေတြ႔ဆုံလိုေၾကာင္း သတင္းရပါသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားကို လုံၿခဳံသည့္တေနရာတြင္ခ်န္ထားကာ၊ မိမိတို႔ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ ရလလဖ ဥကၠဌ ဦးေစာတာကလယ္ အပါအ၀င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ သြားေရာက္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ရလလဖဥကၠဌမွ ABSDF ဗဟိုသုိ႔ မျပန္ပဲ ၎တို႔ႏွင့္ပူးေပါင္းလႈပ္ရွားေစလိုေၾကာင္း၊ ထိုသို႔သေဘာတူပါက လက္နက္(၅၀) ခ်က္ခ်င္းေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေပး၏။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔မွာ ေရရွည္အက်ဳိးကိုဦးစားေပ၍ ေနာက္မွျပန္လည္လႈပ္ရွားလိုေၾကာင္း၊ ေလာေလာဆယ္ မိမိတို႔ဗဟိုႏွင့္ သြားေရာက္ညိွႏိႈင္းလိုေသးေၾကာင္း၊ ရဲေဘာ္သစ္မ်ားကိုလည္း သင္တန္းမ်ားေပးရန္ရိွေသးေၾကာင္းမ်ား ရွင္းျပရာ သေဘာတူညီမႈမ်ားရိွခဲ့သည္။ မိမိတို႔လိုလားေသာ ျမင္းတေကာင္၊ ရိကၡာႏွင့္အျခားလိုအပ္ေသာ ပစၥည္းအခ်ဳိ႕ ကို ရလလဖမွကူညီကာ ကရင္နီနယ္စပ္အထိ လိုက္လံပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ဤသည္မ်ားမွာ ရလလဖအဖြဲ႔၏ မိမိတို႔ တပ္ရင္းအေပၚ တင္ရိွခဲ့ေသာ ေက်းဇူးတရားမ်ားပင္။ လုံၿခဳံေရးအေျခအေနစိုးရိမ္မႈမ်ားေၾကာင့္ မိမိတို႔ခရီးစဥ္ကို လွ်ဳိ႕၀ွက္လမ္းေၾကာင္းမ်ားမွသြားျခင္း၊ ရြာမ်ားကို ေရွာင္၍သြားျခင္းႏွင့္ ခရီးျပင္းႏွင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ကရင္နီနယ္စပ္သို႔ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ရိွခဲ့သည္။ ကရင္နီေခါင္း ေဆာင္မ်ားသို႔ ႀကိဳတင္သတင္းေပးပို႔ထားမႈမ်ားေၾကာင့္လည္း လာႀကိဳေနေသာကရင္နီတပ္မ်ားႏွင့္ အဆင္သင့္ ေတြ႔ဆုံ ခြင့္ကိုရခဲ့၏။ မိမိတို႔အား ရလလဖထံမွ လုံၿခဳံေရးလႊဲေျပာင္းယူၿပီး ကရင္နီတပ္ႏွင့္အတူခရီးဆက္ခဲ့ရာ သံလြင္ျမစ္ျဖတ္ကူး မည့္ေနရာသုိ႔ ဧၿပီလလယ္ (သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ညေန) တြင္ ေရာက္ရွိခဲ့ေပသည္။ ကမ္းတဖက္တြင္လည္း အသင့္လာႀကိဳ ေနေသာ အျခားကရင္နီတပ္ဖြဲ႔တဖြဲ႔မွာလည္း အသင့္။ သံလြင္ျမစ္ကို ကူးရန္သာရိွေတာ့သည္။ သံလြင္ကမ္းပါးသို႔ေရာက္ၿပီး ထမင္းခ်က္စားခ်ိန္တြင္ စက္ေလွသံကိုၾကားရပါသည္။ သံလြင္ျမစ္ကူးရန္ ကရင္ နီတပ္မွ ခြန္ဆာထံစက္ေလွအကူအညီ ေတာင္းထားေပးေၾကာင္းသိရသည္။ ျပႆနာက ခုမွစ၏။ စက္သံၾကားၿပီး ျပန္ေပ်ာက္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္အသံမၾကားရေတာ့၊ ထိုညသံလြင္ျမစ္ေဘးတြင္ပင္ ပင္ပန္းသမွ်အတိုးခ်အိပ္လိုက္ ၾကရသည္။ ေနာက္ေန႔ ေန႔လည္ေလာက္အထိလည္း ဘာမွမထူး၊ သတင္းရသည္ကား ABSDF ေက်ာင္းသားမ်ားပါ လာ၍ စက္ေလွမကူညီႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ျပႆနာက မိမိတို႔သာမက လိုက္ပို႔ေသာကရင္နီတပ္တြင္ပါ ရိကၡာမက်န္ေတာ့။ တဖက္ကမ္းမွလာႀကိဳေနၾကေသာ ကရင္နီတပ္တြင္ေတာ့ရိကၡာရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လိုက္ပို႔ေပး ေသာ ကရင္နီတပ္သည္ မိမိတို႔အားရိွသမွ်ရိကၡာေပးၿပီး ျပန္သြားၾကသည္။ ၾကာလွ်င္ အားလုံးရိကၡာျပတ္မွာစိုး၍။ အေျခအေနကိုရိပ္မိေသာ တပ္ခြဲမွဴးကိုတိုက္ေမာင္းသည္ တပ္စုမွဴး (၂) ဦးအပါအ၀င္ ေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေဆြးေႏြးကာ တဖက္ကမ္းသုိ႔ကူး၍ ဆန္ရရိွေရးကို ႀကိဳးစားဖို႔ျပင္ၾကသည္။ တပ္စု ၂-စုခြဲ၍ ေဖါင္မ်ားတည္ေဆာက္ၾက သည္။ ၀ါးရွာသူရွာ၊ ႏွီးထိုးသူထိုးႏွင့္ ေဖါင္ပုံစံ (၂) ခုထြက္လာသည္။ အၿပိဳင္အဆိုင္သေဘာမ်ဳိးျဖစ္ျခင္းႏွင့္ တဖက္ကမ္း သို႔ေရာက္ရိွရန္စိတ္ေစာေနသျဖင့္ ရဲေဘာ္အားလုံးမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ။ ကိုတိုက္ေမာင္းတို႔ ရုံးအဖြဲ႔မွလည္း ေဖါင္ေသး ေသး တခုကို ပုံေဖၚခဲ့ၾကသည္။ (၆) သံလြင္ကမ္းပါးမွ သႀကၤန္ရက္စဲြမ်ား။ သံလြင္ကမ္းကိုေရာက္သည့္ညက ရြာခဲ့ေသာသႀကၤန္မိုးအရွိန္ေၾကာင့္ သံလြင္ျမစ္ျပင္တြင္ ေရမ်ားျပည့္လွ်ံေန ၿပီး၊ သစ္တုံးမ်ားႏွင့္ အမႈိက္မ်ားေမ်ာပါလာသည္။ ထူးထူးျခားျခား ေတာေကာင္ေသမ်ားပင္ ေမ်ာပါလာသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ သို႔ေသာ္ ဆယ္ယူ၍မရ။ အင္းသားကိုလူခဲ တဖက္ကမ္းသို႔စမ္းကူးသြားရင္း ျမစ္တ၀က္ေက်ာ္အေရာက္မွာ ေရစီးထဲ ေမ်ာပါသြားသျဖင့္ လိုက္ဆယ္ၾကရေသးသည္။ ၀ါးေခ်ာင္းမ်ားအလြယ္တကူရိွေနသျဖင့္ တေယာက္ႏွင့္တ ေယာက္ကို ၀ါးေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ဆက္ကာဆယ္လိုက္ၾကရသည္။ ကိုလူခဲ၏ “မရေတာ့ဘူးလူ”ဆိုသည္စိတ္ပ်က္လက္ ပ်က္ညည္း တြားသံမွာ တပ္ရင္းတခုလုံးအတြက္ ေနာင္တြင္ေျပာစရာ အမွတ္တရစကားတခု။ ခဏအၾကာ တပ္စုမွဴးကိုခင္ေဇာ္ ဦးေဆာင္ေသာအဖြဲ႔၏ေဖါင္ႀကီး သလြင္ျမစ္ကိုစတင္ကူးခတ္ပါေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္မ်ားထဲမွ အားေကာင္းေမာင္းသန္မ်ားကို ေရြးထုတ္ကာ (၁၁)ဦး လိုက္ပါသြားသည္။ က်န္ရဲေဘာ္မ်ား၏ အားေပး သံမွာလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိပင္။ သို႔ေသာ္ သံလြင္ျမစ္ေရစီးသန္ေနခ်ိန္ျဖစ္၍ တ၀က္မေက်ာ္မီပင္ ျပန္လွည့္ခဲ့ရ၏။ ေဖါင္ႀကီးပ်က္စီး၍ ေဖါင္ေပၚပါသြားသူမ်ားမွာလည္း ေျခကုန္လက္ပန္းက်ကာ ပက္လက္လန္ကုန္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္ တဦးတေယာက္မွ် အႏၱရာယ္မျဖစ္ၾကသည္ကိုပင္ ၀မ္းသာေနရေသး၏။ ကိုခင္ေဇာ္တို႔ေဖါင္ ပ်က္ဆီးသြားပုံကို သင္ခန္းစာယူ၍ ကိုေအာင္ခမ္းတို႔အဖြ႔ဲေဖါင္ႀကီးကို အေသးစိတ္ျပင္ဆင္ ၾကသည္။ ေဖါင္ေပၚတြင္ အကာအရံမ်ားတပ္ဆင္ထားျခင္းႏွင့္ ေဖါင္ေနာက္ပိုင္းတြင္ တိုက္ငုတ္တခုကိုလုပ္၍ ေရယက္ ႀကီးကိုပင္ တပ္ဆင္ထားေသးသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ သေဘၤာငယ္ငယ္တစီးနဲ႔ပင္ တူေနေတာ၏။ နာရီ၀က္ခန္႔အၾကာ ကိုေအာင္ခမ္းတို႔ေဖါင္ႀကီးစထြက္သည္။ ေဖါင္ေပၚတြင္ (၁၀) ေယာက္ေက်ာ္ပါသြားသည္။ ေလွာ္အားေကာင္းၾကသျဖင့္ ျမစ္တ၀က္ကိုေက်ာ္သြားေသာ္လည္း ကမ္းကပ္ခါနီးတြင္ ေရစီးေၾကာင္းႏွင့္ျပန္မိ၍ ကမ္းမကပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမ်ာပါခဲ့ရျပန္ ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုတင္၀င္းေယာက္သာ ေရထဲသို႔ခုန္ဆင္းကာ တဖက္ကမ္းသို႔ ကူးသြားႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ က်န္ ေဖါင္ေပၚရိွ ရဲေဘာ္မ်ားမွာလည္း ေဘးမသီရန္မခ။ ေနာက္ဆုံးေဖါင္ျဖစ္ေသာ ကိုတိုက္ေမာင္းတို႔အဖြဲ႔၏ ေဖါင္ငယ္ကေလးမွာလည္းၿပီးစီးသြားေပသည္။ ထိုအဖြဲ႔ တြင္ ကိုတိုက္ေမာင္း၊ ကိုလူဗိုလ္၊ ကိုမင္းေ၀ဟင္တို႔အျပင္ ကရင္နီတပ္ဖြဲ႔မွ က်န္ခဲ့ေသာ ရဲေဘာ္တဦးလည္းပါ၀င္ေလ သည္။ ထိုရဲေဘာ္မွာ သူ႔ေသနတ္ကိုေဖါင္တြင္အက်အနခ်ည္ကာ ကူးခပ္ရန္ျပင္ဆင္ေနသည္။ ေဖါင္ကို ေရဆန္အထက္ သို႔ အရင္ဆြဲတင္သြားသည္။ ျမစ္၏အေပၚပိုင္းေရာက္မွ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ေမ်ာကူးရန္ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။ စတင္ကူးခပ္သည္ဆိုသည္ႏွင့္ က်န္ရဲေဘာ္မ်ားမွ စိတ္၀င္တစားေအာ္ဟစ္အားေပးၾကသည္။ ကူညီႏုိင္ရန္အ တြက္ကိုလည္းျပင္ဆင္ထားၾကသည္။ ကိုတိုက္ေမာင္းတို႔ေဖါင္သည္လည္း ျမစ္လယ္ကိုေက်ာ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရစီးကို မေက်ာ္ႏိုင္ပဲေမ်ာပါေလသည္။ ျပႆနာကား ေဖါင္ေပၚတြင္ပါသူမ်ားက ေနာက္ျပန္ကူးရန္မစဥ္းစားပဲ တဖက္ကမ္း သို႔သာေရာက္ရန္ စိတ္ထက္သန္ေနၾကျခင္းေၾကာင့္ ေဖါင္မွာ ေရစီးႏွင့္ေမ်ာပါသြားေလသည္။ ေလွာ္တက္မ်ားမွာလည္း ၀ါးမ်ားျဖင့္လုပ္ထားေသာေၾကာင့္ ၾကာေလေရႏူးေလျဖစ္ကာ ေပ်ာ့လာ၏။ ေလွာ္သေလာက္ မထိေရာက္ေတာ့ေခ်။ ေရစီးႏွင့္ေမ်ာပါသြားေသာေဖါင္အား ကမ္းေပၚမွရဲေဘာ္မ်ားက ကမ္းျပန္ကပ္ရန္ေအာ္ဟစ္သတိေပးရင္း ျမစ္ကမ္းတ ေလွ်ာက္ အုပ္လိုက္ေျပးလိုက္သြားၾကသည္။ ကမ္းေပၚကၾကည့္ေနရာ မိုင္၀က္ခန္႔ေလာက္အထိပါသြားေလသည္။ ျမစ္ ေအာက္ဖက္ ၂ - မိုင္ခန္႔တြင္ စစ္အစိုးရတပ္စခန္းတခု ရိွေန၍လည္း အလြန္စိုးရိမ္ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္အခ်ဳိ႕က ေသနတ္မ်ားကိုဆြဲ၍ လုံၿခဳံေရးအတြက္ေျပးလိုက္သြားၾကသည္။ လူအုပ္မ်ားသည္ကတေၾကာင္း၊ ၀ါးမ်ားကို အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ထားသည္ကတေၾကာင္းႏွင့္ ေရွ႕က ကိုလူခဲကို ကယ္ခဲ့သည့္အေတြ႔အႀကဳံမ်ားေၾကာင့္ ရဲေဘာ္တေယာက္က ၀ါးတလုံးကိုင္ၿပီးေရထဲဆင္း၊ ေနာက္တေယာက္က ၀ါးထိုး ေပး၊ ေနာက္တေယာက္နဲ႔ဆက္၊ ဤသို႔ျဖင့္ကိုတိုက္ေမာင္းတို႔အဖြဲ႔ကို ျပန္ကယ္ခဲ့ၾကရသည္။ ရဲေဘာ္အားလုံးမွာ ဖတ္ ဖတ္ေမာကုန္ၾကၿပီ၊ မလႈပ္ႏုိင္ၾကေတာ့။ (၇) … ေနာက္တလွမ္းဆုတ္ျခင္း။ ကိုတိုက္ေမာင္းမွာ မေမာႏိုင္၊ မနားႏိုင္ရွာ။ သူကတပ္ခြဲမွဴးႏွင့္ေလာေလာဆယ္ တာ၀န္အရိွဆုံးျဖစ္ေနသည္ ကိုုး။ တပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုေခၚကာ တခုခုဆက္လုပ္ႏိုင္ရန္အတြက္ ေဆြးေႏြးၾကျပန္သည္။ ထြက္လာသည့္ ဆုံးျဖတ္ ခ်က္က တပ္ကိုေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဆုတ္၍ အျခားလမ္းေၾကာင္းတခုကိုရွာရန္။ တပ္စိတ္မွဴး ကိုစံလွဦးေဆာင္သည့္ သန္သန္မာမာရိွေနဆဲ ရဲေဘာ္(၇) ဦးကို ေရွ႕ေျပးအဖြဲ႔အျဖစ္ရိကၡာရွာထားႏုိင္ရန္ ႀကိဳလႊတ္လိုက္သည္။ ကိုစံလွက ရွမ္း လူမ်ဳိး။ ဤနားတ၀ိုက္က ရြာေတြက ရွမ္းရြာမ်ားသည္။ စကားေပါက္လွ်င္ လုပ္ငန္းပိုအဆင္ေျပႏိုင္သည္။ ထိုေရွ႕ေျပး အဖြဲ႔မွာ သြက္သြက္လက္လက္ တက္တက္ၾကြၾကြပင္ ထြက္သြားၾကသည္။ မနက္ကတည္းက ထမင္းစားမထားရေသာ္ လည္း ရဲေဘာ္အားလုံးပုံမပ်က္ၾက။ ခါတိုင္းကဲ့သုိ႔ပင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း။ က်န္အဖြဲ႔မ်ားမွာ ေမာပန္း၊ အားကုန္ေနၾကသူမ်ား၊ ဆာေလာင္ညည္းတြားေနၾကသူမ်ားႏွင့္ နာမက်န္းျဖစ္ေန ၾကသူမ်ားသာ။ အမ်ဳိးသမီးကလည္း(၄)ဦး။ ကိုစံလွတို႔အဖြဲ႔ထြက္သြားၿပီး (၂)နာရီေလာက္ၾကာမွ စစ္ေၾကာင္းစထြက္ျဖစ္ သည္။ ညေန (၃)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ရိွၿပီ။ စစ္ေၾကာင္းကေတာ့ လိပ္ (ေျဖးေျဖး) စစ္ေၾကာင္း၊ ဤအခ်ိန္တြင္ ရန္သူစစ္ ေၾကာင္းႏွင့္တိုးမိမည္ကိုသာ စိုးရိမ္မိၾကသည္။ လက္နက္ကလည္းနည္း၊ ထမင္းငတ္ထား၍ လူမ်ားကလည္းအားနည္း ေနၾကလွ်င္ …။ သို႔ေသာ္ ဤနယ္တ၀ိုက္မွာ ရန္သူလႈပ္ရွားမႈမရိွဟု မဟာမိတ္မ်ားထံမွ စက္သတင္းမ်ားအရသိထားရ၍ စိတ္တျခမ္းေအးေနရသည္။ ျပန္ဆုတ္လာရာလမ္းတေလွ်ာက္လုံး ေတြ႔သမွ် စားလို႔ရသည့္အသီးအရြက္ မွန္သမွ်ကိုစားၾကသည္။ ရွမ္းကယား နယ္စပ္သံလြင္ကမ္းပါးတ၀ိုက္က အပင္မ်ားမွာ စိမ္းစိမ္းစိုစိုမရိွ။ ေႏြရာသီျဖစ္သည္ကတေၾကာင္း၊ နဂိုက ေက်ာက္ေဆာင္၊ ေက်ာက္ေတာင္ျဖစ္ေနျခင္းႏွင့္ အပူပိုင္းေဒသဆန္ေနျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ဆူးပင္အပါအ၀င္အညာေဒသ ေပါက္ သစ္ပင္မ်ားကိုသာေတြ႔ရ၏။ ဥရွစ္ပင္၊ ေလ၀င္ခါးသီးပင္ႏွင့္ လက္ခုပ္သီးဆန္ဆန္အပင္မ်ားမွာ မိမိတို႔အတြက္ အာဟာရကို ျဖည့္ဆီးေပးခဲ့ၾကသည္။ ဥရွစ္သီးအဆီးေလာင္သူေလာင္၊ ေလ၀င္ခါးသီးမ်ားစားမိ၍ အန္သူအန္ ျဖစ္ၾက ေသာ္လည္း၊ လက္ခုပ္သီးလိုလို အတြင္းမွျဖဴျဖဴအမႈန္႔မ်ားပါေသာ တခါမွမျမင္ဖူး၊ မစားဖူးသည့္အသီးမ်ားမွာ ႏို႔မႈန္႔ႏွင့္ တူ၍ အရသာလည္းရိွေပသည္။ သို႔ေသာ္သိပ္မ်ားမ်ားမေတြ႔ခဲ့ရ။ အခ်ဳိ႕အဖြဲ႔မ်ားမွာ ငွက္ေပ်ာအူ၊ သဖန္းသီး၊ ယုန္စာ ရြက္၊ စသည့္ေတြ႔ရာအသီးရြက္မ်ားကို စားၾကရသူမ်ားလည္းရိွ၏။ နိဂံုးမဟုတ္သည့္ နိဂံုး။ မိမိတုိ႔စစ္ေၾကာင္းသည္ ပလဲလဲ၊ နမ္းမြန္းစခန္းမွ သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ၾကကာ ထိုင္း၊ ကရင္နီနယ္စပ္ က ေအာင္ဟမ္းရိုင္းစခန္းသုိ႔ KNPP ၏ အကူအညီျဖင့္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပင္ ေရာက္ရိွခဲ့ၾကပါသည္။ ကရင္နီနယ္ေျမမွ ကရင္နယ္ေျမ(မာနယ္ပေလာေဒသ)သို႔၎၊ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ မာနယ္ပေလာက်ၿပီး ကရင္နီနယ္ ေျမသို႔၎၊ ရလလဖနယ္ေျမသို႔၎ ျပန္လည္လႈပ္ရွားၾကရင္းျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္မ်ားကို ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ ခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။ တပ္ရင္း (၆၀၁) အေနႏွင့္ပင္ “ေဒါင္းစစ္သည္စာေစာင္” ကို အမွတ္စဥ္ (၅) အထိထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး။ “က်ားဆိုးႏွင့္ တုဖက္ၿပိဳင္မယ္” သီခ်င္းေခြကိုလည္း ထုတ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကရင္နီနယ္ေျမသို႔ ဒုတိယ အႀကိမ္ျပန္လည္အေျခခ်ခ်ိန္ ၁၉၉၆ -ခုႏွစ္တြင္ တပ္ရင္း (၃၀၃)၊ တပ္ရင္း (၂၁၀)၊ တပ္ရင္း (၈၀၁) တုိ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ တပ္ရင္း(၄) အျဖစ္ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၾကသျဖင့္၊ ထိုအခ်ိန္မွစတင္ကာ မိမိတို႔တပ္ရင္း (၆၀၁) ဆိုသည္မွာ နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ ရေတာ့၏။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ တပ္ရင္းမွဴးကိုတိုက္ေမာင္းက်ဆုံးၿပီးေနာက္ပိုင္း မိမိတို႔ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ၀ါးအစည္းေျပသကဲ့သုိ႔ျဖစ္ကာ အခ်ဳိ႕အလင္းျပန္၀င္ျခင္း၊ အခ်ဳိ႕တတိယႏိုင္ငံမ်ားသုိ႔ထြက္ခြာၾကျခင္းမ်ားျဖင့္ တစစ ေလ်ာ့ပါးခဲ့ေလသည္။ လက္ရိွကာလတြင္ ABSDF ၌ မိမိတို႔တပ္ရင္း (၆၀၁) မွ ရဲေဘာ္မ်ား လက္ခ်ဳိးေရတြက္၍ ရရုံသာ က်န္ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ က်န္ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပ၊ ႏိုင္ငံအသီးသီး၊ နယ္စပ္အဖဲြ႔အစည္းအသီးသီးႏွင့္ ဒုကၡသည္စခန္းအသီးသီးတို႔တြင္ ျပန္႔ႏွံ႔ရွင္သန္ေနၾကဆဲ။ အနာဂတ္အိပ္မက္မ်ား ရွိေနၾကဆဲ။ လွမ္းေလွ်ာက္ေနၾကဆဲ။ စစ္အစိုးရမွလဲြ၍ Institutional Life ( အဖဲြ႔အစည္းဆိုင္ရာယဥ္ေက်းမႈ) အားနည္းေနၾကဆဲ ျမန္မာႏိုင္ငံဖြား အဖဲြ႔အစည္းမ်ားထဲတြင္ မိမိတို႔ DYA တျဖစ္လဲ တပ္ရင္း (၆၀၁) သည္လည္း တခုအပါအ၀င္ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပ်က္ဆိုသည့္ ျဖစ္စဥ္တခုကို ဆယ္စုႏွစ္ (၂) ခုမွ်ေလာက္သာ ဆဲြဆန္႔ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ ခ်ႏိုင္မည္ထင္၏။ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ စိတ္ေစတနာမည္မွ်ပင္ သန္႔ရွင္းမြန္ျမတ္ပါေသာ္လည္း ဥာဏ္ပညာႏွင့္ ရင့္က်က္မႈမ်ား နည္းပါခဲ့ေသာေၾကာင့္ သဘာ၀ျဖစ္ပ်က္တရားႀကီးကို အလြယ္တကူ အရႈံးေပးခဲ့ၾကရေပသည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေစကာမူ မိမိတို႔တပ္ရင္း (၆၀၁) ၏ ျဖတ္သန္းမႈမ်ားမွာကား အနည္းဆံုးအားျဖင့္ တစံု တရာႏွင့္ တစံုတေယာက္တို႔ အတြက္ တစံုတခု … ။ ။ လူဗိုလ္ (၂၀-၁၂-၂၀၀၈)

လက္သည္းျခစ္ရာ

က္သည္းျခစ္ရာ အခန္း(၁) သစ္ရြက္ေတြက ေလထဲမွာ ဝဲပ်ံေနတယ္။ ငွက္ေတြကလည္း ေပါ့ပါးေနလိုက္တာ သစ္ရြက္ေတြလိုပဲ။ ေတးေတြဆိုၿပီး ေသာ့ခတ္ခံရျခင္းမရွိတဲ႔ ရွင္သန္မႈနဲ႔ ဘဝရဲ႕လြတ္လပ္မႈကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး အသံုးခ်ေနလိုက္ၾကတာ …။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ငွက္ေတြရဲ႕လြတ္လပ္မႈကို ခုန္အုပ္ဖို႔ေခ်ာင္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုက္ရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ေလး ဖိုး႐ႈပ္ကေတာ့ တကယ့္မုဆိုးဟန္နဲ႔ ငွက္ကိုေခ်ာင္းေနတယ္ …။ “ေဟ႔ေကာင္ ဖိုး႐ႈပ္၊ မင္း မစြံပါဘူးကြာ” ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ႔ တခ်က္ျပန္ၾကည့္ၿပီး သူ႔မ်က္လံုးနဲ႔ အာ႐ံုက မူလေနရာဆီပဲ ျပန္ႏွစ္ ထားလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အခန္းထဲက အသံတသံက ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕အာ႐ံုေတြကို ေနရာေျပာင္းသြားေစတယ္။ “ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ … …” ပလပ္စတစ္ဘူးခြံကို ေခါက္လိုက္တဲ့အသံက ဖိုး႐ႈပ္အတြက္ အစာတခုရေတာ့ မယ္လို႔ အခ်က္ေပးသံမွန္း ဖိုး႐ႈပ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္ မူလေနရာက ခ်က္ျခင္း ခုန္ေပါက္ၿပီး အသံရွိရာအခန္းကို ေျပးလႊား ဝင္ေရာက္သြားတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုက္ကို ေရာက္လာပံုေလးက ထူးဆန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နည္းတူေနရတဲ့ အျခားတိုက္တတုိက္မွာ ေၾကာင္မႀကီးက သားသံုးေကာင္ လာေမြးတယ္။ ေၾကာင္ကေလးေတြ အစာစားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္၊ ႏို႔လည္း ျဖတ္လို႔ရႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီတိုက္က အဘဦးရွိန္တင္က အႀကီးဆံုး ေၾကာင္ေလး တေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုက္ကို ပို႔ေပးတယ္။ အေဖာ္ငတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေဖာ္အျဖစ္ ဒီ ေၾကာင္ေလးကို ပို႔လိုက္တာပါ။ ေၾကာင္ေလးစေရာက္ခါစကေတာ့ နာမည္ မရွိေသးဘူး။ ေၾကာင္ေပါက္စေလးက အင္မတန္ ေဆာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ စားစရာ ဟင္းရြက္ေတြနဲ႔ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔ လုပ္ေနရင္ျဖစ္ေစ၊ အျခား အလုပ္တခုတခု လုပ္ေနရင္ျဖစ္ေစ၊ လူၾကားသူၾကား ထဲမွာ သူက ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ေတြ ၾကားထဲဝင္ရႈပ္ေတာ့ အားလံုးက သူ႔ကို အခု နာမည္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ တခါတခါေတာ႔ သူ႔အေမႀကီးက သူ႔သားဆီကို လိုက္လိုက္လာတယ္။ ႏို႔လာတိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္က ေကၽြးတဲ႔သူ႔သားအတြက္ အစားေတြကို သူ႔အေမ ေၾကာင္မႀကီးပါ ညခင္းဆို လာစားတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ေၾကာင္ထီးႀကီး တေကာင္က ဝင္ဝင္လာၿပီးေတာ႔ ဖိုး႐ႈပ္ကို အၾကမ္းဖက္္တာက ဖိုး႐ႈပ္အတြက္ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစတယ္။ အခန္း(၂) ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕အၿမီးမွာ ပလပ္စတစ္စကို ခ်ည္ေပးၿပီး ဖိုးရႈ႔ပ္ကို စတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္က အၿမီးမွ ပလပ္စတစ္စကို ျပန္ျဖဳတ္ရင္း ေဆာ့ကစားေနတယ္။ ခ်ာလည္လည္ေနတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား သေဘာက်ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္မွာက အခန္းေျခာက္ခန္းရွိၿပီး တခန္းကို ႏွစ္ေယာက္စီ ေနၾကရတယ္။ ညမိုးခ်ဳပ္ ေထာင္ပိတ္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အခန္းထဲဝင္ အျပင္ကေသာ့ခတ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးကို တံခါးက်ဥ္းေလးထဲက ေငးေမာေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ႔။ အေပ်ာ္ေတြ ေသာ့ခတ္ခံထားရခ်ိန္မွာ ဖိုး႐ႈပ္က ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္လြင္ျပင္ကို အေပ်ာ္မိုးေရစက္တို႔ သြန္ခ်ေပးတယ္။ တခန္းမဟုတ္တခန္းမွာ ဖိုး႐ႈပ္ ရွိေနတတ္တယ္။ အခန္းတိုင္းမွာ ဖိုး႐ႈပ္စားဖို႔အတြက္ စားစရာခြက္ တခုစီေတာ့ ထားေပးၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ တိုက္ဝင္းတံခါးအျပင္ဘက္က ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕အေမ ေၾကာင္မႀကီးေအာ္သံက ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ႔ကစားေနတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ကို ရပ္တန္႔သြားေစတယ္။ “ဟိတ္ ေရထြက္ေပါက္ကို ပိတ္ထားလား” ကၽြန္ေတာ္က အျခားအခန္းေတြကို လွမ္းေအာ္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ တခန္းေက်ာ္ မွာေနတဲ့ ေဇာ္ထင္က …. “ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္ထီးႀကီး ဝင္လာမွာစိုးလို႔ ပိတ္ထားတယ္” ေၾကာင္မႀကီးက တိုက္ဝင္းတံခါးပါပိတ္ထားေတာ့ ညဘက္ သူ႔သားဆီလာခ်င္ရင္ ေရထြက္ေပါက္ မလြယ္ေပါက္ကေန အထဲကိုဝင္လာရတာပါ။ အခု မလြယ္ေပါက္ကို အုတ္ခဲက်ိဳးေတြနဲ႔ ပိတ္ထားၿပီဆိုေတာ့ အႏၱရာယ္ေပးတဲ့ ေၾကာင္ထီးႀကီးသာမက ႏို႔ခ်ဳိတိုက္ေကၽြးမယ့္ ေၾကာင္မႀကီးကိုပါ တားဆီးသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္လည္း က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ေၾကာင္မႀကီးရွိရာ မလြယ္ေပါက္ကို အတင္း ခုန္ေပါက္ၿပီး ေျပးသြားတယ္။ အျပင္ဘက္က ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ေၾကာင္မႀကီး အသံနဲ႔ အတြင္းဘက္အထဲက ေအာ္ေနတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕အသံက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရင္ထဲကို စူးရွစြာ တိုးဝင္ေနတယ္။ အေမနဲ႔ေဝးသူ၊ မိသားစုနဲ႔ေဝးသူေတြရဲ႕ ရင္ထဲကအနာကို ဖိုး႐ႈပ္တို႔သားအမိက လာၿပီး ထိုးဆြေနသလိုလို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ထင္ေနတယ္။ ခုေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္အေပၚ မက်ေရာက္ေစခ်င္တဲ့ အႏၱရာယ္ကေတာ့ မက်ေရာက္ပါဘူး။ ဖိုး႐ႈပ္ကေတာ့ အႏၱရာယ္ေပးမယ့္ အေၾကာက္တရား မဝင္ေရာက္ေပမယ့္ အေမ့ရင္ခြင္ မခိုဝင္ရတဲ့ ေသာကကို ဖန္တီးေပးလုိက္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ “ေဟ့ ေနာက္ေန႔က်ရင္ ေရေပါက္ကို မပိတ္ထားနဲ႔ေတာ့ကြာ ေၾကာင္ထီးႀကီး ဝင္လာရင္ အားလံုး ဝိုင္းထုၾကတာေပါ့” ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက တေယာက္က အခန္းထဲကေန ဖိုး႐ႈပ္တို႔သားအမိရဲ႕ တဖက္နဲ႔ တဖက္ ေအာ္ျမည္ေနၾကတဲ့အသံကို မခံစားႏိုင္တဲ့စိတ္နဲ႔ မလြယ္ေပါက္ကို ဖြင့္ထားဖို႔ အဆိုတင္တယ္။ အားလံုးကလည္း သူ႔အဆိုကို ၿငိမ္သက္ၿပီး သေဘာတူေၾကာင္း ျပသၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူတိုင္း မိသားစုဆီကအေပ်ာ္ေတြ ဆီးတားျခင္းကို မလိုလားသူေတြေလ။ လူေတြမေျပာနဲ႔ ေၾကာင္ကေလး ဖိုး႐ႈပ္တို႔ သားအမိရဲ႕ နံရံျခားျခင္းဒုကၡကို မခံစားႏုိင္ၾကဘူး။ အခန္း(၃) အခန္းတံခါးမွာ သံတုိင္ကိုမွီၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ တခန္းနဲ႔တခန္း လွမ္းေအာ္ ေနၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီလိုညခင္းေတြမွာ တလွည့္စီ တခန္းစီ သီခ်င္းေတြ ဆိုခ်င္ဆိုၾကမယ္။ သီခ်င္းမဆိုရင္ တခန္းနဲ႔တခန္း လွမ္းေအာ္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းၾကတာေလ။ အခုလည္း အျပင္ဘက္မွာ သာေနတဲ့ လမင္းႀကီးရဲ႕အေရာင္ကိုၾကည့္ၿပီး တခန္းနဲ႔တခန္း စကားေတြ လွမ္းေျပာေနၾကတယ္။ “ဖိုး႐ႈပ္ ဘာလုပ္ေနလဲ” အခန္းတခန္းက ဖိုး႐ႈပ္ကို လွမ္းေမးေနတယ္။ “ဖိုးရႈပ္ က်ဳပ္တို႔အခန္းမွာ အိပ္ေနတယ္ဗ်” ကၽြန္ေတာ္က ေဘးအခန္းမွ ေမးလာသူကို ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ “လေရာင္ဆိုတာကို ဒီေကာင္ ဖိုး႐ႈပ္ မခံစားတတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ လေရာင္အေၾကာင္း ကဗ်ာေလးဘာေလး ရြတ္ပါလား” ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ျမင္ေနရတဲ့လေရာင္ကို ရင္ခုန္သံ ႏႈိးဆြသူအျဖစ္ရွာၾကံရင္း စကားေတြေျပာေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လေရာင္ကိုသာျမင္ရၿပီး သာေနတဲ့ လမင္းႀကီးကို အခန္းက်ဥ္းေလးထဲက ျမင္ေတြ႔ခြင့္မရတာ ႏွစ္ေပါင္းေတာင္ အေတာ္ ၾကာၿပီ။ ဒီနံရံ ေလးဖက္ၾကားကိုမေရာက္ခင္က ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတဲ့ လမင္းႀကီးရဲ႕ သ႑ာန္ကိုသာ စိတ္ကူးထဲပံုေဖာ္ရင္း ဒီလမင္းႀကီးကႀကဲခ်တဲ့ အလင္းေရာင္ ေတြကို ရင္ခုန္ေနၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ … “ကပၸလီေတြ ကပၸလီေတြ” အခန္းတခန္းက ေအာ္သံထြက္လာတယ္။ “ဘာေတြလဲဗ်” ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ … “ဖိုး႐ႈပ္ အေမဗ်၊ သူ႔သားႏွစ္ေကာင္ပါ ေခၚလာတယ္။ မဲမဲသဲသဲေတြဗ်ာ ဖိုး႐ႈပ္လို မလွဘူး၊ အခုက်ဳပ္တို႔ အခန္းကို တက္လာတယ္။ စားစရာခြက္ဆီ သူ႔သားေတြကို ေခၚသြားေလရဲ႕” ဖိုး႐ႈပ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ပုတ္ႏႈိးလိုက္တယ္။ ဖိုး႐ႈပ္ လန္႔ႏိုးသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ညီအစ္ကိုေတြက ဖိုး႐ႈပ္ကို ဂႏၶာ႐ုံျဖင့္ သတင္းပို႔လိုက္ဟန္ရွိတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္ ခ်က္ခ်င္း အသံေပးၿပီး သူ႔ညီေတြရွိရာအခန္းကို ေျပးထြက္သြားတယ္။ “ဖိုးရႈပ္ လာၿပီဗ်” ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ တေအာင့္အၾကာမွာ ဧည့္သည္ေၾကာင္ေတြ ေရာက္ေနတဲ့အခန္းမွ ဘိုးေတာ္က … “ဖိုး႐ႈပ္က အစာဝလို႔ထင္တယ္ဗ် ဝင္မစားဘူး ေဘးနာက ထိုင္ေနတယ္၊ သူ႔အေမႀကီးလည္း ထိုင္ေနတယ္ ကပၸလီႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ စားလိုက္တာဗ်ာ” ေၾကာင္ေတြအေၾကာင္းကို အျခားအခန္းေတြလည္းၾကားေအာင္ လွမ္းေအာ္ေျပာ တယ္။ တခဏအၾကာမွာ ေၾကာင္ေလးေကာင္ အခန္းအျပင္ ဘက္ကို ထြက္လာတယ္။ ေၾကာင္မႀကီးက ေရွ႕ကဦးေဆာင္လို႔ ေနာက္က သူ႔သား သံုးေကာင္။ ေၾကာင္မႀကီးက အိ္ပ္လိုက္တယ္။ ေၾကာင္ကေလးေတြက တိုးေဝွ႔ၿပီး ေၾကာင္မႀကီး ဆီက ႏို႔ကို စို႔ေနၾကတယ္။ ခဏအၾကာမွာ သူတုိ႔သံုးေကာင္ဟာ တိုက္ေရွ႕ ကြက္လပ္ေပၚမွာ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ေဆာ႔ကစားေနၾကတယ္။ အစပထမက လေရာင္ကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ခုန္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြကိုၾကည့္ၿပီး အပ်င္းေျဖရျပန္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘယ္သူက ဘယ္လိုအေတြးေပါက္သြားတယ္ မသိဘူး။ ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ စူးနစ္ဝင္ေရာက္သြားတယ္။ “ေဟ့လူေတြ ဖိုး႐ႈပ္က လေရာင္အေၾကာင္း ဘာမွ မသိပါဘူးဆို၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ကိုယ္ေပၚ လေရာင္က်တာခံေရာ ခံဖူးၾကလို႔လား လေရာင္နဲ႔ အသား မထိဘူးတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ” အခန္း(၄) “ေအာင္မေလးဗ်” ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ပန္း႐ံုၾကားကေခ်ာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ေျခေထာက္ကို ခုန္အုပ္ ေဆာ့ကစားလိုက္တဲ႔ ဖိုး႐ႈပ္ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းေတြေရာက္ေအာင္ ပို႔ႏိုင္လို႔ သူ အားရဝမ္းသာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားသြားတယ္။ ၿပီး တဖန္ ျပန္ေခ်ာင္းဟန္ျပဳေနတယ္။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ ေန႔ရက္မ်ားဟာ ဖိုး႐ႈပ္ေၾကာင္႔ ျပန္လည္ စိုေျပလာသလို ရွိတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္ကေတာ႔ အခန္းတိုင္းကို တက္မယ္။ သူ႔ကိုခ်ေကၽြးတဲ႔ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ ၾကက္ေၾကာ္ေတြကို စားမယ္။ ၿပီး ေဆာ႔မယ္။ သူ႔အေဖာ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပဲရွိသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေဖာ္က လည္း သူပဲျဖစ္ေနတယ္။ ညေနမိုးခ်ဳပ္ခါနီး ေထာင္ပိတ္ခ်ိန္နီးေနၿပီ။ အားလံုး ေျခေထာက္ေဆး၊ လိုအပ္တဲ့ ေရေတြ အခန္းထဲသယ္ၿပီး အခန္းတံခါးပိတ္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ တျခားတိုက္က သတင္းစကားတခုက ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္တု႔ိအေမနဲ႔ ေၾကာင္ေလးတေကာင္ကို ဝန္ထမ္းက အျပင္ေခၚသြားမယ္။ အေဖာ္ကြဲက်န္ရစ္ ခဲ့မယ့္ ေၾကာင္ေလးတေကာင္ကို ဒီတိုက္ကိုပို႔ၿပီး ဖိုး႐ႈပ္နဲ႔ အေဖာ္ရေအာင္ လာထားေပးမယ္ဆိုတဲ့သတင္းပါပဲ။ ဖိုး႐ႈပ္အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ေက်နပ္စရာပါ။ ဖိုး႐ႈပ္ ဘဝတူအေဖာ္ရၿပီေပါ့။ ေထာင္ပိတ္ဖို႔ ဝန္ထမ္းကလည္း ေစာင့္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တျခားတိုက္က ေၾကာင္ေလးတေကာင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ေျခေထာက္ေရေဆးရင္း … “ေထာင္ကလြတ္ဖို႔ တရက္နီးၿပီေဟ့” လို႔ တေယာက္က ေန႔စဥ္ ေအာ္ေနက်စကားကို ဝတၱရားမပ်က္ ေအာ္လိုက္ေတာ့ ေနာက္တေယာက္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ဝတၱရားမပ်က္ ... “ေသဖို႔လည္း တရက္နီးၿပီ” လို႔ ထပ္ေအာ္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ဒီလိုေအာ္သံေတြက အမွန္ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီအမွန္ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အေပ်ာ္အျဖစ္ တေန႔တာကို အနားသတ္ရတယ္။ အေဖာ္ေဝးသူတုိ႔ရဲ႕ တေန႔တာမွာ အေပ်ာ္ရွာၾကံျခင္းဆိုတာဟာ ကႏၱာရထဲ ေရရွာရသလိုပဲ။ အခန္း(၅) ဖိုး႐ႈပ္တို႔ႏွစ္ေကာင္ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ယခင္ရက္ေတြက လူေတြနဲ႔ေဆာ႔ကစားရင္း အခ်ိန္ေတြကိုအသံုးျပဳေနတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ခမ်ာ အခုေတာ့ လူေတြနဲ႔ ေဆာ့ရမယ့္အခ်ိန္ ထက္ သူ႔ညီနဲ႔ ေဆာ့ရမယ့္အခ်ိန္က ပိုမ်ားသြားတယ္။ ေမာရင္ ႏွစ္ေကာင္သား နီးရာအခန္းတက္ စားေသာက္ၾကတယ္။ အျပင္ေရာက္သြားတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ညီ ေၾကာင္ေလးရဲ႕သတင္းကိုလည္း ေခၚသြားတဲ့ဝန္ထမ္းလာတိုင္း ေမးရတာ အေမာပဲ။ “ကပၸလီတို႔သားအမိ အျပင္မွာ ေပ်ာ္ေနၾကဆိုပဲဗ်” ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာတဲ့ သူတို႔မိသားစုသတင္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၾကားထဲမွာ ေျပာစရာစကားတခု တိုးလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား အခန္းထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ားေနလာၾကေတာ႔ ဘဝတေလွ်ာက္ သူျဖတ္သန္းခဲ့တာ နားေထာင္၊ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တာ ေျပာျပနဲ႔ ၾကာေတာ့ ေျပာစရာစကားေတြ ကုန္လာတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေလး အသစ္တခုဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အားရပါးရ ေဆြးေႏြးစရာေတြ ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ အခုေတာ့ အျပင္ေရာက္သြားတဲ့ ေၾကာင္မႀကီးနဲ႔ ေၾကာင္ကေလးအေၾကာင္းက စကားအသစ္ျဖစ္လာတယ္။ ႂကြက္တေကာင္ကိုဖမ္းမိၿပီး ေဆာ့ကစားေနတယ္ဆိုတဲ့ အျပင္ေရာက္သြားတဲ့ ေၾကာင္ကေလးရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားေတြကို ၿမိန္ေစတယ္။ သူတို႔သားအမိကို လိုက္ကိုက္တဲ့ ေခြးတေကာင္ကို သားအမိႏွစ္ေယာက္ ျပန္လွန္တိုက္ခိုက္လို႔ ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ေခြးရဲ႕အသံက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီကထြက္ခြာသြားတဲ့ ေၾကာင္သားအမိ အတြက္ ဂုဏ္ျပဳရမယ့္သတင္းစကားေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ သစ္ပင္ေပၚကေန အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ေနတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕ညီ ေၾကာင္ေလးရဲ႕အျဖစ္ကို ဖိုး႐ႈပ္ျမင္ေစခ်င္တယ္။ ဖိုး႐ႈပ္သာဆို သူတို႔ထက္ပိုတတ္ သူတို႔ထက္ပိုသြက္ေတာ့ ဒီထက္မက ေအာင္ျမင္မႈရမွာမလြဲပဲ။ ႏုိင္ငံေရးသတင္းအသစ္ တခုဝင္မလာမျခင္း ဖိုး႐ႈပ္တို႔အေၾကာင္းက စကားဝိုင္းမွာ ေနရာယူထားဦးမွာ က်ိန္းေသလို႔ ဆိုရမယ္။ အခန္း(၆) အေဝးဆီက ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ကားတစီးရဲ႕အသံက နံရံေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ခပ္ေဝးေဝးက ဆူညံစြာ ေဟာင္ေနၾကတဲ့ ေခြးေတြရဲ႕အသံကလည္း ကားသံရဲ႕ ေနာက္ကေန ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လာတယ္။ အခန္းတံခါးပိတ္လို႔ မအိပ္ၾကေသးခင္ ညစဥ္ထံုးစံအတိုင္း တခန္းနဲ႔တခန္း လွမ္းေအာ္ၿပီး စကားေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ ခုရက္အတြင္းကေတာ့ တတိုက္လံုးအတြက္ ေျပာစရာစကားဟာ ဖိုး႐ႈပ္တို႔ မိသားစုအေၾကာင္း ျဖစ္ေနတယ္။ “ဖိုး႐ႈပ္ ဘာလုပ္ေနလဲဗ်” ေဘးအခန္းကေန လွမ္းေအာ္ေမးသံကို … “အိပ္ေနတယ္ဗ်” “ေအးဗ်ာ ကားသံေတြ၊ ေခြးေဟာင္သံေတြကလည္း ဖိုး႐ႈပ္ကို အိပ္ရာကႏိုးေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူးေနာ္” သူရဲ႕ေျပာစကားက ကၽြန္ေတာ႔္ကို အေတြးတခုကို ႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚေစတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကျပန္ၿပီး ... “ဒီနံရံေလးဖက္ၾကားကိုသာ သူက ဘဝလုိ႔ထင္ေနတာဗ်၊ ဒီထက္သာတဲ့ ေလာကႀကီးတခုရွိေသးတာကို သူမသိေတာ့ ကားသံကလည္း ရင္ခုန္စရာ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ ေခြးဆိုတာ သူ႔ကို အႏၱရာယ္ေပးတတ္တဲ့ သတၱဝါလို႔ေတာင္ သိမွာမဟုတ္ဘူး ဘာမွမသိေတာ့ ဘာမွ ရင္မခုန္ဘူးေပါ့ဗ်ာ” အျခားအခန္းမွ လူတေယာက္ကလည္း … “က်ဳပ္တို႔ေတာက လယ္သမားေတြ တီဗီမသိ၊ တီဗီမရွိ လွ်ပ္စစ္မရွိနဲ႔ ေနခဲ့ရတာၾကာေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းလို႔ေတာင္ေတြးၿပီး သူတို႔ ရင္မခုန္ၾကဘူးဗ်။ အင္တာနက္လို႔ေျပာရင္ မဲမဲႀကီးလားလို႔ေမးမွာ အီးေမးလ္ လို႔ေျပာရင္ ရြံစရာေတြ လာေျပာေနတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာခ်င္ေျပာမွာ မသိေတာ့ ရင္မခုန္ဘူးဆိုလုိ႔ပါ” “အျပင္လူေတြရဲ႕ နားေတြ မ်က္စိေတြကိုပိတ္ထားတာကလည္း သူတို႔ကို ေထာင္ခ်ထားတာနဲ႔ အတူတူပဲေပါ့ဗ်ာ” ဒီလိုစကားေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ အျပင္ဘက္မွ ဝန္ထမ္းရဲ႕ ေအာ္သံက ႐ုတ္တရက္ ဝင္ေရာက္လာတယ္။ “ဗ်ဳိ႕ … အဘ ေၾကာင္မႀကီး ဘာအစားမွားလည္း မသိဘူးဗ်ာ၊ ေန႔လည္က ေရွာသြားၿပီ” အခန္း(၇) ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ေနာက္ေန႔မွာ ဖိုး႐ႈပ္တို႔အတြက္ စကားေတြေျပာျဖစ္ ၾကတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္အေမႀကီး အျပင္ဘက္မွာ ေသသြားျခင္းက အထဲက ဖိုး႐ႈပ္တို႔ေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုပါ လာေရာက္႐ိုက္ခတ္ေနၿပီ။ ခုေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္အေမ ေၾကာင္မႀကီးနဲ႔ပါသြားတဲ့ ေၾကာင္ကေလးရဲ႕ အေဖာ္မဲ့ေနမႈကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းမယ္ဆိုတာ ဝိုင္းစဥ္းစားၾကတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္ကေတာ႔ ဒီမွာအသားက် ေနတယ္။ သူ႔အတြက္ကေတာ့ တေကာင္တည္းေနလည္း ေနတတ္ေနၿပီ။ အျပင္ေရာက္သြားတဲ့ေၾကာင္ကေလးကေတာ့ ေနရာအသစ္မွာ ဘယ္လို ေသာကေတြနဲ႔ ေနထိုင္ေနၿပီလဲဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး တူညီေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္နဲ႔လာထားတဲ့ ေၾကာင္ကေလးကို အျပင္က သူ႔ညီအစ္ကို ေၾကာင္ကေလးအေဖာ္ရဖို႔ အျပင္ကိုပို႔တာ အေကာင္းဆံုးပဲဆိုတဲ့ အေျဖကို အားလံုး သေဘာတူၾကတယ္။ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ ေျပာတတ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာက … “ငါတို႔က လူေတြရဲ႕ေသာကကိုပါမက ေၾကာင္ေတြရဲ႕ေသာကကိုပါ စဥ္းစားတဲ့သူေတြပါ” ဆိုတဲ့စကားသံက ရင္ထဲ ဝင္ေရာက္လာတယ္။ သူက ရယ္စရာအျဖစ္ေျပာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ဘူး။ ငါတို႔ႏွလံုးသားေတြက သနားတတ္တာ သူမ်ားေသာကကိုၾကည့္တာ အစြန္းမ်ားေရာက္ေနၿပီ လားလို႔ ဒီအေတြးကို ေတြးေနမိတယ္။ အခန္း(၈) အစပထမကေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္ဘာမွ မသိေသးဘူး။ အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းရလာေတာ့ သူ႔ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ကို သူ သိလာတယ္။ သူအိပ္ေနစဥ္ သူ႔ညီေၾကာင္ကေလးကို ဖမ္းေခၚသြားတာမို႔ ေၾကာင္ကေလး သူ႔မ်က္စိေအာက္ ကေပ်ာက္သြားတာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ပဲ။ အခုေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္ရိပ္မိလာၿပီ။ တခန္းဝင္တခန္းထြက္ ေအာ္ျမည္သံနဲ႔ တစံုတခုကို ရွာေဖြေနတယ္။ သူ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေပးထားတဲ႔ အသားႏိုင္းခ်င္းနဲ႔ အစာခြက္ဟာလည္း သူ႔ကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ “ေညာင္ ေညာင္ …” ဖိုးရႈပ္ရဲ႕အသံမွာ တုန္ခါမႈေတြပါေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ သူ တေညာင္ေညာင္ ေအာ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားထဲမွာ ‘ညီေလးေရ … ညီေလးေရ’ လို႔ ေအာ္ေခၚေနသံပဲ ၾကားေနတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္အစာလည္း မစားဘူး။ အခုေတာ႔ ရွာရတာေမာလို႔ ကၽြန္ေတာ႔္ေဘးမွာ လာအိပ္ေနတယ္။ ငါးေၾကာ္ေလးတတံုးကို ယူၿပီး ဖိုး႐ႈပ္ႏွာေခါင္းနား သြားေတ့တယ္။ ယခင္ကဆို ဘူးဖြင့္သံၾကားတာနဲ႔ ကဆုန္ေပါက္ေျပးလာတတ္တဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ဟာ အခုေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ျပဳမူတတ္တဲ့ အမူအက်င့္ေတြကို ဘာေၾကာင့္ ႐ုတ္သိမ္းလိုက္ရတာလဲ။ ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕ေသာက က ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ေသာက ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ရဲ႕မတုံ႔ျပန္မႈက … “က်ေနာ္ ေတာင့္တေနတာ ငါးေၾကာ္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ” လို႔ ေျပာေနသလိုပဲ။ “က်ဳပ္တို႔ တခုခု ဖိုး႐ႈပ္အတြက္ လုပ္ေပးၾကရေအာင္” အားလံုးက ၿငိမ္သက္ၿပီး ဘာမွ်ျပန္မေျပာၾကဘူး။ သူတို႔မွာ ေျပာစရာမရွိလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာစရာစကားက ျပည့္က်ပ္ေနလို႔ အျပင္ကို အသံအျဖစ္ ထြက္မလာတာ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ အခန္း(၉) အားလံုးသေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ဖိုး႐ႈပ္ကို အျပင္က သူ႔ညီေၾကာင္ကေလးဆီပို႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ မၾကာခင္လာေတာ့မယ့္ဝန္ထမ္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတိုက္လံုး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အားလံုးက ဖုိး႐ႈပ္အတြက္ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ ဖိုး႐ႈပ္ကေတာ႔ ဘာမွမသိရွာဘူး။ ေခြေခြေလး အိပ္ေနတယ္။ ဝန္ထမ္းလာေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္ကို အသာအယာေပြ႔ခ်ီၿပီး ဆာလာအိတ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ အေၾကာက္တရားေရာ ေသာကပါ ေရာေမႊျခင္းခံထားရတဲ႔ ဖိုး႐ႈပ္ဟာ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ျမည္ေနတယ္။ လက္သည္းေတြနဲ႔ ဆာလာအိတ္ကို အတင္းကုတ္ျခစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တိုက္ကလူေတြစု႐ံုးလာၿပီး ဖိုး႐ႈပ္ကို ဝိုင္းႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။ “သားေရ … ဖိုး႐ႈပ္ အျပင္ေလာက အက်ယ္ႀကီးကို မင္းေရာက္ေတာ့မွာပါကြာ” ဒီစကားေျပာၿပီး တေယာက္က စႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဖိုး႐ႈပ္လည္း အျပင္ဘက္က အသံေၾကာင့္ ေအာ္သံ ခဏရပ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တေယာက္က … “ဖိုး႐ႈပ္ေရ … သား” ခ်က္ျခင္းပဲ ဖိုး႐ႈပ္ဆီက တုံ႔ျပန္သံထြက္လာတယ္။ “ေညာင္ ေညာင္ ေညာင္ ေညာင္…” ရင္ေခါင္းသံႀကီးနဲ႔ ေအာ္ျမည္လိုက္တဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕အသံက … “ကၽြန္ေတာ့္ကို ကယ္ပါဗ်ာလို႔” လူတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲမွာ ဘာသာျပန္ၿပီး ျဖစ္ေစတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို အားကိုးတႀကီး ေအာ္ဟစ္ အကူအညီေတာင္းေနတယ္လို႔ လူတိုင္းက သေဘာေပါက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ ဆာလာအိတ္ကို ကုတ္ျခစ္ေနတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕လက္သည္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသည္းကိုပါ လာေရာက္ကုတ္ျခစ္ေနတယ္။ သူကုတ္ျခစ္လိုက္တဲ့ လက္သည္းရာကေတာ့ အခ်ိန္ကာလ ဘယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲမွာ အနာမက်က္ဘဲ ရွိေနမယ္မသိဘူး။ (ေထာင္တြင္း တကယ္႔အျဖစ္အပ်က္ကို ခံစားေရးဖြဲ႔ပါသည္) စိုုးမိုုးသူ(ဒိုုက္ဦး)