အညတရ . . ရင္ခုန္သံ

အညတရ ရင္ခုုန္သံ ........................... အလွမဆင္ အသြင္မြဲေပမယ့္ ဘဝအျမင္ အစဥ္ရဲပါဘိ ရင္းအသည္း သန္႔သန္႕ၾကည္။ အဆင္းအတက္ နင္းခ်က္ဒဏ္ အစဥ္ခံလိုု႔ သင့္ကိုုယ္ခန္ေျခရာထင္းေပမယ္႔ တက္ဆင္းသူထည့္မတြက္ေသာ္လည္း ငဲ႔ကြက္စရာ ဧည့္ခန္းေဆာင္သိုု႔ စိတ္မွန္းေယာင္ လွမ္းရည္စူးျပီး ေပလူးေန ေျမမႈန္႔ အစုုံနဲ႔ ေျခသုုတ္ခုုံ ဘဝင္မညွိဳး တိုုးလိုု႔ရပ္တည္။ အလွနုုံခ်ာ ဘဝမႈံစြာ ငါေလွ်ာက္လွမ္းေလခိုုက္ ေအာက္တန္း၌ ေနာက္တန္းက်သည္ဟုု ေသာကခ်ည္ ဘဝအေတြးေတြႏွင့္ ေလာကသည္ မမွ်ေသးပါဟုု ဟစ္ေက်ြးကာ ရန္မူ၍ သာသည့္သူ မ်က္မာန္ခ်ိတ္ စိတ္ထဲမွာ အနာတည္ မ်က္ရည္ပူက ရင္ခိုုေအာင္း ။ ေသာကေတြလွ်င္ အလွမဆင္ အသြင္ နုုပ္ေသာ္လည္း ဘဝအျမင္ အစဥ္ထုုတ္ေလတဲ႔ ေျခသုုတ္ခုုံ ငါျမင္မိေလေတာ့ ရင္ညွိတြယ္ မဖြယ္ အေတြးေတြလည္း လြင့္ေျပးေရွာင္ ေလွ်ာေျပက်ပါလိုု႔ ေလာကဧည့္ခန္းေဆာင္၌ ဖုုံမေလွာင္ ျမဴမလႊားရေအာင္ တတ္အားသမွ် ဝင္ကာကူဖိုု႔ စိတ္ၾကည္ျဖဴ ဘဝအျမင္ဖက္ေတာ့ ငါ့ရဲ႕ရင္ေသာက ထြက္လိုု႔ အားဘက္လွည့္ေျပာင္း ။ ။ စိုုးမိုုးသူ (ဒိုုက္ဦး)

ဒုိက္ဦးနဲ႔ပက္သက္ေနတဲ႔DYA

မထင္မရွား အပိုင္းအစမ်ား လူဗိုလ္ (၁) DYA ကိုေမြးဖြားျခင္း။ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီလူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးအၿပီး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံေဒသအသီးသီးရိွ ဒီမိုကေရစီလုိလားသူမ်ား သည္၊ ဒီမိုကေရစီကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးျဖင့္သာ အရယူႏိုင္မည္ဟူေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ကို ဆုပ္ကိုင္မိခဲ့ၾကေပ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ႏိုင္သည့္လမ္းေၾကာင္းမ်ားရွာကာ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမအသီးသီးသုိ႔ ေျပး၀င္ခို လႈံခဲ့ၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ မိမိတို႔ရွမ္းျပည္နယ္၊ ပအို၀့္နယ္ေျမေရာက္၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္တစုလည္းအပါအ၀င္။ မိမိတို႔အား ပအို၀့္ျပည္သူမ်ားမွ ဂရုဏာတရားမ်ားကိုေရွးရႈလွ်က္ ေက်ာက္တလံုးဆိုေသာရြာမွ အစျပဳကာ သေျပပန္း မ်ားျဖင့္ပင္ ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုခဲ့ၾကေပသည္။ အလားတူ နယ္ေျမခံပအို၀့္အမ်ဳိးသားအဖြဲ႔ (PNO) မွလည္း သီးျခား လြတ္လပ္ေသာအဖြဲ႔အစည္းတခုအျဖစ္ ရပ္တည္ခြင့္ျပဳကာ အစစ ကူညီပံ့ပိုးမႈမ်ားေပးခဲ့ၾကသည္။ မိမိတို႔လူငယ္မ်ားထဲမွ ပိုမိုတတ္သိနားလည္ၾကသူမ်ားႏွင့္ ညိွႏႈိင္းတိုင္ပင္ေဆြးေႏြး၍ Democratic Youth Army (ဒီမိုကရက္တစ္လူငယ္မ်ား တပ္မေတာ္) ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾက၏္။ ဤတပ္မေတာ္ကို ပအို၀့္နယ္ေျမပန္တြန္ရြာအနီး၊ ေအာင္ဟမ္းရိုင္း (ရဲရင့္ေအာင္ေျမ) စခန္းတြင္ ပအို၀့္တပ္မေတာ္မွ တလခြဲခန္႔ကာလ စစ္သင္တန္းမ်ားပို႔ခ်ေပးခဲ့ၿပီး၊ ေနာင္ခိုင္းရြာတြင္ သင္တန္းဆင္းပြဲကို စည္စည္ကားကားပင္ က်င္းပေပးခဲ့ပါသည္။ သင္တန္းဆင္းပြဲအၿပီး ေရြးခ်ယ္တာ၀န္ေပးမႈမ်ားအရ တပ္ဖြဲ႔စည္းပုံတြင္ တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ ဗိုလ္မွဴးခြန္ဥကၠာ (ယခု PPLO, BLC )ႏွင့္ ဒုရင္းမွဴးအျဖစ္ ဦးေအာင္ထူး(ယခု BLC)၊ တပ္ခြဲမွဴးမ်ား အျဖစ္ ဗိုလ္ခြန္ျမတ္ႏွင့္ ဗိုလ္၀င္းတီတို႔မွ တာ၀န္ယူခဲ့ၾကသည္။ မိမိတို႔ဖြဲ႔စည္းစ DYA သည္ နယ္ေျမခံ PNA (ပအို၀့္ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္)ႏွင့္ ပူးတြဲလႈပ္ရွားမႈျပဳခဲ့ေသာ္လည္း စစ္အစိုးရကို တိုက္ပြဲမဆင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ နယ္ေျမေဒသမကၽြမ္းက်င္မူ၊ စစ္အတတ္ပညာအားနည္းမႈႏွင့္ လက္နက္မျပည့္ စုံမႈမ်ားေၾကာင့္ PNO တာ၀န္ရိွသူမ်ားမွ တိုက္ပြဲကိုေရွာင္ရွားေစခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔တပ္ဖြဲ႔၀င္အမ်ားစုမွ စစ္လက္နက္ ေတာင္းဆိုမူမ်ား၊ တိုက္ပြဲေတာင္းဆိုမႈမ်ားကို မၾကာခဏျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားမွာ စစ္အစိုးရ တပ္မ်ားကို ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ခြင့္မရျခင္းႏွင့္ ရာသီဥတုႏွင့္ေတာေတာင္မ်ားတြင္ ၾကမ္းတမ္းစြာျဖတ္သန္းရျခင္း ဒဏ္မ်ားကို ဆက္လက္မခံစားႏိုင္ၾကေတာ့ေပ။ ေနာက္ဆုံးမိမိတုိ႔အား မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ပင္ ႏႈတ္ဆက္ကာ သက္ဆိုင္ရာမိဖမ်ားရင္ခြင္သို႔ ျပန္လည္ခို၀င္သြားၾကသည္ကိုလည္း ရင္နင့္စြာအႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရဖူး၏။ ပအို၀့္ နယ္ေျမသို႔ေရာက္ရိွလာၾက သူ (၃၀၀) ေက်ာ္အနက္ တ၀က္ခန္႔ျပန္သြားခဲ့ၾကပါသည္။ ျပန္သြားသူအမ်ားစုမွာ ေက်ာင္း သားငယ္မ်ားႏွင့္ မိန္းခေလး မ်ားျဖစ္ၾက၍၊ အခ်ဳိ႕ကိုမူ ျပန္ဖို႔အတြက္ ဖိအားေပးရသည့္အေနအထားမ်ားပင္ရိွခဲ့ပါသည္။ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ကမူ ျပန္လိုစိတ္မရိွၾကပါ။ ငယ္ရြယ္သူမ်ားအေနျဖင့္ ပညာဆက္လက္ေလ့လာေစလိုေသာ တာ၀န္ရိွ သူမ်ား၏ သေဘာထားမ်ား ေၾကာင့္သာ။ (၂) ပအို၀့္ျပည္သူမ်ားႏွင့္ တသားတည္း။ ပအို၀့္နယ္ေျမတြင္ လႈပ္ရွားေနစဥ္အတြင္း မိမိတုိ႔ DYA မွ ထူးထူးျခားျခားပါ၀င္လႈပ္ရွားခြင့္ရေသာ ျဖစ္ရပ္တခု ရိွခဲ့ပါသည္။ ပအို၀့္အျဖဴဟုေခၚဆိုေသာ(PNO)ႏွင့္ ပအို၀့္အနီဟုေခၚဆိုေသာ ရလလဖ (ရွမ္းျပည္နယ္လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔) တို႔ ၂ - ဖြဲ႔ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းႏိုင္ေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ ပါ၀င္ခြင့္ရျခင္းပင္။ ထိုေဆြးေႏြးပြဲ မ်ားတြင္ ရလလဖအဖြဲ႔၏ မဟာမိတ္မ်ားျဖစ္ေသာ ကလလတ(ကယားျပည္နယ္လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ လြတ္ေျမာက္ေရး)အဖြဲ႔ ႏွင့္ ကယမ္းျပည္သစ္ပါတီစေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္လည္း ေတြ႔ဆုံရင္းႏွီးခြင့္ကိုရရိွခဲ့ပါသည္။ ရလလဖနယ္ေျမေရာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားစုဖြဲ႔တားေသာ ၾကယ္နီ၊ DPA ၊ DNA စေသာ လူငယ္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္လည္း အျမင္ဖလွယ္ခြင့္မ်ား ရရိွခဲ့၏။ ၂ ဖြဲ႔ တဖြဲ႔ေပါင္းစည္းေရးျဖစ္စဥ္မွာ တစုံတရာတိုးတက္မႈရိွခဲ့ေသာ္လည္း နိဂုံးမခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အထူးသျဖင့္ မိမိတို႔လႈပ္ရွားမႈတြင္ အေအာင္ျမင္ဆုံးလုပ္ေဆာင္ခဲ့ႏိုင္သည့္ လုပ္ရပ္ဟုဆိုလွ်င္ လူထုစည္းရုံး ေရးလုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္ၿပီး၊ ပအို၀့္ျပည္သူမ်ား၏ခ်စ္ခင္မႈကိုလည္း အရယူႏိုင္ခဲ့သည္ဟုေျပာႏိုင္သည္။ မိမိတုိ႔ DYA တပ္ တြင္ စည္းရုံးေရးအဖြဲ႔ငယ္တခုကို ရဲေဘာ္မ်ားေလ့လာေရးလုပ္ႏိုင္ေစရန္ သက္ဆုိင္ရာရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္စုဖြဲ႔၍ ေက်ာပိုး အိတ္စာၾကည့္တိုက္အဖြဲ႔ႏွင့္ သတင္းျဖန္႔ခ်ီေရးအဖြဲ႔မ်ားကို ဖြဲ႔စည္းထားခဲ့၏။ စာၾကည့္တိုက္အဖြဲ႔မွာ ရြာမ်ားေရာက္လွ်င္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာအိမ္မ်ားသို႔သြား၍ စာအုပ္ငွားျခင္း၊ ရဲေဘာ္မ်ားကိုေပးဖတ္ျခင္း၊ စာအုပ္မ်ားကို ထိမ္း သိမ္းျခင္းႏွင့္ ျပန္လည္အပ္ႏွံျခင္းလုပ္ငန္းမ်ားကုိ တာ၀န္ယူခဲ့ၾကသည္။ ထိုနည္းတူ သတင္းျဖန္႔ခ်ီေရးအဖြဲ႔မွလည္း ေရဒီ ယို (BBC, VOA, AIR) မွ သတင္းမ်ားကိုမွတ္သား၍ မိတၱဴပြားကာ တပ္စိတ္အသီးသီးသို႔ ျဖန္႔ခ်ီျခင္းမ်ားျပဳႏုိင္ခဲ့ၾက သည္။ စာရြက္အခက္အခဲျဖစ္သည့္ကာလမ်ား၌ ခေမာက္လုပ္သည့္၀ါးဖတ္မ်ားတြင္ေရး၍ ျဖန္႔ခ်ီရေသာအခါမ်ားလည္း ရွိခဲ့ဖူး၏။စည္းရုံးေရးသေဘာအရ ရဲေဘာ္တိုင္းထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည့္အလုပ္မ်ားမွာ ရြာမ်ားကိုေရာက္လွ်င္ သက္ ဆိုင္ရာ စစ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားအျပင္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားသို႔အဖြဲ႔လိုက္သြား၍ ထင္းခြဲ၊ ေရခပ္ႏွင့္ လို အပ္သည့္ အလုပ္မ်ားကိုပါ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ကိုင္ၾကျခင္းပင္။ ထို႔အျပင္ ရဲေဘာ္တဦးခ်င္းစီ၏ တည္းခိုသည့္ အိမ္မ်ားတြင္ လည္း၊ ထင္းခြဲ၊ ေရခပ္၊ စပါးေထာင္းႏွင့္ ပန္းကန္ေဆးျခင္းအလုပ္မ်ားကို မညဥ္းမညဴ စိတ္ပါလက္ပါ ကူညီလုပ္ကိုင္ခဲ့ ၾက၏။ ခရီးျပန္ထြက္ၾကၿပီဆိုသည္ႏွင့္ မိမိတည္းခိုသည့္အိမ္မွ အိမ္ရွင္မ်ား (ပအို၀့္မိဖ) မ်ားကို လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ ခဲ့ၾကသည့္အေလ့မွာလည္း ပအို၀့္ျပည္သူမ်ား၏ အသည္းစြဲစရာ။ အခ်ဳိ႕ပအို၀့္မိခင္မ်ား (မိုးျဖားမ်ား) ဆိုလွ်င္ အိမ္က ထြက္ခြာသြားၾကေသာ မိမိတို႔တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း မ်က္ရည္မ်ားပင္က်ခဲ့ၾကရသည္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရ ဖူး၏။ (၃)“ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းျဖစ္တည္လာျခင္း။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလတြင္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္တေလွ်ာက္ရိွ ရွစ္ေလးလုံးကာလေနာက္ပိုင္းေရာက္ရိွလာသည့္ ဒီမိုကေရစီေရးလိုလားသူမ်ားစုဖြဲ႔ထားေသာ All Burma Students’ Democratic Front ( ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး) ႏွင့္ ပူးေပါင္းႏိုင္ရန္အတြက္ ထိုင္းနယ္စပ္သုိ႔ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ မိမိတို႔ေခါင္း ေဆာင္တခ်ဳိ႕ ABSDF ဗဟိုႏွင့္ ညိွႏႈိင္းေဆြးေႏြးေနစဥ္ ကရင္နီနယ္ေျမ KNPP (ကရင္နီျပည္တိုးတက္ေရးပါတီ)၊ WNO (၀,အမ်ဳိးသားအဖြဲ႔)တို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ ေ၀ွလမ္း၊ တာတေမာစေသာ သံလြင္ျမစ္တေလွ်ာက္ရိွ စစ္အစိုးရ တပ္စခန္းမ်ား ကို တိုက္ခို္က္ေခ်မႈန္းခြင့္ရခဲ့၏။ မိမိတို႔ေခါင္းေဆာင္မ်ား ABSDF ဗဟိုမွျပန္လာေသာအခါ မိမိတုိ႔ (DYA မွ ABSDF, တပ္ရင္း (၆၀၁) ျဖစ္သြားေသာ)တပ္၏ ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို စုေပါင္းေရးဆြဲကာ၊ ကရင္နီနယ္ေျမတြင္ ကိုစိုးေအာင္ ဦးစီးေသာ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕၊ ABSDF ဗဟိုတြင္ မသက္သက္လြင္အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ထားခဲ့၍ က်န္ရဲေဘာ္မ်ား အားလုံး ပအို၀့္နယ္ေျမသို႔ ျပန္၍လႈပ္ရွားခဲ့ၾကပါသည္။ အသစ္ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းမႈတြင္ တပ္ရင္းမွဴးဗိိုလ္ခြန္ျမတ္၊ ဒုရင္းမွဴး ကိုဖိုးသိန္း၊ တပ္ခြဲမွဴးကိုတုိက္ေမာင္းႏွင့္ ဒုခြဲမွဴးမွာ ကိုမင္းေအာင္ျမင့္တို႔ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ပအို၀့္နယ္ေျမသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရိွေသာအခါ PNO အပါအ၀င္ ပအို၀့္ျပည္သူတ ရပ္လုံးမွ ၀မ္းပမ္းတသာႀကိဳဆိုၾကျပန္ပါသည္။ မိမိတို႔တပ္ရင္း (၆၀၁) သည္ ယခင္ DYA နည္းတူ စည္းရုံးေရးလုပ္ငန္း စဥ္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ႏို္င္ခဲ့သည့္အျပင္၊ ျပည္တြင္းဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ တိုက္ပြဲေဖၚေဆာင္သည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ မ်ားအျပင္၊ မဟာမိတ္မ်ားႏွင့္ပူးတြဲစစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုလည္း ေဖၚေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ျပည္တြင္းမွ တပ္ ဖြဲ႔၀င္အင္အားသစ္မ်ားကိုလည္း စုစည္းတိုးခ်ဲ႕ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ (၄) မုန္္တိုင္းတခုႏွင့္ ေတ႔ြဆံုျခင္း။ ၁၉၉၁ ကာလသည္ အပစ္အခပ္ရပ္စဲေရးေခတ္စားကာစ ကာလျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ မိမိတုိ႔တပ္ရင္း (၆၀၁) အေပၚလည္း ရိုက္ခတ္မႈမ်ားရိွခဲ့၏။ မိမိတို႔လႈပ္ရွားရာ နယ္ေျမခံ(PNO)သည္ စစ္အစိုးရႏွင့္ လွ်ဳိ႕၀ွက္အပစ္အခပ္ရပ္စဲဖို႔ ျပင္ဆင္ေနေၾကာင္းကို ပအို၀့္ျပည္သူမွပင္တဆင့္ သတင္းရခဲ့သည္။ PNO မွလည္း မိမိတို႔အားလက္နက္ျပန္အပ္ရန္ အခ်ဳိသတ္၍ ဖိအားေပးခဲ့သည္။ ၎တို႔၏ အပစ္အခပ္ရပ္ဆဲေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ ပါ၀င္ဖို႔ကိုမူ တရား၀င္မေဆြးေႏြးခဲ့ ေခ်။ မိမိတုိ႔တပ္ရင္း၏ အေနအထားအရလည္း တပ္ရင္းမွဴး၊ ဒုရင္းမွဴးတို႔သည္သာ ပအို၀့္လူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္ေနၿပီး၊ က်န္အ မ်ားစုမွာ အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ားျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ မေဆြးေႏြးလို႔ျခင္းဟု ယူဆႏုိင္ပါသည္။ ထိုကာလတြင္ပင္ မိမိတို႔ေခါင္းေဆာင္ထဲမွ တပ္ခြဲမွဴးကိုတိုက္ေမာင္းမွာ ေျခေထာက္တြင္ဒဏ္ရာရထားျခင္း ႏွင့္ ျပည္တြင္းမွ ကိုလြမ္းဏီဦးေဆာင္ေသာ ရဲေဘာ္သစ္ (၁၇)ဦးခန္႔ေရာက္ရိွလာၾကျခင္းမ်ားရွိခဲ့၏။ ထိုရဲေဘာ္သစ္ ထဲတြင္ အမ်ဳိးသမီး(၄)ဦး ပါ၀င္ေနျခင္းမ်ားေၾကာင့္ အေျခအေနကို ပါးပါးနပ္နပ္ကိုင္တြယ္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ေန၏။ တပ္တြင္း ၌ တရား၀င္ေဆြးေႏြးျခင္းပုံစံကို မက်င့္သုံးႏုိင္ေတာ့ပဲ၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ျခင္း အဆင့္ကိုေျပာင္းကာ၊ ယုံၾကည္ရ သူမ်ားႏွင့္သာ သီးျခားေဆြးေႏြးၾကရေတာ့သည္။ မိမိတို႔အေနႏွင့္ လုံၿခဳံမႈရိွရိွ ပအို၀့္နယ္ေျမမွ ထြက္ခြာခြင့္ရေရးမွာ လတ္တေလာလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သုိ႔အတြက္ လက္နက္ကို ကရင္နီနယ္ေျမအစပ္ေရာက္မွ ျပန္အပ္ဖို႔ေတာင္းဆိုေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ္လည္း လုံၿခဳံေရးကို PNOမွ တာ၀န္ယူပါေၾကာင္းေျပာဆိုကာျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္တြင္ လက္ရိွအေျခအေနကို မိမိတို႔ ABSDF ဗဟိုသို႔ေၾကးနန္းျဖင့္အေၾကာင္းၾကားခြင့္ႏွင့္ အေၾကာင္းျပန္ခ်ိန္အထိ လက္နက္သိမ္းျခင္းကိစၥကို ေစာင့္ေပးရန္တုိ႔ကို ေတာင္းဆိုရာ သေဘာတူညီမႈ ရခဲ့သည္။ မိမိတုိ႔လည္း ရသမွ်အခြင့္အေရးကို အသုံးခ်ကာ၊ နယ္စပ္ရိွမိမိတို႔တပ္ရင္း၊ ABSDF ဗဟိုႏွင့္ NDF (National Democratic Front) အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီတပ္ေပါင္းစုမ်ားသို႔ မိမိတို႔အား လက္နက္ သိမ္းေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သတင္းေပးပို႔ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ မိမိတို႔ႏွင့္အနီးဆုံး မဟာမိတ္အဖြဲ႔ျဖစ္သည့္ ရလလဖ အဖြဲ႔သုိ႔လည္း မိမိတုိ႔အေျခ အေနကိုအသိေပးကာ ေတာင္ႀကီး၊ လြိဳင္ေကာ္ကားလမ္းအေရွ႕ဖက္ မဲနယ္ေတာင္ေျခရိွ ရြာ(၃)ရြာတြင္ တပတ္အတြင္း လာေရာက္ေစာင့္ႀကိဳဆိုေပးရန္ လွ်ဳိ႕၀ွက္သည့္နည္းျဖင့္ ေၾကးနန္းပို႔ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထီထပ္ရြာတြင္ မိမိတို႔ေခၽြးနဲစာႏွင့္၀ယ္ယူထားေသာ ေသနတ္ (၈) လက္မွလဲြ၍ က်န္ေသနတ္မ်ားအားလံုးကို PNO သို႔ ျပန္အပ္လိုက္ရ၏။ ရဲေဘာ္အမ်ားစုမွာ မ်က္ရည္မ်ားပင္က်ရသည့္အထိ ေက်ကဲြ၀မ္းနည္းခဲ့ၾကရသည္။ ထိုအေျခအေနကာလတြင္ပင္ မိမိတို႔တပ္ ရြာတရြာတြင္နားသည္ႏွင့္ မိမိတို႔ကို PNA တပ္(၃) တပ္မွ ဖိုခ ေနာက္ဆိုင္၀ိုင္းရံကာ ပိတ္ဆို႔ထားသည္ကို သတိျပဳမိၾက၏။ မိမိတို႔တြင္ လက္နက္အင္အားနည္းေနရသည့္အထဲ PNO ၏ ဆက္ဆံမႈႏွင့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားအေပၚတြင္ သံသယပြားစရာမ်ားကို ေတြ႔ျမင္လာခဲ့ရသည္။ ကရင္နီတယ္စပ္သို႔ လိုက္လံ ပို႔ေဆာင္ေပးမည္ယူေသာဂတိကို အေရးမပါသလို၊ ဂရုမမူသလိုလကၡဏာမ်ားကိုျပလာ၏။ မိမိတို႔ကို စစ္အစိုးရထံ ထိုး အပ္၍ အၫံ့ခံခိုင္းလိုက္မည္ကို စိုးရိမ္လာမိၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ မိမိတို႔လည္း နည္းပရိယာယ္အရ ရြာတရြာတြင္ (၃) ရက္စီ ပုံမွန္နား၍၊ ေနာက္ဆုံး ဟမ္းဆူးရြာသုိ႔အေရာက္တြင္ စနားသည့္ည၌ပင္ ထြက္ေျပးရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾက သည္။ ရဲေဘာ္မ်ားကို ညေနေစာင္းေတြ႔ဆုံခ်ိန္၌ လွ်ဳိ႕၀ွက္သတင္းေပး၍ ည - ၉ နာရီတြင္ ရြာျပင္တေနရာ၌ ကုိယ့္ အစီအစဥ္ႏွင့္ကိုယ္ထြက္၍ အသင့္ေစာင့္ၾကရန္၊ ရိကၡာကိုတတ္ႏိုင္သမွ် စုေဆာင္းထားရန္ႏွင့္ သတင္းလုံၿခဳံမႈရိွေစရန္ တို႔ကို တပ္လွန္႔ထားလုိက္၏။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ တပ္ရင္းမွဴး၊ ဒုရင္းမွဴးႏွင့္ မိမိတို႔တပ္မွ ပအုိ၀့္လူမ်ဳိးရဲေဘာ္အမ်ားစုမွာ ခရီးထြက္ေန ၾက၍ မိမိတုိ႔ႏွင့္အတူမရိွၾကပါ။ ထိုည ၉ -နာရီတြင္ ရြာအေရွ႕ဖက္စုရပ္တြင္ အခ်ိန္မီစုစည္းႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ နယ္ေျမကၽြမ္း က်င္သူ ရဲေဘာ္မ်ားမွဦးေဆာင္ကာ ရြာမ်ားကိုေရွာင္၍ ရလလဖ အဖြဲ႔ႏွင့္ခ်ိန္းဆိုထားရာ ရြာ(၃)ရြာဖက္ဆီသို႔ ဦးတည္ခ်ီ တက္ခဲ့ၾက၏။ မိမိတုိိ႔၏တာ၀န္ရိွသူေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕မွာ လုံၿခဳံေရးအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈႀကီးစြာျဖင့္ ခရီးလမ္းကို ျဖတ္သန္းေနၾကေသာ္လည္း အသစ္ေရာက္ရိွကာစရဲေဘာ္မ်ားမွာ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပင္။ လမ္းတြင္ သတိ၀ီရိယျဖင့္ အစီအစဥ္တက်ျဖတ္သန္းခဲ့မူမ်ားေၾကာင့္ ညတြင္းခ်င္းကားလမ္းမႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ကာ၊ ေနာက္ ေန႔မနက္ ၉-နာရီခြဲခန္႔တြင္ မိမိတို႔ေမွ်ာ္္မွန္းရာ ေကာင္တရမ္းရြာသို႔ေရာက္ရိွ၏။ ရလလဖအဖြဲ႔မွ လာႀကိဳေသာ လုံၿခဳံေရး ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆုံခဲ့ၿပီး၊ ၎တို႔အဖြဲ႔၏ လုံၿခဳံေရးတာ၀န္ယူမႈျဖင့္ ေခတၱနားေနစဥ္၊ က်န္ခဲ့သည့္ မိမိတုိ႔တပ္ရင္းမွဴးမွ စက္ျဖင့္စတင္ ဆက္သြယ္လာေလသည္။ မိမိတို႔ထြက္ခြာသြားသည္ကို သိေၾကာင္း၊ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးလိုေၾကာင္းႏွင့္ မိမိတို႔တည္ရိွရာကိုေမးပါသည္။ မိမိ တို႔မွလည္း လက္ရိွတည္ရိွရာႏွင့္ မိုင္ ၅၀ ခန္႔ေ၀းေသာ ေကာင္ပန္းတန္ရြာတြင္ တည္ရိွေၾကာင္းႏွင့္ အရပ္၀တ္အရပ္ စားျဖင့္၊ လက္နက္မပါပဲလာလွ်င္ ေတြ႔ဆုံမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္ကာ လက္ရိွတည္ေနရာမွ အျမန္ဆုံးေရႊ႕ ေျပာင္းခဲ့ၾက၏။ ေနာက္မွသတင္းရသည္မွာ မိမိတို႔အေၾကာင္းျပန္ခ်က္အရ၊ မိမိတို႔တပ္ရင္းမွဴး ဗိုလ္ခြန္ျမတ္ အပါအ၀င္ PNA စစ္ေၾကာင္းသည္ ေကာင္ပန္းတန္ရြာသို႔ ေနာက္ေန႔တြင္ အင္အားႏွင့္သြားေရာက္ ၀ိုင္းပတ္ပိတ္ဆို႔ေၾကာင္း သတင္းရခဲ့သည္။ တပ္ရင္းမွဴးဗိုလ္ခြန္ျမတ္ႏွင့္အတူ ပအို၀့္အမ်ဳိးသားရဲေဘာ္ (၁၁)ဦး ပအို၀့္ေျမတြင္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ (၅) ေတာ္လွန္သူတို႔၏ ေက်းဇူးတရားမ်ား။ ရလလဖတပ္ဖြဲ႔၏ လုံၿခဳံေရးအကူအညီျဖင့္ ခရီးဆက္ရင္း ၎တို႔၏ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွ ေတြ႔ဆုံလိုေၾကာင္း သတင္းရပါသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားကို လုံၿခဳံသည့္တေနရာတြင္ခ်န္ထားကာ၊ မိမိတို႔ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ ရလလဖ ဥကၠဌ ဦးေစာတာကလယ္ အပါအ၀င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ သြားေရာက္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ရလလဖဥကၠဌမွ ABSDF ဗဟိုသုိ႔ မျပန္ပဲ ၎တို႔ႏွင့္ပူးေပါင္းလႈပ္ရွားေစလိုေၾကာင္း၊ ထိုသို႔သေဘာတူပါက လက္နက္(၅၀) ခ်က္ခ်င္းေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေပး၏။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔မွာ ေရရွည္အက်ဳိးကိုဦးစားေပ၍ ေနာက္မွျပန္လည္လႈပ္ရွားလိုေၾကာင္း၊ ေလာေလာဆယ္ မိမိတို႔ဗဟိုႏွင့္ သြားေရာက္ညိွႏိႈင္းလိုေသးေၾကာင္း၊ ရဲေဘာ္သစ္မ်ားကိုလည္း သင္တန္းမ်ားေပးရန္ရိွေသးေၾကာင္းမ်ား ရွင္းျပရာ သေဘာတူညီမႈမ်ားရိွခဲ့သည္။ မိမိတို႔လိုလားေသာ ျမင္းတေကာင္၊ ရိကၡာႏွင့္အျခားလိုအပ္ေသာ ပစၥည္းအခ်ဳိ႕ ကို ရလလဖမွကူညီကာ ကရင္နီနယ္စပ္အထိ လိုက္လံပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ဤသည္မ်ားမွာ ရလလဖအဖြဲ႔၏ မိမိတို႔ တပ္ရင္းအေပၚ တင္ရိွခဲ့ေသာ ေက်းဇူးတရားမ်ားပင္။ လုံၿခဳံေရးအေျခအေနစိုးရိမ္မႈမ်ားေၾကာင့္ မိမိတို႔ခရီးစဥ္ကို လွ်ဳိ႕၀ွက္လမ္းေၾကာင္းမ်ားမွသြားျခင္း၊ ရြာမ်ားကို ေရွာင္၍သြားျခင္းႏွင့္ ခရီးျပင္းႏွင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ကရင္နီနယ္စပ္သို႔ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ရိွခဲ့သည္။ ကရင္နီေခါင္း ေဆာင္မ်ားသို႔ ႀကိဳတင္သတင္းေပးပို႔ထားမႈမ်ားေၾကာင့္လည္း လာႀကိဳေနေသာကရင္နီတပ္မ်ားႏွင့္ အဆင္သင့္ ေတြ႔ဆုံ ခြင့္ကိုရခဲ့၏။ မိမိတို႔အား ရလလဖထံမွ လုံၿခဳံေရးလႊဲေျပာင္းယူၿပီး ကရင္နီတပ္ႏွင့္အတူခရီးဆက္ခဲ့ရာ သံလြင္ျမစ္ျဖတ္ကူး မည့္ေနရာသုိ႔ ဧၿပီလလယ္ (သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ညေန) တြင္ ေရာက္ရွိခဲ့ေပသည္။ ကမ္းတဖက္တြင္လည္း အသင့္လာႀကိဳ ေနေသာ အျခားကရင္နီတပ္ဖြဲ႔တဖြဲ႔မွာလည္း အသင့္။ သံလြင္ျမစ္ကို ကူးရန္သာရိွေတာ့သည္။ သံလြင္ကမ္းပါးသို႔ေရာက္ၿပီး ထမင္းခ်က္စားခ်ိန္တြင္ စက္ေလွသံကိုၾကားရပါသည္။ သံလြင္ျမစ္ကူးရန္ ကရင္ နီတပ္မွ ခြန္ဆာထံစက္ေလွအကူအညီ ေတာင္းထားေပးေၾကာင္းသိရသည္။ ျပႆနာက ခုမွစ၏။ စက္သံၾကားၿပီး ျပန္ေပ်ာက္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္အသံမၾကားရေတာ့၊ ထိုညသံလြင္ျမစ္ေဘးတြင္ပင္ ပင္ပန္းသမွ်အတိုးခ်အိပ္လိုက္ ၾကရသည္။ ေနာက္ေန႔ ေန႔လည္ေလာက္အထိလည္း ဘာမွမထူး၊ သတင္းရသည္ကား ABSDF ေက်ာင္းသားမ်ားပါ လာ၍ စက္ေလွမကူညီႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ျပႆနာက မိမိတို႔သာမက လိုက္ပို႔ေသာကရင္နီတပ္တြင္ပါ ရိကၡာမက်န္ေတာ့။ တဖက္ကမ္းမွလာႀကိဳေနၾကေသာ ကရင္နီတပ္တြင္ေတာ့ရိကၡာရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လိုက္ပို႔ေပး ေသာ ကရင္နီတပ္သည္ မိမိတို႔အားရိွသမွ်ရိကၡာေပးၿပီး ျပန္သြားၾကသည္။ ၾကာလွ်င္ အားလုံးရိကၡာျပတ္မွာစိုး၍။ အေျခအေနကိုရိပ္မိေသာ တပ္ခြဲမွဴးကိုတိုက္ေမာင္းသည္ တပ္စုမွဴး (၂) ဦးအပါအ၀င္ ေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေဆြးေႏြးကာ တဖက္ကမ္းသုိ႔ကူး၍ ဆန္ရရိွေရးကို ႀကိဳးစားဖို႔ျပင္ၾကသည္။ တပ္စု ၂-စုခြဲ၍ ေဖါင္မ်ားတည္ေဆာက္ၾက သည္။ ၀ါးရွာသူရွာ၊ ႏွီးထိုးသူထိုးႏွင့္ ေဖါင္ပုံစံ (၂) ခုထြက္လာသည္။ အၿပိဳင္အဆိုင္သေဘာမ်ဳိးျဖစ္ျခင္းႏွင့္ တဖက္ကမ္း သို႔ေရာက္ရိွရန္စိတ္ေစာေနသျဖင့္ ရဲေဘာ္အားလုံးမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ။ ကိုတိုက္ေမာင္းတို႔ ရုံးအဖြဲ႔မွလည္း ေဖါင္ေသး ေသး တခုကို ပုံေဖၚခဲ့ၾကသည္။ (၆) သံလြင္ကမ္းပါးမွ သႀကၤန္ရက္စဲြမ်ား။ သံလြင္ကမ္းကိုေရာက္သည့္ညက ရြာခဲ့ေသာသႀကၤန္မိုးအရွိန္ေၾကာင့္ သံလြင္ျမစ္ျပင္တြင္ ေရမ်ားျပည့္လွ်ံေန ၿပီး၊ သစ္တုံးမ်ားႏွင့္ အမႈိက္မ်ားေမ်ာပါလာသည္။ ထူးထူးျခားျခား ေတာေကာင္ေသမ်ားပင္ ေမ်ာပါလာသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ သို႔ေသာ္ ဆယ္ယူ၍မရ။ အင္းသားကိုလူခဲ တဖက္ကမ္းသို႔စမ္းကူးသြားရင္း ျမစ္တ၀က္ေက်ာ္အေရာက္မွာ ေရစီးထဲ ေမ်ာပါသြားသျဖင့္ လိုက္ဆယ္ၾကရေသးသည္။ ၀ါးေခ်ာင္းမ်ားအလြယ္တကူရိွေနသျဖင့္ တေယာက္ႏွင့္တ ေယာက္ကို ၀ါးေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ဆက္ကာဆယ္လိုက္ၾကရသည္။ ကိုလူခဲ၏ “မရေတာ့ဘူးလူ”ဆိုသည္စိတ္ပ်က္လက္ ပ်က္ညည္း တြားသံမွာ တပ္ရင္းတခုလုံးအတြက္ ေနာင္တြင္ေျပာစရာ အမွတ္တရစကားတခု။ ခဏအၾကာ တပ္စုမွဴးကိုခင္ေဇာ္ ဦးေဆာင္ေသာအဖြဲ႔၏ေဖါင္ႀကီး သလြင္ျမစ္ကိုစတင္ကူးခတ္ပါေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္မ်ားထဲမွ အားေကာင္းေမာင္းသန္မ်ားကို ေရြးထုတ္ကာ (၁၁)ဦး လိုက္ပါသြားသည္။ က်န္ရဲေဘာ္မ်ား၏ အားေပး သံမွာလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိပင္။ သို႔ေသာ္ သံလြင္ျမစ္ေရစီးသန္ေနခ်ိန္ျဖစ္၍ တ၀က္မေက်ာ္မီပင္ ျပန္လွည့္ခဲ့ရ၏။ ေဖါင္ႀကီးပ်က္စီး၍ ေဖါင္ေပၚပါသြားသူမ်ားမွာလည္း ေျခကုန္လက္ပန္းက်ကာ ပက္လက္လန္ကုန္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္ တဦးတေယာက္မွ် အႏၱရာယ္မျဖစ္ၾကသည္ကိုပင္ ၀မ္းသာေနရေသး၏။ ကိုခင္ေဇာ္တို႔ေဖါင္ ပ်က္ဆီးသြားပုံကို သင္ခန္းစာယူ၍ ကိုေအာင္ခမ္းတို႔အဖြ႔ဲေဖါင္ႀကီးကို အေသးစိတ္ျပင္ဆင္ ၾကသည္။ ေဖါင္ေပၚတြင္ အကာအရံမ်ားတပ္ဆင္ထားျခင္းႏွင့္ ေဖါင္ေနာက္ပိုင္းတြင္ တိုက္ငုတ္တခုကိုလုပ္၍ ေရယက္ ႀကီးကိုပင္ တပ္ဆင္ထားေသးသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ သေဘၤာငယ္ငယ္တစီးနဲ႔ပင္ တူေနေတာ၏။ နာရီ၀က္ခန္႔အၾကာ ကိုေအာင္ခမ္းတို႔ေဖါင္ႀကီးစထြက္သည္။ ေဖါင္ေပၚတြင္ (၁၀) ေယာက္ေက်ာ္ပါသြားသည္။ ေလွာ္အားေကာင္းၾကသျဖင့္ ျမစ္တ၀က္ကိုေက်ာ္သြားေသာ္လည္း ကမ္းကပ္ခါနီးတြင္ ေရစီးေၾကာင္းႏွင့္ျပန္မိ၍ ကမ္းမကပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမ်ာပါခဲ့ရျပန္ ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုတင္၀င္းေယာက္သာ ေရထဲသို႔ခုန္ဆင္းကာ တဖက္ကမ္းသို႔ ကူးသြားႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ က်န္ ေဖါင္ေပၚရိွ ရဲေဘာ္မ်ားမွာလည္း ေဘးမသီရန္မခ။ ေနာက္ဆုံးေဖါင္ျဖစ္ေသာ ကိုတိုက္ေမာင္းတို႔အဖြဲ႔၏ ေဖါင္ငယ္ကေလးမွာလည္းၿပီးစီးသြားေပသည္။ ထိုအဖြဲ႔ တြင္ ကိုတိုက္ေမာင္း၊ ကိုလူဗိုလ္၊ ကိုမင္းေ၀ဟင္တို႔အျပင္ ကရင္နီတပ္ဖြဲ႔မွ က်န္ခဲ့ေသာ ရဲေဘာ္တဦးလည္းပါ၀င္ေလ သည္။ ထိုရဲေဘာ္မွာ သူ႔ေသနတ္ကိုေဖါင္တြင္အက်အနခ်ည္ကာ ကူးခပ္ရန္ျပင္ဆင္ေနသည္။ ေဖါင္ကို ေရဆန္အထက္ သို႔ အရင္ဆြဲတင္သြားသည္။ ျမစ္၏အေပၚပိုင္းေရာက္မွ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ေမ်ာကူးရန္ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။ စတင္ကူးခပ္သည္ဆိုသည္ႏွင့္ က်န္ရဲေဘာ္မ်ားမွ စိတ္၀င္တစားေအာ္ဟစ္အားေပးၾကသည္။ ကူညီႏုိင္ရန္အ တြက္ကိုလည္းျပင္ဆင္ထားၾကသည္။ ကိုတိုက္ေမာင္းတို႔ေဖါင္သည္လည္း ျမစ္လယ္ကိုေက်ာ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရစီးကို မေက်ာ္ႏိုင္ပဲေမ်ာပါေလသည္။ ျပႆနာကား ေဖါင္ေပၚတြင္ပါသူမ်ားက ေနာက္ျပန္ကူးရန္မစဥ္းစားပဲ တဖက္ကမ္း သို႔သာေရာက္ရန္ စိတ္ထက္သန္ေနၾကျခင္းေၾကာင့္ ေဖါင္မွာ ေရစီးႏွင့္ေမ်ာပါသြားေလသည္။ ေလွာ္တက္မ်ားမွာလည္း ၀ါးမ်ားျဖင့္လုပ္ထားေသာေၾကာင့္ ၾကာေလေရႏူးေလျဖစ္ကာ ေပ်ာ့လာ၏။ ေလွာ္သေလာက္ မထိေရာက္ေတာ့ေခ်။ ေရစီးႏွင့္ေမ်ာပါသြားေသာေဖါင္အား ကမ္းေပၚမွရဲေဘာ္မ်ားက ကမ္းျပန္ကပ္ရန္ေအာ္ဟစ္သတိေပးရင္း ျမစ္ကမ္းတ ေလွ်ာက္ အုပ္လိုက္ေျပးလိုက္သြားၾကသည္။ ကမ္းေပၚကၾကည့္ေနရာ မိုင္၀က္ခန္႔ေလာက္အထိပါသြားေလသည္။ ျမစ္ ေအာက္ဖက္ ၂ - မိုင္ခန္႔တြင္ စစ္အစိုးရတပ္စခန္းတခု ရိွေန၍လည္း အလြန္စိုးရိမ္ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္အခ်ဳိ႕က ေသနတ္မ်ားကိုဆြဲ၍ လုံၿခဳံေရးအတြက္ေျပးလိုက္သြားၾကသည္။ လူအုပ္မ်ားသည္ကတေၾကာင္း၊ ၀ါးမ်ားကို အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ထားသည္ကတေၾကာင္းႏွင့္ ေရွ႕က ကိုလူခဲကို ကယ္ခဲ့သည့္အေတြ႔အႀကဳံမ်ားေၾကာင့္ ရဲေဘာ္တေယာက္က ၀ါးတလုံးကိုင္ၿပီးေရထဲဆင္း၊ ေနာက္တေယာက္က ၀ါးထိုး ေပး၊ ေနာက္တေယာက္နဲ႔ဆက္၊ ဤသို႔ျဖင့္ကိုတိုက္ေမာင္းတို႔အဖြဲ႔ကို ျပန္ကယ္ခဲ့ၾကရသည္။ ရဲေဘာ္အားလုံးမွာ ဖတ္ ဖတ္ေမာကုန္ၾကၿပီ၊ မလႈပ္ႏုိင္ၾကေတာ့။ (၇) … ေနာက္တလွမ္းဆုတ္ျခင္း။ ကိုတိုက္ေမာင္းမွာ မေမာႏိုင္၊ မနားႏိုင္ရွာ။ သူကတပ္ခြဲမွဴးႏွင့္ေလာေလာဆယ္ တာ၀န္အရိွဆုံးျဖစ္ေနသည္ ကိုုး။ တပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုေခၚကာ တခုခုဆက္လုပ္ႏိုင္ရန္အတြက္ ေဆြးေႏြးၾကျပန္သည္။ ထြက္လာသည့္ ဆုံးျဖတ္ ခ်က္က တပ္ကိုေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဆုတ္၍ အျခားလမ္းေၾကာင္းတခုကိုရွာရန္။ တပ္စိတ္မွဴး ကိုစံလွဦးေဆာင္သည့္ သန္သန္မာမာရိွေနဆဲ ရဲေဘာ္(၇) ဦးကို ေရွ႕ေျပးအဖြဲ႔အျဖစ္ရိကၡာရွာထားႏုိင္ရန္ ႀကိဳလႊတ္လိုက္သည္။ ကိုစံလွက ရွမ္း လူမ်ဳိး။ ဤနားတ၀ိုက္က ရြာေတြက ရွမ္းရြာမ်ားသည္။ စကားေပါက္လွ်င္ လုပ္ငန္းပိုအဆင္ေျပႏိုင္သည္။ ထိုေရွ႕ေျပး အဖြဲ႔မွာ သြက္သြက္လက္လက္ တက္တက္ၾကြၾကြပင္ ထြက္သြားၾကသည္။ မနက္ကတည္းက ထမင္းစားမထားရေသာ္ လည္း ရဲေဘာ္အားလုံးပုံမပ်က္ၾက။ ခါတိုင္းကဲ့သုိ႔ပင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း။ က်န္အဖြဲ႔မ်ားမွာ ေမာပန္း၊ အားကုန္ေနၾကသူမ်ား၊ ဆာေလာင္ညည္းတြားေနၾကသူမ်ားႏွင့္ နာမက်န္းျဖစ္ေန ၾကသူမ်ားသာ။ အမ်ဳိးသမီးကလည္း(၄)ဦး။ ကိုစံလွတို႔အဖြဲ႔ထြက္သြားၿပီး (၂)နာရီေလာက္ၾကာမွ စစ္ေၾကာင္းစထြက္ျဖစ္ သည္။ ညေန (၃)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ရိွၿပီ။ စစ္ေၾကာင္းကေတာ့ လိပ္ (ေျဖးေျဖး) စစ္ေၾကာင္း၊ ဤအခ်ိန္တြင္ ရန္သူစစ္ ေၾကာင္းႏွင့္တိုးမိမည္ကိုသာ စိုးရိမ္မိၾကသည္။ လက္နက္ကလည္းနည္း၊ ထမင္းငတ္ထား၍ လူမ်ားကလည္းအားနည္း ေနၾကလွ်င္ …။ သို႔ေသာ္ ဤနယ္တ၀ိုက္မွာ ရန္သူလႈပ္ရွားမႈမရိွဟု မဟာမိတ္မ်ားထံမွ စက္သတင္းမ်ားအရသိထားရ၍ စိတ္တျခမ္းေအးေနရသည္။ ျပန္ဆုတ္လာရာလမ္းတေလွ်ာက္လုံး ေတြ႔သမွ် စားလို႔ရသည့္အသီးအရြက္ မွန္သမွ်ကိုစားၾကသည္။ ရွမ္းကယား နယ္စပ္သံလြင္ကမ္းပါးတ၀ိုက္က အပင္မ်ားမွာ စိမ္းစိမ္းစိုစိုမရိွ။ ေႏြရာသီျဖစ္သည္ကတေၾကာင္း၊ နဂိုက ေက်ာက္ေဆာင္၊ ေက်ာက္ေတာင္ျဖစ္ေနျခင္းႏွင့္ အပူပိုင္းေဒသဆန္ေနျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ဆူးပင္အပါအ၀င္အညာေဒသ ေပါက္ သစ္ပင္မ်ားကိုသာေတြ႔ရ၏။ ဥရွစ္ပင္၊ ေလ၀င္ခါးသီးပင္ႏွင့္ လက္ခုပ္သီးဆန္ဆန္အပင္မ်ားမွာ မိမိတို႔အတြက္ အာဟာရကို ျဖည့္ဆီးေပးခဲ့ၾကသည္။ ဥရွစ္သီးအဆီးေလာင္သူေလာင္၊ ေလ၀င္ခါးသီးမ်ားစားမိ၍ အန္သူအန္ ျဖစ္ၾက ေသာ္လည္း၊ လက္ခုပ္သီးလိုလို အတြင္းမွျဖဴျဖဴအမႈန္႔မ်ားပါေသာ တခါမွမျမင္ဖူး၊ မစားဖူးသည့္အသီးမ်ားမွာ ႏို႔မႈန္႔ႏွင့္ တူ၍ အရသာလည္းရိွေပသည္။ သို႔ေသာ္သိပ္မ်ားမ်ားမေတြ႔ခဲ့ရ။ အခ်ဳိ႕အဖြဲ႔မ်ားမွာ ငွက္ေပ်ာအူ၊ သဖန္းသီး၊ ယုန္စာ ရြက္၊ စသည့္ေတြ႔ရာအသီးရြက္မ်ားကို စားၾကရသူမ်ားလည္းရိွ၏။ နိဂံုးမဟုတ္သည့္ နိဂံုး။ မိမိတုိ႔စစ္ေၾကာင္းသည္ ပလဲလဲ၊ နမ္းမြန္းစခန္းမွ သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ၾကကာ ထိုင္း၊ ကရင္နီနယ္စပ္ က ေအာင္ဟမ္းရိုင္းစခန္းသုိ႔ KNPP ၏ အကူအညီျဖင့္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပင္ ေရာက္ရိွခဲ့ၾကပါသည္။ ကရင္နီနယ္ေျမမွ ကရင္နယ္ေျမ(မာနယ္ပေလာေဒသ)သို႔၎၊ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ မာနယ္ပေလာက်ၿပီး ကရင္နီနယ္ ေျမသို႔၎၊ ရလလဖနယ္ေျမသို႔၎ ျပန္လည္လႈပ္ရွားၾကရင္းျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္မ်ားကို ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ ခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။ တပ္ရင္း (၆၀၁) အေနႏွင့္ပင္ “ေဒါင္းစစ္သည္စာေစာင္” ကို အမွတ္စဥ္ (၅) အထိထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး။ “က်ားဆိုးႏွင့္ တုဖက္ၿပိဳင္မယ္” သီခ်င္းေခြကိုလည္း ထုတ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကရင္နီနယ္ေျမသို႔ ဒုတိယ အႀကိမ္ျပန္လည္အေျခခ်ခ်ိန္ ၁၉၉၆ -ခုႏွစ္တြင္ တပ္ရင္း (၃၀၃)၊ တပ္ရင္း (၂၁၀)၊ တပ္ရင္း (၈၀၁) တုိ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ တပ္ရင္း(၄) အျဖစ္ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၾကသျဖင့္၊ ထိုအခ်ိန္မွစတင္ကာ မိမိတို႔တပ္ရင္း (၆၀၁) ဆိုသည္မွာ နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ ရေတာ့၏။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ တပ္ရင္းမွဴးကိုတိုက္ေမာင္းက်ဆုံးၿပီးေနာက္ပိုင္း မိမိတို႔ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ၀ါးအစည္းေျပသကဲ့သုိ႔ျဖစ္ကာ အခ်ဳိ႕အလင္းျပန္၀င္ျခင္း၊ အခ်ဳိ႕တတိယႏိုင္ငံမ်ားသုိ႔ထြက္ခြာၾကျခင္းမ်ားျဖင့္ တစစ ေလ်ာ့ပါးခဲ့ေလသည္။ လက္ရိွကာလတြင္ ABSDF ၌ မိမိတို႔တပ္ရင္း (၆၀၁) မွ ရဲေဘာ္မ်ား လက္ခ်ဳိးေရတြက္၍ ရရုံသာ က်န္ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ က်န္ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပ၊ ႏိုင္ငံအသီးသီး၊ နယ္စပ္အဖဲြ႔အစည္းအသီးသီးႏွင့္ ဒုကၡသည္စခန္းအသီးသီးတို႔တြင္ ျပန္႔ႏွံ႔ရွင္သန္ေနၾကဆဲ။ အနာဂတ္အိပ္မက္မ်ား ရွိေနၾကဆဲ။ လွမ္းေလွ်ာက္ေနၾကဆဲ။ စစ္အစိုးရမွလဲြ၍ Institutional Life ( အဖဲြ႔အစည္းဆိုင္ရာယဥ္ေက်းမႈ) အားနည္းေနၾကဆဲ ျမန္မာႏိုင္ငံဖြား အဖဲြ႔အစည္းမ်ားထဲတြင္ မိမိတို႔ DYA တျဖစ္လဲ တပ္ရင္း (၆၀၁) သည္လည္း တခုအပါအ၀င္ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပ်က္ဆိုသည့္ ျဖစ္စဥ္တခုကို ဆယ္စုႏွစ္ (၂) ခုမွ်ေလာက္သာ ဆဲြဆန္႔ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ ခ်ႏိုင္မည္ထင္၏။ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ စိတ္ေစတနာမည္မွ်ပင္ သန္႔ရွင္းမြန္ျမတ္ပါေသာ္လည္း ဥာဏ္ပညာႏွင့္ ရင့္က်က္မႈမ်ား နည္းပါခဲ့ေသာေၾကာင့္ သဘာ၀ျဖစ္ပ်က္တရားႀကီးကို အလြယ္တကူ အရႈံးေပးခဲ့ၾကရေပသည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေစကာမူ မိမိတို႔တပ္ရင္း (၆၀၁) ၏ ျဖတ္သန္းမႈမ်ားမွာကား အနည္းဆံုးအားျဖင့္ တစံု တရာႏွင့္ တစံုတေယာက္တို႔ အတြက္ တစံုတခု … ။ ။ လူဗိုလ္ (၂၀-၁၂-၂၀၀၈)

လက္သည္းျခစ္ရာ

က္သည္းျခစ္ရာ အခန္း(၁) သစ္ရြက္ေတြက ေလထဲမွာ ဝဲပ်ံေနတယ္။ ငွက္ေတြကလည္း ေပါ့ပါးေနလိုက္တာ သစ္ရြက္ေတြလိုပဲ။ ေတးေတြဆိုၿပီး ေသာ့ခတ္ခံရျခင္းမရွိတဲ႔ ရွင္သန္မႈနဲ႔ ဘဝရဲ႕လြတ္လပ္မႈကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး အသံုးခ်ေနလိုက္ၾကတာ …။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ငွက္ေတြရဲ႕လြတ္လပ္မႈကို ခုန္အုပ္ဖို႔ေခ်ာင္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုက္ရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ေလး ဖိုး႐ႈပ္ကေတာ့ တကယ့္မုဆိုးဟန္နဲ႔ ငွက္ကိုေခ်ာင္းေနတယ္ …။ “ေဟ႔ေကာင္ ဖိုး႐ႈပ္၊ မင္း မစြံပါဘူးကြာ” ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ႔ တခ်က္ျပန္ၾကည့္ၿပီး သူ႔မ်က္လံုးနဲ႔ အာ႐ံုက မူလေနရာဆီပဲ ျပန္ႏွစ္ ထားလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အခန္းထဲက အသံတသံက ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕အာ႐ံုေတြကို ေနရာေျပာင္းသြားေစတယ္။ “ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ … …” ပလပ္စတစ္ဘူးခြံကို ေခါက္လိုက္တဲ့အသံက ဖိုး႐ႈပ္အတြက္ အစာတခုရေတာ့ မယ္လို႔ အခ်က္ေပးသံမွန္း ဖိုး႐ႈပ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္ မူလေနရာက ခ်က္ျခင္း ခုန္ေပါက္ၿပီး အသံရွိရာအခန္းကို ေျပးလႊား ဝင္ေရာက္သြားတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုက္ကို ေရာက္လာပံုေလးက ထူးဆန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နည္းတူေနရတဲ့ အျခားတိုက္တတုိက္မွာ ေၾကာင္မႀကီးက သားသံုးေကာင္ လာေမြးတယ္။ ေၾကာင္ကေလးေတြ အစာစားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္၊ ႏို႔လည္း ျဖတ္လို႔ရႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီတိုက္က အဘဦးရွိန္တင္က အႀကီးဆံုး ေၾကာင္ေလး တေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုက္ကို ပို႔ေပးတယ္။ အေဖာ္ငတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေဖာ္အျဖစ္ ဒီ ေၾကာင္ေလးကို ပို႔လိုက္တာပါ။ ေၾကာင္ေလးစေရာက္ခါစကေတာ့ နာမည္ မရွိေသးဘူး။ ေၾကာင္ေပါက္စေလးက အင္မတန္ ေဆာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ စားစရာ ဟင္းရြက္ေတြနဲ႔ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔ လုပ္ေနရင္ျဖစ္ေစ၊ အျခား အလုပ္တခုတခု လုပ္ေနရင္ျဖစ္ေစ၊ လူၾကားသူၾကား ထဲမွာ သူက ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ေတြ ၾကားထဲဝင္ရႈပ္ေတာ့ အားလံုးက သူ႔ကို အခု နာမည္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ တခါတခါေတာ႔ သူ႔အေမႀကီးက သူ႔သားဆီကို လိုက္လိုက္လာတယ္။ ႏို႔လာတိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္က ေကၽြးတဲ႔သူ႔သားအတြက္ အစားေတြကို သူ႔အေမ ေၾကာင္မႀကီးပါ ညခင္းဆို လာစားတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ေၾကာင္ထီးႀကီး တေကာင္က ဝင္ဝင္လာၿပီးေတာ႔ ဖိုး႐ႈပ္ကို အၾကမ္းဖက္္တာက ဖိုး႐ႈပ္အတြက္ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစတယ္။ အခန္း(၂) ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕အၿမီးမွာ ပလပ္စတစ္စကို ခ်ည္ေပးၿပီး ဖိုးရႈ႔ပ္ကို စတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္က အၿမီးမွ ပလပ္စတစ္စကို ျပန္ျဖဳတ္ရင္း ေဆာ့ကစားေနတယ္။ ခ်ာလည္လည္ေနတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား သေဘာက်ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္မွာက အခန္းေျခာက္ခန္းရွိၿပီး တခန္းကို ႏွစ္ေယာက္စီ ေနၾကရတယ္။ ညမိုးခ်ဳပ္ ေထာင္ပိတ္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အခန္းထဲဝင္ အျပင္ကေသာ့ခတ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးကို တံခါးက်ဥ္းေလးထဲက ေငးေမာေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ႔။ အေပ်ာ္ေတြ ေသာ့ခတ္ခံထားရခ်ိန္မွာ ဖိုး႐ႈပ္က ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္လြင္ျပင္ကို အေပ်ာ္မိုးေရစက္တို႔ သြန္ခ်ေပးတယ္။ တခန္းမဟုတ္တခန္းမွာ ဖိုး႐ႈပ္ ရွိေနတတ္တယ္။ အခန္းတိုင္းမွာ ဖိုး႐ႈပ္စားဖို႔အတြက္ စားစရာခြက္ တခုစီေတာ့ ထားေပးၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ တိုက္ဝင္းတံခါးအျပင္ဘက္က ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕အေမ ေၾကာင္မႀကီးေအာ္သံက ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ႔ကစားေနတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ကို ရပ္တန္႔သြားေစတယ္။ “ဟိတ္ ေရထြက္ေပါက္ကို ပိတ္ထားလား” ကၽြန္ေတာ္က အျခားအခန္းေတြကို လွမ္းေအာ္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ တခန္းေက်ာ္ မွာေနတဲ့ ေဇာ္ထင္က …. “ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္ထီးႀကီး ဝင္လာမွာစိုးလို႔ ပိတ္ထားတယ္” ေၾကာင္မႀကီးက တိုက္ဝင္းတံခါးပါပိတ္ထားေတာ့ ညဘက္ သူ႔သားဆီလာခ်င္ရင္ ေရထြက္ေပါက္ မလြယ္ေပါက္ကေန အထဲကိုဝင္လာရတာပါ။ အခု မလြယ္ေပါက္ကို အုတ္ခဲက်ိဳးေတြနဲ႔ ပိတ္ထားၿပီဆိုေတာ့ အႏၱရာယ္ေပးတဲ့ ေၾကာင္ထီးႀကီးသာမက ႏို႔ခ်ဳိတိုက္ေကၽြးမယ့္ ေၾကာင္မႀကီးကိုပါ တားဆီးသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္လည္း က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ေၾကာင္မႀကီးရွိရာ မလြယ္ေပါက္ကို အတင္း ခုန္ေပါက္ၿပီး ေျပးသြားတယ္။ အျပင္ဘက္က ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ေၾကာင္မႀကီး အသံနဲ႔ အတြင္းဘက္အထဲက ေအာ္ေနတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕အသံက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရင္ထဲကို စူးရွစြာ တိုးဝင္ေနတယ္။ အေမနဲ႔ေဝးသူ၊ မိသားစုနဲ႔ေဝးသူေတြရဲ႕ ရင္ထဲကအနာကို ဖိုး႐ႈပ္တို႔သားအမိက လာၿပီး ထိုးဆြေနသလိုလို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ထင္ေနတယ္။ ခုေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္အေပၚ မက်ေရာက္ေစခ်င္တဲ့ အႏၱရာယ္ကေတာ့ မက်ေရာက္ပါဘူး။ ဖိုး႐ႈပ္ကေတာ့ အႏၱရာယ္ေပးမယ့္ အေၾကာက္တရား မဝင္ေရာက္ေပမယ့္ အေမ့ရင္ခြင္ မခိုဝင္ရတဲ့ ေသာကကို ဖန္တီးေပးလုိက္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ “ေဟ့ ေနာက္ေန႔က်ရင္ ေရေပါက္ကို မပိတ္ထားနဲ႔ေတာ့ကြာ ေၾကာင္ထီးႀကီး ဝင္လာရင္ အားလံုး ဝိုင္းထုၾကတာေပါ့” ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက တေယာက္က အခန္းထဲကေန ဖိုး႐ႈပ္တို႔သားအမိရဲ႕ တဖက္နဲ႔ တဖက္ ေအာ္ျမည္ေနၾကတဲ့အသံကို မခံစားႏိုင္တဲ့စိတ္နဲ႔ မလြယ္ေပါက္ကို ဖြင့္ထားဖို႔ အဆိုတင္တယ္။ အားလံုးကလည္း သူ႔အဆိုကို ၿငိမ္သက္ၿပီး သေဘာတူေၾကာင္း ျပသၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူတိုင္း မိသားစုဆီကအေပ်ာ္ေတြ ဆီးတားျခင္းကို မလိုလားသူေတြေလ။ လူေတြမေျပာနဲ႔ ေၾကာင္ကေလး ဖိုး႐ႈပ္တို႔ သားအမိရဲ႕ နံရံျခားျခင္းဒုကၡကို မခံစားႏုိင္ၾကဘူး။ အခန္း(၃) အခန္းတံခါးမွာ သံတုိင္ကိုမွီၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ တခန္းနဲ႔တခန္း လွမ္းေအာ္ ေနၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီလိုညခင္းေတြမွာ တလွည့္စီ တခန္းစီ သီခ်င္းေတြ ဆိုခ်င္ဆိုၾကမယ္။ သီခ်င္းမဆိုရင္ တခန္းနဲ႔တခန္း လွမ္းေအာ္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းၾကတာေလ။ အခုလည္း အျပင္ဘက္မွာ သာေနတဲ့ လမင္းႀကီးရဲ႕အေရာင္ကိုၾကည့္ၿပီး တခန္းနဲ႔တခန္း စကားေတြ လွမ္းေျပာေနၾကတယ္။ “ဖိုး႐ႈပ္ ဘာလုပ္ေနလဲ” အခန္းတခန္းက ဖိုး႐ႈပ္ကို လွမ္းေမးေနတယ္။ “ဖိုးရႈပ္ က်ဳပ္တို႔အခန္းမွာ အိပ္ေနတယ္ဗ်” ကၽြန္ေတာ္က ေဘးအခန္းမွ ေမးလာသူကို ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ “လေရာင္ဆိုတာကို ဒီေကာင္ ဖိုး႐ႈပ္ မခံစားတတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ လေရာင္အေၾကာင္း ကဗ်ာေလးဘာေလး ရြတ္ပါလား” ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ျမင္ေနရတဲ့လေရာင္ကို ရင္ခုန္သံ ႏႈိးဆြသူအျဖစ္ရွာၾကံရင္း စကားေတြေျပာေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လေရာင္ကိုသာျမင္ရၿပီး သာေနတဲ့ လမင္းႀကီးကို အခန္းက်ဥ္းေလးထဲက ျမင္ေတြ႔ခြင့္မရတာ ႏွစ္ေပါင္းေတာင္ အေတာ္ ၾကာၿပီ။ ဒီနံရံ ေလးဖက္ၾကားကိုမေရာက္ခင္က ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတဲ့ လမင္းႀကီးရဲ႕ သ႑ာန္ကိုသာ စိတ္ကူးထဲပံုေဖာ္ရင္း ဒီလမင္းႀကီးကႀကဲခ်တဲ့ အလင္းေရာင္ ေတြကို ရင္ခုန္ေနၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ … “ကပၸလီေတြ ကပၸလီေတြ” အခန္းတခန္းက ေအာ္သံထြက္လာတယ္။ “ဘာေတြလဲဗ်” ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ … “ဖိုး႐ႈပ္ အေမဗ်၊ သူ႔သားႏွစ္ေကာင္ပါ ေခၚလာတယ္။ မဲမဲသဲသဲေတြဗ်ာ ဖိုး႐ႈပ္လို မလွဘူး၊ အခုက်ဳပ္တို႔ အခန္းကို တက္လာတယ္။ စားစရာခြက္ဆီ သူ႔သားေတြကို ေခၚသြားေလရဲ႕” ဖိုး႐ႈပ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ပုတ္ႏႈိးလိုက္တယ္။ ဖိုး႐ႈပ္ လန္႔ႏိုးသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ညီအစ္ကိုေတြက ဖိုး႐ႈပ္ကို ဂႏၶာ႐ုံျဖင့္ သတင္းပို႔လိုက္ဟန္ရွိတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္ ခ်က္ခ်င္း အသံေပးၿပီး သူ႔ညီေတြရွိရာအခန္းကို ေျပးထြက္သြားတယ္။ “ဖိုးရႈပ္ လာၿပီဗ်” ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ တေအာင့္အၾကာမွာ ဧည့္သည္ေၾကာင္ေတြ ေရာက္ေနတဲ့အခန္းမွ ဘိုးေတာ္က … “ဖိုး႐ႈပ္က အစာဝလို႔ထင္တယ္ဗ် ဝင္မစားဘူး ေဘးနာက ထိုင္ေနတယ္၊ သူ႔အေမႀကီးလည္း ထိုင္ေနတယ္ ကပၸလီႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ စားလိုက္တာဗ်ာ” ေၾကာင္ေတြအေၾကာင္းကို အျခားအခန္းေတြလည္းၾကားေအာင္ လွမ္းေအာ္ေျပာ တယ္။ တခဏအၾကာမွာ ေၾကာင္ေလးေကာင္ အခန္းအျပင္ ဘက္ကို ထြက္လာတယ္။ ေၾကာင္မႀကီးက ေရွ႕ကဦးေဆာင္လို႔ ေနာက္က သူ႔သား သံုးေကာင္။ ေၾကာင္မႀကီးက အိ္ပ္လိုက္တယ္။ ေၾကာင္ကေလးေတြက တိုးေဝွ႔ၿပီး ေၾကာင္မႀကီး ဆီက ႏို႔ကို စို႔ေနၾကတယ္။ ခဏအၾကာမွာ သူတုိ႔သံုးေကာင္ဟာ တိုက္ေရွ႕ ကြက္လပ္ေပၚမွာ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ေဆာ႔ကစားေနၾကတယ္။ အစပထမက လေရာင္ကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ခုန္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြကိုၾကည့္ၿပီး အပ်င္းေျဖရျပန္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘယ္သူက ဘယ္လိုအေတြးေပါက္သြားတယ္ မသိဘူး။ ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ စူးနစ္ဝင္ေရာက္သြားတယ္။ “ေဟ့လူေတြ ဖိုး႐ႈပ္က လေရာင္အေၾကာင္း ဘာမွ မသိပါဘူးဆို၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ကိုယ္ေပၚ လေရာင္က်တာခံေရာ ခံဖူးၾကလို႔လား လေရာင္နဲ႔ အသား မထိဘူးတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ” အခန္း(၄) “ေအာင္မေလးဗ်” ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ပန္း႐ံုၾကားကေခ်ာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ေျခေထာက္ကို ခုန္အုပ္ ေဆာ့ကစားလိုက္တဲ႔ ဖိုး႐ႈပ္ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းေတြေရာက္ေအာင္ ပို႔ႏိုင္လို႔ သူ အားရဝမ္းသာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားသြားတယ္။ ၿပီး တဖန္ ျပန္ေခ်ာင္းဟန္ျပဳေနတယ္။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ ေန႔ရက္မ်ားဟာ ဖိုး႐ႈပ္ေၾကာင္႔ ျပန္လည္ စိုေျပလာသလို ရွိတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္ကေတာ႔ အခန္းတိုင္းကို တက္မယ္။ သူ႔ကိုခ်ေကၽြးတဲ႔ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ ၾကက္ေၾကာ္ေတြကို စားမယ္။ ၿပီး ေဆာ႔မယ္။ သူ႔အေဖာ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပဲရွိသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေဖာ္က လည္း သူပဲျဖစ္ေနတယ္။ ညေနမိုးခ်ဳပ္ခါနီး ေထာင္ပိတ္ခ်ိန္နီးေနၿပီ။ အားလံုး ေျခေထာက္ေဆး၊ လိုအပ္တဲ့ ေရေတြ အခန္းထဲသယ္ၿပီး အခန္းတံခါးပိတ္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ တျခားတိုက္က သတင္းစကားတခုက ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္တု႔ိအေမနဲ႔ ေၾကာင္ေလးတေကာင္ကို ဝန္ထမ္းက အျပင္ေခၚသြားမယ္။ အေဖာ္ကြဲက်န္ရစ္ ခဲ့မယ့္ ေၾကာင္ေလးတေကာင္ကို ဒီတိုက္ကိုပို႔ၿပီး ဖိုး႐ႈပ္နဲ႔ အေဖာ္ရေအာင္ လာထားေပးမယ္ဆိုတဲ့သတင္းပါပဲ။ ဖိုး႐ႈပ္အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ေက်နပ္စရာပါ။ ဖိုး႐ႈပ္ ဘဝတူအေဖာ္ရၿပီေပါ့။ ေထာင္ပိတ္ဖို႔ ဝန္ထမ္းကလည္း ေစာင့္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တျခားတိုက္က ေၾကာင္ေလးတေကာင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ေျခေထာက္ေရေဆးရင္း … “ေထာင္ကလြတ္ဖို႔ တရက္နီးၿပီေဟ့” လို႔ တေယာက္က ေန႔စဥ္ ေအာ္ေနက်စကားကို ဝတၱရားမပ်က္ ေအာ္လိုက္ေတာ့ ေနာက္တေယာက္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ဝတၱရားမပ်က္ ... “ေသဖို႔လည္း တရက္နီးၿပီ” လို႔ ထပ္ေအာ္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ဒီလိုေအာ္သံေတြက အမွန္ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီအမွန္ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အေပ်ာ္အျဖစ္ တေန႔တာကို အနားသတ္ရတယ္။ အေဖာ္ေဝးသူတုိ႔ရဲ႕ တေန႔တာမွာ အေပ်ာ္ရွာၾကံျခင္းဆိုတာဟာ ကႏၱာရထဲ ေရရွာရသလိုပဲ။ အခန္း(၅) ဖိုး႐ႈပ္တို႔ႏွစ္ေကာင္ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ယခင္ရက္ေတြက လူေတြနဲ႔ေဆာ႔ကစားရင္း အခ်ိန္ေတြကိုအသံုးျပဳေနတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ခမ်ာ အခုေတာ့ လူေတြနဲ႔ ေဆာ့ရမယ့္အခ်ိန္ ထက္ သူ႔ညီနဲ႔ ေဆာ့ရမယ့္အခ်ိန္က ပိုမ်ားသြားတယ္။ ေမာရင္ ႏွစ္ေကာင္သား နီးရာအခန္းတက္ စားေသာက္ၾကတယ္။ အျပင္ေရာက္သြားတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ညီ ေၾကာင္ေလးရဲ႕သတင္းကိုလည္း ေခၚသြားတဲ့ဝန္ထမ္းလာတိုင္း ေမးရတာ အေမာပဲ။ “ကပၸလီတို႔သားအမိ အျပင္မွာ ေပ်ာ္ေနၾကဆိုပဲဗ်” ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာတဲ့ သူတို႔မိသားစုသတင္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၾကားထဲမွာ ေျပာစရာစကားတခု တိုးလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား အခန္းထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ားေနလာၾကေတာ႔ ဘဝတေလွ်ာက္ သူျဖတ္သန္းခဲ့တာ နားေထာင္၊ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တာ ေျပာျပနဲ႔ ၾကာေတာ့ ေျပာစရာစကားေတြ ကုန္လာတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေလး အသစ္တခုဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အားရပါးရ ေဆြးေႏြးစရာေတြ ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ အခုေတာ့ အျပင္ေရာက္သြားတဲ့ ေၾကာင္မႀကီးနဲ႔ ေၾကာင္ကေလးအေၾကာင္းက စကားအသစ္ျဖစ္လာတယ္။ ႂကြက္တေကာင္ကိုဖမ္းမိၿပီး ေဆာ့ကစားေနတယ္ဆိုတဲ့ အျပင္ေရာက္သြားတဲ့ ေၾကာင္ကေလးရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားေတြကို ၿမိန္ေစတယ္။ သူတို႔သားအမိကို လိုက္ကိုက္တဲ့ ေခြးတေကာင္ကို သားအမိႏွစ္ေယာက္ ျပန္လွန္တိုက္ခိုက္လို႔ ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ေခြးရဲ႕အသံက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီကထြက္ခြာသြားတဲ့ ေၾကာင္သားအမိ အတြက္ ဂုဏ္ျပဳရမယ့္သတင္းစကားေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ သစ္ပင္ေပၚကေန အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ေနတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕ညီ ေၾကာင္ေလးရဲ႕အျဖစ္ကို ဖိုး႐ႈပ္ျမင္ေစခ်င္တယ္။ ဖိုး႐ႈပ္သာဆို သူတို႔ထက္ပိုတတ္ သူတို႔ထက္ပိုသြက္ေတာ့ ဒီထက္မက ေအာင္ျမင္မႈရမွာမလြဲပဲ။ ႏုိင္ငံေရးသတင္းအသစ္ တခုဝင္မလာမျခင္း ဖိုး႐ႈပ္တို႔အေၾကာင္းက စကားဝိုင္းမွာ ေနရာယူထားဦးမွာ က်ိန္းေသလို႔ ဆိုရမယ္။ အခန္း(၆) အေဝးဆီက ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ကားတစီးရဲ႕အသံက နံရံေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ခပ္ေဝးေဝးက ဆူညံစြာ ေဟာင္ေနၾကတဲ့ ေခြးေတြရဲ႕အသံကလည္း ကားသံရဲ႕ ေနာက္ကေန ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လာတယ္။ အခန္းတံခါးပိတ္လို႔ မအိပ္ၾကေသးခင္ ညစဥ္ထံုးစံအတိုင္း တခန္းနဲ႔တခန္း လွမ္းေအာ္ၿပီး စကားေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ ခုရက္အတြင္းကေတာ့ တတိုက္လံုးအတြက္ ေျပာစရာစကားဟာ ဖိုး႐ႈပ္တို႔ မိသားစုအေၾကာင္း ျဖစ္ေနတယ္။ “ဖိုး႐ႈပ္ ဘာလုပ္ေနလဲဗ်” ေဘးအခန္းကေန လွမ္းေအာ္ေမးသံကို … “အိပ္ေနတယ္ဗ်” “ေအးဗ်ာ ကားသံေတြ၊ ေခြးေဟာင္သံေတြကလည္း ဖိုး႐ႈပ္ကို အိပ္ရာကႏိုးေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူးေနာ္” သူရဲ႕ေျပာစကားက ကၽြန္ေတာ႔္ကို အေတြးတခုကို ႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚေစတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကျပန္ၿပီး ... “ဒီနံရံေလးဖက္ၾကားကိုသာ သူက ဘဝလုိ႔ထင္ေနတာဗ်၊ ဒီထက္သာတဲ့ ေလာကႀကီးတခုရွိေသးတာကို သူမသိေတာ့ ကားသံကလည္း ရင္ခုန္စရာ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ ေခြးဆိုတာ သူ႔ကို အႏၱရာယ္ေပးတတ္တဲ့ သတၱဝါလို႔ေတာင္ သိမွာမဟုတ္ဘူး ဘာမွမသိေတာ့ ဘာမွ ရင္မခုန္ဘူးေပါ့ဗ်ာ” အျခားအခန္းမွ လူတေယာက္ကလည္း … “က်ဳပ္တို႔ေတာက လယ္သမားေတြ တီဗီမသိ၊ တီဗီမရွိ လွ်ပ္စစ္မရွိနဲ႔ ေနခဲ့ရတာၾကာေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းလို႔ေတာင္ေတြးၿပီး သူတို႔ ရင္မခုန္ၾကဘူးဗ်။ အင္တာနက္လို႔ေျပာရင္ မဲမဲႀကီးလားလို႔ေမးမွာ အီးေမးလ္ လို႔ေျပာရင္ ရြံစရာေတြ လာေျပာေနတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာခ်င္ေျပာမွာ မသိေတာ့ ရင္မခုန္ဘူးဆိုလုိ႔ပါ” “အျပင္လူေတြရဲ႕ နားေတြ မ်က္စိေတြကိုပိတ္ထားတာကလည္း သူတို႔ကို ေထာင္ခ်ထားတာနဲ႔ အတူတူပဲေပါ့ဗ်ာ” ဒီလိုစကားေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ အျပင္ဘက္မွ ဝန္ထမ္းရဲ႕ ေအာ္သံက ႐ုတ္တရက္ ဝင္ေရာက္လာတယ္။ “ဗ်ဳိ႕ … အဘ ေၾကာင္မႀကီး ဘာအစားမွားလည္း မသိဘူးဗ်ာ၊ ေန႔လည္က ေရွာသြားၿပီ” အခန္း(၇) ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ေနာက္ေန႔မွာ ဖိုး႐ႈပ္တို႔အတြက္ စကားေတြေျပာျဖစ္ ၾကတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္အေမႀကီး အျပင္ဘက္မွာ ေသသြားျခင္းက အထဲက ဖိုး႐ႈပ္တို႔ေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုပါ လာေရာက္႐ိုက္ခတ္ေနၿပီ။ ခုေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္အေမ ေၾကာင္မႀကီးနဲ႔ပါသြားတဲ့ ေၾကာင္ကေလးရဲ႕ အေဖာ္မဲ့ေနမႈကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းမယ္ဆိုတာ ဝိုင္းစဥ္းစားၾကတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္ကေတာ႔ ဒီမွာအသားက် ေနတယ္။ သူ႔အတြက္ကေတာ့ တေကာင္တည္းေနလည္း ေနတတ္ေနၿပီ။ အျပင္ေရာက္သြားတဲ့ေၾကာင္ကေလးကေတာ့ ေနရာအသစ္မွာ ဘယ္လို ေသာကေတြနဲ႔ ေနထိုင္ေနၿပီလဲဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး တူညီေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္နဲ႔လာထားတဲ့ ေၾကာင္ကေလးကို အျပင္က သူ႔ညီအစ္ကို ေၾကာင္ကေလးအေဖာ္ရဖို႔ အျပင္ကိုပို႔တာ အေကာင္းဆံုးပဲဆိုတဲ့ အေျဖကို အားလံုး သေဘာတူၾကတယ္။ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ ေျပာတတ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာက … “ငါတို႔က လူေတြရဲ႕ေသာကကိုပါမက ေၾကာင္ေတြရဲ႕ေသာကကိုပါ စဥ္းစားတဲ့သူေတြပါ” ဆိုတဲ့စကားသံက ရင္ထဲ ဝင္ေရာက္လာတယ္။ သူက ရယ္စရာအျဖစ္ေျပာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ဘူး။ ငါတို႔ႏွလံုးသားေတြက သနားတတ္တာ သူမ်ားေသာကကိုၾကည့္တာ အစြန္းမ်ားေရာက္ေနၿပီ လားလို႔ ဒီအေတြးကို ေတြးေနမိတယ္။ အခန္း(၈) အစပထမကေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္ဘာမွ မသိေသးဘူး။ အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းရလာေတာ့ သူ႔ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ကို သူ သိလာတယ္။ သူအိပ္ေနစဥ္ သူ႔ညီေၾကာင္ကေလးကို ဖမ္းေခၚသြားတာမို႔ ေၾကာင္ကေလး သူ႔မ်က္စိေအာက္ ကေပ်ာက္သြားတာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ပဲ။ အခုေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္ရိပ္မိလာၿပီ။ တခန္းဝင္တခန္းထြက္ ေအာ္ျမည္သံနဲ႔ တစံုတခုကို ရွာေဖြေနတယ္။ သူ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေပးထားတဲ႔ အသားႏိုင္းခ်င္းနဲ႔ အစာခြက္ဟာလည္း သူ႔ကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ “ေညာင္ ေညာင္ …” ဖိုးရႈပ္ရဲ႕အသံမွာ တုန္ခါမႈေတြပါေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ သူ တေညာင္ေညာင္ ေအာ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားထဲမွာ ‘ညီေလးေရ … ညီေလးေရ’ လို႔ ေအာ္ေခၚေနသံပဲ ၾကားေနတယ္။ ဖိုး႐ႈပ္အစာလည္း မစားဘူး။ အခုေတာ႔ ရွာရတာေမာလို႔ ကၽြန္ေတာ႔္ေဘးမွာ လာအိပ္ေနတယ္။ ငါးေၾကာ္ေလးတတံုးကို ယူၿပီး ဖိုး႐ႈပ္ႏွာေခါင္းနား သြားေတ့တယ္။ ယခင္ကဆို ဘူးဖြင့္သံၾကားတာနဲ႔ ကဆုန္ေပါက္ေျပးလာတတ္တဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ဟာ အခုေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ျပဳမူတတ္တဲ့ အမူအက်င့္ေတြကို ဘာေၾကာင့္ ႐ုတ္သိမ္းလိုက္ရတာလဲ။ ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕ေသာက က ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ေသာက ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ရဲ႕မတုံ႔ျပန္မႈက … “က်ေနာ္ ေတာင့္တေနတာ ငါးေၾကာ္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ” လို႔ ေျပာေနသလိုပဲ။ “က်ဳပ္တို႔ တခုခု ဖိုး႐ႈပ္အတြက္ လုပ္ေပးၾကရေအာင္” အားလံုးက ၿငိမ္သက္ၿပီး ဘာမွ်ျပန္မေျပာၾကဘူး။ သူတို႔မွာ ေျပာစရာမရွိလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာစရာစကားက ျပည့္က်ပ္ေနလို႔ အျပင္ကို အသံအျဖစ္ ထြက္မလာတာ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ အခန္း(၉) အားလံုးသေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ဖိုး႐ႈပ္ကို အျပင္က သူ႔ညီေၾကာင္ကေလးဆီပို႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ မၾကာခင္လာေတာ့မယ့္ဝန္ထမ္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတိုက္လံုး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အားလံုးက ဖုိး႐ႈပ္အတြက္ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ ဖိုး႐ႈပ္ကေတာ႔ ဘာမွမသိရွာဘူး။ ေခြေခြေလး အိပ္ေနတယ္။ ဝန္ထမ္းလာေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္ကို အသာအယာေပြ႔ခ်ီၿပီး ဆာလာအိတ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ အေၾကာက္တရားေရာ ေသာကပါ ေရာေမႊျခင္းခံထားရတဲ႔ ဖိုး႐ႈပ္ဟာ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ျမည္ေနတယ္။ လက္သည္းေတြနဲ႔ ဆာလာအိတ္ကို အတင္းကုတ္ျခစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တိုက္ကလူေတြစု႐ံုးလာၿပီး ဖိုး႐ႈပ္ကို ဝိုင္းႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။ “သားေရ … ဖိုး႐ႈပ္ အျပင္ေလာက အက်ယ္ႀကီးကို မင္းေရာက္ေတာ့မွာပါကြာ” ဒီစကားေျပာၿပီး တေယာက္က စႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဖိုး႐ႈပ္လည္း အျပင္ဘက္က အသံေၾကာင့္ ေအာ္သံ ခဏရပ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တေယာက္က … “ဖိုး႐ႈပ္ေရ … သား” ခ်က္ျခင္းပဲ ဖိုး႐ႈပ္ဆီက တုံ႔ျပန္သံထြက္လာတယ္။ “ေညာင္ ေညာင္ ေညာင္ ေညာင္…” ရင္ေခါင္းသံႀကီးနဲ႔ ေအာ္ျမည္လိုက္တဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕အသံက … “ကၽြန္ေတာ့္ကို ကယ္ပါဗ်ာလို႔” လူတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲမွာ ဘာသာျပန္ၿပီး ျဖစ္ေစတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို အားကိုးတႀကီး ေအာ္ဟစ္ အကူအညီေတာင္းေနတယ္လို႔ လူတိုင္းက သေဘာေပါက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ ဆာလာအိတ္ကို ကုတ္ျခစ္ေနတဲ့ ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕လက္သည္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသည္းကိုပါ လာေရာက္ကုတ္ျခစ္ေနတယ္။ သူကုတ္ျခစ္လိုက္တဲ့ လက္သည္းရာကေတာ့ အခ်ိန္ကာလ ဘယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲမွာ အနာမက်က္ဘဲ ရွိေနမယ္မသိဘူး။ (ေထာင္တြင္း တကယ္႔အျဖစ္အပ်က္ကို ခံစားေရးဖြဲ႔ပါသည္) စိုုးမိုုးသူ(ဒိုုက္ဦး)

ကုိယ္တုိင္ေရးရာဇဝင္

#ကိုယ္တိုင္ေရးရာဇဝင္.. အမွန္တရားအတြက္.. ခံယူခ်က္တိုက္ပြဲေတြ ျပင္းထန္ခဲ့ၾက..။ စီးေၾကာင္းတစ္ခုလိုေမ်ာပါျခင္းမွာ ေခတ္ေတြဟာ ႐ိုးသားမႈေတြကိုပါတိုက္စားခဲ့ၾက..။ မီးစင္ၾကည့္က ရတဲ့ဘဝမွာ ေခါင္းမာျခင္းဟာ.. ခဏ ခဏ လက္ပူတိုက္ခံရတဲ့အခါ ေလာကဓံကိုအျပစ္တင္ၾက..။ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြျပန္ေႏႊးၾက အိပ္မက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားၾက ဘဝ ဟာ ၾကံဳ ရာျပကြက္နဲ႔ ဆြဲေဆာင္တဲ့အခါ အတၱေတြလည္း ဖုတ္ပူမီးတိုက္ အသက္ဝင္ၾက..။ ဒီေန႔ ဒီည မနက္ျဖန္ မေသခ်ာဘူး.. ႐ွာေဖြၾက အမွန္တရားေတြ ႐ွာေဖြၾက.. ခ်န္ခဲ့ၾက ႐ိုးသားမႈေတြခ်န္ခဲ့ၾက.. ငါတို႔မပါေတာ့မယ့္ အနာဂါတ္အတြက္ သမိုင္းလွလွတစ္ပုဒ္စီ ေရးခဲ့ၾက..။ ။ #ေစာေအးခ်မ္း

ဒုိဗြီ

#ဒိုဗြီ ဒိုဗြီ ဟာ အေရးတႀကီးေကာက္ဆြဲထြက္လာရေတာ့ သူ႕ခရီးေဆာင္အိတ္ေလးထဲမွာ ေမတၱာတရားပဲ ပါခဲ႔တယ္ ဒိုဗီြ ဟာ ႏွလံုးသားနဲ႔ျဖတ္ထားတဲ႔လက္မွတ္နဲ႔ ဥပကၡာရထားေလးနဲ႔လာခဲ႔တယ္ ဒိုဗြီဟာ အေဖ႔ဘက္ပါတဲ႔ေသြးနဲ႔ အေမ႔ဘက္ပါတဲ႔စိတ္ေႀကာင္႔ မျပန္ျဖစ္ေတာ့ပဲ ဒီငရဲမွာ ေက်ာက္ခ်ဖိုျဖစ္ခဲ႔တယ္ ဒိုဗြီဟာ မတရားမႈဟာ လူနဲ႔ဓာတ္မတည့္တဲ႔ေရာဂါမွန္း ရွာေဖြေတြ႕ရိွခဲ႔ျပီး စာနာနိုင္မႈ ကြာကြယ္ေဆးကို ေဖာ္ထုတ္နိုင္ခဲ႔တယ္ ဒိုဗီြဟာ ေရနည္းငါးေတြအတြက္ ေရသယ္မိုးတိမ္ကေလးျဖစ္ခဲ႔ျပီး တုတ္ဓါးေသနတ္ျပီးခဲ႔တာကေန ဒူးမေထာက္တတ္တာအဆံုး တကိုယ္လံုးျဖဳတ္ယူခြင့္ ျပဳထားတာကေန တစ္ဘ၀လံုး ျမဳပ္ ထားခဲ႔တာအဆံုး ေကာင္းကင္က ေနမင္းလို ဒိုဗြီကိုနတ္ဘုရားအမွတ္ အိမ္မွာေဆာင္ထားႀကတယ္ ဒိုဗြီ ဟာ က်ည္ဆံေတြကို သူ႔ေခါင္းမွန္ ပန္ျပခဲ႔ျပီး စစ္ရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးကို ၀မ္းဆက္ ခ်ဳပ္၀တ္ျပခဲ႔တယ္ ဒိုဗြီလာရင္ ပင္လယ္ႀကီးဆီးႀကိဳ ေတာင္းတန္းႀကီးဦးညႊတ္ ကမာၻႀကီး ထရပ္ႀကရတယ္ ဒိုဗြီက အရာရာ ျပီးျပည့္စံုသူ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ သမိုင္းက ထာ၀ရ ဂရန္ဒီေပးထားတဲ႔ အထက္တန္းစားပဲ ကံေကာင္းလို႔ပဲဆိုဆို ထိုက္လို႔ပဲေျပာေျပာ ဒိုဗြီကို ငါတို႔ရခဲ႔တာတန္တယ္ ဒီဗိိသုကာမုဆိုးမႀကီးကို ရခဲ႔တာ ျမတ္တယ္ ဒိုဗြီဆိုတာက ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းရဲ႕သေကၤတ ေလ. . . . . . Mပိုင္

ခရီးသြား

ခရီးသြား ေသာတာပန္အေၾကာင္းမသိတ့ဲ ပုထုဇဥ္လူသားတစ္ေယာက္ သစၥာတရားကုိအေရခြံမ်ာမ်ားထည့္ျခံဳထားတာ။ မာနအသားက ဘာရနံ ့ရလဲ။ အတၱတရားဟာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းလား။ မျဖစ္နုိင္တ့ဲတရားသေဘာမွာ ျဖစ္ခ်င္လုိတ့ဲဆႏၵေတြကုိ ဆြဲတင္မေနနဲ ့။ မင္းရဲ ့ခ်က္ျမွဳပ္မွာ ငုိေၾကြးသံေတြ ဌာပနာထုိးခ့ဲၾကရင္ သခၤါရေတြပါ။ တရင္းတနွီးကြ်မ္းဝင္ျခင္းမွာလဲ သူလုိ...ငါလုိ ဧည့္သည္ေတြခ်ည္းပဲ။ ေက်ာ္ရဲလင္း

ပန္မေတြ႕ေတာ့တဲ႔ၾကယ္ကေလး

ျပန္မေတြ႕ေတာ့တဲ႔ၾကယ္ကေလး အဲ႔ဒီညက အိမ္အျပင္ထြက္မိေတာ့ သတိလက္လြတ္ေကာင္းကင္ကုိေမာ့ၾကည့္မိ ငါ့နဲ႔တူရႈရာမွာ တျဖတ္ျဖတ္လက္ေနတဲ႔ၾကယ္ကေလး ရင္ဘတ္ထဲ တုိးဝင္လာတယ္ ။ အမွတ္ရလုိက္မိေၾကာင္း ငါ့ကုိယ္ငါသိလုိက္တယ္ ။ အဲ႔ဒီအေတြးဟာ ငါ့ဆုိင္ကယ္ေပၚကုိလုိက္လာတယ္ ငါထုိင္ေနက်လဖက္ရည္ဆုိင္ထဲအထိ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စကားသံၾကားမွာ ရနံ႔ေတြ ၾကယ္ကေလးရဲ႕ရနံ႔ေတြ ေမာ့ေသာက္ေနမိတယ္ ။ အျပန္ခရီးမွာ ငါဟာႏႈတ္ဆိတ္လုိ႔ ငါ့လက္ကဆြဲထားတဲ႔လီဗာႀကိဳးဟာ ကီလုိေလးဆယ္မေက်ာ္ဘူး . . . . ငါ့မ်က္ႏွာကုိငါျပန္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ေနာက္ၾကည့္မွန္ဟာ ငါ့ကုိယ္ငါၾကည့္လုိ႔မရဘူး ။ အဲ႔ဒီၾကယ္ကေလး တစ္ညလုံးငါ့ရင္ထဲလင္း အညွီအေဟာက္တရားေတြကင္းလုိ႔ ။ ညတုိင္းေမာ့ေမာ့ၾကည့္ေနမိတယ္ ။ စစ္ေသြးအိမ္ Tue Jun 28 / 2016 1: 48 Am

ႀကိဳးၾကာရိပ္

ႀကိဳးၾကာရိပ္ ကုိလြင္ ( နန္းေျမ ) အပုိင္း ( ၁ ) ေပါင္းမုိးတပ္ထားတဲ့စက္ေလွရဲ႕ကူဘုိတာအင္ဂ်င္အသံက နားႏွစ္ဖက္မွာလွ်ံထြက္ေန တယ္ ။ စက္ေလွဦးေခါင္းပုိင္းေပါင္းမုိးရဲ႕ လြတ္ရာေနရာေလွဦးမွာထုိင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ အေတြးေတြက ထုိ . . . တစ ၊ သည္ . . . တစ ။ ေလွကဆိပ္ကမ္းက စတင္ထြက္ ခြာလာကတည္းက ေရစီးသန္လြန္းတဲ့ ေကာလိေခ်ာင္းရဲ႕ေရဆန္လမ္းကုိ အင္ဂ်င္အသံ ကုိညွစ္ၿပီး ထြက္ခြာလာခဲ့ရတယ္ ။ ေဘာလည္ရြာေလးကုိေက်ာ္လြန္လာေတာ့ ေခ်ာင္းရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ပကတိျပန္႔ျပဴးတဲ့ လယ္ယာေျမေတြေပၚက မုိးဦးကာလရဲ႕သန္႔စင္ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလေတြကုိတ၀ႀကီးရႈျဖစ္ခဲ့တယ္ ။ ေတာင္ဖက္မွာ မုိးသားတိမ္ညိဳေတြက မုိးသားျပာျပာေနာက္ခံေပၚမွာ အဆုပ္ဆုပ္ ။ ေလကတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္နင့္နင့္ပုိးပုိး ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မ ဆ လ ရဲ႕ စစ္သံဖိနပ္ေအာက္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေရးသည္ ပထမ ။ လွ်ဳိ႕၀ွက္ ေရးသည္ ဒုတ္ိယ ။ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေရးသည္ တတိယ ဆုိတဲ့ေဆာင္ပုဒ္ကုိ လက္ကုိင္ထားၿပီး သိပ္သည္းစြာနဲ႔ လက္၀ဲစာေပေလ့လာေရးအဖြဲ႕ကုိဖြဲ႕စည္းတယ္ ။ စစ္အာဏာရွင္ရန္သူ ကုိ အန္တုေလ့လာေရးကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္လုပ္ ၊ အေျခအေနေပးရင္လူထုၾကားကုိ ဆင္း ၊ လူထုနဲ႔အတူ သုံးတူနဲ႔တသားတည္းက်ေအာင္ေနရင္း စည္းရုံး ။ ဒီလုိတက္ၾကြ ေနခ်ိန္ ၊ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဒုိက္ဦးၿမိဳ႕ရဲ႕အေနာက္ဖက္ ခုႏွစ္မုိင္အကြာ သစ္ေတာႀကိဳး၀ုိင္းအ စပ္က ႀကိဳးၾကာကြင္း ဆုိတဲ့ရြာကေလးမွာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူရွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ဟာ အစဉ္အဆက္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနရေၾကာင္း ေခတ္ပညာကုိေခတ္နဲ႔ အညီ သင္ယူလုိၾကေၾကာင္း တတ္ေျမာက္ေစခ်င္ေၾကာင္း ၊ မိဘေတြမွာဆႏၵျပင္းထန္ေန ေၾကာင္းနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္အလုိရွိေၾကာင္းသတင္းရတယ္ ။ ဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း ဆရာထက္ျမတ္ ၊ ဆရာႏုိင္၀င္းေဆြေရးတဲ့ အုိယန္းဟုိင္ ရဲ႕ေတးသံကုိ စူးစူးနစ္နစ္ေလ့လာေနဆဲလည္းျဖစ္တယ္ ။ အထူးသျဖင့္ အုိယန္းဟုိင္ ရဲ႕ ေတးသံ ကုိေရးသားသူ မူရင္းစာေရးဆရာ ခ်င္ခ်င္းမုိင္ရဲ႕ အမွာစာပါ ျပည္သူအက်ိဳး ေဆာင္ၾက ၊ ကုိယ္က်ိဳးစီးပြားကုိစြန္႔ပယ္ၾက ဆုိတဲ့ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားေဆာင္ပုဒ္ကုိ စြဲစြဲ ၿမဲၿမဲဆုပ္ကုိင္ထားလုိ႔ ျပည္သူကုိအလုပ္အေကၽႊးျပဳေရးဟာ အဓိကအခန္းမွာပါ၀င္ေန တယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၈၀ - ၈၂ ဆုိတဲ့အခ်ိန္ မ ဆ လ ရဲ႕ ပဉၥလက္ဆုိရွယ္လစ္ မီးပူပူ ျပာပူပူႀကီးကုိအံတုရင္း ကုိယ္က်ိဳးစီးပြားကုိ စြန္႔ပယ္လုိ႔ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအက်ိဳးကုိ ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ် ယတိျပတ္ဆုံးျဖတ္လုိက္ၿပီး ကုိယ္နဲ႔သူစိမ္းတရံစာ ဒီႀကိဳး ၾကာကြင္း ဆုိတဲ့ရြားေလးကုိ ေခတ္ပညာေတြသင္ေပးဖုိ႔ထြက္လာခဲ့တယ္ ။ မုိးသက္ေလကတျဖဴးျဖဴး ။ ေရအဆန္ကုိဆန္တက္ေနတဲ့ စက္ေလွကတေရြ႕ေရြ႕ ။ ပ်ဉ္ပုံရြာေလွဆိပ္ကုိေရာက္ေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ခရီးကဆုံးၿပီ ။ ေလွဆိပ္မွာေစာင့္ေနၾကတဲ့ ရြာသားေတြက တစ္ေယာက္တစ္လက္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ပုံႏွပ္စာအုပ္ေတြ ဗလာစာအုပ္ ၊ ခဲတံ ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းပါမက်န္ ထမ္းပုိးၿပီး သူတုိ႔ေနထုိင္ရာ ႀကိဳးၾကာကြင္း ရြာကေလးဆီကုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔ ခ်ီတက္ၾကေတာ့တယ္ ။ မိမိနဲ႔အတူေက်းရြာလူ ႀကီးအခ်ိဳ႕က်န္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ကျဖည္းျဖည္းလုိက္ခဲ့ၾကတယ္ ။ ပ်ဉ္္ပုံဆိပ္ကမ္းက ေလာလိ ယေခ်ာင္းရဲ႕ ေျမာက္ဖက္မွာ ။ ေခ်င္းကပ်ဉ္ပုံေရာက္ေတာ့ အေနာက္ေတာင္ဖက္ဆီကုိ ခ်ိဳးေကြ႕ဆန္တက္သြားတယ္ ။ဒါေၾကာင့္ ပ်ဉ္ပုံေလးရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္အရပ္မွာရွိေန တဲ့ ႀကိဳးၾကာကြင္းရြာကေလးဟာ ေကာလိယေခ်ာင္းနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ။ ပထမေခ်ာင္း ကမ္းေဘးအတုိင္းေလွ်ာက္ ၊ ေနာက္ေတာ့ေခ်ာင္းကုိဖယ္ခြာၿပီး လယ္ၾကားကန္ သင္း လမ္းေတြအတုိင္း ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ေလွ်ာက္ၾကရတယ္ ။ ဖုန္းဆုိးေတာတန္း ေလး တစ္ခုကုိေက်ာ္ေတာ့ ဟုိး . . . ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရြာေလးတစ္ရြာကုိလွမ္းျမင္လုိက္ တယ္ ။ အဲ့ဒါကႊန္ေတာ္တုိ႔ရြာေလ ဆရာေလး ၊ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရြာရဲ႕ ေတာအုပ္စိမ္းစိမ္းေနာက္မွာ သစ္ေတာႀကိဳး၀ုိင္းေတာထူထူ ။ အဲ့ဒီေနာက္မွာမွ ပဲခူးရုိးမ ေတာင္တန္းျပာျပာ ။ အုပ္ဆုိင္းေနတဲ့ မုိးသားတိမ္စုိင္ခဲေတြဟာရြာအေပၚမွာအုပ္မုိး လုိ႔ ေတာင္အရပ္ကေလအသင့္နဲ႔ပါလာတဲ့ ေငြဗ်ိဳင္းျဖဴျဖဴတစ္အုပ္ဟာ ေနာက္ခံမုိးသားမည္း မည္းထက္မွာ ထင္းထင္းႀကီးပ်ံသန္းေနၾကေလရဲ႕ ။ အပုိင္း ( ၂ ) ဖုန္းဆုိးေတာတန္းေလးကုိေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ ေစာက္နက္နက္ရုိးေခ်ာင္းတစ္ခုကုိ လူ ေရာလွည္းေတြပါကူးလုိ႔ရတဲဲ့ လွပတဲ့သစ္သားတံတားတစ္ခုကုိ ျဖတ္ထုိးထားတယ္ ။ ဒီရုိးဟာ ရြာရဲ႕အနားသတ္မ်ဉ္းေပလား ကၽြန္ေတာ္မေျပာတတ္ ။ တံတားကုိျဖတ ္ေက်ာ္ လာၿပီးေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ ဒါဆရာေလးစာသင္ရမယ့္ေက်ာင္းပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္အထင္ရြာ အျပင္မွာေျခတံရွည္ရွည္လယ္ေစာင့္တဲ့တစ္ခုအျဖစ္ထင္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးက စာ သင္ေက်ာင္းတဲ့ ။ ေက်းရြာလူႀကီးေတြေျပာေတာ့ မအံ့ၾသပါဘူး ။ ဒီေလာက္ေခတ္ဆုိး ေခတ္က်ပ္ႀကီးထဲ ၿမိဳ႕နဲ႔ဆက္သြယ္ေရးကလည္း သီျခားဆုိလုိျဖစ္ေနတဲ့ေဒသ ။ ကုန္းက် ၿပီး ေျမဆီမေကာင္းတဲ့လယ္သမားေျမေတြေပၚမွာအသက္ေမြးေနရတဲ့ ေတာင္သူလယ္ သမားေတြရဲ႕ဘ၀ ။ ဒီဘ၀ေတြ . . . . ဒီ . . . ဘ . . . ၀ ေတြ ။ ခုလည္းၾကည့္ေတာ့ ေလးေပေလာက္ျမင့္တဲ့ ေျခတံရွည္တဲေပၚမွာ ၀ါး ထရံ ဒူးပိတ္ကက်ဲ က်ဲ ၊ သက္ငယ္မုိးနဲ႔ အခင္းပ်ဉ္က က််ိးတုိ႔က်ဲတဲ ၊ ဒီေက်ာင္းေလးေပၚမွာ ေက်ာင္းသား ရွစ္ဆယ္ကုိေခတ္မွီပညာေရးေတြ သင္ၾကားေပးရေတာ့မယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ထဲ . . . . ။ သင္ၾကားေရးေတြက အသားက်ေနခ်ိန္ ၊ ကေလးေတြရဲ႕ကုိယ္လက္ႀကံ့ခုိင္ေရးနဲ႔ ေပ်ာ္ ရႊင္ေစဖုိ႔ေဘာ္လုံးကစားကြင္း ၊ ထုပ္ဆီးတုိးကစားကြင္းေတြဖန္တီးေပးထားတယ္ ။ ေက်ာင္းရဲ႕အေနာက္ေတာင္ေထာင့္က အုန္းႏွဲပင္ႀကီးေအာက္မွာ က်ား မ သီးသန္႔ သန္႔ စင္ခန္းကေလးေတြ တည္ေဆာက္ေပးၿပီးခ်ိန္ေပါ့ ။ တစ္ည . . ကာလသားေခါင္း ကုိၿပံဳးေမာင္ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ဖိတ္လုိ႔ရြာ ေျမာက္ပုိင္း ကုိသြားေတာ့ ကုိၿပံဳးေမာင္အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လုိလွတဲ့လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကုိ တစ္စုတစ္ေ၀းထဲေတြ႕လုိက္ရတယ္ ။ လူငယ္ေတြရဲ႕လက္ေတြမွာ ငွက္ႀကီးေတာင္ ဓားကုိယ္စီနဲ႔ မ်က္ႏွာေတြက ရႈးသုိးသုိး လူငယ္ေတြရဲ႕ ေျပာေရးဆုိခြင့္ရွိတဲ့ ကုိၿပံဳးေမာင္ ကဒီရြာကုိဘယ္တုန္းကမွ ေရာက္မလာခဲ့ဘူးတဲ့ေက်ာင္းဆရာ . . . . ဆုိတဲ့ဆရာေလး ဟာ ဒီရြာရဲ႕ကြမ္းေတာင္ကုိင္ပန္းေတာင္ကုိင္ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြရင္ထဲ ႏွလုံးသားထဲကုိ အခ်ိန္မေရြးေရာက္ရွိႏုိင္ေၾကာင္း ဆရာေလးအေနနဲ႔လည္းအခြင့္ရွိေၾကာင္း သုိ႔ေသာ္ လည္းဒီရြာရဲ႕ထုံးဓေလ့အရ ဒီရြာရဲ႕ကြမ္းေတာင္ကုိင္ဟာ ဒီရြာသားနဲ႔သာ အိမ္ယာထူ ေထာင္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ဆရာေလးအေနနဲ႔ ဒီရြာရဲ႕ဓေလ့ကိုသီရွိေစခ်င္ေၾကာင္း လူ ငယ္ေတြနဲ႔လည္း တရင္းတႏွီးျဖစ္ေစလုိတဲ့အတြက္ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ဖိတ္ရျခင္းျဖစ္ ေၾကာင္းေတြကုိေျပာျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ဓားကုိယ္စီနဲ႔ခပ္ရုိင္းရုိင္းတားေနတဲ့အျဖစ္က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေဒသကုိငယ္ထိပ္တက္ေစေတာ့တာပါပဲ ။ ေျမြးေပြးတစ္ေကာင္ကုိ တုိ႔ထိ လုိက္သလုိမ်ိဳးအျဖစ္ကုိေရာက္သြားတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အသိဉာဏ္ေတြပိန္းေနေအာင္ ေမွာင္ၿပီးအေတြးအေခၚႏုံ႔နဲ႔ေနတဲ့ မိမိလူတန္းစားေတြကုိေဒါသစိတ္ေနရာမွာ သနားျခင္း ဆုိတဲ့အစားထုိးေျဖသိမ့္လုိက္ရတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီရြာကုိလာခဲ့ရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကုိအတတ္ႏုိင္ဆုံးနားလည္ေအာင္ရွႈင္းျပ ျဖစ္တယ္ ။ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ရွည္လ်ားစြာ ရွင္းျပၿပီးတဲ့ေနာက္မွာလူငယ္ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြ ၿပံဳးလာႏုိင္ၾကတယ္ ။ ဒီေနာက္ပုိင္းသူတုိ႔ရဲ႕ရင္းႏွီးေႏြးေထြးတဲ့ ဆက္ဆံေရးဟာစာသင္ ခ်ိန္မွာေတာင္ က်ားဖြပ္ဖုိ႔အခ်က္ေပးလုိ႔ ။ ကေလးေတြကုိအတန္းလုိက္စာေတြခ်ေပးခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းေပၚကေနသုတ္သုတ္ဆင္းလုိက္ရတဲ့အထိရင္းႏွီးလာခဲ့တယ္ ။ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကြန္ျမဴပါတီဥကၠဌႀကီး ေမာာ္ ရဲ႕သုံးတူနဲ႔တသားထဲက်ေရး ( သြားအတူ ၊ ေနအတူ ၊ စားအတူ ) နဲ႔တစားျဖစ္ထဲျဖစ္ေနေရးမႈအရပဲ လူငယ္ေတြနဲ႔ပ်ိဳးႀကဲ ပ်ိဳးႏႈတ္ ၊ ေကာက္ စုိက္စတဲ့အလုပ္ေတြကုိ ေက်ာင္းအားခ်ိန္နဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ တသားထဲျဖစ္လာ ခဲ့တယ္ ။ယုတ္စြအဆုံး ေရေျမြဖမ္းတဲ့အထိကုိ ေမွ်ာ့ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔လုိက္ခဲ့ရတယ္ ။ သူတုိ႔လူငယ္ေတြနဲ႔ အားလပ္ခ်ိန္ေတြတုိင္းမွာ အတူေနထုိင္ရင္းတစ္ခ်ိန္မွာ ဒီေက်းရြာရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြျဖစ္လာမယ့္ ယေန႔လူငယ္ေတြကုိ အရင္းရွင္ပုဂၢလိက လယ္ယာ ေျမေတြအစား စုေပါင္းထြန္ယက္ စုေပါင္းစုိက္ပ်ိး ၊ စုိေပါင္းရိတ္သိမ္း ၊ ဖိႏွိပ္ေစာ္ကားမႈ ေတြကုိစုိေပါင္းဆန္႔က်င္ ၊စုိေပါင္းေတာ္လွန္ ၊ ဆုိတဲ့ေက်းလက္ဘုံလယ္ယာေျမစနစ္ေတြ ထူေထာင္ႏုိင္ဖုိ႔ တျဖည္းျဖည္းစည္းရုံးသိမ္းသြင္းေနခဲ့တယ္ ။ ဒီေဒသဟာတစ္ခ်ိန္က ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားေတြရဲ႕တပ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ရဲ႕အမာခံေက်ာရုိးေဒ သေတြျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္ ။ ဒီအေျခအေနေတြကုိမိမိတည္းခုိေနထုိင္ရာအိမ္က ဦးေလးဦးသန္းေရႊနဲ႔ ေဒၚစိန္ေမတုိ႔ကုိ တီးေခါက္ၾကည့္မိခဲ့တယ္ ။ ဆရာေလးရယ္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ရြာကုိလာရင္တစ္လကုိးသီ တင္းေနၾကတာ ရြာကုိ၀င္လုိက္တာနဲ႔လက္နက္ေတြေဖ်ာက္ ၊ အားလုံးလူစုခြဲၿပီး အားလုံး ဟာလည္း ရြာသားေတြျဖစ္ကုန္ၾကတယ္ ။ ရဲေဘာ္ေတြဟာ ေဒၚေဒၚတုိ႔အစ္ကုိေတြ ေမာင္ေတြျဖစ္ေနတတ္ၿပီး ရဲေမေတြကေတာ့ အစ္မေတြ ညီမေတြျဖစ္ေရာ ။ အိမ္တုိင္း က အလုပ္ေတြဟာသူတုိ႔ရဲ႕အလုပ္ေတြပဲေလ ။ တသားတည္းကုိျဖစ္ေနတာ ၊ မုိးဦးဆုိ ထယ္ထုိး ၊ထြန္ေမႊ ၊ ေကာက္စုိက္ ၊ ႏြားေက်ာင္း ၊ အလုပ္ေတြကုိ သူတုိ႔ပဲလုပ္ေပးၾက တာ ။ ေရခပ္ ၊ ထင္းေခြ အဆုံးပါပဲကြယ္ ။ မိန္းကေလးေတြကုိလည္း သူတုိ႔ရဲ႕အေမေတြ အစ္မေတြ ညီမေတြလုိကုိေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္ ။ ေဒၚေဒၚတုိ႔ဘ၀ေတြလုံၿခံဳၾကတယ္ ကြယ္ ။ အဲ . . . ေၾကာက္ရတာက ေန၀င္း - စန္းယု စစ္တပ္ ။ ၇ြာေတြကုိေရာက္လာရင္ အဆီးအတားဆုိတာမရွိၾကေတာ့ဘူး ။အနက္ေရာင္နယ္ေျမ ဆုိၿပီး စိတ္ထင္တုိင္းႀကဲၾက ေတာ့တာပဲ ။ ေဒၚေဒၚတုိ႔ေျပးပုန္းပုန္းေနရတာခ်ည္းပဲ ။ေန၀င္းမုဒိန္းတပ္ျပန္မွပဲ စိတ္ ဒုန္းဒုန္းခ် ရြာျပန္ကပ္ရဲေတာ့တယ္ ။ ညဖက္ဆုိရြာလယ္ပုိင္းကအစ္ကုိသန္းတုိ႔ေျခတံ ရွည္အိမ္ႀကီးေအာက္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကေခၚတယ္ ။ အထူးသျဖင့္ လူလတ္ပုိင္းနဲ႔ လူ ႀကီးေတြကုိပါ ။ေအာက္လင္းဓါတ္မီးႀကီးထြန္းၿပီး တူ တံ ဇဉ္ အလံႀကီးေနာက္ခံထားလုိ႔ မာစ္၀ါဒ လီနင္၀ါဒ ေမာ္စီတုန္းအေတြးအေခၚေတြကုိညစဉ္သင္တန္းပုိ႔ခ်တယ္ ။ သူတုိ႔ ျပန္ရင္ ေဒၚေဒၚတုိ႔မ်က္ရည္အၿမဲက်ရတာခ်ည္းပါပဲကြယ္ . . . ။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္နဲ႔ အင္အားႀကီးမားလွတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီႀကီးတစ္ခုလုံး ဒီကေန႔၀ါးအစည္းေျပ ေျပခဲ့ရတာေတြကုိ ယူႀကံဳးမရျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ။ ပါတီရဲ႕အမွားေတြကုိ သင္ခန္းစာယူ ေရွ႕ကုိဆက္လက္တုိက္ပြဲဆင္ၿပီး အေျခခံလူတန္း စားေတြလြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ႀကိဳးပမ္းရမယ္ ။ မေတြ႕ခ်င္ . . . ျမင္ရက္သား . . . ဆုိတဲ့စကားပုံဟာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ပဲလုိ႔ ဆုိရင္ ေတာင္ရတယ္ ။ ၀ါတြင္းဥပုသ္ေန႔ေတြတုိင္းမွာ ရြာေျမာက္ဖ်ားကဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း မွာ ေက်းရြာလူႀကီးေတြက ဥပုသ္သီတင္းတည္ေဆာက္ေနၾကစဉ္မွာ လူငယ္ကာလသား ကာလသမီးေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀န္းအတြင္းနဲ႔ေစတီေတာ္ကုိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾက ရတယ္ ။ စုေပါင္းလုပ္ၾကတဲ့ သန္႔ရွင္းေရးပြဲတုိင္းမွာ သူမနဲ႔ဆုံျဖစ္တယ္ ။ သူမဆုိတာက ႀကိဳးၾကာကြင္းရြာရဲ႕အလွဆုံး ၊ အေက်ာ့ရွင္းဆုံး ၊ ကြမ္းေတာင္ကုိင္အပ်ိဳစင္ေလး ခ်ိဳသဲ ဆုိတဲ့မိန္းကေလးပါ ။ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ေလးပီပီ ဆံေတာက္ေလးမွာတစ္ပြင့္ပန္းေလးအ ၿမဲပန္ဆင္ေလ့ရွိတယ္ ။ နားႏွစ္ဖက္က နားသံသီးေလးကကုိယ္ကုိ လႈပ္ရမ္းရယ္ လုိက္တုိင္း တလႈပ္လႈပ္ ၊ အျဖဴဖက္ကုိကဲေနတဲ့ ညိဳေယာင္ေယာင္အသားအေရ ၊ ၀န္း ၀ုိင္းၿပီး အနက္ေရာင္လက္လက္မ်က္၀န္းပုိင္ရွင္ေလး ။ ပ်ိဳးႏႈတ္ ေကာက္စုိက္ ခလုတ္တုိက္ေတြ႕ခဲ့ေပမယ့္ မသိသလုိေနထုိင္ခဲ့တယ္ ။ ေနာက္ ပုိင္း၀ါတြင္းအပါတ္စဉ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဆုံေတ႕ြရတဲ့အျဖစ္ေတြက မ်က္လုံးခ်င္း ေတြ မၾကခဏဆုံျဖစ္ေတာ့တယ္ ။ သူရဲ႕အၾကည့္ဟာ ကၽြန္ေတာ္အေပၚ ဒီရြာကုိအခမဲ့ ပညာလာသင္ေပးေနတဲ့ၿမိဳ႕သားေက်ာင္းဆရာေလးဆုိတဲ့ အၾကည့္ထက္မပုိခဲ့ဘူးလုိ႔ ထက္ရေပမယ့္ ထပ္ခါထပ္ခါဆုံျဖစ္တဲ့အၾကည့္ေတြမွာ အခ်စ္ရနံ႔ေတြသင္းလာခဲ့တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ကၾကည့္တဲ့အၾကည့္ဟာ ဒီရြာကလွပတဲ့ကြမ္းေတာင္ကုိင္မေလး တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ရယ္ပါ ။ ဒါေပမယ့္ေနာက္ပုိင္းမွာ ျမင္ပါမ်ားေတာ့ ယဉ္ဆုိသလုိ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းဟာလည္း မရုိးသားႏုိင္ေတာ့တာမိမိဘာသာအသိ ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မရဲတရဲအၾကည့္နဲ႔ သူရဲ႕စူးစူးနစ္နစ္အၾကည့္ေတြ ပုိၿပီးပုိၿပီးရင္းႏွီးလာခဲ့တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကုိယ္က်င့္တရား ၊မာဂ်င္လုိင္းေလးကေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ ။ ဘယ္အခ်ိန္ က်ိဳးပဲ့ႏုိင္ေလမလည္း ။ ေလာေလာဆယ္မစဉ္းစားႏုိင္ေသးပါ ။ ခုိးခုိးၾကည့္ေနတဲ့အ ၾကည့္ေလးေတြဟာကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဘ၀တစ္ခုအျဖစ္ အသိမဲ့မဲ့ခံစားေနရတယ္ ။ခ်ိဳသဲ . . . . . . တဲ့ ။ လန္းဆန္းလတ္ဆတ္သစ္လင္ေတာက္ပတဲ့ ျမန္မာ့ေက်းလက္က သမီးပ်ိဳတစ္ေယာက္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အိပ္ခ်ိန္ေတြအေပၚကုိေတာင္ တစတစ နင္း ေလ်ာက္လာပါပေကာ ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္းလူငယ္စိတ္နဲ႔ ေလာင္ကၽြမ္းေနေပါ့ ။ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကာလ လျပည့္ေန႔မွာ ေကာလိယေခ်ာင္းအထက္ သေျပ တန္းရြာကစလုိ႔ ေခ်ာင္းရုိးအတုိင္း ရွင္ဥပဂုတၱမေထရ္ေဖာင္ေတာ္ႀကီး မီးေမွ်ာပူေဇာ္ပြဲကုိ ႏွစ္စဉ္ အစဉ္အဆက္က်င္းပၿမဲျဖစ္တယ္ ။ ရွင္ဥပဂုတၱမေထရ္ေဖာင္ေတာ္ဟာ သေျပ တန္းရြာကတစ္ဆင့္ ေကာလိယေခ်ာင္းအတုိင္းနတ္စဉ္ကုန္း ၿပီးေတာ့ ပ်ဉ္ပုံရြမွာဆုိက္ ကပ္အပူေဇာ္ခံၿပီး ေကာလိယေခ်ာင္းေရနဲ႔အတူ ေခ်ာင္းေအာင္ပုိင္းရြာစဉ္အဆက္ဆက္ ကုိ အပူေဇာ္ခံေလ့ရွိတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႀကိဳးၾကာကြင္းရြာေလးက ရွင္ဥပဂုတၱမေထရ္ကုိပူေဇာ္လုိရင္ ပ်ဉ္ပုံကတုိ႔ ဆိပ္ကမ္းကုိသြားၾကရတယ္ ။ မီးေမွ်ာပြဲအတြက္ ႀကိဳးၾကာကြင္းရြာက လူငယ္ေတြ အမ်ိဳး သမီးေလးေတဟာ မုိးမခ်ဳပ္မွီကတည္းကတျပင္ျပင္ ။ ကၽြန္ေတာ္ရြာအေရွ႕ေတာင္ဖက္ ရုိးေခ်ာင္းတံတားေပၚမွာသီတင္းကၽြတ္လျပည့္ရဲ႕ လေရာင္လင္းလင္းေအာက္ရပ္ေနမိ တယ္ ။သြားေလရာရာလက္နက္ေတြ ယူေဆာင္လာတတ္တဲ့ကုိယ့္ရြာက လူငယ္ေတြ ကုိေစာင့္ၾကည့္ရင္းေပါ့ ။ ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ကုိ ဓားအတုိ အရွည္ေတြယူလာၾကတယ္ ။ ဘာသာေရးပြဲမုိ႔ လက္နက္ေတြမေဆာင္သင့္ေၾကာင္း ၿငိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းရွိေစခ်င္ေၾကာင္းေတြေဟာေျပာၿပီးလက္နက္ေတြအပ္ခုိင္းၿပီးမွ ပ်ဉ္ပုံရြာကုိ လႊတ္ျဖစ္တယ္ ။ လူငယ္အခ်ိဳ႕က်န္ႏုိးက်န္ႏုိးနဲ႔ေစာင့္ေနရင္း ၿဗံဳးဆုိ ခ်ိဳသဲတုိ႕မိန္းက ေလးတစ္စုတံတားေပၚေရာက္လာၾကတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိျမင္ေတာ့ ဟယ္ . . . ဆရာ ေလးဒီမွာဘာရပ္လုပ္ေနတာလည္း .. ခ်ိဳသဲတုိ႔အထဲကတစ္ေယာက္ကႏႈတ္သြက္ လွ်ာ သြက္ လွမ္းၿပီးႏႈတ္ဆက္ရင္း တံတားေပၚမွာသတုိ႔ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကုိ ရပ္လုိက္ၾကတယ္ ။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပျဖစ္တယ္ ။ လျပည့္ညရဲလေရာင္ထိန္ထိန္ေအာက္က ခ်ိဳသဲ ရဲ႕အၾကည့္ေတြဟာရႊန္းျမေတာက္ပလြန္းၿပီး လေရာင္လက္လက္ေၾကာင့္ ခ်ိဳသဲ မ်က္ ၀န္းေလးေတြ အရည္လဲ့ေနတယ္ ။ အပုိင္း ( ၃ ) ဆရာေလးခ်ိဳသဲတုိ႔နဲ႔လုိက္ခဲ့ပါလား . . . ။ ပထမ . . . ဆုံးပါပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိဆရာ ေလးလုိ႔ေခၚလုိက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕နားကတစ္ဆင့္ႏွလုံးသားဆီကုိ ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးေလးနဲ႔စိမ့္ၿပီးစီးဆင္းသြားတယ္ ။ ဒီရြာေရာက္ၿပီးငါးလေက်ာ္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္တိတ္တဆိတ္စိတ္၀င္စားေနတဲ့ ကြမ္းေတာင္ကုိင္မေလးခ်ိဳသဲ ႏွစ္ဦးသားဆုံမိ တုိင္းမ်က္၀န္းေတြနဲ႔စကားေတြေျပာေျပာေနတတ္တဲ့ခ်ိဳသဲ ၊ စကားကုိပင္ ဟဟမေျပာ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါပဲ ဒီည . . . . မွ ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းသာစိတ္ကုိ မနည္းၿမိဳသိပ္လုိက္ရတယ္ ။ ဒီၾကားထဲ မိန္းက ေလးအုပ္စုက ခ်ိဳသဲကုိကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူေနာက္ကလုိက္ခဲ့ဖုိ႔ေျပာရင္းေရွ႕ကထြက္သြား ၾကေတာ့ ခ်ိဳသဲအရွက္ေျပရယ္ရင္း ဒီေကာင္မေတြကေတာ့ဟယ္ . . လုိ႔ၿငီးၿငဴရင္း ကၽြန္ ေတာ္ကုိအားတုန္႔အားနာစြာနဲ႔ မ်က္လႊာေလးလွန္ၾကည့္တယ္ ။ သူ႕အၾကည့္ေတြတုိင္း ဟာကၽြန္ေတာ္ႏွလုံးသားကုိစူးစူးနစ္နစ္ရွိေနေစတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လျပည့္ လေရာင္ေအာက္မွာ တံတားေပၚကဆင္းၿပီး လမ္း ေလ်ာက္လာခဲ့ၾကတယ္ ။ ဖုန္းဆုိးေတာတန္းေလးအလြန္အထိႏွစ္ေယာက္သားယွဉ္တြဲ ေလ်ာက္လာႏုိင္ေပမယ့္တံတားေလးအေက်ာ္မွာ လယ္ကြင္းေတြရဲ႕ကန္သင္းလမ္းေတြ အတုိင္းေရွ႕ေနာက္စဉ္ၿပီး ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္သြားရင္း ေကာလိယေခ်ာင္ကမ္းနံ ေဘးကုနေရာက္လာၾကတယ္ ။ သီတင္းကၽြတ္ေရစစ္ေရက်ခ်ိန္မုိ႔ ေကာလိယေခ်ာင္းေရ ဟာ သဲေခ်ာင္းပီပီ ၾကည္လဲ့ေနတယ္ ။ ေခ်ာင္းေရျပင္ပါးပါးေပၚက လေရာင္ကေငြႏွင္း ေကာ္ေဇာ္ႀကီးသဖြယ္ ၊ အားစမ္းေနတဲ့ေျမာက္ျပန္ေလက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ခပ္စိမ့္စိမ့္ ေလအတုိးမွာေခ်ာင္းေရထဲကလျပည့္လဟာ လႈပ္လႈပ္ခပ္ခပ္ ။ ကမ္းနံေဘးလွည္းလမ္းအလယ္ဟာ ႏွစ္ေယာက္ယွဉ္တြဲေလ်ာက္ဖုိ႔လုံလုံေလာက္ ေလာက္မရွိ ။ ယွဉ္ေလ်ာက္လာတဲ့ ခ်ိဳသဲနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က ရံဖန္ရံခါပုခုံးျခင္းထိမိတဲ့အထိ ျဖစ္ေစတယ္ ။လမ္းေလ်ာက္ေနရင္း ေနာက္မွာက်န္က်န္ေနတဲ့ခ်ိဳသဲက အရွက္တရား ထက္ စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔ အေၾကာက္တရားပုိမုိလႊမ္းမုိးထားတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္လက္ေမာင္းကုိ လွမ္းလွမ္းဆြဲတတ္တယ္ ။ ႏွစ္ဦးသားပူးပူးကပ္ကပ္ရွိေနခ်ိန္မွာ ခ်ိဳသဲေခါင္းေပၚ ပန္လာ တဲ့ စံပယ္ကုံးနဲ႔ ခ်ိဳသဲမ်က္ႏွာျပင္ကသနပ္ခါးရနံ႔ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ကုိသာယာမိေစတာ ကေတာ့အမွန္ပါ ။ တျဖည္းျဖည္းကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပ်ဉ္ပုံရြာကုိေရာက္လာခဲ့တယ္ ။ ကမ္းနံေဘးေအာက္လင္းဓာတ္မီးေတြက ထိန္လုိ႔ အသံခ်ဲ႕စက္ရဲ႕တရားဓမၼသံေတြဟာ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကုိေပၚလြင္ေအာင္ေဖာ္ေဆာင္ေနတယ္ ။ နတ္စဉ္ကုန္း ရြာကစုန္ဆင္းလာမယ့္ ရွင္ဥပဂုတၱမေထရ္ေဖာင္ေတာ္ကမဆုိက္ေရာက္ေသး ။ ကမ္းန ဖူးနဲ႔သဲေသာင္ျပင္မွာလူေတြက တလႈပ္လႈပ္ ၊ လျပည့္ညအတြက္မီးပူေဇာ္သူေတြက သဲေသာင္ျပင္တ၀ုိက္မွာမီးၾကာခြက္ေတြေရမွာေမွ်ာၿပီးပူေဇာ္ေနၾကတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္နံေဘးမွာကပ္ပါလာတဲ့ခ်ိဳသဲက ဆရာေလး မီးပူေဇာ္ရေအာင္ေလ လုိ႔ခ်ိဳသဲ သတိေပးမွ မီးပူေဇာ္ဖုိ႔သတိရေတာ့တယ္ ။ ကမ္းေပၚကမီၾကာကလက္ႏွစ္ခုကုိ၀ယ္ၿပီး ဖေရာင္းတုိင္ကုိမီးထြန္းလာခဲ့တယ္ ။ လူနည္းနည္းရွင္းတဲ့ ဟုိး. . . ခပ္လွမ္းလွမ္းသဲ ေသာင္စပ္မွာႏွစ္ေယာက္သားထုိင္ျဖစ္တယ္ ။ ေကာလိယေခ်ာင္းရဲ႕ေရစီးေၾကာင္း ေကာက္ေကာက္ေကြ႕ေကြ႕ေပၚမွာမီးၾကာခြက္ေရာင္စုံေတြကလွလွပပစီးေျမာေနေလရဲ႕ ။ လျပည့္ညထိန္ထိန္သာေနတဲ့လေရာင္ရယ္ ကမ္းနံေဘးကဘားေပၚကေအာက္လင္း ဓာတ္မီးရဲ႕အလင္းေရာင္ေတြရယ္ ေရးစီးေၾကာင္းေပၚက မီးၾကာခြက္ေတြရဲ႕အလင္း ေရာင္က ခ်ိဳသဲရဲ႕အလွကုိပုိမုိေတာက္ပလာေစတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူကပ္ၿပီးယွဉ္ ထုိင္ရင္း မီးၾကာခြက္ကုိင္ထားတဲ့ကြမ္းေတာင္ကုိင္ေလးရဲ႕အလွ ၊ ဒီအလွေတြကုိခ်ိဳသဲ မျမင္မိေလေအာင္ ခုိးခုိး၀ွက္၀ွက္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ျဖစ္တယ္ ။ စိတ္ကေစျခင္းမရွိပါဘဲမိမိ ပါးစပ္ကစကားလုံးအခ်ိဳ႕ခုန္ေပါက္ထြက္က်သြားတယ္ ။ သိပ္လွတယ္ခ်ိဳသဲရယ္ ……။ ခ်ိဳသဲတအံ့တၾသၾကားလုိက္ရတဲ့စကားသံကဟုတ္ပါေလစဆုိတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္တယ္ ။ မဖ်က္သိမ္းႏုိင္ေသးတဲ့ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕စူးနစ္လွတဲ့အၾကည့္ကုိ ခ်ိဳသဲ မတုန္႔ျပန္ႏုိင္ဘူး ။ အုိ . . . . . ဆရာေလးကလည္း ။ ခ်ိဳသဲရဲ႕ပန္းႏုေရာင္မ်က္ႏွာေလး ကုိမီးေရာင္နဲ႔ လေရာင္ေအာက္မွာအထင္းသားေတြ႕ရတယ္ ။ ခ်ိဳသဲရဲ႕ရွက္ၿပံဳးတစ္ပြင့္နဲ႔ အတူတစ္ဖက္ကုိလွည့္လုိက္စဉ္မွာ ခ်ိဳသဲရဲ႕ဆံေတာက္ေလးအေပၚမွာရစ္ေခြပန္ဆင္ ထားတဲ့စံပယ္ေလးကုိ ႏုႏုဖြဖြ ခုိးနမ္းလုိက္ျဖစ္တယ္ ။ ေရျပင္ေပၚမွာပူးကပ္သြားတဲ့ပုံရိပ္ တစ္စုံ ၊ လေရာင္ေအာက္မွာနီးစပ္သြားတဲ့ပုံရိပ္ႏွစ္ခု ။ ပူေဇာ္ပြဲအၿပီးအျပန္လမ္းဟာကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးအတြက္အခ်ိန္ေတြအကုန္ျမန္လြန္းလွ တယ္ ။ ဒီလမ္းခရီးဟာတုိေတင္းလြန္းလွတယ္ . . လုိ႔ရင္ထဲမွာမေက်မနပ္ခံစားရျပန္ တယ္ ။ ရြာကလူငယ္ေတြနဲ႔ မိန္းကေလးေတြ အစုကျပန္ႏွင့္ၾကၿပီ ။ မိန္းကေလးအစုက စာသင္ေက်ာင္းမွာေစာင့္မယ္ဆုိတဲ့အသိကုိေပးခဲ့တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးရဲ႕အျပန္ လမ္းမွာ ခ်ိဳသဲဟာရဲရဲတင္းတင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္လက္ကုိတြဲခဲ့တယ္ ။ ေျခလွမ္းေတြကတုန္႔ တုန္႔ေႏွးေႏွး ။ လေရာင္ဟာညဉ့္နက္ေလ ပုိမုိသစ္လြင္ေလ ။ လယ္ယာေျမေတြက ပုရစ္ ေအာ္သံအခ်ိဳ႕မွတပါး ပကတိအၿငိမ္ ။ႏွစ္ဦးသားေျပာစရာစကားမ်ားရွိပါလ်က္က ပတ္ ၀န္းက်င္နဲ႔အတူ ဆိတ္ဆိတ္ေနေနၾကတယ္ ။ ဆရာေလးရယ္ . . ခ်ိဳသဲေတာ့ . . ဒီည . . အိပ္ေပ်ာ္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး . . . ခ်ိဳသဲရဲ႕အသံယဲ့ယဲ့ေလးက တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့၀န္း က်င္မွာေတာ့ပီပီသသ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း . . .ထပ္တူပါပဲ . . ခ်ိဳသဲရယ္ . . . ။ ေပါက္ကြဲေတာ့မယ့္မိမိရဲ႕စိတ္ေတြကုိအသိနဲ႔အခ်ိန္မီထိန္းထားရင္း စာသင္ေက်ာငးေလး မွာေစာင့္ေနၾကမယ့္ခ်ိဳသဲရဲ႕အေဇာ္ေတြရွိရာကုိ ကၽြန္ေတာ္အရာက္ပုိ႔ေပးခဲ့တယ္ ။ ခ်ိဳသဲ နဲ႔သူရဲ႕မိန္းကေလးအစုရြာေတာင္ပုိင္းကုိ၀င္သြားခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္ဟာစာသင္ ေက်ာင္းကေလးရဲ႕ေလွခါးထစ္မွာထုိင္ရင္း လေရာင္ေအာက္မွာ တစ္ကုိယ္ထဲလြမ္း လြမ္း ေဆြးေဆြး . . . က်န္ . . . . ေန . . . . ရစ္. . . . . ေတာ့တယ္ ။ လူငယ္စိတ္ေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာေလာင္ကၽြမ္းေနခဲ့ေပမဲ့ တစ္ဖက္မွာရြာကုိေပးထားတဲ့ ကတိေတြ ေနာက္အျခားတစ္ဖက္မွာ အုိယန္ဟုိင္းရဲ႕ျပည္သူ႔အက်ိဳးေဆာင္ၾက ကုိယ္က်ိဳးစီးပြားကုိစြန္႔ပယ္ၾက ဆုိတဲ့ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားခံယူခ်က္ ။ ဒါေတြနဲ႔အတူကၽြန္ ေတာ္ႀကိဳးတန္းေပၚေလ်ာက္ခဲ့တယ္ ။ ဒီကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေတြေ၀စိတ္ေတြဟာ ပညာတတ္ ညဉ္နဲ႔ဓနရွင္အေတြးအေခၚကဆင္းသက္လာေၾကာင္းေတြကုိ မိမိကုိယ္မိမိအဖန္ဖန္ေ၀ ဖန္ရင္းေဖာက္ျပန္တဲ့အေတြအေခၚေတြအျဖစ္ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပတ္သားခဲ့ရတယ္ ။ မ ဆ လ ရဲ႕ေၾကြးေၾကာ္သံျဖစ္တဲ့ အူမေတာင့္မွသီလေစာင့္မယ္ ဆုိတဲ့အရင္းရွင္လက္သစ္၀ါဒရဲ႕ေဖာက္ျပန္ေရးအဆုိကုိ ခါးခါးသီးသီးျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီ ။ ခုလည္းေနျမင့္ေလ အရူးရင့္ေလ ဆုတဲ့ကုိယ္က်ိဳးစီးပြားသမားေတြရဲ႕ ေရွ႕ေနစကားေတြ ကုိလူတန္းစားအျမင္ၾကည္လင္စြာနဲ႔ျဖတ္ေတာက္ပစ္ရေတာ့မယ္ ။ ဆင္ျခင္သုံးသပ္မႈ ေတြနဲ႔အတူ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားေတြရဲ႕အေရးကုိေသတပန္သက္ထက္ဆုံး ဦးထိပ္ပန္ ဆင္ဖုိ႔ ဒီလက္၀ဲစာေပေတြကုိလွ်ဳိ႕လွ်ဳိ႕၀ွက္၀ွက္နဲ႔ နက္နက္နဲနဲေလ့လာခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ လား ။ေနာက္ဆုံးမွာကၽြန္ေတာ္ဟာျပည္သူ႔အက်ိဳးေဆာင္ျခင္းဆုိတဲ့အရာကေနေသြဖီမ သြားႏုိင္ဖုိ႔ ေသြးေအးေအးနဲ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိအခုိင္အမာတည္ေဆာက္လုိက္တယ္ ။ ကၽြန္ ေတာ္ခ်ိဳသဲကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံးမေတြ႕ဆုံမိဖုိ႔ပါပဲ ။ဒါေပမယ့္ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္နဲ႔ ခ်ိဳသဲကုိေရွာင္ကြင္းႏုိင္ေရးလမ္းဟာတစ္ႀကိမ္မွာ ထိပ္တုိက္ႀကီးႀကံဳေတြကလာခဲ့တယ္ ။ ဒီအေျခအေနဟာလည္းေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆုိတာကုိရင္ထဲမွာ . . . အသိ ။ အပုိင္း ( ၄ ) ဇာတ္သိမ္း တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူေသာဘုရားရွငငင္မွားလွည့္လည္ပူေဇာ္ပြဲနဲံ႔ ဇာတ္လမ္းသရုပ္ေဖၚကားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ကေလးေပၚမွာ ကားတန္းႀကီးေတြစီ စီရီရီနဲ႔လွည့္လည္ၾကေတာ့နယ္ ။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕နဲ႔ံနီးစပ္ရာရြာေတြက ၿမိဳ႕ေပၚ တက္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာဆင္ႏြဲေနခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕ရဲ႕အေနာက္ဖက္ခုႏွစ္မုိင္အကြာ သစ္ေတာႀကိဴး ၀ုိင္းအစပ္ကႀကိဳးၾကာကြင္းရြာကေလးက သူနဲ႔ဘာဆုိ ဘာမွမဆုိင္သလုိပင္ ။ ၿမိဳ႕ေပၚ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ႏွစ္စဉ္ဆင္ႏြဲခဲ့ေလရာ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆုံးကာလ ၊ ဒီအခ်ိန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေမတၱာသုတ္ေတြရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ရင္း မိမိရပ္ကြက္ရဲ႕အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ အမ်ိဳးသား ေလးေတြေရာင္စုံမီးေတြကုိယ္စီနဲ႔ လွည့္လည္ၾကေတာ့မယ္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ စတိတ္ရႈိး ကားေတြ ေတးသရုပ္ေဖၚကားေတြ အလွျပယဉ္ကုိၾကည့္ရႈေငးေမာရင္း တညတာအခ်ိန္ ေတြကုိကုန္လြန္ေစမယ္ ။ ဒီလုိေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အခ်ိန္ေတြကုိ ဒီရြာေလးအတြက္ စေတးလုိက္တယ္ ။ ၿမိဳ႕ေပၚက ေပ်ာ္ ရႊင္မႈေတြကုိ ဒီရြာကပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားေတြအတြက္ လ်ဟ္လ်ဴရႈလုိက္တယ္ ။ ဒီရြာ ေလးရဲ႕အေျခခံလူတန္းစားေတြနဲ႔အတူ ေနထုိင္ျခင္းေတြကအေကာင္းဆုံးေန႔ေတြအျဖစ္ သုံးသပ္လုိက္ၿပီး ရြာဓေလ့ျဖစ္တဲ့ ေကာက္ေစာ ေကာက္ညွင္းေပါင္းဆြမ္းကပ္ပူေဇာ္ပြဲ ေလးထဲမွာ နစ္ျမဴပ္ပစ္လုိက္တယ္ ။ ဒီပြဲမွာ ခ်ိဳသဲနဲ႔ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕တယ္ ။ ျဖစ္ခ်င္ ေတာ့ မိမိေနထုိင္ရာဦးသန္းေရႊလယ္ကအေစာဆုံးေကာက္ညွင္းစပါးထြက္လာေတာ့ မုန္႔ဆမ္းေထာင္းပြဲ နဲ႔ဆြမ္းကပ္ခြင့္ရခဲ့တာေပါ့ ။ ခ်ိဳသံဟာ ကၽြန္ေတာ္ကုိျမင္ေတြ႕ေတာ့ မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြကရစ္၀ုိင္းလုိ႔ ဆရာ . . . ေလး လုိ႔ေခၚလုိက္ခ်ိန္မွာ သူရဲ႕ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြက ကၽြန္ေတာ္အေပၚ ပေဟဠ္ိမ်ားစြာထင္ေနေတာ့တယ္ ။ စိမ္း ရက္ေလျခင္း ပစ္ထားရက္ေလျခင္း တစ္ဖက္သတ္ဆန္ေလျခင္းဆုိတဲ့ အၾကည့္ေတြ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္နက္နက္နဲနဲ ရင္ကြဲခ်င္စရာပါ ။ သူရဲ႕ပါးႏွစ္ဖက္ကပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးေတြလိမ့္ဆင္းလာေတာ့ ျမားစင္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ မိမိႏွလုံးသား ကုိ ပစ္သြင္းေနသလုိပါပဲ ။ ရင္ထဲကတစစ္စစ္ကုိက္ခဲနာက်င္လာတယ္ ။ ခ်ိဳသဲလုိ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕စြဲလမ္းမႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဥပကၡာမျပဳႏုိင္သလုိ မိမိ ႏွလုံးသားရဲ႕ေစညႊန္မႈကုိလည္း ေရွ႕တန္းထြက္မျပသင့္ဘူး ဆုိတဲ့ အစြန္းႏွစ္ဖက္ၾကား ေနရင္းက ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြကုိ နာက်ဉ္း နာၾကည္းစြာ ျမတ္သားရေတာ့တယ္ ။ ကၽြန္ ေတာ္နဲ႔ ခ်ိဳသဲက ႏွလုံးသားျခင္းပတ္သက္ေနေပမယ့္ တရား၀င္ခ်စ္သူအဆင့္ကုိမ ေရာက္ၾကေသးတာဟာ ရပ္သိရြာသိ ။ ဒီတန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ဟာ ႏွလုံးသားကုိေဆး ေပါင္းမခႏုိင္တဲ့ ည ။ လမ္းခြဲရေတာ့မယ့္လမ္းခြဲညေလး ။ နာက်င္စြာနဲ႔ဘာမွမသိရွာေသး တဲ့ အျပစ္မဲ့မ်က္၀န္းေလး ။ ေမာင္းဆုံအနီးမိန္းမပ်ိဳေလးေတြနဲ႔အတူထုိင္ရင္းက ကၽြန္ ေတာ္ကုိအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ေမာ့ကာေမာ့ကာ ေပ်ာ္ပါးၾကည္ရႊင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကုိ တ၀ႀကီးၾကည့္ေနျဖစ္တယ္ ။ ႏွစ္ေယာက္သားရတဲ့အခ်ိန္အားေလးမွာ သူ႕ကုိအက်ိဳးအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ေဖ်ာင္းျဖျဖစ္ တယ္ ။ ဒီရြာေလးကုိလာရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အဓိကအခ်က္က ရြာကကေလးေတြကုိ ေခတ္ပညာေတြသင္ေပးရင္း ဒီရြာရဲ႕ ပစၥည္းမဲ့ဆင္းရဲသားေတြကုိ အလုပ္အေကၽြးျပဳရန္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ဒုတိယအခ်က္က အရပ္သားအစုိးရကုိေသနတ္ျပၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ယူနီ ေဖာင္းခ်ြတ္ထားတဲ့ ေန၀င္း စစ္ ဖက္ဆစ္ အာဏာရွင္အစုိးရနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ဆုိရွယ္လစ္၀ါဒ ကုိအုိးမဲသုတ္ ၊အေရၿခံဳဆုိရွယ္လစ္ဆုိတာႀကီးအေၾကာင္းဖြင့္ခ်ဖုိ႔အေၾကာင္း ၊ တတိယ အခ်က္က စစ္မွန္တဲ့ဆုရွယ္လစ္၀ါဒကုိတကယ့္ပစၥည္းမဲ့ဆင္းရဲသားေတြကုိယ္တုိင္ဦး ေဆာင္ၿပီး အေထြေထြေသြးစုပ္ခ်ယ္လွယ္မႈေတြေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္တုိက္ ရြဲ၀င္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း မိမိတုိ႔ဟာသမုိင္းကထမ္းပုိးခုိင္းတဲ့ သမုိင္းတာ၀န္ေတြထမ္း ေဆာင္ေနၾကတာျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအေတြးအေခၚကုိ တစ္ႏုိင္ငံလုံး လက္နက္သဖြယ္တပ္ဆင္ ။ ေတာ္လွန္ေရး ကုိေအာင္ပြဲခံတဲ့ေန႔ဟာမိမိတုိရဲ႕တာ၀န္ၿပီး ဆုံးၿပီလုိ႔ယူဆေၾကာင္း တစ္တုိင္းျပည္လုံးရဲ႕ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားညီညြတ္ေရးလမ္း ေၾကာင္းဟာယ္ေလာက္ရွည္လ်ားၿပီး ဘယ္ေလာက္ရႈပ္ေထြးေနဦးမယ္လုိ႔ခန္႔မွန္းမရႏုိင္ ေၾကာင္း . . . ေတြေျပာျပေတာ့ နားေထာင္ရင္းရစ္၀ုိင္းေနတဲ့ခ်ိဳသဲမ်က္၀န္းက မ်က္ ရည္ေတြပါးႏွစ္ဖက္က ပါးကြက္ၾကားေလးေပၚျဖတ္သန္းသန္းစီးဆင္းသြားတာကုိ လ ၿပည့္ညရဲ႕လေရာင္ေအာက္မွာ ထင္းထင္းႀကီးျမင္လုိက္တယ္ ။ ဒီလျပည့္ညဟာ သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ အနာက်င္ဆုံး ခံစားရတဲ့ညတစ္ညလုိ႔ . . . . ဆုိခ်င္ပါတယ္ ။ စာေမးပြဲအေျဖလႊာေတြကုိေက်ာပုိးအိတ္ထဲအထည့္ ၿမိဳ႕ျပန္ဖုိ႔ျပင္ေနတုန္း ခ်ိဳသဲ သူငယ္ ခ်င္း တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္ ။ မီးေမွ်ာပြဲညက စံပယ္ကန္းကုံးေလးတဲ့ ခ်ိဳသဲ ေပးခုိင္းလုိက္တာေပးၿပီး သုတ္သုတ္ျပန္ဆင္းသြားတယ္ ။ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မီးေမွ်ာပြဲည ကၽြန္ေတာ္ခုိးၿပီး နမ္းရႈိက္ခဲ့တဲ့စံပယ္ပန္းကုံးအေျခာက္ေလး ။ ရင္ . . ထဲ . .နင့္ . . ကနဲ ။ ဆည္းဆာေနေရာင္ကရဲ႕ဲနီေနတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ကေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ လူငယ္ေတြ လူႀကီးေတြ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ရြာကေလးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ ေလး . . . . . ။ ကၽြန္ေတာ္အားလုံးကုိေက်ာခုိင္းလုိက္တယ္ ။ ရဲရဲနီေနတဲ့ ဆည္းဆာ ေရာင္ျခည္ဟာကၽြန္ေတာ့္ကုိလႊမ္းၿခံဳထားသလုိ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ႀကိဳးၾကာကြင္းရြာေလး အေပၚကုိလည္း ဖ်န္းဆြတ္ထားမယ္ ဆုိတာ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ပဲသိေနတယ္ ။ က ေလးေတြရဲ႕အေျဖလႊာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အ၀တ္အစားမွန္သမွ် ေက်ာေပၚက ေက်ာ္ပုိး အိတ္ထဲမွာ . . . . . ။ လက္ထဲမွာ . . . က ခ်ိဳသဲေပးလုိက္တဲ့ စကၠဴဗူးျဖဴျဖဴထဲက ႏြမ္း ႏြမ္းေျခာက္ေျခာက္ စံပယ္ကုံးေလးတစ္ကုံး ။ လက္တစ္ဖက္က ေက်ာ္ပုိးအိတ္ႀကိဳးသုိင္းကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကုိင္လုိက္ၿပီး ေလ ကုိငတ္မြတ္စြာ ျပင္းျပင္းရႈသြင္းလုိက္တယ္ ။ ေရွႈဆက္ခ်ီတက္ရဦးမယ့္ ခရီးရွည္ႀကီးအ တြက္ အားအင္ေတြျပည္လည္စုစည္းရင္း ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ရင္ေကာ့ ေခါင္းေမာ့ၿပီး သီဆုိလုိက္ေတာ့တယ္ ။ အုိ . . . ရဲေဘာ္ ခ်စ္ရဲေဘာ္ ရယ္ . . . . ငုပ္မိသဲတုိင္ . . . တတ္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္ . . . . . ေအာင္ရမယ္ ။ တစ္ေန႔ တလံ ပုဂံ ဘယ္ေျပးမယ္ ( ဟုတ္တယ္ )၄ မာ့ကၡစ္ လီနင္၀ါဒ ဟာ ေအာင္ပြဲရတဲ့ ဒီ ခ်ိန္ခါမယ္ အနာဂါတ္ကုိ တုိ႔ပုိင္တယ္ . . . . အ နာ . . . ဂါတ္ . . . ကုိ . . . တုိ႔သာ . . ပုိင္ . . . . ဆုိင္ . . . .တယ္ ။ ကုိလြင္ ( နန္းေျမ )

ပဋိပကၡ

ပဋိပကၡ ငုကေဆာင္း တဲ့ မြန္စကားေလးပါ ။ ဆုိလုိတာက မုိးတြင္းေန ေလာကတစ္ခုလုံး ေအးျမျမ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ တိမ္တုိက္အေမွာင္ေတြ လႊမ္းမုိးဖုံးထားခ်ိန္ ဒီအခ်ိန္မွာ ရုတ္ခနဲ ထြက္ျပဳလာတဲ့ ေနတစ္စင္းရဲ႕ျပင္းထန္တဲ့ ပူေလာင္မႈေတြဟာ လူသားေတြပါ၀င္ေနတဲ့ေလာကတစ္ခုလုံးကုိ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေစခဲ့တယ္ ။ အဲ့ဒီေနေရာင္ျခည္ ရဲ႕ပူျပင္းလြန္းတဲ့ရသအေပၚကျဖစ္ေစတဲ့ စကားစုေလးပါပဲ ။ ဒီလုိပါပဲ ဒီအခ်ိန္ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလုံးဟာလည္း ႏုိင္ငံေရးရာသီဥတုသက္ေရာက္မႈျပင္းထန္ေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္ ။ မုန္တုိင္းတစ္စင္းရဲ႕ ေရွ႕ေတာ္ေျပးေလေျပရမ္းေတြ က၀င္ၿပီး မုန္တုိင္းႀကီး၀င္မလာမီေခတၱၿငိမ္သက္ေနပုံမ်ိဳး ။ ေရွ႕ေတာ္ေျပးေလေျပေတြအျဖစ္ ၁၉၈၅ နဲ႔ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ေတြမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ေငြစကၠဴေတြကုိ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ ဆုိတဲ့ လူတန္းစးားတစ္စုက မရႈႏုိင္မကယ္ႏုိင္ အျဖစ္ဆုိးႀကီးက ရုန္းထြက္ႏုိင္ဖုိ႔ စကၠဴေတြအျဖစ္ေၾကျငာခဲ့တယ္ ။ သက္ေရာက္မႈကေတာ့ အားလုံးကုိပါပဲ ။ အဲ့ဒီအထဲမွာမွ အဆုိး၀ါးဆုံးက အေျခခံအရင္းမဲ့ေတြ လက္လုပ္လက္ စား ေန႔လုပ္ေန႔စားေတြ တစ္ႏုိင္ငံလုံးရဲ႕ အလုပ္သမား လယ္သမားေတြ ရွိစုမဲ့စုေငြေၾကးေလးေတြ မ်က္စိတမွိတ္ လွ်ပ္တျပက္အတြင္းမွာပဲ အဆုိးဆုံးအေျခအေနတစ္ရပ္ဆီကုိေရြ႕သြားၾကေတာ့တယ္ ။ ငုိသံေတြ ေတာက္ေခါက္ သံေတြ အံႀကိတ္သံေတြ ေဒသအမ်က္ေျခာင္းေျခာင္းထြက္ခဲ့တာေတြ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့ လက္သီး ဆုပ္ေတြ တစ္ႏုိင္ငံလုံးက ေအာ္ဟစ္ငုိယုိေနတဲ့အသံေတြဟာ ျမန္မာေကာင္းကင္ယံတုိင္ေအာင္ညံေနေတာ့ တယ္ ။ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ ဆုိရွယ္လစ္ရဲ႕သရုပ္သ႑န္ေတြဟာ ဘူးေပၚသလုိေပၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာ့ ဆုိရွယ္လစ္ရဲ႕အာေဘာ္ျဖစ္တဲ့ အလုပ္သမားနဲ႔လယ္သမားလူတန္းစားႏွစ္ရပ္လုံးဒုကၡျမက္ရုိင္းႏြံအတြင္းမွာ စုန္း စုန္းျမဳပ္ေနတဲ့အျဖစ္ကုိ ဲၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔အခန္႔သားထုိင္ၾကည့္ေနၾကတယ္ ။ လူထုေတြရဲ႕အေထြေထြမေက်နပ္ခ်က္ေတြရဲ႕ေရွ႕ေတာ္ေျပးအျဖစ္ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔တဲ့ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ေက်ာင္း သားေတြက မ ဆ လ ဆန္႔က်င္ေရးဆႏၵျပပြဲေတြကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေဖၚထုတ္လာခဲ့ၾကတယ္ ။ လူထုေတြရဲ႕ တုိက္ရုိက္ဆန္႔က်င္မႈကုိခံလုိက္ရတဲ့ မ ဆ လ ဟာ တုုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားလာခဲ့တယ္ ။ တစ္ခ်ိန္က နယ္ခ်ဲ႕ေတြရဲ႕ လုပ္ဟန္ကုိ အမွတ္တရျပန္လည္အသုံးခ်ျပလုိက္ၾကတဲ့အေနနဲ႔ ေတာင္ႀကီးနဲ႔ုုျပည္မွာ ကုလား ဗမာ အဓိကရုဏ္း ဖန္တီးမႈျပဳလုပ္လုိက္ေပမယ့္ တကယ္ျဖစ္လာတာက အစုိးရဆန္႔က်င္ေရးနဲ႔ မ ဆ လ က်ဆုံးေရးေတြပဲျဖစ္လာ ခဲ့တယ္ ။ ျပည္တြင္းေက်ာင္းသားေခါင္းေတာင္ေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီးေတြဟာ ျပည္ပသံလႊင့္ဠာန အသီးသီးနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး ( ၈၈၈၈ ) ရွစ္ေလးလုံးဆုိတဲ့ အဲ့ဒီတစ္ရက္ကုိ တစ္ႏုိင္ငံလုံးက လူထုတစ္ရပ္လုံးပါ၀င္ၿပီး မ ဆ လ ဆန္႔က်င့္ေရးနဲ႔ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံကုိ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးဆုိတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔အတူ တာထြက္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကတယ္ ။ ×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××× ရွစ္ေလးလုံးေန႔မတုိင္မီတစ္ရက္အလုိ ။ မ ဆ လ လက္ထက္ေရြးေကာင္ပြဲမွာအႏုိင္ရခဲ့တဲ့ အမတ္ဦးထြန္း ေအာင္ကုိအစြဲျပဳလုိ႔ ဦးထြန္းေအာင္ကြက္သစ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ဒုိက္ဦးၿမိဳ႕က ( ၆ ) ရပ္ကြက္ရဲ႕ ( ၅ ) လမ္းအလယ္ ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနခဲ့တယ္ ။ ဒီရပ္ကြက္ေလးဟာ နံပါတ္ ( ၁ ) လမ္းကေန ဆည္ေျမာင္းလမ္းအထိအား လုံးအေရွ႕အေနာက္စီရီၿပီး ေဖါက္လုပ္ထားတဲ့လမ္း ( ၁၀ ) လမ္းရွိတယ္ ။ လမ္းေတြဟာ အေရွ႕ဖက္မွာရွိတဲ့ ရန္ကုန္ - မႏၱေလးကားလမ္းႀကီးကုိ ဦးခုိက္ေနၾကတယ္ ။ ေတာင္ဖက္အစြန္ဆုံးက ကမ္းနားလမ္းဟာ ေကာလိ ယေခ်ာင္းရဲ႕ေျမာက္ဖက္ ကမ္းပါးေပၚမွာရွိေနတယ္ ။ ေတာင္ဖက္ကမ္းပါးမွာ ေဘာလယ္ရြာကေလးရွိတယ္ ။ ဒါ ေပမယ့္ ေခ်ာင္းကမ္းပါးတေလ်ာက္မွာသာ လူေနအိမ္ေတြစည္ကားၿပီး ရန္ကုန္ - မႏ ၱေလးကားလမ္းမႀကီးတ ေလ်ာက္ကေတာ့ အိမ္ေျခခပ္က်ဲက်ဲ ။ ( အခုေတာ္ေတာ္စည္ေနပါၿပီ . စာရုိက္သူ ) ။ အဲ့ဒီေန႔နံနက္ပုိင္း ဆယ္ နာရီ၀န္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မ ( မရီး ) ျဖစ္သူခူးခပ္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းကုိအခန္႔သားထုိင္စားေနတုန္း ဒုိ႔အေရး . . . . . . ဒုိ႔အေရး . . . . . . အပုိင္း ( ၂ ) ဒုိ႔အေရး . . . . . . ဒုိ႔အေရး အသံေတြ အသံေတြ တျဖည္းျဖည္းက်ယ္ေလာင္လာအသံေတြ ။ ညီညီညြတ္ညြတ္ သံၿပိဳင္ေအာ္ဟစ္ေနသံေတြ ။ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာႀကီးကုိနားစြင့္လုိက္မိတယ္ ။ ဟုတ္တယ္ ။ ဒါေၾကြးေၾကာ္သံေတြပဲ ။ ဒီေၾကြးေၾကာ္သံ ေတြဟာ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လက္ထက္ပုံစံခြက္ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြမဟုတ္မွန္းသိလုိက္တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္စား လက္စထမင္းပန္းကန္ကုိ ဒီအတုိင္းပစ္ထားခဲ့ၿပီး ( ၅ ) အလယ္ဘေလာက္ကေန ရန္ကုန္ - မႏ ၱေလးကားလမ္း မႀကီးရွိရာ အေရွ႕ဖက္ကုိ ေျပးတက္လာခဲ့တယ္ ။ ကားလမ္းမႀကီးေပၚေရာက္ေတာ့ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္ ဘယ္ညာကုိသြက္သြက္ပါေအာင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဘယ္အရပ္ကပ်ံ႕လႊင့္လာတဲ့အသံေတြမွန္းမသိတာေၾကာင့္ မွန္းဆၾကည့္ေနခဲ့တယ္ ။ ေတာင္ဖက္ကလား ေျမာက္ဖက္ကလား ။ ဘယ္ရပ္ကြက္ကျဖစ္ႏုိင္မလဲ ။ ဘယ္ရြာက ျဖစ္ႏုိင္သလဲ ။ ဘာေတြေၾကြးေၾကာ္လာၾကသလဲ ။ ကၽြန္ေတာ္အေျပးအလႊား စဉ္းစားခန္း၀င္ေနရတယ္ ။ ထမင္း စားရင္းေျပးဆင္းလာတာျဖစ္လုိ႔မေဆးေၾကာခဲ့တဲ့လက္က ကပ္စီးစီး ။ကတၱရာလမ္းရဲ႕အပူနဲ႔ထိေတြ႕မႈေၾကာင့္ မိမိေျခေထာက္ မိမိျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ဖိနပ္ကပါမလာျပန္ဘူး ။ သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ျမင္ေတြ႕လုိတဲ့စိတ္အားႀကီးမႈေတြ က ဘာဆုိဘာမွသတိမထားႏုိင္ခဲ့ ။ ဟုတ္တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေမြးဖြားစဉ္ကေနခုခ်ိန္အထိ သပိတ္ေမွာက္တယ္ ဆႏၵုျပတယ္ဆုိတာႀကီးကုိ ၾကား သာၾကားဖူးတာ ဘယ္မွျမင္ေတြ႕ခဲ့ရလုိ႔တုန္း ။ ၁၉၇၄ မွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေမလနဲ႔ဇြန္လ အလုပ္သမားအေရးအခင္းေတြ က ႏုိင္နဲ႔အ၀ွန္းမွာျဖစ္ေပၚလာခဲ့တယ္ ။ ဒီဇဘၤာ ( ၅ ) ရက္ေန႔မွာ ဦးသန္႔အေရးအခင္းျဖစ္ခဲ့တယ္ ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆဌမတန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ ။ ေက်ာင္းရက္အကန္႔အသတ္မရွိတစ္ႏုိင္ငံလုံး ပိတ္လုိက္တယ္ ။ ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းသားေတြ ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ျခင္းခံေနရၿပီဆုိတာကုိသိလုိက္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေသြးကေတာင္းဆုိမႈအတုိင္း ရန္ကုန္ဆင္းၿပီး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားႀကီးေတြနဲ႔အတူတုိက္ပြဲ၀င္ ဖုိ႔ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ မိဘေတြရဲ႕အၾကည့္ေအာက္က ကၽြန္ေတာ္စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္မပါႏုိင္ခဲ့ဘူး ။ အတားအဆီးေတြကအမ်ားသားလား ။ လမ္းေၾကာင္းမကၽြမ္းက်င္တဲ့ျပႆနာကနံပါတ္ တစ္ ။ လမ္းစရိတ္ခက္ ခဲမႈက နံပါတ္ ႏွစ္ ။ မိဘေတြရဲ႕ကန္႔ကြက္မႈက နံပါတ္ သုံး ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာမိမိကုိယ္မိမိအားမရခဲ့ ။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားႀကီးေတြနဲ႔ မပူးေပါင္းႏုိင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရွ႕တစ္လွမ္းတုိးဖုိ႔အတြက္ ေနာက္ကုိႏွစ္လွမ္းဆုတ္ခဲ့ရတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မိမိက်င္လည္ရာေက်းလက္တစ္ပုိင္းျဖစ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးက အလုပ္သမားေတြနဲ႔ ေက်းလက္လယ္သမားေတြၾကားမွာ ေနထုိင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့သူပါ ။ လယ္သမားေတြနဲ႔အလုပ္ သမားေတြရဲ႕ခါးသီးလွတဲ့ဘ၀ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တရင္းတႏွီးပါပဲ ။ လယ္ကူလီေတြဘ၀လည္း မ ဆ လ ရဲ႕ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ေအာက္မွာ ဘ၀တစ္ခုလုံးကၽြန္သံသရာဇာတ္ခင္းေနခဲ့ရတယ္ ။ လယ္သမားေတြရဲ႕ဘ၀ေတြက လည္းတစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ တုိတုိလုိက္လာတဲ ့ေကာက္ဆြနဲ႔အနားကြပ္မဲံ့ေနတဲ့ စေကာစုတ္ပဲ အႏုိင္ႏုိင္ ။ ဒီမုိကေရ စီက်တဲ့ အေျခခံလူတန္းစားေတြရဲ႕ဘ၀ေတြကလည္း ဒုကၡေပါင္းစုံလုိ႔ ။ မိမိေရွ႕မွာျဖစ္ေနပ်က္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြဟာ ဘယ္လဲ ဘာလဲလုိ႔ လားရာကုိစာေပေတြေလ့လာရင္း လက္ေတြဘ၀ နဲ႔ေပါင္းစပ္ရင္းက ထင္ထင္ရွားရွားႀကီးျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ပန္းစုံဆုိရွယ္လစ္ ဆုိတာႀကီးကုိေအာ့ႏွလုံးနာလာခဲံတယ္ ။ ဒီမုိကေရစီက်တဲ့ေျမာက္မ်ားစြာေသာအေျခခံလူတန္းစားဘ၀ေတြ လြတ္ေျမာက္မႈမရမျခင္း ဒီမုိကေရစီဆုိတာကလည္း မဓိပၸါယ္မဲ့ ဆုိရွယ္လစ္ဆုိတာလည္း အာဏာငမ္းဖမ္းေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရဆုိတဲ့ လက္လုပ္လက္စားလူတန္းစားရဲ႕ ထြင္လုံးေတြပဲျဖစ္ေနမယ္ ဆုိတဲ့အသိက ပုိမုိနက္ရႈိင္း လာခဲ့တယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မ ဆ လ ကုိဆန္႔က်င္သူမွန္သမွ်ကုိ ရန္သူရဲ႕ ရန္သူဟာမိတ္ေဆြဆုိတဲ့အသိနဲ႔ ယာယီ မဟာမိတ္ဖြဲ႕ ပူးေပါင္းခဲ့တယ္ ။ အခုလည္းၾကည့္ မ ဆ လ ကုိဆန္႔က်င္အာခံတဲ့အဖြဲ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ပူးေပါင္းပါ၀င္ခ်ိန္မရမီအထိ ႀကိဳဆုိျခင္း ေထာက္ခံျခင္းေတြ အားေပးျခင္းေတြ လုပ္ရဦးမယ္ေလ ။ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြက တေျဖးေျဖး က်ယ္ေလာင္လာ ခဲ့ၿပီ ။ အေသအခ်ာနားစြင့္မိလုိက္ေတာ့ အေရွ႕ေျမာက္အရပ္ဆီကအသံေတြ ။ ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္ - မႏ ၱေလး ကားလမ္းမႀကီးအတုိင္းေနပူပူကုိ ဖိနပ္မပါေျပးလႊားရင္း ဒုိက္ဦးတာဆုံလုိ႔ေခၚတဲ့ ကားဂိတ္ကုိေရာက္လာေတာ့ ၿမိဳ႕၀င္လမ္းအတုိင္း အေနာက္ဖက္ကုိ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔အတူ လက္သီးလက္ေအာင္းေတြတန္းရင္းလက္သီး ေတြဆုပ္ရင္း ခ်ီတက္လာၾကတဲ့ လူတန္းႀကီးတစ္ခုကုိေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ရင္ထဲလႈိက္ကနဲ ခုန္တက္လာၿပီး ေသြး ေတြဆူပြက္လာခဲ့တယ္ ။ အပုိင္း ( ၃ ) တျဖည္းျဖည္းနဲ႔အျမင္ကနီးလာၿပီ ။ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကလည္းပီျပင္လာခဲ့ၿပီ ။ လူေတြကုိလည္း သဲကြဲစြာ ျမင္ လာရၿပီ ။ သူတုိ႔လက္ေတြမွာ တံဇဉ္ေတြကုိတင္းတင္းဆုပ္လုိ႔ပါလား ။ သူတုိ႔ေခါင္းေပၚမွာလည္း ၀ါးဖက္ခေမာက္ ကုိယ္စီေဆာင္းလုိ႔ ။ ထမီေတြကတုိတုိ ၊ ပုဆုိးေတြတုိတုိ စုတ္ျပတ္ႏူ႔ံနဲ႔ၿပီး အေရာင္ဆုိတာမျမင္ႏုိင္ေတာ့ေလာက္ ေအာင္ျဖစ္ေနတဲ့ အ၀တ္ႏြမ္းေတြကုိယ္စီနဲ႔ မုိးကာလရဲ႕ ျပယုဂ္ျဖစ္တဲ့ ရြံ႕ေတြ ဗြက္ေတြက ေျခအစုံတုိင္းမွာတ လိမ္းလိမ္း ဖိနပ္ေတြကမပါ ။ ဖမ္းဆီးေက်ာင္းသား . . . . လႊတ္ေပးေရး တုိ႔အေရး . . . . တုိ႔အေရး လြတ္လပ္စြာ . . . ေဟာေျပာခြင့္ရရွိေရး တုိ႔အေရး . . . . . တုိ႔အေရး လြတ္လပ္စြာ . . . . . ေရးသားခြင့္ရရွိေရး တုိ႔အေရး . . . . တုိ႔႔အေရး ဒီမုိကေရစီ . . . . . ရရွိေရး တုိ႔အေရး . . . တုိ႔အေရး တစ္ပါတီစနစ္ ဖ်က္သိမ္းပစ္ . . . ဖ်က္သိမ္းပစ္ မ ဆ လ အစုိးရ က်ဆုံးပါေစ . . . . က်ဆုံးပါေစ ေရွ႕ကေနေၾကြးေၾကာ္သံေတြကုိဦးေဆာင္တုိင္ေနတဲ့သူက ပင္နီတုိက္ပုံနဲ႔လြယ္အိပ္အနီကုိ မ်က္စိေပါက္ႏွစ္ ေပါက္ဖြင့္ၿပီး ေခါင္းစြပ္ရုပ္ဖ်က္ထားတယ္ ။ ဒါကလုိအပ္ခ်က္ တစ္ခုပါပဲ ။ မ ဆ လ လက္ေအာက္ သူတုိ႔ရဲ႕ေဒါက္တုိင္ေတြျဖစ္တဲ့ ပါတီကုိျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္စီကုိျဖစ္ျဖစ္ အာခံမိရင္ မတရားမႈေတြကုိအံတုမိရင္ အဲ့ဒီ ပုဂၢဳိလ္အတြက္ ေထာင္ ( ၃ ) ႏွစ္ဆုိတာနဲ႔ ဗ က ပ တံဆိပ္ကအဆင္သင့္ေစာင္ႀကိဳေနေတာ့တယ္ ။ ပင္နီတုိက္ပုံ၀တ္ လြယ္အိတ္ေခါင္းစြပ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္က ေရွ႕ဆုံးကေၾကြးေၾကာ္သံေတြကုိ တုိင္လုိက္ ၊ က်န္တဲ့ဆႏၵျပလယ္သမားေတြက ေအာ္လုိက္နဲ႔ နာရီစည္း၀ါးအကုိက္ေၾကြးေၾကာ္သံေတြဟာ ၾကား ရသူအေပါင္းအတြက္ၾကက္သီးေမႊးညွင္းၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ထေလာက္တယ္ ။ ခြန္အားေတြလည္းျပည့္ေမာက္လာတယ္ ။ ဒီအသံေတြေၾကာင့္ပဲ ၿမိဳ႕ေနရပ္ကြက္ အလုပ္သမားထုႀကီးက ရန္ကုန္ - မႏၱေလးကားလမ္းမႀကီးရဲ႕ေဘးတစ္ ဖက္တစ္ခ်က္မွာေနရာယူၿပီး အလုအယက္အားေပးၾကတယ္ ။ ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ နဲ႔ ၿမိဳ႕ေနအလုပ္သမားလူတန္းစားထုႀကီးရဲ႕ လက္ခုပ္သံေတြဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုေပါင္းစည္းသြားၾကၿပီး ဘ၀ဂ္ တုိင္ေအာင္ညံေနေတာ့တယ္ ။ အားေပးေထာက္ခံေနၾကတဲ့ ၿမိဳ႕ေနအလုပ္သမားထုႀကီးကုိေတြ႕ရေတာ့ ဆႏၵျပ တုိက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ လယ္သမားထုႀကီးဟာ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာမွာ ခြန္အားေတြျပည့္လာၿပီး ပုိ၍ပုိ၍ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ေအာ္ဟစ္ၾကတယ္ ။ လယ္သမားထုႀကီးရဲ႕လည္းပင္းေၾကာေတြက ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနၾကတယ္ ။ ဒုိက္ဦးၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အေရွ႕ဖက္သုံးမုိင္အကြာ ဖေအာင္၀ဲေက်းရြာရဲ႕ရပ္ကြက္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ လက္ပံတန္းကေနခ်ီ တက္လာၾကတဲ့ ဒီလယ္သမားထုႀကီးဟာ ဘယ္အခ်ိန္ကထလုိ႔ ဘယ္အခ်ိန္လူစုၿပီး ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ လမ္းေလ်ာက္ခ်ီတက္ရင္း ေၾကြးေၾကာ္လာခဲ့တယ္ ဆုိတာကုိမသိေပမယ့္ မုိးကာလရဲ႕ေနက်ဲက်ဲပူေနတဲ့ေအာက္ မွာ လမ္းေလ်ာက္ရင္းေခ်ြးထြက္တာေတြမ်ားၿပီး အားအင္ေတြဆုတ္ခမ္းေနတာကုိေတာ့အထင္းသားေတြ႕ရတယ္ ။ အခ်ိဳ႕ကေမာဟုိက္တုန္ရီေနၾကၿပီ ။ အခ်ိဳ႕ေျခလွမ္းေတြကမဟန္ႏုိင္ခ်င္ေတာ့ ။ ဒါေပမယ့္ လက္ထဲမွာကုိင္လာ ခဲ့ၾကတဲ့ တံဇဉ္ေတြကုိေတာ့တင္းတင္းဆုပ္ . . . . လုိ႔ ေၾကြးေၾကာ္ရင္းခ်ီတက္ဆႏၵျပေနၾကတဲ့လယ္သမားေတြ ဟာ ရန္ကုန္ - မႏၱေလးလမ္းအတုိင္း ၿမိဳ႕အထြက္ေတာင္ဖက္ ေကာလိယတံတားႀကီးဆီ ဆက္လက္ခ်ီတက္ေန ၾကတယ္ ။ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြက အဆက္မျပတ္ ။ ဆႏၵျပလယ္သမားသူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ေနာက္မွာ အသက္ေငြ႕ေငြ႕သာရွိေတာ့တဲ့ မ ဆ လ ရဲ႕ေနာက္ဆုံးထြက္ သက္ေတြျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီရဲ႕ အာဏာရွင္ႀကီးေတြလုိက္လာတာေတြ႕ရတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကခ်ီတက္ ဆႏၵျပေနၾကတဲ့ လယ္သမားေတြနံေဘးမွာယွဉ္ၿပီး ပူးတုံ ခြာတုံ လုိက္လာခဲ့တယ္ ။ . . . . . တုိ႔အရး တုိ႔အေရး . . . . . တုိ႔အေရး တုိ႔အေရး . . . . . က်ဆုံးပါေစ က်ဆုံးပါေစ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကုိ အနားမေပး ၊ ရပ္သြာတယ္လည္းမရွိ ၊ ဆက္ခါဆက္ခါ မနားတမ္းသံကုန္ဟစ္ေအာ္ရင္းက တျဖည္းျဖ္ည္း ေကာလိယေခ်ာင္းကုိျဖတ္ထုိးထားတဲ့သံတံတားဆီ ေရာက္လာၾကတယ္ ။ ေရွ႕ကုိဆက္လက္ခ်ီ တက္ၿပီး ဆႏၵျပဖုိ႔ရာေတာင္ဖက္ကမ္းအလြန္မွာ ေအာင္စုိးမုိးကြက္သစ္က အိမ္ေျခက်ိဳ႕က်ိဳ႕ က်ဲက်ဲ ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ခ်ီတက္လာတဲ့လယ္သမားထုႀကီးတစ္တန္းလုံးဟာ သံတံတားႀကီးရဲ႕ေျမာက္ဖက္ကမ္းေပၚမွာအိၿပီး စုၿပံဳလုံးသြား ေတာ့တယ္ ။ ေနာက္ျပန္ခ်ီတက္ၿပီးျပန္လွည့္ဖုိ႔ရာ ေနာက္မွာက အာဏာရွင္အဖြဲ႕ေတြကပိတ္ေနၿပီ ။ ပစၥဳပၸနိမေျခ အေနကုိ သုံးသပ္ၿပီးလြယ္အိတ္အနီေခါင္းေဆာင္းထားတဲ့ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေလးက လက္ခုပ္တစ္ေဖါင္ ေလာက္အျမင့္ရွိတဲ့ တံတားေဘာင္ေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္လုိက္တယ္ ။ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကုိ အရွိန္ျမွင့္ၿပီးေၾကြး ေၾကာ္ၾကျပန္တယ္ ။ အာဏာပုိင္အဖြဲ႕အစည္းကတာ၀န္အရွိဆုံး ပုဂၢဳိလ္တစ္ေယာက္က လယ္သမားေတြနဲ႔အနီး ဆုံးကုိသြားတယ္ ။ ၿမိဳ႕ေပၚအလုပ္သမားထုႀကီးနဲ႔အတူ ဆႏၵျပေနၾကတဲ့ လယ္သမားေတြအားလုံးက ဒီေခါင္း ေဆာင္ေလးကုိဖမ္းေတာ့မလား ဆီးေတာ့မလား ေနာက္ဆုံးခါးမွာပါလာတဲ့ေသနတ္နဲ႔ပဲ ထုတ္ၿပီးပစ္ေတာ့မလား ဆုိတာကုိ ေခတၱရပ္ၿပီး ၿငိမ္ေနရင္းကစုိးရိမ္ေနၾကတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ထင္သလုိေတာ့ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး ။ အဲ့ဒီအာ ဏာရွင္ေခါင္းေဆာင္က ေက်ာင္းသားကုိလွမ္းေမးလုိက္တယ္ ။ မင္းတုိ႔ဘာလုိခ်င္တာလည္း . . . . ဘာျဖစ္ခ်င္တာလည္း . . . ငါတုိ႔ဘာလုပ္ေပးရမလည္း . . . . တဲ့ ။ သိသိႀကီးနဲ႔ ေမးခြန္းေတြတန္းစီေမးေနတာကုိ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ကပဲစိတ္ရွည္ရွည္ျပန္ေျဖေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္ ။ ေခါင္းမွာစြပ္ထားတဲ့လြတ္အိတ္အနီေရာင္ကလည္းစြပ္ၿမဲစြပ္လွ်က္ ။ ကႊန္ေတာ္တုိ႔လုိခ်င္တာက ရန္ကုန္မွာဖမ္းဆီးထားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကုိ လႊတ္ေပးဖုိ႔နဲ႔ ဒီမုိကေရစီ ရရွိေရးပဲျဖစ္ တယ္ ။ လြတ္လပ္စြာစကားေျပာခြင့္ ၊ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္ ၊ လြတ္လပ္စြာစီတန္းလွည့္လည္ခြင့္ ၊ လြတ္လပ္ စြာ . . . . . . ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေလးရဲ႕ ေျပာစကားေတြက အဆုံးမသတ္ႏုိင္ခဲ့ ။ အဆုံးသတ္ကုိလည္း မရာက္ခဲ့ေတာ့ ပါ ၊ ေနကပူ ေခြ်းေတြကခမ္းေျခာက္ၿပီး အင္အားေတြကကုန္ခမ္း ထမင္းကဆာေရကဆာနဲ႔ သည္းခံႏုိင္ျခင္းမရွိ ေတာ့တဲ့ လယ္သမားေတြထဲက ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့သူက ေဟ့ေကာင္ . . ရည္ရွည္ေ၀းေ၀းေတြ ေျပာမေနနဲ႔ကြာ . . . ဆန္ . .လုိခ်င္တယ္သာေျပာလုိက္ ။ ကုိင္း . . . ဒီမွာပဲ ပြဲကၿပီးၿပီ ။ အာဏာရွင္ေခါင္းေဆာင္က ပ်ာပ်ာသလဲ ခက္ဗ်ားတုိ႔ဆန္လုိအပ္တယ္ဆုိရင္ မနက္ျဖန္ခင္ဗ်ားတုိ႔ရြာကုိ ဆန္လာလွဴပါ့မယ္ . . စိတ္ခ်လက္ခ်သာျပန္ၾကပါ အေျပာေတာင္မဆုံးလုိက္ဘူး ေခါင္းေဆာင္ေက်ာင္းသားေလးလည္းၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ၊ လယ္သမား ထုႀကီးလည္း ကစင့္ကလ်ား သံတံတားေဈးလမ္းကေန အေရွ႕ဖက္မွီးရထားလမ္းကုိျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး သူတုိ႔ဇာတိ ေျမျဖစ္တဲ့ လက္ပဲတန္းကြက္သစ္ရွိရာကုိ ေကာလိယေခ်ာင္ကမ္းပါးအတုိင္း ဂမူးရႈးထုိးလူစုခြဲၿပီး ျပန္သြားၾက ေတာ့တယ္ ။ က်န္ခဲ့တာက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ။ ဘယ္သူဆုိ ဘယ္သူမွမရွိၾကေတာ့ဘူး ။ ဇာတ္ေခါင္း ကကြဲၿပီ ။ မင္းသားလည္းမရွိ ။ လူႀကမ္းလည္းမရွိ ။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္လည္းတစ္မေယာက္မွမက်န္ ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ကားလမ္းနံေဘးက ၀္းႀကမ္းက်ဲက်ဲခင္းထားတဲ့ ေဈးဆုိင္ေဟာင္းေလးတစ္ခုမွာ ထုိင္က်န္ ရင္းက ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ အႏုလုံ ပဋိလုံၿခံဳငုံေနမိေတာ့တယ္ ။ ေတာ္လွန္ေရးတစ္ခုအတြက္ ဒီမုိကေရစီက်တဲ့လူတန္းစားထုၾကီးတစ္ရပ္လုံးကုိ ဦးေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ ပညာတတ္ လူတန္းစားေခါင္းေဆာင္မႈကလုိအပ္တယ္ ဆုိတဲ့စကားကုိ အမွတ္ရေနမိတယ္ ။ လုပ္သားေတြနဲ႔လယ္သမား ထုႀကီးရဲ႕ အေတြးအေခၚဟာ ျငင္းလုိ႔မရေအာင္တိမ္လြန္းပါတယ္ ။ ဒါကလည္း ရုိးစင္းလွတဲ့ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈေတြ ရဲ႕ရလာဒ္ေတြပဲေလ ။ ဖိႏွိပ္ေရးယႏၱရားတစ္ခုသာျဖစ္တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရဆုိတဲ့ လက္တစ္ဆုပ္စာ လူတန္းစား အဆက္ဆက္မွာ ဒီအလုပ္သမားနဲ႔ ေတာင္သူလယ္သမားေတြဟာ ပြင့္လင္းး လြတ္လပ္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ကုိ ဘယ္ေတာ့မွတပ္ဆင္ျခင္း ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး ။ႏုိးၾကားလာမယ့္ ဒီမုိကေရစီက်တဲ့ အေျခခံလူတန္းစားေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚဒီေရဟာ အတားအဆီးမွန္သမွ်ကုိ ဖ်က္အားျပင္းျပင္းနဲ႔ ဖ်က္ဆီးၾကလိမ့္မယ္ ။ ညီညြတ္ျခင္းရဲ႕ တန္ျပန္သက္ေရာက္လာမႈကုိ ဘယ္အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားကမွ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴရွိလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး ။ ရုိးရုိးသားသား စီးပြားရွာ ရုိးသားႀကိဳးကုတ္စြာေန ရသမွ်ေလးနဲ႔ေရာင့္ရဲ ၊ ပူပူပင္ပင္ ကိစၥေတြနဲ႔ တတ္ႏုိင္ငမွ် ေ၀းေအာင္ေနၿပီး က်န္ေနေသးတဲ့ဘ၀အစိတ္အပုိင္းေတြကုိ ရုိးရွင္းစြာျဖတ္သန္းဖုိ႔ရာသာ သူတုိ႔ႏွလုံးသားေတြ မွာရွိၾကတယ္ ။ လွပလြန္းတဲ့ဒီမုိကေရစီက်တဲ့ လူတန္းစားႀကီးရဲ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ သူတုိ႔မသိ သူတုိ႔သိတာက ဓားမဦးခ် လယ္ယာလုပ္ငန္းေတြကုိ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းကင္းနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ျခင္းဆုိတဲ့ အသိပဲ ။ လြတ္လပ္စြာေဟာေျပာခြင့္ ၊ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္ ၊ လြတ္လပ္စြာေျပာဆုိခြင့္ဆုိတာေတြဟာ ။ီလူ တန္းစားထုႀကီးတစ္ရပ္လုံးနဲံ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာပါ ။ အလွဴအတန္းေတြ ဥပုသ္သီတင္းသီလေတြေစာင့္တည္ၾကတဲ့ ျဖစ္စဉ္ေတြကုိ သူတုိ႔ေပြ႕ေပြ႕ပုိက္ပုိက္ လက္ခံၾကၿပီး ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ၾကတယ္ ။ အဲသလုိလြတ္လပ္တဲ့ဘ၀ေတြ ကုိခုံမင္ၾကတယ္ ။ ေသြးစုပ္သူနဲ႔ ေသြးစုပ္ခံတုိ႔ရဲ႕ တုိက္ပြဲလူတန္းစားႏွစ္ရပ္တုိက္ပြဲ လူတန္းစားပဋ္ိပကၡ ဒါေတြကုိ ဘယ္လုိအခ်ိန္ေပးနားလည္ႏုိင္ၾကမလည္း ။ ( ဇာတ္သိမ္းပါၿပီ ) ဒီမုိကေရစီက်တဲ့ ဒီလူတန္းစားႏွစ္ရပ္လုံးဟာ နလပိန္းတုံးေတြေတာ့မဟုတ္ဘူး ။ လူတန္းစားဖိႏွိပ္ေသြးစုပ္မႈ ေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္အျဖစ္က တစ္စုံတစ္ရာေလ်ာက်ေနမႈေတြ ဒီလုိလက္ေတြ႕က်က်တုိက္ပြဲ၀င္ဖုိ႔ အတြက္ သေဘာတရားေရးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ေပးႏုိင္ျခင္းမရွိေသးတာသာျဖစ္တယ္ ။ သမုိင္းမွာမိမိတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္လူ တန္းစားအက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကုိထိပါးလာမယ့္ ဘယ္ရန္သူမ်ိဳးကုိမဆုိ ရွီရွီသမၽြအင္အားနဲ႔ မ ဆုတ္မနစ္ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္တဲ့အထိ ခုခံတုိက္ခုိက္ခဲ့တဲ့ သာဓကေတြကလည္းထင္ထင္လင္းလင္းရွိေနေသး တယ္ ။ ၿဗိတိသၽြလက္ထက္ေတာင္သူလယ္သမားထုႀကီးတစ္ခုလုံး ေၾကြးဆပ္ ႏြံနစ္ ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ေတြအ တြက္ ရရာလက္နက္ ေသနတ္မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေတြ ရရာတုတ္ ဓား လွံ ေလးျမားေတြနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ကုိအာခံခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဆရာစံနဲ႔ ေတာင္သူလယ္သမားေတြကုိ အနွတ္ရေနမိတယ္ ။ ဖက္ဆစ္ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ ေရးအတြက္ မ ဆ လ အလံေတာ္ကုိတပ္ဦးမွာတင္ၿပီး ၀ံ့၀ံ့ရဲရဲ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားဖက္ ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြကလည္းေတာက္ပရႊန္းျမဆဲ ။ မွန္ကန္တဲ့ေၾကြးေၾကာ္သံနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့တုိက္ပြဲ၀င္မႈေတြအျဖစ္ ဘယ္လူတန္းစားကဦးေဆာင္ၿပီး ဘယ္လူတန္း စားကုိ ကုိယ္စားျပဴေနၾကပါသလည္း ။ ေက်းလက္လူထုအတြက္ ဘယ္လုိအခြင့္အေရးေတာင္းဆုိမႈေတြရွိေနပါ သလည္း ။ ၿမိဳႈ႕ေပၚကထမင္းတစ္နပ္ နပ္မွန္ေရးအတြက္နည္းလမ္းေပါင္းစုံနဲ႔ အက်င့္စာရိတၱေတြကုိ မခ်ိဳးဖဲ့ခ်င္ပါ ပဲလ်က္ ခ်ိဳးဖဲ့ၿပီး သိကၡာနဲ႔ ရိကၡာကုိႏွေျမာတသစြာလဲလွယ္ေနၾကတဲ့ ဒီမုိကေရစီက်တဲ့အလုပ္သမားထုႀကီး တစ္ရပ္လုံးအတြက္ေကာ ဘာေတြမ်ားထည့္စဉ္းစားေပးၾကပါသလည္း ။ အဆန္းတက်ယ္မဟုတ္ေပမယ့္ ဓနရွင္ နဲ႔ အရင္းရွင္ ၀ိညဉ္ပူးကပ္ခံေနရတဲ့ ပညာတတ္လူတန္းစားေတြရဲ႕ ေတာင္းဆုိထားတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြဟာ ဘာေတြျဖစ္ႏုိင္မလည္း ။ လားရာက ဘယ္လုိျဖစ္ပါသလည္း ။ လြတ္လပ္စြာေသြးစုပ္ပုိင္ခြင့္နဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ေခါင္းပုံျဖတ္ခြင့္ေတြအတြက္ ဒီမုိကေရစီက်တဲ့ အေျခခံလူတန္းစားထုႀကီးက ဒီမုိကေရစီသည္ ဒီမုိကေရစီအ တြက္ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ ရန္သူအျဖစ္ စြဲခ်က္ေတြျပန္တင္ၾကလိမ့္မယ္ ။ လတ္တေလာျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ျမင္ကြင္းရဲ႕အေျဖကရွင္းၿပီးသားပါ ။ လူတန္းစားပဋိပကၡေတြ လူတန္းစားတုိက္ပြဲေတြ ကုိေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ျဖစ္ေနတဲ့ ပညာတတ္လူတန္းစားေတြရဲ႕ ျပည္တြင္းဓနရွင္ အရင္းရွင္ေတြအတြက္ ကုိယ္ စားျပဳေတာင္းဆုိမႈေတြကုိ ဆန္႔က်င္ၿပီး မိမိဘ၀ေတြရဲ႕ ပကတိလုိအပ္ခ်က္ကုိတင္ျပေတာင္းဆုိလာတဲ့ လယ္သ မားေတြပါ ။ဒီေတာင္းဆုိခ်က္နဲ႔ ဒီဆႏၵေတြကုိဆန္႔က်င္ၿပီး လ်စ္လ်ဴရႈထားလုိ႔မရဘူးဆုိတာကုိ အထင္းသားျမင္ လာရတယ္ ။ လြတ္လပ္စြာေသြးစုပ္ခြင့္နဲ႔ ေခါင္းပုံျဖတ္ခြင့္ဆုိတာေတြအတြက္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကုိအားသြန္ႀကိဳး ပမ္းေနတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕လက္ဖ်ံအားေကာင္းေကာင္းေတြနဲ႔ ရုိက္ခ်ိဳးၾကလိမ့္မယ္ ။ ႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္အျဖစ္က ဥပေကၡာျပဳထားျခင္းခံေနၾကရတဲ့ အတားအဆီးေတြကုိ ေသြးနဲ႔လဲလွယ္ၿပီးတုိက္ပြဲ၀င္လာၾကလိမ့္မယ္ ။ ေနာက္ ဆုံးဒီမုိကေရစီက်တဲ့လူတန္းစားေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ျပည္သူ႔ဒီမုိကေရစီစစ္စစ္ကုိ ရရွိဖုိ႔အတြက္ အတားအဆီးနဲ႔ ဘယ္လုိအခက္အခဲမ်ိဳးကုိျဖစ္ေစ တုိက္လွဲနင္းေျခၾကလိမ့္မယ္ဆုိတာကုိေတာ့ ။ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ၿ့ပီး ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ျဖစ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္ - မႏ ၱေလးကားလမ္းမႀကီး ေပၚက ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ အျပန္လမ္းဟာေႏွးေကြးလြန္းလွတယ္ ။ လူတန္းစား ပဋိပကၡေတြနဲ႔ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္ရဲ႕ တုိက္ပြဲသံေတြက နားထဲမွာ ညံ . . . . . . . . လုိ႔ ။ ကုိလြင္ ( နန္းေျမ )

စေရြးကုိက္

စေရြးကိုက္ ••••••••••••••••• - ငါ့စိတ္ေတြကို အဂၤါေန ့နဲ ့တိုင္းျပီးျဖတ္လိုက္ေတာ့ ရင္ခုန္သံဟာ ဘဝနဲ ့ စေရြးကိုက္သြားတယ္။ - အိပ္မက္ထဲက ပဲ့ထြက္လာတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံမွာေတာင္ ႏွင္းဆီရနံ႔ ့ေတြ ထံုမြမ္းေနမွေတာ့ အိပ္ေထာင္ထဲထည့္ ထမ္းပိုးခဲ့တဲ့ ရွိဳက္သံတခ်ိဳ ့ကို လမ္းခင္းေပးလိုက္ရတာဟာ ေပ်ာ္စရာပဲ။ - ဘဝမွာ ရရွိခဲ့တဲ့ အရွိဳးရာေတြနဲ ့ ခရီးလမ္းထဲက ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြကို ျဖည့္ေပးခြင့္ဆိုတာ နည္းတဲ့အခြင့္အေရးလား။ - ငါ့ေျခေထာက္ကို စူးတဲ့ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းက ငါ့လို လမ္းေလ်ွာက္သူတစ္ေယာက္ကိုကာကြယ္ဖို ့ ငါ့မိတ္ေဆြ လမ္းေလ်ွာက္ေဖာ္တစ္ေယာက္ကို ကာကြယ္ေပးဖို ့ျဖစ္တယ္။ - ငါ့စိတ္ေတြဟာ ငါ့ဘဝနဲ ့ စေရြးကိုက္ေနရမယ္။ ။ #စိုးမိုးသူ( ဒိုက္ဦး )

အညတရသူရဲေကာင္းေလးမ်ား ကုိလြင္ ( နန္းေျမ )

တင္ေအးနဲ႔ ျမင့္စိန္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ဒုိက္ဦးၿမိဳ႕အေနာက္ဖက္မွာရွိတဲ့ ဒုိးတန္းရြာေလးမွာေနတယ္ ။ တစ္ရြာထဲ သားခ်င္းေတြ ၊ ဥကေပါက္ကထဲက အတူတူ ၊ ႀကီးျပင္းခဲ့တာလည္း အတူတူ ၊ ေက်ာင္းေနေတာ့လည္း အတူတူ၊ သူငယ္တန္းအပ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားအေတာ္ႀကီးေနၿပီ ။ မိဘေတြကုိႏြဲ႔ဆုိးအဆုိးေကာင္းေနတာနဲ႔ ခုႏွစ္ႏွစ္ ေရာက္မွ ေက်ာင္းအပ္ျဖစ္တယ္ ။ ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ထဲမွာ ဒီႏွစ္ေကာင္ကအႀကီးဆုံးေတြ ။ ဒီႏွစ္ေကာင္အ တြဲက ဆုိနီ မုိးေက်ာ္ ၊ ေမတၱာ ကြမ္းသီး ၊ မုိးဒီ ေမာ့စ္ တုိ႔လုိအတြဲ ။တေကာင္တေလပဲ့ထြက္သြားလုိ႔မရတဲ့အတြဲ ။ တင္ေအးက မႈန္ကုပ္ကုပ္ ၊ မ်က္စိေပါက္ေမွးေမွး ။ လမ္းေလ်ာက္ေတာ့အမ်ားသူငွာေတြက်က်န္ရစ္တဲ့ပစၥည္းကုိ ေကာက္ရႏုိးႏုိးနဲ႔ ေအာက္ငုံ႕ၾကည့္ေနသလုိမ်ိဳးလမ္းေလ်ာက္ေလ့ရွိတယ္ ။ အၿမဲတမ္းေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ၿပီးသြား တယ္ ။ ဒါေၾကာင့္တင္ေအးကုိ ရြာက လူႀကီးလူငယ္မေရြး အားလုံးက မႈံႀကီး ဆုိတဲ့အမည္ေျပာင္တစ္ကုိသာရင္း ရင္းႏွီးႏွီး ေခၚေ၀ၚၾကတယ္ ။ ေက်ာင္းအမည္ တင္ေအး ဆုိတာ ဆရာ ဆရာမကလြဲလုိ႔ေခၚတဲ့သူမရွိဘူး ။ ျမင့္စိန္ကေတာ့ တင္ေအးနဲ႔ကေျပာင္းကျပန္ ၊ အသြက္လြန္းေနတယ္ ။ အခြက္ကလည္းအလြန္ေျပာင္ ။ ေမ်ာက္ မူးလဲေအာင္ေဆာ့ျပတယ္ ။ ကဏန္းႏႈိက္ ၊ ငါးႏႈိက္ ၊ ဖားႏႈိက္ ၊ အလုပ္ေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေနတာေၾကာင့္ပဲ ေက်ာင္းအ ၀င္ေနာက္က်ေနခဲ့ရတယ္ ။ ျမင့္စိန္မွာအားနည္းခ်က္တစ္ခုရွိတာက ေမြးကတည္းက မ်က္စိတစ္လုံးဟာအ ေကာင္းတုိင္းပါမလာခဲ့ဘူး ။ တစ္လုံးပဲေကာင္းတယ္ ။ ဒါကုိလူႀကီးေတြက ငရမန္လုိ႔အမည္ေျပာင္ကုိေခၚၾကျပန္ ေတာ့ တစ္ရြာလုံးက ငရမန္ေတြျဖစ္ကုန္ေရာ ။ တင္ေအးလုိပဲ ျမင့္စိန္ဆုိတဲ့အမည္ကုိ ေက်ာင္းကဆရာ ဆရာမ ကပဲေခၚတယ္ ။ စတုတၳတန္းေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္တစ္ႏွစ္စာသင္ႏွစ္မွာ ဒုိးတန္းရြာမူလတန္းေက်ာင္းေလးက ေက်ာင္းသားသုံး ဦးနဲ႔ ေက်ာင္းသူငါးဦးပဲ ရြာနဲ႔ေလးမုိင္ေလက္ေ၀းတဲ့ ဗုိင္းဒါးေခ်ာင္းေျမာက္ဖက္က ေတာင္စလဲေျမွာင္ အလယ္ တန္းေက်ာင္းကုိ ဆက္လက္ပညာသင္ႏုိင္တယ္ ။ စတုတၳတန္းေအင္ျမင္သူအခ်ိဳ႕နဲ႔ က်ရႈံးသူအခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းျပန္၀င္ႏုိင္ဖုိ႔ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႕ အတားအဆီးအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ပဲ ေက်ာင္းကအၿပီးတုိင္ထြက္လုိက္ ၾကရေတာ့တယ္ ။ ေတာင္စလဲေျမွာင္ ေက်ာင္းကုိတက္ရမယ့္အထဲမွာ တင္ေအးနဲ႔ ျမင့္စိန္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကထိပ္ ဆုံးက ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္နဲ႔ေပါ့ ။ ေတာင္စလဲေျမွာင္ အလယ္တန္းေက်ာင္းရွိတဲ့ ေတာင္စလဲေျမွာင္ရြာကေလးဟာ တင္ေအးနဲ႔ ုျမင့္စိန္တုိ႔ရဲ႕ ဒုိး တန္းရြာကေလးကုိ အေျဖာင့္တုိင္းလုိက္ရင္ ဒုိးတန္းရြာရဲ႕ေျမာက္ဖက္ႏွစ္မုိင္သာသာမွာရွိတယ္ ။ ဒုိးတန္းရြာရဲ႕ ဗုိင္းဒါးေခ်ာင္းေတာင္ဖက္မွာရွိတဲ့ စစ္ဗုိလ္ႀကီးရြာအၾကား ဆက္သြယ္ေရးလမ္းရယ္လုိ႔ရွိတာမဟုတ္ဘူး ။ လယ္ ကြက္ေတြကုိ ေပါင္ခတ္ထားတဲ့ ကန္သင္းရုိးတေလ်ာက္ ေကာက္ေကာက္ေကြ႕ေကြ႕နဲ႔သြားရတယ္ ။ စစ္ဗုိလ္ႀကီး ရြာထိပ္ အေရွ႕ဖက္ကမ၀င္မီမွာ ပဲခူးရုိးမေပၚကဆင္းလာတဲ့ စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းေလးက ဗုိင္းဒါးေခ်ာင္းမႀကီးနဲ႔ ပူး ေပါင္းလုိက္တယ္ ။ စစ္ဗုိလ္ႀကီးရြာအေရွ႕ဖက္ေခ်ာင္းဆုံေနရာေလးမွာထုိးထားတဲ့ ၀ါးတံတားေလးတစ္စင္းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွ စစ္ဗုိႀကီးရြာေရာက္တယ္ ။ စစ္ဗု္ိလ္ႀကီးရြာအေရွ႕ဖ်ားကေန၀င္ၿပီး ရြာလယ္ထိေလ်ာက္ၿပီးေတာ့ ေျမာက္ဖက္မွာ ဗုိင္းဒါးေခ်ာင္းကုိျဖတ္ခင္းထားတဲ့ သစ္သားတံတားကုိေက်ာ္ၿပီးရင္ ေခ်ာင္းေျမာက္ဖက္ကမ္းက ေတာင္စလဲေျမွာင္ရြာကုိေရာက္ေတာ့တယ္ ။ ရြာရဲ႕အေရွ႕ဖ်ားမွာမွ အလယ္တန္းေက်ာင္း ။ ဒီခရီးကုိ တင္ေအးနဲ႔ျမင့္စိန္ အပါအ၀င္ရြာကေက်ာင္းသားေတြဟာေန႔စဉ္ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တုိင္းမွာ နံက္တစ္ခါ ညေနတစ္ခါ အသြားအလာလုပ္ေနၾကရတယ္ ။ ဒီခရီးလမ္ဒဟာ ရံဖန္ရံခါ သြားလာရတာမဟုတ္ဘူး ။ နိစၥဓူ၀ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေျမြပါး ကင္းပါးနဲ႔ တျခားအႏၱရာယ္ေတြက အမ်ားသားလား ။ ဒါေပမယ့္ ပညာေရးကုိလုိလုိ လားလား ရွိၾကတဲ့မိဘေတြေၾကာင့္ ကေလးေတြကုိ ေႏြ မုိး ေဆာင္း ထမင္းထုပ္ကုိယ္စီနဲ႔ ဒုကၡခံၿပီး ေက်ာင္း ဆက္ေနခုိင္းၾကတယ္ ။ ဒုိးတန္းကေန ေတာင္စလဲေျမွာင္ေက်ာင္းကုိ ေက်ာင္းသြားတက္ၾကမယ့္ ကေလးတစ္ သိူက္ကုိ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔အတြက္ လူရည္လည္လည္ အေကာင္ေတြကလည္းႀကီးၾကတဲ့ တင္ေအးနဲ့ျမင့္စိန္ကုိပဲ ေခါင္သူႀကီးလုပ္ခုိင္းတယ္ ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေခါင္သူႀကီးႏွစ္ေယာက္က ရြာသူႀကီးေတြ စိတ္ခ်ယုံၾကည္ရတဲ့အတိုင္း အၿမဲတမ္းေဖါက္လဲေဖါက္ျပန္ ။ ငါးတန္းေက်ာင္းတက္စဉ္ကတည္းကပဲ နံက္ပုိင္းေတြမွာ ေက်ာင္းကုိအတူသြားေပမယ့္ ညေနပုိင္းေက်ာင္းဆင္း ခ်ိန္ေတြမွာ ရြာကုိ ကေလးေတြနဲ႔အတူတူ ဘယ္ေတာ့မွေရာက္မလားဘူး ။ သူတုိ႔ေက်ာင္းသြားရာလမ္းမွာ သူတုိ႔ အတြက္ ၀ါသနာကုိေစ့ေဆာ္ေပးေနတဲ့ သူတုိ႔ဟင္းအုိးႀကီးတစ္ခုကုိေတြ႕ထားတယ္ ။ အဲ့ဒါက စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္း ပဲေလ ။ မုိးရာသီမွာ စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းထဲ ေက်ာင္းကအျပန္ အၿမဲေရဆင္းခ်ိဳးရင္း ငါးႏႈိက္တယ္ ။ ငါးရရင္ရ မရရင္ေရခ်ိဳးျပန္တယ္ ။ မိဘေတြကတဆူဆူ ၊ အၿမဲလုိလုိအိမ္ျပန္ေနာက္က်တဲ့ ဒီႏွစ္ေကာင္ကုိ မိဘေတြကအ ေလ်ာ့ပဲေပးရေတာ့မွာလုိလုိ ။ ဒီၾကားထဲေတာင္စလဲေျမွာင္ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ဒုိးတန္းရြာရဲ႕အေနာက္ဖက္ စစ္ဗုိလ္ႀကီးရြာရဲ႕အေနာက္ေတာင္ဖက္ေရလဲခ်င္းစုရြာသား ေအာင္ခ်စ္ဆုိတဲ့့ေပေစာင္းေစာင္း ေမ်ာက္ေလာင္း တစ္ေကာင္နဲ႔ထပ္ဆုံၾကျပန္တယ္ ။ ေအာင္ခ်စ္က အသားညိဳညိဳ လူတစ္ေယာက္ကုိၾကည့္တဲ့အၾကည့္ကုိက ခပ္ ေစာင္းေစာင္း ၊ ဒါကသူ႔စတုိင္။ မ်က္လုံးတစ္ဖက္က ခပ္ေမွးေမွးဆုိေတာ့ အၾကည့္ကမုိက္တိမုိက္ကန္း ။ ဒါေပမယ့္လုိ႔ အရင္းခံစိတ္ေကာင္းၿပီး စိတ္ထားျဖဴစင္တယ္ ။ ဒီမွာသုံးေယာက္ေပါင္းေတာ့ ေလာင္းေက်ာ္ ဆုိသလုိ စမ္းေျမာင္ေခ်င္းထဲက မတက္ၾကေတာ့ဘူး ။ ပဉၥမတန္းနဲ႔ဆဌမတန္းအထိ ဖ်ားနာ ကိစၥကလြဲၿပီး ေက်ာင္းမပ်က္ခဲ့ၾကတဲ့ေကာင္ေတြ သတၱမတန္းလည္းေရာက္လာေရာ ေက်ာင္းကဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ အိမ္က မိဘေတြကုိေသြးတုိးစမ္းလာၾကတယ္ ။ ေတာ္သလင္း သီတင္းကွ်တ္ေရစစ္ခ်ိန္မွာ စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းတေလ်ာက္ ငါးေတြဆင္းတတ္တယ္ ။ ဒီလုိအခ်ိန္ေတြမွာ သုံးေကာင္သား တုိးတုိးတိတ္တိတ္ တုိင္ပင္ၿပီး ေက်ာင္းမတက္ၾက ေတာ့ဘူး ။ ေက်ာင္းကုိလည္း အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကုိထည္လဲသုံးၿပီး ပါးစပ္ခြင့္တုိင္ခုိင္းတယ္ ။ တစ္ခါလည္းမဟုတ္ ။ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ဆုိေတာ့ ေတာင္စလဲေျမွာင္ေက်ာင္းကဆရာ ဆရာမေတြက သကၤာမ ကင္းျဖစ္ေတာ့တယ္ ။ က်ပ္က်ပ္စစ္ေမးလုိက္ေတာ့မွ တင္ေအး ျမင့္စိန္နဲ႔ ေအာင္ခ်စ္တုိ႔ရဲ႕ အလိမ္အညာေတြ ဘူးေပၚသလုိမ်ိဳး ေပၚထြက္လာတယ္ ။ အိမ္အသီးသီးကုိလည္း တုိင္စာေတြပုိ႔ေတာ့တာေပါ့ ။ အဲဒီလုိတုိင္စာေတြ ေၾကာင့္ပဲ တင္ေအး ျမင့္စိန္နဲ႔ေအာင္ခ်စ္တုိ႔ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ ဒဏ္ရာေတြအႏွံ႔အျပား ၊ ဖူးဖူးေတြကုိေယာင္လုိ႔ ဒါေပမယ့္ အႏွွွီးသုံးေကာင္ကေတာ့မၿဖံဳေရးခ် မၿဖံဳ ၊ အထုအေထာင္းေတြခံရၿပီးတဲ့ေနာက္တစ္ရက္ ေက်ာင္းအ တက္မွာ ဒဏ္ရာေတြဘယ္သူကမ်ားသလည္းဆုိတာ ၿပိဳင္ပြဲေတာင္ ၿပိဳင္လုိက္ေသးတာ ။ တင္းေအးကအရုိက္ ၾကမ္းတဲ႔အေဖရဲ႕ရုိက္ႏွက္ဆုံးမမႈေတြကုိ မၿဖံဳေပမယ့္ သူ႕အေဖရဲ႕တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္ကုိေတာ့ အေတာ္ေလးၿဖံဳ တယ္ ။ ဒီတစ္ခါ ေက်ာင္းမတက္ပါဘူး ဆုိတဲ့ ေက်ာင္းကတုိင္စာေရာက္လာခဲ့ရင္ေက်ာင္းကအၿပီးတုိင္ထုတ္ပစ္ မယ္ ` ဆုိတဲ့စကားကုိပဲ ။ တင္ေအးတုိ႔ သုံးေကာင္သား ရံဖန္ရံခါေက်ာင္းပ်က္ၾကေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွေက်ာင္းတက္မပ်င္းၾကဘူး ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ေက်ာင္းေပ်ာ္တယ္ေပါ့ ။ဒါေၾကာင့္လည္းေနာက္ ထပ္ေက်ာင္းမပ်က္ရဲၾကေတာ့ဘူး ။ စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းထဲေရကူး ငါးႏႈိက္ခ်င္ရင္ ညေနပုိင္းေက်ာင္းဆင္းၿပီးကာမွ လုပ္ရဲေတာ့တယ္ ။ အိမ္ေတြကလည္း အိမ္ျပန္ေနာက္က်တာေလာက္ကုိေတာ့ စာမဖြဲ႕ၾကေတာ့ဘူး ။ တင္ေအးေရ တင္ေအး ေက်ာင္းသြားၾကမယ္ေလကြာ ။​ ျမင့္စိန္ရဲ႕အသံစူးစူးေၾကာင့္ပဲ တင္ေအးတစ္ေယာက္ အိပ္ယာကႏုိးလာရတယ္ ။ နံနက္ပုိင္းသုံးနာရီ၀န္းက်င္မွာ အခါမဟုတ္ဘဲရြာလုိက္တဲ့မုိးကအေတာ္ႀကီးတယ္ ။ ညဦးပုိင္းကတည္းက ခ်ည္တုိင္မွာခ်ည္ထားၿပီးတင္းကုပ္ထဲမသြင္းမိတဲ့ႏြားေတြကုိအေဖနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားႀကိဳး စားၿပီး ႀကီဴးေတြဲျဖည္ ႏြားတင္းကုပ္ထဲေနရာခ်နဲ႔ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနလုိက္တာ ရြာဦးေက်ာင္းက နံက္ေလးနာရီတုံး ေမာင္းေခါက္သံၾကားရေတာ့မွပဲ အိမ္ေပၚတက္အိပ္ယာျပန္၀င္ခဲ့ရတယ္ ။ တင္ေအးအေဖနဲ႔အေမက တင္ေအး ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ထမင္းခ်ိဳင့္ေလး အဆင္သင့္လုပ္ထားၿပီး လယ္ထဲဆင္းသြားၾကၿပီ။ တင္ေအးကုိနႈိးမယ့္သူမရွိ ။ျမင့္စိန္ႏႈိးမွ အိပ္ယာကကမန္းကတန္းထလုိက္ရတယ္ ။အျပင္မွာ မုိးတဖြဲဖြဲ ။ တင္ေအးနဲ႔ ျမင့္စိန္ရြာအေရွ႕ဖ်ား ဖက္ကထြက္လာေတာ့ ျမင့္စိန္သြားႏွင့္ ခုိင္းထားတဲ့ ဒုိးတန္းကေက်ာင္းသားအစုေတြက စိမ္းၿပီးေမွာင္ေနတဲ့ စပါး ခင္းေတြအၾကား အခ်ိဳ႕ကထီး အခ်ိဳ႕ကမုိးကာအျပာ အစိမ္းေတြကုိၿခံဳလုိ႔ စပါးပင္ေတြအၾကားျမဳပ္ခ်ည္း ေပၚခ်ည္း နဲ႔ ဟုိးခပ္ေ၀းေ၀းေရာက္ႏွင့္ေနၾကၿပီ ။ေရွ႕အဖြဲ႕ေတြကုိ မမွီႏုိင္မွန္းသိေတာ့ တင္ေအးေကာျမင့္စိန္ပါ မွီေအာင္ မလုိက္ၾကေတာ့ပဲ ပုံမွန္ေျခလွမ္းနဲ႔ပဲ သြားျဖစ္ၾကတယ္ ။ မုိးက အခုအခ်ိန္အထိခပ္ဖြဲဖြဲ ေစြၿပီးရြာေနသလုိမ်ိဳး ၀န္း က်င္တစ္ခုလုံးလည္း ေနေရာင္မျမင္ရေတာ့ ။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံးဟာ မႈိင္းမႈိင္းညိဳညိဳ ။ေရစုိေနတဲ့ကန္သင္း ေပၚကျမက္ေတြက စီးထားတဲ့ေရာ္ဘာဖိနပ္ေတြကုိ ဒုကၡလွလွေပးေနေတာ့တယ္ ။ ကန္သင္းေကာက္ေကာက္ ေကြ႕ေကြ႕ေတြေပၚက ေျခေခ်ာ္မက်ေအာင္ မနည္းထိမ္းသြားေနရေတာ့ ခရီးမတြင္ေတာ့ ။ ဒီၾကားထဲလြယ္ထား တဲ့လြယ္အိပတ္ကုိ မုိးေရမစုိဖုိ႔ မုိးကာကုိလုံေအာင္ဆြဲဆြဲျပင္ေနရေသးတယ္ ။ေနာက္ဆုံးဖိနပ္နဲ႔ဒီလမ္း ဘယ္လုိမွ အံမ၀င္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ကကုိင္လုိက္ရေတာ့ တစ္ဖက္ကဖိနပ္ တစ္ဖက္က ထမင္းခ်ိဳင့္ကုိယ္စီနဲ႔ ေျခဗလာခ်ီတက္ၾကေတာ့မွပဲ ခရီးတြင္ေတာ့တယ္ ။ တင္ေအးနဲ႔ျမင့္စိန္ထြက္လာၿပီး နာရီ၀က္နီးပါးရွိေတာ့ ၀မ္းေျမာင္ေခ်ာင္းကုိ ၀ုန္ဆင္းလာတဲ့စက္ေလွသံသဲ့သဲ့ကုိ ၾကားေနရၿပီ ။ ဒီစက္ေလွက ႏွစ္ရက္တစ္ခါ သုံးရက္တစ္ခါဆုိသလုိ ၾကားေနၾကအသံပါပဲ ။ ွဇရပ္ႀကီးကုန္းနဲ႔ ဘုရားႀကီးကုန္းဖက္ကရြာသားေတြဟာစမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းအတုိင္း ေပါင္းမုိးတပ္ထားတဲ့စက္ေလွနဲ႔ ဗုိင္းဒါးေခ်ာင္း အထိစုန္ဆင္းရတယ္ ။ ဗုိင္းဒါးေခ်ာင္းအတုိင္း၀င္ၿပီး ဆက္စုန္ဆင္းလုိက္ရင္ ရန္ကုန္ မႏၱေလးကားလမ္းေဘးမွာ ရွိတဲ့ ဗုိင္းဒါးရြာကေလးကုိေရာက္ၿပီ ။ အဲဒီကမွ ဒုိက္ဦးၿမိဳ႕ကုိ ကား ျမင္းလွည္း ဆုိက္ကားတစ္ခုခုနဲ႔သြားၿပီး ေစ်း ၀ယ္ၾကတယ္ ။တင္ေအးနဲ႔ျမင့္စိန္ စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းကူးတံတားေလးကုိေရာက္ဖုိ႔ ႏွစ္ဖာလုံေလာက္အလုိမွာ ဒုိးတန္းေက်ာင္းသားတစ္စုဟာ စစ္ဗုိလ္ႀကီးရြာရဲ႕အေရွ႕ဖ်ားကုိ၀င္သြားၾကၿပီ ။ စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းအတြင္းကစက္ ေလွသံကုိလည္း ပုိၿပီးက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကားေနၿပီ ။ မုိးေႏွာင္းပုိင္းမွာရြာတဲ့ မုိးကလည္းရပ္ၿပီ ။အခုေတာ့နံက္လင္းအားႀကီးခ်ိန္ရြာခဲ့တဲ့မုိးကသူမဟုတ္သလုိလုိပင္ ။ တိမ္ေတြၾကားက ျပဴထြက္လာတဲ့ နံက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္က ထိန္ထိန္ေတာက္ေနေတာ့တယ္ ။ စပါးပင္ေတြရဲ႕ အဖ်ားမွာသီၿပီးတြဲခုိေနတဲ့မုိးေရ မုိးစက္ေတြ က ေနေရာင္ေၾကာင့္စိန္ေရာင္လက္လက္ေတာက္ပေနတယ္ ။ တင္ေအးနဲ႔ျမင့္စိန္တုိ႔လမ္းေလ်ာက္ရင္းက ေဆာင္းထားတဲ့မုိးကာေတြကုိ ေခါက္သိမ္းဖုိ႔အတြက္ ဖိနပ္ကုိခ်ၿပီးစီးရင္း ထမင္းခ်ိဳင့္ကုိပါ ကန္သင္းေပၚခ်လုိက္ တယ္ ။ မုိးကာေတြကုိ ေရေျပာင္စင္ေအာင္ခါၿပီး ျပန္ေခါက္သိမ္းတယ္ ။ ႏွစ္ဦးသားဆက္ေလ်ာက္ရင္းက စမ္း ေျမာင္ေခ်ာင္းကမ္းပါးကုိေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့တစ္မုိးတြင္းလုံးပုံမွန္ေရ ျပည့္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္အေျခအေနမ်ိဳးမဟုတ္တာကုိ အံ့ၾသစြာေတြ႕ရတယ္ ။ စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းဟာေဒါသ တႀကီးခက္ထန္ေနတယ္ ။ မုိးေႏွာင္းပုိင္း ေရစစ္ခ်ိန္မွာ လက္က်န္မုိးရဲ႕အၿငိဳးႀကီးႀကီးသြန္းခ်ထားတဲ့ ပဲခူးရုိးမ ေပၚကေရေတြက စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းအတြင္းမွာ အထိမ္းအကြပ္မဲ့ ေသာင္းက်န္းၿပီး လႈိင္းေတြအျဖစ္ ၀ါးလုံးထုိး ထုိးဆင္းေနပုံက ေၾကာက္မက္ဖြယ္အတိ ။ တင္ေအးတုိ႔ႏွစ္ဦး ကမ္းပါးကုိအေရာက္ ေရလႈိင္းလုံးေတြတ၀ုန္း၀ုန္းအၾကားမွာ ေပါင္းမုိးတပ္စက္ေလွကလည္း ခရီးသည္ေတြနဲ႔အတူ လူးလူးလိမ့္လိမ့္ထုိးဆင္းလာတာဆုံျဖစ္ၾကတယ္ ။ ဟုိးတုန္းကလုိပဲ ႏွစ္ေကာင္သားလက္ ေတြျပၿပီးႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့ စုိးရိမ္စိတ္အသီးသီးေၾကာင့္ပဲလုိ႔ထင္တယ္ ။ ျပန္ၿပီးႏႈတ္ဆက္လက္ကာျပတဲ့အျပဳ အမူေတြအသက္မ၀င္ ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕နံေဘးေခ်ာင္းထဲကေနေရွ႕ကုိေက်ာ္ျဖတ္သြားတဲ့ ေပါင္းမုိးတပ္စက္ ေလွဟာ စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းကူတံတားေလးေအာက္ကုိလွ်ိဴ၀င္သြားၿပီး ဗုိင္းဒါးေခ်ာင္းဆီကုိ ဦးတည္၀င္သြားတာ ကုိေတြ႕ရတယ္ ။ တကယ္ေတာ့ ဗုိင္းဒါးေခ်ာင္းနဲ႔ စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းဟာ ပဲခူးရုိးမေပၚကေရေစ ေရလဲေဒသတစ္ခုအတြင္းမွာပဲ ေခ်ာင္းဖ်ားခံလာၾကတာျဖစ္တယ္ ။ ရုိးမအေပၚမွာ ဒီေခ်ာင္းႏွစ္ခုရဲ႕အစဟာႏွစ္ မုိင္နီးပါးသာေ၀းကြာၾကတယ္ ။ စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းေပၚေတာင္က်ေရဆင္းတာနဲ႔ ဗုိင္းဒါးေခ်ာင္းဟာလည္း ေတာင္ က်ေရဆင္းေတာ့တာပါပဲ ။ စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းလႈိင္းထန္ ေရထန္ရင္ ဗုိင္းဒါးေခ်ာင္းလည္း လႈိင္းထန္ ေရထန္ေန တတ္တယ္ ။ ၀ုန္း ။ အသံကေတာ္ေတာ္ကေလးက်ယ္ေလာင္လွတယ္ ။ တင္ေအးနဲ႔ျမင့္စိန္ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္ ။ ဘာသံပါလိမ့္ေပ့ါ ။ ၿပီးေတာ့ႏွစ္ေယာက္သားအၾကည့္ထဲမွာ အဓိပၸါယ္ေတြေပၚထြက္ လာေတာ့ စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းလူကူးတံတားေပၚမတက္ေတာ့ဘဲ ဗုိင္းဒါးေခ်ာင္းဆုံကုိေျခကုန္သုတ္ေျပးၾကတယ္ ။ လြယ္အိတ္ေတြ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြက တရမ္းရမ္းနဲ႔ေပါ့ ။ ဗုိင္းဒါးေခ်ာင္းကမ္းကုိ ေရာက္ေတာ့ျမင္လုိက္ရတဲ့ျမင္ကြင္း ကမသက္မသာ ။ ေလွကေစာင္းၿပီး ေခ်ာင္းဆုံမွာျဖစ္ေနတဲ့၀ဲကေတာ့ႀကီးထဲမွာ တလည္လည္ လႈိင္းေတြကတ ဘုန္းဘုန္းျမည္ေအာင္ထေနတဲ့ မႈတ္၀ဲႀကီးအတြင္းမွာ စက္ေလွေပၚပါလာတဲ့လူတခ်ိဳ႕နဲ႔ ပစၥည္းေတြက ဗရပြ၊ ေစာင္းေနတဲ့ေလွကုိ ဖက္တြယ္ထားတဲ့လူတခ်ိဳ႕ကလည္း ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္ ။ ေအာ္ သံ ဟစ္သံေတြက ငရဲတမွ်ပါပဲ ။ ကယ္ၾကပါဦး . . . . . ကယ္ၾကပါဦး . . . . . ကယ္ၾကပါဦး . . . . . ကယ္ၾကပါဦး ။ တင္ေအးေကာျမင့္စိန္ပါ တုိင္ပင္ထားသလုိ လြယ္အိတ္နဲ႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြကုိပစ္ခ်လုိက္တယ္ ။ အက်ီၤကုိဆြဲခ်ြတ္ လုိက္ၿပီး လုံခ်ည္ေတြကုိခါးေတာင္ေျမွာင္က်စ္က်စ္ပါေအာင္က်ိဳက္ထဲ့ၿပီး ျမင့္စိန္က တင္ေအးေရ တစ္ေယာက္ တည္းအဆယ္နဲ႔ေဟ့ ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္တူဆြဲမွျဖစ္မယ္ ။ ုျမင့္စိန္စကားအတုိင္းတင္းေအးက နားလည္သလုိေခါင္း ညိတ္ျပၿပီး ဦးစားေပးဆယ္ရမယ့္သူကုိ ရွေဖြၾကည့္လုိက္တယ္ ။ ၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးတစ္ခဏအတြင္းျဖန္႔ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ လသားအရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္ေရေပၚမွာေပၚေနတာကုိေတြ႕ရတယ္ ။ ကေလးကုိေရေအာက္ မွာရွိတဲ့ မိခင္ကလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တင္းတင္းကုိင္းၿပီးေရေပၚကုိထုိးတင္ထားတယ္ ။ တင္ေအးနဲ႔ျမင့္စိန္ႏွစ္ေယာက္ ေရထဲကုိၿပိဳင္တူခုန္ဆင္းၿပီး ကေလးရွိရာကုိကူးခတ္သြားၾကၿပီး ကေလးကုိလွမ္းယူလုိက္ေတာ့ ကေလးအတြက္ စိတ္ခ်သြားခဲ့တဲ့ မိခင္ကေတာ့ေရေအာက္မွာစုန္းစုန္းျမဳပ္ၿပီး ေရစီးနဲ႔ေမ်ာပါသြားေတာ့တယ္ ။ ကေလးကုိကမ္းအ ေရာက္ျပန္သယ္လာၿပီး ကမ္းေပၚမွာ အသင့္ေရာက္ ကုိပါစုိ႔ လက္ထဲထည့္လုိက္တယ္ ။ ကုိပါစုိ႔ က စစ္ဗုိလိႀကီးရြာကသူ႔လယ္ေျမေြက စမ္းေျမာင္ေခ်ာင္းနဲ႔ဗုိင္းဒါးေခ်ာင္းဆုံအေရွ႕ေတာင္ဖက္က လယ္ပြဲ ေတြပဲျဖစ္တယ္ ။ ႏြားစာအတြက္ေလွတစ္စင္းနဲ႔ သူ႔ကန္သင္းရုိးကျမက္ေတြကုိကုိလာရိတ္ေနခ်ိန္ စက္ေလွ ေမွာက္သံနဲ႔ေအာ္ဟစ္သံေတြၾကားရေတာ့ လယ္ကြက္ထဲကေျပးထြက္လာခဲ့တာျဖစ္တယ္ ။ ကုိပါစုိ႔က ကေလး ကုိလုံၿခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ေနရာမွာထားခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔ရဲ႕ေလွဆီကုိအေရာက္ေျပးၿပီး ေလွကုိအေျပးတစ္ပုိင္းေလွာ္ ခတ္လာတာကုိ တင္ေအးေရာျမင့္စိတ္ပါႏွစ္ေယာက္သားျမင္ရေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားအားတက္မိၾကေတာ့တာ ေပါ့ ။ ေရထဲမွာျမဳပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္ျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေတြကုိတင္ေအးနဲ႔ျမင့္စိန္တုိ႔တစ္ေယာက္ ခ်င္းဆယ္ယူၿပီးကမ္းေရာက္ေအာင္ဆြဲတင္ေနသလုိ ကုိပါစုိ႔ကလည္း သူ႔ရဲ႔႕ေလွတစ္စင္းနဲ႔ဆယ္ႏုိင္သမွ်လူေတြ ကုိေလွေပၚဆြဲတင္ေနေတာ့တယ္ ။ ဒီအခ်ိန္ကမ္းပါးေပၚမွာလူတစ္စုေရာက္လာတယ္ ။ စက္ေလွေမွာက္တဲ့ေန ရာနဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ့ေလးအိမ္စုရြာကေလးက ကာလသားေခါင္း ကုိေမာင္၀င္းတုိ႔အစုျဖစ္တယ္ ။ ကမ္းေပၚမွာ သတိလစ္ေနတဲ့သူေတြကုိ အခ်ိဳ႕က သတိရေအာင္လုပ္ေပးၾကတယ္ ။ ပထမဆုံးကယ္လုိက္တဲ့လသားကေလး ကုိ ဆာပါခ်ိဳံအေနာက္စုက မစန္းၾကည္ကေပြ႕ပုိက္ထားတယ္ ။ မၾကာခင္မွာပဲ ေလးအိမ္စုတစ္ရြာလုံးကလူေတြ စက္ေလွေမွာက္တဲ့သတင္းေၾကာင့္ ရြာလုံးကၽြတ္မွ်ပဲ ကမ္းပါးေပၚ ေယာက္ယက္ခပ္ေနၾကတယ္ ။ တင္ေအးနဲ႔ ျမင့္စိန္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သားဘယ္သူ႕႔ကုိမွ ရွာေဖြမေတြ႕ေတာ့တဲ့ေနာက္ဆုံးမွ ကမ္းေပၚကုိပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔တြယ္ ဖက္တက္လာခဲ့တယ္ ။ ႏွစ္ေယာက္သားေရနစ္ေနသူေတြကုိဆယ္ရင္း သယ္ရင္းက ကုိပါစုိ႔လယ္ပြဲကုိေက်ာ္လြန္ လာခဲ့ၿပီး စက္ေလွေမွာက္တဲ့ေခ်ာင္းဆုံကုိ ပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔တျဖည္းျဖည္းအတူေလ်ာက္ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္ ။ အခ်ိန္ကေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မယ္ ။ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနတဲ့ တင္ေအးနဲ႔ျမင့္စိန္ဟာလြယ္အိတ္နဲ႔ထ မင္းဘူးေတြရွိရာကေန ကုိပါစုိ႔နဲ႔ ေခ်ာင္းနဲ႔မလွမ္းမကမ္းကတဲဆီ ႏွစ္ေယာက္သားအားတင္းၿပီးအေရာက္သြားၾက တယ္ ။ တဲေပၚကုိ ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ လြယ္အိတ္ကုိပစ္တင္ၿပီး အနားယူဖုိ႔အတြက္ေရစုိေနတဲ့ပုဆုိးကုိယ္စီနဲ႔ ပက္လက္လွန္လုိက္တာ တစ္ခ်ိဳးတည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္ ။ ညေနသုံးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ဆတ္ကနဲလန္႔ ႏုိးလာေတာ့ဗုိက္ေတြကဆာေလာင္ေနၿပီ ။ ဒန္ခ်ိဳင့္ထဲက ထမင္းကုိအားပါးတရစားေသာက္ဖုိ႔အဖုံးကုိဖြင့္လုိက္ ေတာ့ ေန႔လယ္ကမိမိတုိ႔ေရွ႕မွာတင္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အနိဠာရုံႀကီးက ခ်က္ခ်င္းႀကီးေပၚလာတယ္ ။ ဒီအျျဖစ္ဆုိးႀကီး အတြင္းကမိမိရဲ႕မ်က္ေမွာက္ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေသြးပ်က္ၿပီး အသက္ဆုံးရႈံးခဲ့ရတဲ့ လူေတြရဲ႕အျဖစ္ကုိျပန္လည္ ျမင္ေယာင္လာလုိ႔ တင္ေအးကမ်က္ရည္က်ေတာ့ ျမင့္စိန္ကေခ်ာ့ရင္းေမာ့ရင္းနဲ႔ သူပါမ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ ေပါက္က်လာေတာ့တယ္ ။ မ်ိဳမက်ေတာ့တဲ့ထမင္းကုိမစားၾကေတာ့ပဲ ဒန္ခ်ိဳင့္ကေလးကုိျပန္ဖုံးၿပီးႏွစ ္ေယာက္ သားဒုိးတန္းရြာဖက္ကုိဖင့္ဖင့္ေႏွးေႏွးျပန္လာခဲ့ၾကတယ္ ။ တင္ေအးကရြာအ၀င္မွာ ျမင့္စိန္နဲ႔လမ္းခြဲၿပီး မိမိအိမ္ရွိရာကုိျပန္ခဲ့တယ္ ။ အိမ္ၿခံ၀င္းထဲကုိေရာက္ေတာ့အိမ္ ေအာက္တန္းလ်ားမွာအေဖနဲ႔အေမ့ကုိအတူတူအခန္႔သားေတြ႕ရတယ္ ။ တင္ေအးလည္းသူ႕အေဖနဲ႔အေမကုိ ႏႈတ္မဆက္ပဲအိမ္ေပၚကုိ တက္ေတာ့မယ္လုိ႔အလုပ္မွာ အေဖျဖစ္သူက ေဟ့ေကာင္ . . . ေက်ာင္းကျပန္လာၿပီလားကြ ပုံမွာအေခၚအေ၀ၚျဖစ္တဲ့ လူေလးဆုိတဲ့နာမ္စားအစား ေဟ့ေကာင္လုိ႔ေခၚလုိက္တဲ့ သူ႔အေဖေခၚသံေၾကာင့္ တင္ ေအးဆတ္ကနဲတြန္႔သြားတယ္ ။နားထဲမွာလည္းအဆန္းျဖစ္ေနလုိ႔ အေဖ့ကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေဖ့မ်က္ႏွာ ဟာခက္ထန္မာေၾကာေနပုံရတယ္ ။ အေမ့မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္း ။ ဘာေတြျဖစ္ေနပါလည္းလိမ့္ေပါ့ ။ တင္ ေအးကလည္းသူ႔အေဖနဲ႔အေမရွိရာကုိသြားလုိက္တယ္ ။ အနားကုိေရာက္ေတာ့ အသားေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ဖေအကုိေတြ႕လုိက္ရေတာ့ အေဖအေတာ့ကုိေဒါသ ထြက္ေနမွန္းသိရတယ္ ။ မင္း . . အဲ့ဒီတုိင္ကုိဖက္လုိက္စမ္း ။ အမိန္႔ေပးသံကုိတင္ေအးမၾကးမိသလုိ အူအူငူငူ ၾကည့္ေနတုန္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ တုိင္ကုိဖက္ခုိင္းျပန္တယ္ ။ ဒုတိယအႀကိမ္ ဖိအားေပးထားတဲ့အျဖစ္မွာ တင္ ေအးဟာ ကုိယ့္အျပစ္ကုိယ္သိေနလုိ႔ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တုိင္ကုိက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားလုိက္တယ္ ဆုိရင္ဘဲ ေျခသလုံး တင္ပါး ေက်ာျပင္ေတြကုိ စက္ေသနတ္နဲ႔ဒရစပ္ဆြဲသလုိ မရပ္မနားပဲ ႏြားရုိက္ႀကိမ္ႀကိဳးနဲ႔တြယ္ေတာ့ တယ္ ။ ရုိက္ေနတဲ့ၾကားက ငါတုိ႔လုိေသေကာင္ေပါင္းလဲလုပ္ရၿပီး မႀကီးပြားတဲ့ ဒီလယ္ယာေျမေပၚမွာ ရွိမေနေစ ခ်င္လုိ႔ က်ားကုတ္က်ားခဲေက်ာင္းထားေနတာကြ ။ အခုေတာ့မင္းကအေလလုိက္ေနတယ္ ။ မင္းမွာအျပစ္ရွိ သလား မရွိဘူးလားေျပာ ။ ခႏၶာကုိယ္ေပၚကထိခ်က္ေတြက နာလြန္းေပမယ့္ရင္ထဲက အနာကုိေတာ့မမွီဘူးလုိ႔ တင္ေအးထင္မိတယ္ ။ အေမ့ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ဖက္ကုိလွည့္ၿပီး မ်က္ရည္က်ေနတယ္ ။ အေဖ့ရဲ႕အေမး ကုိလည္း နာလြန္းတဲ့ၾကားကမွ ေခါင္းကုိတြင္တြင္ညိတ္ျပေနျဖစ္တယ္ ။ အေဖ့ေဒါသေတြေျပပါေစေတာ့ရယ္လုိ႔ ေလ တုိင္ဖက္ အံႀကိတ္ၿပီးအေသအခ်ာႀကီး အရုိက္ခံလုိက္တယ္ ။ ဘာအေၾကာင္းကုိမွလည္းေစာဒကမတက္ ။ အေဖက သြားေတာ့လုိ႔အမိန္႔ေပးမွ တင္ေအးလည္းအိမ္ေပၚကုိတက္ခဲ့ေတာ့တယ္ ။ တစ္ေနကုန္စိတ္ေရာခႏၶာ ပင္ပန္းခဲ့တဲ့တင္ေအး ႏြားရုိက္ႀကိမ္နဲ႔သြက္သြက္ႀကီး အရုိက္ခံလုိက္ရေတာ့ အိမ္ေပၚကအခန္းထဲမွာ ေစာင္ကုိေခါင္းၿမီးၿခံဳရင္း တုံးလုံးလွဲလုိက္တာ ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားပါေလေရာ ။ တသ္ေအး . . . ေရ လာေဟ့ ဒီမွာလွသန္းနဲဖုိးနီတုိ႔ေတာင္ေရာက္ေနၾကၿပီ ။ သူ႔အေဖအသံ၀ါ၀ါႀကီးၾကားလုိက္ရ ေတာ့တင္ေအး အိပ္ေပ်ာ္ေနရာကေန လန္႔ႏုိးလာတယ္ ။ ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားတဲ့ေစာင္ကုိအသာလွပ္ၿပီး အျပင္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ေတြၿပိဳဆင္းသြားၿပီ ။ မွန္အိမ္မီးကအေရာင္၀ါက်င္က်င္မွိန္ပ်ပ်ေလာက္သာ ရွိေတာ့တယ္ ။ တင္ေအးအေဖကညစဉ္တုိင္းမွာရြာက အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ဓာတ္ခဲေရဒီယိုကုိစုေပါင္း နားေထာင္ၾကတယ္ ။ ေရဒီယုိအစီအစဉ္ေတြတ၀ႀကီးနားေထာင္ရင္း ျမန္မာပုိင္းအစီအစဉ္ေတြၿပီးေတာ့မွ လူစု ခြဲျဖစ္ၾကတယ္ ။ ဒါကလည္းေန႔စဉ္ ညစဉ္အေဖတုိ႔တစ္သုိက္ ေရဒီယုိနားေထာင္ေနစဉ္အတြင္းမွာ အေမကမီးဖုိ ေခ်ာင္ကိစၥေတြကုိ အၿပီးေဆာင္ရြက္ေနသလုိ တင္ေအးကေက်ာင္းစာေတြကုိက်က္မွတ္ေနတယ္ ။ ေရဒီယုိနား ေထာင္ေနခ်ိန္အတြင္းမွာ တင္ေအးတုိ႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ သူ႔အေဖကုိဘာမွေျပာမရ ။ စိတ္ဆုိးတတ္မွန္းသိ ေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းေနၾကတယ္ ။ သူတုိ႔နားေထာင္သူအခ်င္းခ်င္းေတာင္မွ စကားေျပာရင္တုိတုိျပတ္ျပတ္ ။ ဒီအ ခ်ိန္ဟာလည္း အမွန္ေတာ့ တစ္ေနကုန္ႏြားနဲ႔ဖက္ရုန္းၿပီး ဘ၀အေမာေတြကုိညဖက္ေရာက္ေတာ့မွ ေရဒီယုိက လာတဲ့သီခ်င္း ဇာတ္လမ္းပမာနားဆင္စရာ သတင္း အသံလႊင့္ဇာတ္လမ္း စတာေတြကုိေရေႏြးၾကမ္းတစ္အို္း အ ျမည္းတစ္ပြဲနဲ႔ အားရပါးရေျဖေဖ်ာက္ၾကရတယ္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ည ( ၈ ) နာရီသတင္းမွာထူးျခားတဲ့သတင္းတစ္ပုဒ္ကုိတင္ေအးအေဖနဲ႔သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြ စိတ္၀င္တစားစူးစုိက္နားေထာင္ေနၾကတယ္ ။ တင္ေအးလည္းႏုိးေနေတာ့ နားမေထာင္ေပမယ့္ ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ႀကီးကုိၾကားေနရတယ္ ။ ရုိေမးနီးယားဆုိရွယ္လစ္ႏုိင္ငံဘူခါရက္ၿမိဳ႕မွာက်င္းပတဲ့ ႏွစ္ဆယ့္သုံးႀကိမ္ ေျမာက္အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာၾကက္ေျခနီညီလာခံမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက ျမန္မာႏုိင္ငံသား စုိင္းေအာင္လႈိင္ျမင့္ကုိကမာၻ႕ အျမင့္ဆုံးၾကက္ေျခနီ ဟင္နရီဒူးနန္႔ ဆုတံဆိပ္အပ္ႏွင္းလုိက္ေၾကာင္း ျမန္မာႏုိင္ငံမွ စုိင္းေအာင္လႈိင္ျမင့္အပါအ ၀င္တစ္ကမာၻလုံးမွာဆုတံဆိပ္ရရွိသူတစ္ဆယ့္သုံးဦးသာရွိေၾကာင္းနဲံ ျမန္မာႏုိင္ငံကစုိင္းေအာင္လႈိင္ျမင့္ဟာ ျမစ္ ႀကီးနားကူးတုိ႔ဆိပ္အနီးက ဧရာ၀တီျမစ္ထဲကုိလူတစ္ဦးအပါအ၀င္ ကားတစ္စီးထုိးက်ခဲ့ေၾကာင္း ေရခဲတမွ်ေအး လြန္းလွတဲ့ေရထဲကုိ မိမိအသက္ကုိပဓာနမထားပဲငုပ္ဆင္းၿပီး ကယ္တင္ခဲ့ေၾကာင္း ။ ရဲ၀ံ့စြန္႔စားတဲ့စုိင္းေအာင္ လႈိင္ျမင့္ကုိ ဤကဲ့သုိ႔ ဟင္နရီဒူးနန္႔ဘြဲ႕အပ္ႏွင္းရေၾကာင္း အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိျပန္လည္ေဖၚထုတ္ၿပီးေၾကျငာေန ေတာ့တယ္ ။ ေရဒီယုိနားေထာင္ေနၾကတဲ့သူအေပါင္း အထင္းသားမ်က္ႏွာေတြမွာ ၀မ္းသာပီတိရိပ္ေတြတဖ်ပ္ ဖ်ပ္ လွ်ပ္ေျပးေနေတာ့တယ္ ။ ဟင္နရီဒူးနန္႔ဘြဲ႕တံဆိပ္ရွင္ စုိင္းေအာင္လႈိင္ျမင့္ရဲ႕႔ သတင္းအဆုံးမွာတင္ေအးအ ေဖက သူ႕ရဲ႕အသံ၀ါ၀ါႀကီးနဲ႔ `ကြာ . . ဒီလုိသားေကာင္းဇာနည္တစ္ေယာက္ေလာက္တုိ႔မိသားစုထဲမွာပါလာရင္ သိပ္ေကာင္းပဲေဟ့ ` အိပ္ခန္းထဲမွာအသာၿငိမ္ေနတဲ့ တင္ေအးဟာ သူ႔အေဖရဲ႕စကားသံေၾကာင့္ပဲ ေစာင္ကုိေခါင္းအထိေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ရင္း ေျခသလုံးသားကဖူးေရာင္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကုိ ဒူးေကြးၿပီး ကေယာင္ကတမ္း လွမ္းစမ္းလုိက္ေတာ့ တယ္ ။ ( သူငယ္ခ်င္း သူရဲေကာင္းႏွစ္ေယာက္ကုိဂုဏ္ျပဳရင္း . . . . . . . ။ ) ကုိုလြင္ ( နန္းေျမ

ေမေမ့ အက္ေဆး - ၂

ေမေမ့ အက္ေဆး - ၂ ဖခင္ဆုံးၿပီးတာ သိပ္မၾကာေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ သူက သူ႔အေဖကို အၿမဲပဲ သတိရေနတာ ျဖစ္ႏိုင္လား ယုံလားတဲ့။ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တာေပ့ါလို႔။ ကၽြန္မဆုိ ေမေမ ဆုံးတာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၿပီ သတိရေနေသးတာပဲလို႔ အေသအခ်ာ ထပ္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ ေမေမနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ၾကား အမွတ္တရေတြက မ်ားလြန္း လွပါတယ္။ မ်ားလြန္းလွတဲ့ထဲကမွ အေမနဲ႔ သမီးၾကားက ခ်စ္စရာ ဆက္ႏႊယ္မႈေလးေတြ ဘာေတြမ်ား ရွိေနမလဲ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္မ ေမေမဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သမီးတစ္ဦးအေပၚ သိပ္ကို နားလည္မႈ ေပးလြန္းတတ္သူ မိခင္တစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘာ၀ါသနာပါမလဲ ၀ါသနာပါရာ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ကို အၿမဲပဲ အားေပးတတ္သူပါ။ ငယ္ရြယ္သူေတြ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့အတိုင္း အႏုပညာ တစ္ခုခုကို အ႐ူးထတတ္ၾကသလို ကၽြန္မလည္း အဆို သင္ခ်င္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ရတာေပ့ါ။ ဒီအခါမွာ ေမေမက ၇ တန္း ေလာက္အရြယ္ ကၽြန္မကို အဆိုေတာ္ အန္တီမာမာေအးဆီကို တကူးတကကို ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ သီခ်င္းဆိုသင္ခ်င္တယ္သာ ေျပာတာ လူေရွ႕ သူေရွ႕ ေရာက္ရင္ အသံက ထြက္ေတာ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း အေမတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ သားသမီး ဆိုတာ ဘယ္လို ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထူးခၽြန္လာေလမလား ရယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကမွာပဲ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း စႏၵရား ဦးတင္၀င္းလႈိင္ကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေရးခိုင္းလို႔ စတူဒီယုိ တစ္ဆိုင္းငွားၿပီး သီခ်င္း သြင္းေပးလိုက္ေသးတာ။ ခုေန ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေဖေဖ ေမေမတို႔ရဲ႕ ဂ႐ုစိုက္မႈဟာ ပိုေတာင္ ပိုလြန္းေနလွပါကလားလို႔ ေတြးမိရပါတယ္။ အဲဒီလိုသာ ဂ႐ုစိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ စာေမးပြဲေျဖတာမ်ိဳးကိုေတာ့ အေရးတယူ လိုက္ေစာင့္ တတ္တာမ်ဳိး မရွိျပန္ပါဘူး။ ေက်ာင္းမွာ အတန္းပိုင္ ဆရာမ ေတြနဲ႔ က်ဴရွင္ယူရမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးလည္း မလုပ္တတ္ျပန္ပါဘူး။ ေက်ာင္းတြင္း စာစီစာကုံး ၀င္ၿပိဳင္လို႔ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ဆုရလို႔ေတာင္မွ ဆုေပးပြဲမွာ ကၽြန္မနဲ႔အတူ လိုက္တာမ်ိဳး မရွိခဲ့ျပန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ေမေမ ဆုယူေတာ့သာ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ တြဲၿပီး ႐ိုက္ထားတဲ့ ပုံရွိတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ခါ တစ္ေခါက္ ဆုေလးရလို႔ ေမေမနဲ႔အတူူ တြဲ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံမ်ိဳး မရခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို႔ရယ္ေတာ့လည္း မမွတ္မိပါ။ ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းစြာပဲ ကၽြန္မကလည္း ဒီလို တစ္ေယာက္တည္း ဆုယူရလို႔ ၀မ္းနည္း ေနတာမ်ိဳး မရွိခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာ ပါတယ္။ ေမေမက ကၽြန္မကို ပုံသြင္းတယ္လို႔ မရွိေပမယ့္ ေမေမ့ရဲ႕ အေျပာအဆို အျပဳအမူေတြကပဲ ကၽြန္မကို သူ လိုခ်င္တဲ့ ပုံစံကို အလိုလို ရယူေနေစတာမ်ိဳးလား မသိပါ။ ေမေမက ေျပာဖူးပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ပိုင္းတည္းလည္း ေနရဲတယ္၊ တစ္စိတ္တည္းလည္း ေနရဲတယ္တဲ့။ အဲဒီ စကားဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ တစ္သက္တာ မေမ့တဲ့ စကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစကား အတုိင္းပဲ၊ ကၽြန္မကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ေနထိုင္ တတ္လာသလို ျဖစ္ရပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း သူငယ္ခ်င္း ေတြ ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္း ေနရလည္း အားငယ္စိတ္ ၀င္မလာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ အေမေတာင္ ဒီလို စိတ္မ်ိဳးရွိရင္ ငါေရာ ဘာလို႔ မေနႏိုင္ရမလဲလို႔ ကိုယ့္ ဘာသာ စိတ္ထဲ စြဲေနမိသြားသလိုပါ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီစိတ္ဟာ ကၽြန္မ သမီးေလးအထိ အေမြဆက္ခံသြားပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မသမီးေလးကလည္း ေျပာလာပါတယ္။ ေမေမ့ကို ၾကည့္ၿပီး သမီးလည္း တစ္ေယာက္တည္း ေနရမွာ မေၾကာက္ တတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မေတာ့ ေမေမ့ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြ အကုန္လုံးကို မမီႏိုင္ရင္ေတာင္ အေတာ္ မ်ားမ်ားကို အရယူလိုစိတ္ ရွိတာ အမွန္ပါ။ တစ္ခါ တစ္ခါေတာ့လည္း ေမေမနဲ႔ ကၽြန္မ မကိုက္ညီ တာေလးေတြ ရွိၾကရတာ သတိထားမိပါတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္ သက္ရြယ္ သမီးငယ္ကို လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ေပးထားတယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိုးရိမ္လြန္မႈေလး ကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ႀကဳံရဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္သြားသြား ေမေမက တစ္ေယာက္တည္း ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာ လႊတ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ေမေမနဲ႔အတူ ရပ္ကြက္အတြင္းက တစ္ေနရာကို အတူသြားၾကေတာ့၊ ကၽြန္မက ကၽြန္မသြားခ်င္တဲ့ လမ္းတစ္လမ္းကေန ျဖတ္သြားဖို႔ ေမေမ့ကို ေျပာလိုက္မိပါ တယ္။ ကံက မေကာင္းခ်င္ေတာ့၊ အဲဒီလမ္းမွာ ေကာင္ေလး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေတြ အုပ္စုလိုက္ ထိုင္ေနတာနဲ႔ သြားတိုးပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒါကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေမေမက ကၽြန္မ က တမင္ အဲဒီလမ္းကို ေခၚသြားၿပီး ကၽြန္မ သေဘာက်တဲ့ ေကာင္ေလးရွိေနတယ္လို႔ ေျပာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကလည္း ဒီလို စြပ္စြဲတာမ်ိဳး ၿငိမ္မခံတတ္ေလေတာ့ ေမေမနဲ႔ ကၽြန္မ တစ္ပြဲတစ္လမ္း ဆိုသလို စကားေတြ မ်ားၾကရေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မကို အိမ္မႈကိစၥ သိပ္မလုပ္ခိုင္းတတ္တဲ့ ေမေမက ကိုယ့္အ၀တ္ကိုယ္ေလွ်ာ္၀တ္ဆိုၿပီး ခိုင္းလာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မ အရြယ္မေရာက္ေသးဘဲ အရြယ္ေရာက္သူလို ျဖစ္ခ်င္ရင္ အရြယ္ေရာက္သူလို အပင္ပန္းခံၾကည့္လို႔မ်ား ေျပာခ်င္သလား မသိပါ။ မိခင္တစ္ဦးရဲ႕ စိုးရိမ္မႈဟာ ဘယ္ ေလာက္ လြတ္လပ္တယ္ဆိုတဲ့ မိခင္ပဲ ျဖစ္ပါေစ၊ သမီးတစ္ဦး အေပၚ အျခား ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ပတ္သက္မိသြားမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕ပူပင္မႈကေတာ့ ရွိေနတာ ပါပဲ။ ေမေမ ဆုံးတဲ့ ေန႔ဟာ ဖုန္းေမာ္ က်ဆုံးတဲ့ေန႔ ေနာက္တစ္ႏွစ္အတိၾကာ တစ္ေန႔တည္း ျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ ခု ေမေမ့အေၾကာင္း ျပန္ေတြးတဲ့အခါ ေမေမနဲ႔ အတူ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးကို အတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာကို သတိရမိ ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္ ရွိတဲ့ထဲကမွ အေရးေတာ္ပုံ ကာလေတြမွာ ကၽြန္မတို႔ အစ္ကိုနဲ႔ ေဖေဖက သူတို႔ ေဆာင္ရြက္စရာ ကိစၥေတြကို ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာ ဆိုေတာ့ ေမေမရယ္ ကၽြန္မရယ္ ေမာင္ေလးရယ္ ၃ ေယာက္ ကေတာ့ ေက်ာက္ေျမာင္းအိမ္မွာ အတူေနၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မက အေရးေတာ္ပုံ ကာလေတြကို သိပ္အမ်ားႀကီးေတာ့ လည္း မမွတ္မိပါဘူး။ အေရးေတာ္ပုံ ဘယ္လို ျဖစ္တယ္ ဆိုတာထက္ အေရးေတာ္ပုံ ကာလမွာ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လို ေနထိုင္ၾကတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးကိုပဲ ပိုၿပီး မွတ္မိပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကာလမ်ားမွာ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာက္ေျမာင္းမွာေနေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ကို ကိုယ္တိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံၾကတဲ့ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခု ရွိခဲ့ပါတယ္။ လမ္းထိပ္က ကင္းတဲေတြမွာ ကင္း အလွည့္က် ေစာင့္ၾကတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဒီလို အခ်ိန္ေတြမွာ တစ္ရပ္ကြက္နဲ႔ တစ္ရပ္ကြက္ေတာင္ အဆက္အသြယ္ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲကို အျပင္က ၀င္လာတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ရွိခဲ့ရင္ တန္ဖိုးရွိစြာ အခ်င္းခ်င္း မွ်ေ၀ ေျပာဆိုၾကရတဲ့အခါပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္က တယ္လီဖုန္း ဆက္သြယ္မႈ ရေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမွာ ကၽြန္မတို႔ ေဖေဖဆီက ဖုန္း၀င္လာၿပီဆိုရင္ ဖုန္းရွိတဲ့ အိမ္ေလးက “မမိုးေရ ဖုန္းလာတယ္”လို႔ ၀မ္းသာအားရ လာေခၚၾကၿပီး ေမေမ ဖုန္းေျပာအၿပီးကို အားလုံး ၀ိုင္းေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာျဖစ္ေနၿပီလဲ၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဘယ္လို အေျခအေန ရွိၿပီလဲ ဆိုတာကို ၀ိုင္းအုံ ေမးၾကေတာ့တာပါ။ အဲဒီလို ပုံစံနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ဟာ သတင္းမွန္ တစ္ခုကို ရယူၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ လမ္းထဲက အပ်ဳိေပါက္ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္း တစ္သိုက္ကေတာ့ ဘာကိုမွ သိပ္ စိတ္ပူပင္မေနပါဘူး။ ခုေနမွာ တိုင္းျပည္ တစ္ခုခု မတည္ၿငိမ္ရင္ ကိုယ့္ သားသမီး ေလးေတြနဲ႔ ဘယ္လို စားေသာက္ ေနထိုင္ရမလဲလို႔ ေတြးမိတဲ့အခါတိုင္း အဲဒီ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးက ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမကို ဘယ္လို စားေသာက္ရမလဲ ဆိုတာ လုံး၀ မေတြးခဲ့ရေအာင္ ေမေမက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာကို ျပန္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳမိရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတာ့ ေန၀င္ မီးၿငိမ္းဆိုလည္း ေမေမနဲ႔ အတူ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း ျဖတ္သန္းလိုက္ ၾကတာပါပဲ။ တစ္ခါ တစ္ခါ ဟိုး ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္ကြက္ထိပ္ လမ္းမႀကီးမွာ လက္ခုပ္သံေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္း စၾကားရၿပီ ဆိုရင္ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားေတြ ခ်ီတက္လာၿပီ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးလိုက္သံပါပဲ။ ဒီလို ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ အိမ္မွာ ရွိသမွ် လက္ကိုင္ပ၀ါေတြ အေျပးအလႊားယူၿပီး ဟိုး လမ္းထိပ္ လမ္းမႀကီးထက္ဆီကို အေျပးအလႊား သြားၾကေတာ့တာ။ ခဏအၾကာဆို မ်က္ႏွာမွာ လက္ကိုင္ပ၀ါ ဖုံးလႊမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ခ်ီတက္လာေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မတို႔ေတြကလည္း လက္ကိုင္ပ၀ါေတြကို ေက်ာင္းသား ေတြဆီ ကမ္းလိုက္ၾကၿပီး လက္ခုပ္ေတြ တီးၾက၊ သူတို႔ေတြ ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကတဲ့အခါမွ ကိုယ့္အိမ္ဆီကို အေျပး ျပန္၀င္ၾကေတာ့တာပါ။ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္မွာ ေမေမရွိရင္ၿပီးေရာ ဘာမွမပူခဲ့ရဘူးဆိုေပမယ့္ ျပင္ပ ေကာလာဟလေတြေၾကာင့္ ပူပင္ရတာမ်ိဳးေတာ့ ႀကံဳၾကရပါတယ္။ ဘဲဥေတြထဲကို ေဆးေတြ ထိုးထားတယ္ဆိုၿပီး သတင္းေတြ ပ်ံ႕လာျပန္ေတာ့ တစ္ခါ ကၽြန္မတို႔မွာ ဘဲဥ ၾကက္ဥေတြ မစားရဲေအာင္ ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ သားသမီးငယ္ေလးေတြ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္မွာေနတဲ့ အကူ တစ္ေယာက္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းခဲ့ရတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ ကိုယ္တိုင္မွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပူပင္ခဲ့ရမလဲ ကၽြန္မ မသိပါ။ ကၽြန္မတို႔ေတာ့ ညေနေရာက္ရင္ ေမေမနဲ႔ အတူ ဟိုဘက္ ေဘးခန္းက ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အတူ ကၽြန္မတို႔ေတြ အေပ်ာ္တမ္း ဖဲ႐ိုက္ကစားရတာကိုပဲ ေပ်ာ္ေနျပန္ေသးတာပါ။ အေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ ကၽြန္မ ဘာကို ေကာင္းေကာင္း သိသြားလဲ ဆိုေတာ့ ဖဲ႐ိုက္တာကို ေကာင္းေကာင္း တတ္ေျမာက္သြားတယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အခ်ိန္ေတြက ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိ ညဘက္ေတြက ေမွာင္အတိ အားငယ္စရာ။ သတင္းေတြက ဟိုမွာ ေခါင္းျဖတ္တယ္တို႔ ဒီမွာ ေသနတ္ပစ္ခံရတယ္တို႔ ဆိုတာမ်ိဳး။ အဲဒီၾကားထဲကမွ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြက ျဖစ္ေအာင္ ရပ္တည္ ေနၾကရတာမ်ဳိးပါ။ ဖဲေတြ ႐ိုက္ပါမ်ားလြန္းလို႔ ဖဲကစားနည္း ေပါင္းစုံ တတ္သြားလိုက္တာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔လည္း ႐ႈိးတို႔ ေဟာလိ၀ုဒ္တို႔ ဆိုတာမ်ဳိးကို နားလည္သြားတာပါ။ ပိုက္ဆံကေတာ့ အေပ်ာ္ေၾကးပါ။ ဒီလိုနဲ႔ အေရးေတာ္ပုံကာလႀကီး တစ္ေလွ်ာက္လုံးဟာ ေမေမ့ရဲ႕ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာ လုံလုံၿခံဳၿခံဳနဲ႔ ေနထိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေမေမလိုပဲ အျခားေသာ မိခင္မ်ားလည္း အေရးေတာ္ပုံကာလႀကီးကို သားသမီးေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရပါလိမ့္မယ္။ အေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ ပါ၀င္ လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မိခင္ေတြ စိတ္ေသာကေရာက္ ပူပင္ခဲ့ၾကရသလိုပဲ။ အေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ မပါ၀င္ေပမယ့္ ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ သားသမီးေတြ ေၾကာက္ရြံ႕ စိုးရိမ္ျခင္း မရွိေအာင္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကရတဲ့ မိခင္မ်ားကိုလည္း အေတြးနဲ႔တင္ အင္္မတန္ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ ခုေန ေမေမသာ ရွိေသးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေမေမ ျဖတ္သန္းခ့ဲရတဲ့ ေခတ္အေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ အမ်ားႀကီး ေမးျမန္း ေလ့လာႏိုင္မွာပါ။ ခုေတာ့လည္း ကိုယ္ မွတ္မိသေလာက္ေလးသာ ျပန္ၿပီး ပုံေဖာ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ေမေမနဲ႔ ႏွစ္အၾကာႀကီး အတူမေနရလို႔ ကံမေကာင္းတဲ့ ၾကားထဲကပဲ ေမေမနဲ႔ ကၽြန္မအၾကားမွာ အမွတ္ရစရာ ေလးေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ရစ္ခဲ့လို႔ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေမေမ့ အက္ေဆး ေတြကို ေရးေနတယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း လက္ရွိမွာ အသက္ရွင္လ်က္ ကၽြန္မအနား ရွိေနတာ ကၽြန္မကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတာက ေဖေဖျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဖေဖ့ကိုေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားမယ္လို႔ စိတ္ကူးရပါတယ္။ ေမေမရဲ႕ ၂၆ ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံးလည္း အမိအဖေတြနဲ႔ အိုေအာင္မင္းေအာင္ ေနႏိုင္ေသာ ကုသိုလ္ကံမ်ား တိုးပြားၾကပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ သြယ္သြယ္မ်ိဳးညြန္႔