ေကာလိယ ဒုိက္ဦးသမုိင္းအက်ဉ္း

ဒိုက္ဟူေသာစကားမွာမြန္စကား”ဍာ္”ကိုျမန္မာအသံထြက္ျဖင့္ေခၚရာမွ ”ဒုိက္”ဟုျဖစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေရဟုအဓိပၸါယ္ရသည္။”ဦး”မွာမြန္စကား”ဟဦး”ကိုျမန္မာအသံျဖင့္ေခၚရာမွ ”ဦး”ျဖစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ လွ်ံျခင္း၊ႀကီးျခင္းဟုအဓိပၸါယ္ရသည္။ ထုိေၾကာင့္ဒိုက္ဥးီ္၏အဓိပၸါယ္မွာေရလွ်ံျခင္းေရႀကီးျခင္းတနည္းအားျဖင့္ ေရဖုံးလႊမ္းရာအရပ္ဟုဆုိရေပမည္။ ေနာက္တမ်ိဳးေျပာၾကသည္မွာ ၁၈၇၈ခုႏွစ္တြင္ရန္ကုန္မွၿပြန္တန္ဆာအထိ မီးရထားလမ္းေဖါက္လုပ္ရာတြင္ယၡဳဒိုက္ဦးတည္ေနရာ၌အုိးအိမ္မ်ားမရွိပဲႏွင့္ ႏွစ္ထပ္ဘူတာရုံေဆာက္လုပ္ခဲ့သည္။ ထုိေၾကာင့္ပတ္၀န္းက်င္ေက်းရြာမ်ားျဖစ္ေသာဖေအာင္၀ဲ၊ ေဖာင္ေတာ္သီ၊ကမာဖရုံ၊ကတုတ္၊ရွမ္းစု၊ဆာပါၿခဳံ၊ေရႊအင္ဒုံ၊ ဆင္စခန္း၊ဖေအာင္းစုရြာမ်ားမွခရီးသြားလုိသည္႕အခါဆုိက္ဆုိက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ဦးတုိက္လာရ၍ ဆုိက္ဦး၊တုိက္ဦးမွ ဒိုက္ဦးျဖစ္လာသည္ဟုဆုိသည္။ အေထာက္အထားအျဖစ္ပထမဦး ဆုံးၿမိဳ႕ပိုင္ဦးေအာင္ေက်ာ္၏သမီးအုတ္ဂူတြင္တုိက္ဦးဟုေရးထုိးထားသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ တရုတ္တန္းလမ္းယၡဳေအာင္ခ်မ္းသာလမ္းမွစတင္၍လူေနအိမ္မ်ားစတင္ေပၚေပါက္လာသည္။ ဒိုက္ဦးရြာကိုဒရယ္မီးရြာသူႀကီးဦးလယ္ေရာက္ကပူးတြဲ၍စတင္အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ ၁၉၀၈ခုႏွစ္တြင္ၿမိဳ႕အဆင့္သို႔တုိးၿမွင့္သည္။ ဆုိၾကသည္မွာေရွးဘုရင္မ်ားလက္ထပ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း(၁၀၀၀)ခန္႔က ”သစ္ထိန္ညင္”ဟုအမည္တြင္ခဲ့ၿပီးအမတ္ႀကီးဟန္အပုိင္စားရေသာရြာဂါ မျဖစ္သည္။ တည္ေနရာ၊အက်ယ္၀န္း ေျမာက္လတီၱတြဒ္ ( ၈၇ံ၊၅၀ ) ၊အေရွ႕ေလာင္ဂ်ီက်ဳ႕ ( ၉၇ံ၊၄၈ )တြင္တည္ရွိ ကားလမ္းမုိင္တုိင္အမွတ္ ( ၇၀ ၊ ၀ )မွ( ၈၈ ၊ ၀ )ထိ ရထားလမ္းမုိင္တုိင္အမွတ္ ( ၆၆ ၊ ၀ ) မွ ( ၈၄ ၊ ၁၄ ) အထိႏွင့္အလ်ား(၂၆)မုိင္ ၊ အနံ (၁၉)မုိင္။ဧရိယာစတုရန္းမုိင္ ( ၄၇၉.၀၃ )ႏွင့္( ၃၁၈၀.၉၇ )ဧကရွိသည္။ အေရွ႕ဘက္တြင္စစ္ေတာင္းျမစ္၊အေနာက္ဘက္တြင္ပဲခူးရုိးမႀကိဳး၀ုိင္းသစ္ေတာ ေတာင္ဘက္တြင္ပဲခူးၿမိဳ႕၊ေျမာက္ဘက္တြင္ျပြန္တန္ဆာၿမိဳ႕တုိ႔တည္ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚရပ္ကြက္(၉)ရပ္ကြက္၊ေက်းရြာအုပ္စု(၄၄)၊ေက်းရြာငယ္ေပါင္း(၁၇၈)ရြာတုိ႔ပါ၀င္သည္။ ၁။ပုဂံကြဲ ၂။အုတ္သွ်စ္ကုန္း ၃။စစ္ဗုိလ္ႀကီး ၄။ေတာင္သလဲေျမာင္ ၅။ေမွာ္အင္း ၆။ဗ်က္ႀကီး ၇။ဆာပါၿခဳံ ၈။ဒုိးတန္း ၉။ဆင္ဇလုပ္ ၁၀။မရမ္းေခ်ာင္း ၁၁။ပ်ဥ္ပုံေလး ၁၂။တေကာင္း ၁၃။ေရႊအင္ဒုံ ၁၄။ကလိ ၁၅။ဒရယ္မီး ၁၆။ကမာဖရုံ ၁၇။ဖေအာင္းစု ၁၈။ကၽြန္းကုန္း ၁၉။သေျပတန္း ၂၀။သရက္ေတာ ၂၁။သဲေတာ ၂၂။အိမ္ေျခေလးဆယ္ ၂၃။ဖေအာင္၀ဲ ၂၄။ပႏြတ္ ၂၅။သုံးခြ ၂၆။မဂ္လြန္း ၂၇။ပုကိုင္ ၂၈။ေဖာင္ေတာ္သီ ၂၉။ေပါက္တပင္ ၃၀။ပ်ဥ္းမလြင္ ၃၁။ရွမ္းစု ၃၂။ပသြယ္ ၃၃။အင္းသဇင္ ၃၄။ပြဲတေမာ့ ၃၅။ကံကေလး ၃၆။ဂုံညင္းတန္း ၃၇။ေဘာနီ ၃၈။ဗ်ိဳင္းသြယ္ ၃၉။မအူတန္း ၄၀။တမံႀကီး ၄၁။ကတုတ္ဘုရားႀကီး ၄၂။က်ိဳက္စေကာအေရွ႕ ၄၃။က်ိဳက္စေကာအေနာက္ ၄၄။ေအးသုခတုိ႔ျဖစ္သည္။ ေရွးေခတ္ေက်ာင္းမ်ား ဒုတိယကမာၻစစ္မတုိင္မွီႏွစ္ေပါင္း(၂၀)ေလာက္က ဦးေရႊၿမိဳင္ေက်ာင္း(ယၡဳေဆာက္လုပ္ေရး၀န္းမွ ( ၉၁၉ )အိမ္အထိ ( aided school ) အဂၤလိပ္လက္ထက္တြင္KEM ေက်ာင္း(king's of Edward Middle School ) ယၡဳအ.ထ.က ဒိုက္ဦးအနီးဟုယူဆ ကန္ဦးအ.ထ.က(ဒုတိယကမာၻစစ္အၿပီး)လက္ရွိကန္ဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဂ်ပန္ေက်ာင္း(ဒရယ္မီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္း) ဆရာခ်စ္လက္ေရးတုိသင္တန္းေက်ာင္း ယၡဳေက်ာင္းမ်ား အထက္တန္းေက်ာင္း (ဒိုက္ဦး၊ေဖာင္ေတာ္သီ၊က်ိဳက္စေကာ) အ.ထ.က ခြဲ (ကတုတ္ဘုရားႀကီး၊ဖေအာင္၀ဲ၊သုံးခြ၊လက္ပံသံုးခြ၊ဒိုက္ဦးအလယ္တန္းေက်ာင္း) အလယ္တန္းေက်ာင္း(ဗ်က္ႀကီး၊ေတာင္သလဲေျမာင္၊အိမ္ေျခေလးဆယ္၊ေအးသုခ) ဘကေက်ာင္း (ကန္ေတာ္မဂၤလာ၊လက္ပံသုံးခြ၊ကြင္းေျမွာင္၊အုတ္သွ်စ္ကုန္း၊ လက္ခုပ္ကြင္း၊ကတုတ္ဘုရားႀကီး၊အလံျပ၊ပုဂံကြဲ၊အုိးဖုိစု၊က်ိဳက္စေကာ၊ကုန္း၀ုိင္းႀကီး၊ပႏြတ္) စာတုိက္မ်ား ( ဒိုက္ဦး၊ေဖာင္ေတာ္သီ၊ကတုတ္ဘုရာႀကီး) စာၾကည္႕တုိက္မ်ား (ၿမိဳ႕ဦးစာၾကည္႕တုိက္၊ျမိဳ႕ပါတ္လမ္းအမွတ္(၂)ရပ္ကြက္။ ေဒၚခင္ျမင့္ျမင့္စာၾကည္႕တုိက္၊ျမိဳ႕၀င္လမ္း(၅)ရပ္ကြက္။ ဒို႔ေခတ္စာၾကည္႕တုိက္၊ေအာင္ခ်မ္းသာလမ္း(၂)ရပ္ကြက္။) ဒိုက္ဦးၿမိဳ႕နယ္၏သမုိင္း၀င္လႈပ္ရွားမႈမ်ား ေတာင္သူလယ္သမားေတာ္လွန္ေရးတြင္ဆရာစံႏွင့္အတူမင္းလမ္း(၁)ရပ္ကြက္ (ယၡဳေဒၚက်င္ေ႒း)ဦးျမေသာင္းအိမ္တြင္ဂဠဳန္တပ္ဖြဲ႔မ်ားဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ လက္ပံသုံးခြရြာသားဆရာခ်စ္ဦးေဆာင္၍ျမက္နီကြင္းတုိက္ပြဲ၊ေရႊေညာင္ပင္တုိက္ပြဲ၊ ဘူးတစ္ရာတုိက္ပြဲမ်ားဆင္ႏြဲခဲံ့သည္။ဆရာခ်စ္ႏွင့္သူပုန္တပ္သား(၁၀)တုိ႔ အဖမ္းခံရၿပီးညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ကာေခါင္းျဖတ္အသတ္ခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၁၈၊၁၉၁၉တြင္ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမႏွင့္ဖေအာင္၀ဲေက်းရြာ မႏၱေလးေက်ာင္းတုိက္ဆရာေတာ္ဦးေညးယ်၊ ဦးေကာ၀ိဒတို႔သည္ကန္ဦးေက်ာင္းဓမၼာရုံတြင္နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတရားမ်ားေဟာေျပာခဲ့သည္။ ၁၉၃၈၊၁၉၃၉တြင္ဒို႔ဗမာအစည္းအရုံးမွသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊သခင္တင္၊ သခင္ထြန္းလွတုိ႔ကန္ဥိးဓမၼာရုံတြင္(မဦးတန္ေဆာင္းဟုယူဆ) နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတရားမ်ားေဟာေျပာခဲ့သည္။ ၁၃၀၀ျပည္႕ေရနံေျမသပိတ္တြင္KEMေက်ာင္းသားမ်ား၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢဦးထြန္းေအာင္၊ဦးပါ၊ဦးညြန္႔၊ဦးေက်ာက္တို႔သည္ ကန္ဦးေက်ာင္းတုိက္မဦးဓမၼာရုံတြင္စည္းေ၀းတုိင္ပင္လ်က္သပိတ္တုိက္ပြဲမ်ားပါ၀င္ဆင္ႏြဲခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ေဖေဖၚ၀ါရီလတြင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ဒိုက္ဦးတာဆုံတြင္တရာေဟာခဲ့သည္။ ဖေအာင္၀ဲရြာသားဦးတုိးသည္ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ခံျဖစ္ၿပီး ဗုိလ္ျမဒင္၊ဗုိလ္ဘက်င္တုိ႔ႏွင့္အတူလက္တြဲကာေသနတ္(၆)လက္တည္းႏွင့္ ေအာင္စုိးမုိးေက်းရြာေတာင္ဘက္ တံတားျဖဴ(ေျခာက္ေလာင္းတံတား)မွဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တုိ႔ကို ဒိုက္ဦးသားမ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းကာတုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့သည္။ ဒိုက္ဦးမွစစ္ေတာင္းဘက္သို႔ျဖတ္ထြက္လာေသာဂ်ပန္တပ္မကိုလည္းလုိက္လံတုိက္ခုိက္ခဲ့သည္။ ျပည္တြင္းစစ္တုိက္ပြဲမ်ားတြင္ဒုိက္ဦးတာဆုံတုိက္ပြဲ၊ရွမ္းစုတုိက္ပြဲ၊ ကတုတ္လက္ခုပ္ကြင္းတုိက္ပြဲမ်ားကအထူးထင္ရွားေသာတုိက္ပြဲမ်ားျဖစ္သည္။ ရွမ္းစုတုိက္ပြဲတြင္ရဲေဘာ္လွေသာင္းအားေအာင္ဆန္းသူရိယဘြဲ႔၊ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ၾကပ္ခင္ျမင့္အားသီဟသူရဘြဲ႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ကတုတ္တုိက္ပြဲတြင္ေဆးမႈးႀကီးမြန္ေထာ္သက္ညြန္႔အား သူရဘြဲ႔ကိုလည္းေကာင္းႏုိင္ငံေတာ္မွခ်ီးျမွင့္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၀၀န္းက်င္မွစ၍ဒိုက္ဦးသားမ်ား၏စြမ္းေဆာင္မႈမ်ားသည္ျမန္မာသာမက ကမာၻပါေက်ာ္ေစခဲ့သူမ်ားရွိခဲ့သည္ကိုအလြယ္တကူေလ့လာႏုိင္ပါသည္။ သမုိင္းစဥ္ဆက္ဘယ္တုန္းကမွမညံ႕ခဲ့ေသာဒိုက္ဦး ဘယ္သူမွမမႈ၊ဘယ္သူမွမတုပခဲ့ေသာဒိုက္ဦးအားအစဥ္အၿမဲတန္ဖုိးထားႏုိင္ေစရန္ရည္ရြယ္၍ သမိုင္းသိမွသမုိင္းသစ္မည္။ စစ္ေသြးအိမ္(ဒိုက္ဦး)

“ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တဲ့ဒုိက္ဦးၿမိဳ႕က ဒုိ႔ေခတ္စာၾကည့္တုိက္ေလးအေၾကာင္း ”

ဒီစာၾကည့္တုိက္ေလး သေႏၶတည္လာဖုိ႔ဆုိတာ ၂၀၀၇ ကစလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အဲဒီထက္ဆယ္စုႏွစ္ေလာက္ေစာၿပီး ဆႏၵေတြရွိေနခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ကစာခ်စ္တဲ့သူေတြဆုိေတာ့ ကုိယ့္လုိပဲေကာင္းတဲ့စာေပစာမြန္ေလးေတြ ကုိျပန္လည္ၿပီးမွ်ေ၀လုိတဲ့ေစတနာေတြကစပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ကာလေတြတုန္းက တည္းကလည္းက်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဒုိက္ဦးၿမိဳ႔ရဲ႕စာခ်စ္သူေတြအတြက္တတ္ႏုိင္သ ေလာက္အေကာင္းဆုံးတင္ဆက္မွ်ေ၀ ေပးေနခဲ့တာပါ.။ဒီအတြက္ဘာေတြမွေမွ်ာ္လင့္မႈမရွိခဲ့ပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္လုိ႔ေကာင္း ေသာတုန္႔ျပန္မႈေတာ့လုိခ်င္ခဲ့ပါတယ္။သုိ႔ေပမယ့္.....သုိ႔ေပ မယ့္ေပါ့ေလ ။ထားလုိက္ပါေတာ့။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဒုိ႔ေခတ္စာၾကည့္တုိက္ ။ ဒါေလးျဖစ္တည္လာဖုိ႔အစပ်ိဳးခဲ့တဲ့မီးေတာက္ေလးကုိနည္းနည္းေျပာျပတာပါ။ က်ေနာ္ တုိ႔စာၾကည့္တုိက္ေလးလုပ္မယ္လုိ႔ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မွာေငြေၾကးအင္ အားမရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲက်ေနာ္တုိ႔ေျမေနရာရႏုိင္မယ့္ေနရာကုိစဥ္းစားေတာ့ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေတြထဲမွာဆုိရင္ ရႏုိင္တယ္လုိ႔ေတြးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲက်ေနာ္တုိ႔ ႀကိဳး စားၾကည့္တယ္ဗ်။ သုိ႔ေပမယ့္လုိ႔ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ဘယ္သူမွလက္မခံခဲ့ၾကဘူး။ စာၾကည့္တုိက္ဆုိတာကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကဘာလုိ႔လက္မခံတာလည္းဆုိတာကုိ သိခ်င္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔က ဘာမွမလွဴမတန္းထားလုိ႔လား။ က်ေနာ္တုိ႔ မဟုတ္တာလုပ္ေနတဲ့သူေတြေၾကာင့္မုိလုိ႔လား။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ၿမိဳ႕ေပၚရဲ႕ေၾကးရည္ တက္လူတန္းစားထဲမွာမပါတာေၾကာင့္မုိလုိ႔လား။ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အဖ်ားနားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက လက္ခံခဲံ့တယ္။ လက္ခံတယ္ဆုိတာ ကလည္း အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလွဴတန္းထားတဲ့ ဒကာတစ္ ေယာက္ရဲ႕ သားကက်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုထဲမွာပါေနတာကအဓိကက်ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးထဲမွာ အေဆာက္ဦးေဆာက္ဖုိ႔ဘုန္းႀကီးနဲ႔တုိင္ပင္ ေဆြးေႏြးမိတဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာမႈကုိသေဘာေပါက္သြားတဲ့ဆရာေတာ္က သူရဲ႕တစ္ပါးေက်ာင္းေလးကုိ စြန္႔ေတာ္မႈခဲ့ပါတယ္။ ခက္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီတစ္ပါးေက်ာင္းေလးက ေက်ာင္းအေနာက္ ဖက္မွာဆုိေတာ့ ေက်ာင္းေရွ႕ဖက္ကုိေရြ႕ဖုိ႔ခက္ျပန္ေရာ။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေငြအင္းအားကနည္းေနတာေၾကာင့္ အပုိအကုန္မခံခ်င္တာပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္အပါအ၀င္လူငယ္ေတြနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းေလးကုိမေရြ႕ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကေသး တယ္။ ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာရွိတဲ့၀ါးပုိး၀ါးပင္ေတြခုတ္ၿပီးျဖ္စ္ႏုိင္မလားလုိ႔ေပါ့။ သုိ႔ေပ မယ့္လုိ႔ေက်ာင္းကတုတ္တုတ္ေတာင္မလႈပ္ရွာပါဘူး။ဒါနဲ႔ပဲကယ္မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဖ်က္ခ်ၿပီးအသစ္ျပန္ေဆာက္ၾကစုိ႔လုိ႔ မလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္နဲ႔ုဆုံးျဖတ္လုိက္ရတယ္။ ဖ်က္ ဆုိေတာ့လည္းေစာေစာကေျပာတဲ့လူငယ္ေတြနဲ႔ပဲ၀ုိင္းဖ်က္ၾကတာပါပဲ။ က်ေနာ္က ေတာ့အလုပ္သမားႀကီးၾကပ္ေရးမွဴးေပါ့။ ဖ်က္တဲ့ေနရာမွာ အပ်က္အဆီး အေလအလြင့္နည္းေအာင္ႀကီးၾကပ္ရတာေပါ့။ သူတုိ႔လုပ္လုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ကုိယ္ တုိင္၀င္လုပ္ေတာ့အလုပ္သမားျဖစ္။ က်ေနာ္မွာ ေလးလက္မသံေတာင္ဖ၀ါးအလယ္ တည့္တည့္ စူးမိပါေသးတယ္။ ထားပါဦး။ အဲၿပီးေတာ့လက္သမားေခၚဆုိေတာ့ ကုိယ္ ေရာစိတ္ပါလုပ္ေပးေနတဲ့ညီတစ္ေယာက္က သူေခၚေပးမယ္ဆုိၿပီးေျပာလုိ႔ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။ ပုိက္ဆံသာယူသြားၿပီး ၿပီးေအာင္မလုပ္လုိ႔ မရွိတဲ့ၾကားထဲက ေငြတစ္ေသာင္းဆုံးသြားပါေသးတယ္။ အဲဒီလက္သမားကေစတနာ ပါပါနဲ႔တုိင္ေလးေတာ့ေထာင္သြားေပးရွာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္းေနာက္ထပ္ လက္သမားထပ္ရွာရေတာ့တာေပါ့။ ဒီတစ္ခါက ကုိယ့္ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြဆုိေတာ့ လုပ္ေပးၾကပါတယ္။ ခက္တာက ပုတ္ျပတ္ေပး ေပမယ့္လုိ႔ သူတုိ႔ကေန႔စားနဲ႔လုပ္ေပးၾကတာပါပဲ။ သူတုိ႔ႏွစ္ရက္လုပ္သြားတာ ေဘးထရံကာဖုိ႔နဲ႔ ျပဴတင္းေပါက္ရယ္ တံတားရယ္ပဲက်န္ ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္သူတုိ႔ကုိ ပုိက္ဆံလုိေနေသးတယ္ဆုိ တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ရပ္လုိက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပိုက္ဆံထပ္အကုန္မခံႏုိင္ ေတာ့လုိ႔က်န္တဲ့ဟာေတြကုိကုိယ္ဘာသာလုပ္မယ္ဆုိၿပီး ရပ္လုိက္တာပါ။ တကယ္လည္း ေဘးပါတ္ပါတ္လည္ထရံကာတာေတြ ျပဴတင္းေပါက္ ေဖါက္တာေတြ တံတားခင္းတာေတြကုိက်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ပဲလုပ္ခဲ့တာပါ။၀ုိင္းကူၾကတဲ့သူေတြလည္း ပါတာေပါ့။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။လက္သမားလုိစေရြးေတာ့ မက်ေပမယ့္လုိ႔ အေဆာက္ဦးေလးတစ္ခုလုိေတာ့ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္က်န္တာ စာအုပ္စင္ကိစၥ။ေတာ္ေသးတာက သူငယ္ပရိေဘာဂလုပ္တဲ့တစ္ေယာက္က စင္ေလး ရုိက္ေပးတယ္။သစ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အရုိင္းသစ္ကုိ အလုံးလုိက္၀ယ္ၿပီး စက္မွာခြဲ တယ္။ ဒါလည္းက်ေနာ္ကုိယ္တုိင္သြား၀ယ္ သြားခြဲလုပ္ခဲ့တာပါပဲ။ ၾကြားတယ္လုိ႔ထင္ မိၾကရင္လည္းခြင့္လႊတ္ၾကဗ်ာ။ စာအုပ္ေတြလုိက္စုေတာ့လည္းကုိယ့္လုိစာသမားေတြ အိမ္ေပၚထိတက္ၿပီး အလွဴခံတာထက္ အႏုိင္က်င့္တာဆုိပုိၿပီးမွန္ပါတယ္။ အဲလုိနဲ႔ ေနာက္ဆုံးတစ္ခုျဖစ္တဲ့ စာၾကည့္တုိက္နာမည္ေပးဖုိ႔ပဲက်န္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါလည္း က်ေနာ္ပဲနာမည္သုံးခုေရြးခဲ့ၿပီး က်န္တဲ့သူေတြကုိဘယ္နာမည္ႀကိဳက္လည္းဆုိတာကုိထပ္ေရြးခုိင္းခဲ့တာပါ။ သူတုိ႔က လည္းက်ေနာ္ပဲေရြးပါလုိ႔ဆုိလုိ႔ေရြးရတာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါၿပီးေရာလားဆုိေတာ့ မၿပီးေသးပါဘူး။ စာအုပ္ငွားကဒ္ျပားလုပ္ဖုိ႔က်န္ေနတာကုိလည္း က်ေနာ္ပဲဆက္လုပ္ခဲ့ တာပါ။ အဲဒီကဒ္ျပားမွာေရးထားတဲ့လုိဂုိေလးကလည္းက်ေနာ္ပဲေရးထားခဲ့တာပါ။ ( ဓါတ္ပုံမရွိ ေသးလုိ႔ရွိတဲ့အခါတင္ေပးပါ့မယ္ ) က်ေနာ္ေရးတဲ့လုိဂုိက စာအုပ္ပုံကုိ စာအုပ္အလယ္ကေန အေပၚကုိပ်ံတက္ေနတဲ့သ႑န္နဲ႔ အဲဒီေအာက္မွာၾကယ္တစ္ လုံးပုံေလးပါ။ အဲဒီလုိစာအုပ္အလယ္ကပ်ံတက္ေနတဲ့ဟာကအဓိကပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ လည္းဆုိေတာ့ ခြပ္ေဒါင္းရဲ႕သ႑န္ကုိယူၿပီးထည့္ထားခဲ့တာမုိလုိ႔ပါ။ အတီအက်ေတာ့ ထည့္လုိ႔မျဖစ္ပါဘူး။က်ေနာ္တုိ႔စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္က ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ ေရးကာလထဲမွာျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ ေအာက္ကၾကယ္တစ္လုံးဆုိတာကေတာ့ တမင္ထည့္ထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ပုခုံးေပၚကၾကယ္ေတြကုိ ထုိးေဖါက္ပ်ံသန္းမယ္ ဆုိတဲ့သေဘာနဲ႔ပါ။ ( ေနာက္ပုိင္းအဲဒီလုိဂုိေလးကုိေျပာင္းလည္းလုိက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္၀မ္းနည္းမိတယ္ ) တကယ္ဆုိဒုိ႔ေခတ္စာၾကည့္တုိက္ဟာ ဒုိက္ဦး ၿမိဳ႕မွာ ျပည္သူေတြအထဲကအေစာဆုံးဖြင့္တဲ့စာၾကည့္တုိက္လုိ႔ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။က်ေနာ္တုိ႔ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာတုန္းက အေျပာခံရပါေသးတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက အစုိးရကုိဖား တဲ့အေကာင္ေတြဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ တကယ္က တခ်ိဳ႕ျပင္းတန္တဲ့သူေတြ ကလည္းေတာ္ေတာ္ေလးျပင္းျပင္းထန္ထန္တုန္႔ျပန္မႈကုိ က်ေနာ္တုိ႔ဖက္ကလည္းျပင္းျပင္းထန္ထန္ကုိတုန္႔ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္စကားမေျပာေတာ့တဲ့အထိျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တေတြစိတ္ထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အခြင့္ေရးရတဲ့အခုိက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ ေျပာသြားတဲ့ ပညာေရးက အေရးႀကီးတယ္ဆုိတဲ့စကားကစိတ္ထဲမွာ စြဲေနတာပါ။ အဲဒီစကားေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တုိ႔ဒီစာၾကည့္တုိက္ေလးကုိဖင္မႏုိင္ပဲ ပဲက်ည္းဟင္းစားခဲ့ၾကတယ္ဆုိလည္း မမွားပါဘူး။အဲဒီလုိနဲ႔ ဒုိ႔ေခတ္စာၾကည့္တုိက္ေလးကုိ ၂ . ၇ . ၂၀၀၇ ေန႔ကစၿပီးအသက္၀င္လာခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီလုိအသက္၀င္လာခါနီးမွာ စာအုပ္ေတြခ်ဳပ္တဲ့လုပ္ငန္းကုိလည္း လူငယ္ ေတြ၀ုိင္း၀န္းၿပီးလုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါ တယ္။သူတုိ႔တေတြ၀ုိင္းလုပ္ခ်င္ေအာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀န္းထဲမွာပဲ ဖဲရုိက္ခဲ့ၾက တာကုိေတာ့ က်ေနာ္တားေပမယ့္လည္း ခြင့္ျပဳေပးခဲ့ရပါတယ္။ လူငယ္ေတြဆုိေတာ့ လာၿပီး၀ုိင္းလုပ္ေပးခ်င္စိတ္ရွိေအာင္ဆုိတဲ့ဆင္ေျခကုိ က်ေနာ္လက္ေျမွာက္ေပးခဲ့ရ တယ္ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ္တစ္ခြန္းပဲေျပာႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။အဲဒါကၾကည့္လုပ္ၾကပါ အလြန္ အကၽြံမျဖစ္ပါေစနဲ႔လုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာနည္းနည္းေလာက္ျဖတ္ေျပာခ်င္တာက လူငယ္ေတြရဲ႕အားပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တစ္လႏွစ္လဆုိတဲ့အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ စုစည္းမိလုိက္ယုံေလးနဲ႔ က်ေနာ္ တုိ႔ၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕သမုိင္းမွာ ပထမဦးဆုံးစာၾကည့္တုိက္ေလးကုိထူေထာင္မိခဲ့တာပါပဲ။ အကယ္၍မ်ား က်ေနာ္တုိ႔လူငယ္ေတြ အဲဒီလုိစုစုစည္းစည္းေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ေလးအတြက္ခြန္အားသစ္ေတြအစဥ္အၿမဲတုိးပြားေနမွာအေသအခ်ာပါ ပဲ။တကယ္လည္းကုိယ္ရတဲံ့မုန္႔ဖုိးေလးကေန ဖဲ့ၿပီးကုိယ္ေရာစိတ္ပါ၀ုိင္းလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြကုိ ဒီေနရာကေနေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းမွတ္မွတ္ယယေျပာလုိပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းစီမေျပာႏုိင္တာကုိေတာ့နားလည္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္လုိ႔အားလုံးထဲကေန ထုတ္ၿပီးေက်းဇူးတင္သင့္တဲ့သူေတြလည္းရွိပါတယ္။ အဲဒီသူေတြက က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းစာရင္းထဲဲမွာရွိၾကတဲ့ ကုိသန္႔ရွင္းထြဏ္း ကုိစည္သူ မအိႏွင့္းထက္ တုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကုိသန္႔ရွင္းထြဏ္းဆုိရင္လည္း အိမ္ေထာင္ က်သြားမွပဲ စာၾကည့္တုိက္နဲ႔ပက္သက္ၿပီး၀ုိင္းမလုပ္ေတာ့ေပမယ့္လုိ႔ အေရးေပၚလာတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ လုိအပ္သလုိ၀ုိင္းကူေနတုန္းပါပဲ။ ကုိစည္သူကေတာ့ က်ေနာ္အတြက္ ဒီစာၾကည့္တုိက္ေလးေဆာက္လုပ္ေနစဥ္ကာလမွာ တကယ္အားကုိး ရတဲ့သူပါ။ သူကလည္းခက္တာက စာၾကည့္တုိက္ေလးလုပ္လုိ႔ မၿပီးခင္မွာ မိန္းမခုိးေျပးသြားတယ္။ ( စည္သူေရ စိတ္မရွိနဲ႔ ) ေနာက္မအိႏွင္းထက္ ဆုိတာကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ စာၾကည့္တုိက္လုပ္မယ္လုိ႔ဆုိၿပီးအလွဴခံတဲ့အခ်ိန္ ေငြ တစ္ေသာင္းတိတိလွဴလုိက္တာက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကအလွဴခံလုိ႔ရတဲ့အထဲမွာ သူအမ်ားဆုံးပါပဲ။ ေနာက္စာၾကည့္တုိက္အတြက္အလွဴေငြလုိရင္လုိသလုိထည့္၀င္ လွဴဒါန္းေပးသလုိ စာအုပ္ေတြလည္းလာလွဴေပးေနတုန္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က သာသူတုိ႔ရဲ႕အဖြဲ႕ေလးကုိ ဘာမွမေထာက္ပံ့ေပးႏုိင္ခဲ့တာပါ။ သူကေတာ့ယေန႔ထိလုိ႔ ပဲေျပာရေတာ့မွာပါပဲ။ ေအာ္ေနာက္တစ္ခုေက်းဇူးတင္ရမွာက ပဲခူးၿမိဳ႕က ေကာ္စမုိပုိ လီတန္ စာၾကည့္တုိက္ကုိပါပဲ။ အဲဒီစာၾကည့္တုိက္ကေန က်ေနာ္တုိ႔စာအုပ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုိ အလွဴခံရရွိခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္စာအုပ္ရွိတဲ့ ေနရာေတြကုိလည္းလုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့ေပမယ့္ လည္းက်ေနာ္တုိ႔မ၀ယ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ စာအုပ္ေတြကေတာ့စာအုပ္အေကာင္းေတြျဖစ္ပါ တယ္။ အရင္တုန္းကထုတ္၀ယ္ခဲ့တဲ့ ပထမအႀကိမ္စာအုပ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ တကယ္လုိ မ်ားလက္ထဲမွာလုံလုံေလာက္ေငြေၾကးရွိခဲ့မယ္ဆုိ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာ။ဒါေပမယ့္ လည္း သက္ျပင္းခ်ခဲ့တာနဲ႔ပဲအဆုံးသတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔စာၾကည့္တုိက္လုပ္ငန္း လည္ပါတ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဒီစာၾကည့္တုိက္ကုိဦးေဆာင္လုပ္ခဲ့တဲ့သူအား လုံးက စာၾကည့္တုိက္ပုံစံနဲ႔ သြားမလားဆုိတာကုိေတာ္ေတာ္ေလးစဥ္းစားခဲ့ၾကပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ားစာၾကည့္ တုိက္ပုံစံနဲ႔သြားခဲ့မယ္ဆုိရင္ လူထုနဲ႔နီးစပ္မႈမရွိဘူးလုိ႔က်ေနာ္တုိ႔သုံးသပ္မိၾကတာနဲ႔ အငွားဆုိင္ပုံစံနဲ႔ စာၾကည့္တုိက္ပုံစံကုိေရာေမႊလုိက္တယ္။ စည္းကမ္းခ်က္ေတြတင္း တင္းက်ပ္က်ပ္ထားတာကုိေလ်ာ့ခ်ပစ္လုိက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးက စာအုပ္ေတြ ေပ်ာက္သြားခဲ့မယ္ဆုိရင္ဘယ္လုိလုပ္မလည္းဆုိတဲ့အေျဖကတစ္ခုထဲ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘာလည္းဆုိေတာ့ တကယ္လုိ႔စာအုပ္ကုိယူသြားတဲ့သူဟာ အဲဒီ စာအုပ္ကို သူမဖတ္မိဘူးထားဦး တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ဖတ္မိႏုိင္ပါတယ္။ငါတုိ႔လုပ္တာကလည္းလူေတြကုိစာဖတ္ေစခ်င္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့စာအုပ္ေတြအစား ျပန္ျဖည့္ႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားၾက တာေပါ့လုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔စာၾကည့္ုတိုက္လုပ္ငန္းေလးလည္ပါတ္ဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔မွာလူတစ္ေယာက္ငွားရပါတယ္။ အဲဒါကုိေတာ့ ရဲမိသားစုထဲကမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရပါတယ္။ လစာက ( ၁၅၀၀၀ )နဲ႔လုိ႔ထင္ ပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေပးေနတာျဖစ္ေပမယ့္လုိ႔အတိအက်မေရးႏုိင္တာကုိ ခြင့္လႊတ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း သူ႕ကုိသိပ္မ်ားမ်ားသင္ေပးစရာမရွိပါဘူး။ သူ႔ကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔သေဘာထားေတြ ဒီစာၾကည့္တုိက္ေလးရဲ႕အဓိကရည္ရြယ္ ခ်က္ေတြေလာက္ေတာ့ေျပာျပထားပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္ငန္းလည္ပါတ္ဖုိ႔အခက္အခဲမရွိ ေပမယ့္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စာၾကည့္တုိက္အမုိးက သြပ္အေဟာင္းေတြဆုိေတာ့ မုိးကုိပဲစိတ္မခ်မိတာတစ္ခုပဲရွိပါ တယ္။ ေအာ္ေမ့ေတာ့မလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လွ်ပ္စစ္မီးဆင္ေပးတဲ့ေအာင္ေဇာ္လင္းကုိ လည္းေက်းဇူးတင္ဖုိ႔က်န္ေနခဲ့ေတာ့မလုိ႔။ မွတ္မိသေလာက္ေပါ့ဗ်ာ.။ က်န္တဲ့သူေတြ လည္းရွိကုိရွိမွာပါ ။ေသခ်ာတာကေတာ့ လူငယ္ေတြအားလုံး၀ုိင္းစုၿပီးလုပ္ထားတယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ဦးေဆာင္သူရယ္ ေနာက္လုိက္ရယ္ဆုိတာထက္ကုိယ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ဖက္ ကအားလုံး၀ုိင္းလုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာကေတာ့ ဘယ္လုိမွေဖ်ာက္ဖ်က္လုိ႔မရႏုိင္တဲ့ သမုိင္းေၾကာင္းတစ္ခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ေရးရင္းနဲ႔ေပၚလာတာက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အလွဴေငြရေအာင္လုိ႔ေတြ႕သမွ်သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ လည္ပင္းညွစ္ေပးတဲ့ စုျဖဴေထြးကုိခ်န္ထားလုိ႔မျဖစ္ေသးပါဘူး။ က်ေနာ္ဒီစာၾကည့္တုိက္ကုိ စတင္လည္ပါတ္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႏွႏွစ္နီးပါး ကုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္အဓိက အေရးပါတဲ့သူေတြကေတာ့ ေစာေစာက မစုျဖဴေထြးနဲ႔ ကုိသန္႔ရွင္းထြဏ္းပါပဲ။က်ေနာ္ ကစာၾကည့္တုိက္ပုံမွန္သြားၿပီး ၾကည့္ေပးတယ္ဆုိယုံေလာက္ပါ။ သူတုိ႔က လုိအပ္တဲ့ အလွဴေငြကုိရွာေပးၾကတာပါ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ့္ထဲကလူေတြက ဆုိင္ကယ္ကုိယ္စီနဲ႔ရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကစက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ သြားသြားၾကည့္ရတာေတာ့ သိပ္မမုိက္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စာအုပ္ေတြဆုိတာက လည္းကုိယ့္ဒုိက္ဦးထဲကပဲ လာလွဴတာေရာ အလွဴခံတာပါ။ တျခားတနယ္တေၾကးက ေထာက္ပံ့တာေတာ့ လုံး၀မရွိတာေသခ်ာတယ္။ ေအာ္ေျပာ ရဦးမယ္ ။ က်ေနာ္တုိ႔စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္မယ္ဆုိေတာ့ ဒုိက္ဦးျပန္ၾကားေရးကုိ က်ေနာ္တုိ႔အေၾကာင္းၾကားတယ္။ သူတုိ႔ကဘာေျပာလည္းဆုိေတာ့ ဖြင့္ပြဲေလးလုပ္ ခ်င္တယ္။ေနာက္ ဒီအေၾကာင္းေဆာင္းပါးေလးေရးခ်င္တယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ တုိ႔ကလည္း သြားေျပာကတည္းက ရွင္းပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္တယ္ဆုိတာ နာမည္လုိခ်င္ လုိ႔လည္းမဟုတ္ သူတုိ႔ဆီကလည္းေထာက္ပံ့ေၾကးလုိခ်င္လုိ႔မဟုတ္ဆုိတာကုိတစ္ခါ တည္းေျပာထားပါတယ္။ ေစာေစာကသူျဖစ္ခ်င္တာကုိေတာ့ က်ေနာ္အတိအက်အေျဖမေပးပဲ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပါ္တ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိ ေတာ့သြားေျပာတာကလည္းက်ေနာ္ပဲျဖစ္ေနလုိ႔ေလ။ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ သူတုိ႔ေတာင္းဆုိတာမျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္းေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက နယ္ေတြမွာ စာၾကည့္တုိက္ေတြလုိက္ဖြင့္တဲ့ေရာဂါကလည္း မေပ်ာက္ေသးဘူးေလ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုပ္ထားတာက သူတုိ႔အတြက္နာမည္ ေကာင္းရႏုိင္တာေသခ်ာတာေပါ့။ အဲဒီလုိသက္ဆုိင္ရာအဖြဲ႕အ စည္းေတြနဲ႔လည္းရင္ဆုိင္ရသလုိ ကုိယ့္ဒီမုိကေရစီလုိ႔ေအာ္ေအာ္ေနတဲ့အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ လည္းရင္ဆုိင္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္သူေတြအေကာင္းေျပာခဲ့သလည္း ဘယ္သူေတြ ေထာက္ပံ့ခဲ့သလည္း က်ေနာ္တုိ႔ေကာင္းတာလုပ္တာကုိ အရွင္းဆုံးေျပာ ရရင္ ဘယ္သူမွမေထာက္ခံခဲ့ၾကပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္လည္းဒါေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ဂရုစုိ္က္ေနလုိ႔မျဖစ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔လုပ္စရာရွိတာကုိေတာ့ ႏုိင္တဲ့၀န္ကုိ ဆက္ထမ္းသြားရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ( က်ေနာ္ကုိ လူမႈေရးေရာနားလည္ရဲ႕လားလုိ႔ေျပာ တဲံ့ သံဃာတစ္ပါးကုိလည္းဒီစာဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ) က်ေနာ္လုပ္တာေလးနည္းနည္း နဲ႔စကားႀကီးစကားေတြေျပာေနတယ္လုိ႔မျမင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒီကိစၥဟာအေရးႀကီးပါတယ္။ ဘာလုိ႔အေရးႀကီးသလည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ လုိအပ္ေနတဲ့အခ်က္ေတြအမ်ားႀကီးဆုိတာဒီကိစၥမွာ လုံး၀ေပၚလြင္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ အဲဒါကုိ သိေစခ်င္တဲ့အတြက္က်ေနာ္ျပန္ေရးျပေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တု႔ိရဲ႕ ကေခ်ာ္ကခၽြတ္စာၾကည့္တုိက္ေလးၿပီးေတာ့မွ ေဒၚခင္ျမင့္ျမင့္စာၾကည့္တုိက္ ၿမိဳ႕ဦးစာ ၾကည့္တုိက္နဲ႔ အခုေနာက္ဆုံး ဇဗၼဴရတနာစာၾကည့္တုိက္ဆုိၿပီးျဖစ္လာတာပါ။ စာၾကည့္တုိက္ေတြဖြင့္တာပဲမေကာင္းဘူးလားလုိ႔ေမးစရာမလုိပါဘူး။ေကာင္းပါတယ္။ မေကာင္းတာက ညီညြတ္ျခင္းမရွ္ိၾကတာပါ။ စာၾကည့္တုိက္ေတြရွိေပးမယ့္ ထိေရာက္တဲ့ေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳးမရွိဘူး။ ေက်ာင္းမွာစာသင္တဲ့ဆရာဟာ စာၾကည့္တုိက္ နဲ႔ဘာမွမဆုိင္ပါဘူး။ စာေရးတဲ့စာေရးဆရာလည္း ပက္သက္ရုံပဲရွိပါတယ္။ စာၾကည့္ တုိက္ဆုိတာက သီးသန္႔ပညာရပ္တစ္ခုလုိရွိတဲ့အရာပါ။ ဒါကုိငါစာဖတ္ႏုိင္တယ္။ ငါ စာအုပ္ေတြ၀ယ္ႏုိင္တယ္ဆုိၿပီး လုပ္ရင္စာအုပ္ေပးဖတ္တဲ့အဆင့္ပဲရွိပါတယ္။ အဲဒါကုိ က်ေနာ္တုိ႔တေတြကုိယ့္ကုိကုိယ္အထင္ႀကီးၿပီးေလ်က္လုပ္ေနၾကတာပါ။ က်ေနာ္ကုိယ္ တုိင္လည္းပါပါတယ္။ က်ေနာ္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါမယ္။ ဒီစာၾကည့္ တုိက္ကုိအဓိကတည္ေထာင္သူႏွစ္ဦးက က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ကလက္ရွိႏုိင္ငံေရးစာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ စစ္ေသြးအိမ္နဲ႔ ဧသစ္ပါ ။ က်ေနာ္တုိ႔ေရးေနတာေတြကုိမေတြ႕ဖူးဘူး ဖတ္ခ်င္ပါတယ္ဆုိရင္စာအုပ္ လာယူပါ။ က်ေနာ္တုိ႔သက္ေသျပႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔စာေရးတယ္ ဆုိတာက နာမည္လုိခ်င္လုိ႔မဟုတ္ဘူး။ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ေခတ္ကေပးလာတဲ့တာ၀န္ကုိ ဦးမညြတ္ပဲ ထမ္းရြက္ေနတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တု႔ိကုိဘယ္သူမွတာ၀န္လာေပးလုိ႔မရပါ။ တာ၀န္လာေပးလွ်င္လည္း ေခတ္နဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မွာျဖစ္ပါတယ္။ တာ၀န္နဲ႔ကူညီျခင္း မတူတာကုိေတာ့နားလည္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ကုိယ့္ၿမိဳ႕ကုိယ့္ရြာအတြက္တတ္ႏုိင္တဲ့ဖက္က ကူညီေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ၿမိဳ႕က ကုိယ့္ကုိျပန္မကူလည္းက်ေနာ္တုိ႔နဲ႔မဆုိင္ပါဘူး။အေရးႀကီးတာက ကုိယ္လုပ္သာျဖစ္ ပါတယ္။ အျပစ္တင္လည္းစိတ္ဆုိးမွာမဟုတ္ေၾကာင္းအသိေပးလုိပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ကုိယ့္ၿမိဳ႕ကုိယ္ေဒသဟာ ကုိယ့္အရပ္မွာဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္လုိ႔ ဒီထက္ပါတ္၀န္းက်င္က်ယ္လာတဲ့အခါၾကရင္ အဲဒီပါတ္၀န္းက်င္ေသးသိမ္စရာျဖစ္တာ မ်ိဳးက်ေနာ္တုိ႔လက္မခံႏုိင္ဘူး။ဒါဟာက်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ၿမိဳ႕ခ်စ္တဲ့စိ္တ္ပဲ။ ကုိယ့္ၿမိဳ႕ထဲက အျခားျခားေသာေဒသေတြစီ လုံေလာက္လုိ႔ေပးလုိက္ရတာမ်ိဳးကုိႀကိဳဆုိေပမယ့္လုိ႔ မလုံေလာက္ပဲ တစ္စုံတစ္ရာေပးလုိက္ရတာမ်ိဳးကုိလည္းမႀကိဳက္ဘူး။ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေတာ့ ကုိယ့္အရပ္ ကုိ္ယ့္ေဒသအႀကိဳးကုိ အေပးအယူတည့္စြာဆက္လွမ္းခ်င္ပပါတယ္။ ( ဆက္ေရးပါဦးမယ္ ) ဒီစာထဲမွာကုိယ္ေရးကုိယ္တာေတြမ်ားသြားခဲံ့ရင္ခြင့္လႊတ္

ကဗ်ာႏွင့္ ေဆးေၾကာထားေသာအတၱမဲ႔ႏွလုံးသား.

ဒုိက္ဦးသားမ်ားအတြက္.....အမွတ္တရျပန္လည္ေဖၚျပပါသည္။ UZa Wana wrote a new note: စိတ္ဘ႑ာတိုက္ထဲ သိမ္းထားေသာ အျဖစ္အပ်က္ေတြဆိုတာက တိုက္ဆိုင္မႈ ခလုတ္တခ်က္ထိလိုက္ရံုႏွင့္ ေဝါကနဲထြက္က်လာစၿမဲ မဟုတ္လား။ဒီေတာ့ေျပာမကုန္ေအာင္ရွိေနေတာ့သည္။ ကိုခင္ေဇာ္တစ္ေယာက္ အတိတ္ရဲ႕ ေခၚရာကို စီးေမ်ာရင္း ဖြင့္ဟလာေသာ စကားလုံးတိုင္းမွာ အလြမ္းဓာတ္ပါေနသည္ ။ စိတ္ထဲသိမ္းထားေသာ သူ႔တပ္ရင္းမွဴး၏ အေၾကာင္းအရာေတြသည္ သူ႔အတြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ၾကီးရွိေနဆဲ။ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို ႏွဳတ္မွ သြန္ခ်ေနယုံ မဟုတ္ေတာ့ မ်က္ဝန္းကပါ စကားေျပာေနမွန္းသိသာသည္။ ရင္ထဲက လာေသာအသံက နားေထာင္ရသူကို ပိုေလးနက္ေစေတာ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုကို သူေျပာျပေနစဥ္ သူႏွင့္ သူ႔တပ္ရင္းမွဴး ဆက္ဆံေရးကို သာမက ႏွစ္ဦးးသား၏ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အေပၚ ထားေသာ တကယ့္ေစတနာ ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ “တပည့္ေတာ္ မဲေဟာင္ေဆာင္မွာ ရဲဖမ္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးကိုေျပာျပရဦးမယ္” သူရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ဗိုလ္တိုက္ေမာင္းကိုတြဲ မွတ္မိေနသာ ကိုခင္ေဇာ္ ၊ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးလိုမ်ိဳး သူ႔ထံမွာမ်ားစြာ ရွိမည္ဆိုတာ ယုံသည္။ ဒီေတာ့ သူ႔စကားကိုေသခ်ာ နားစိုက္ထားလိုက္သည္။ “ထိုင္းဆိုတာက သိတဲ႔အတိုင္းပဲဦးဇင္းရာ ရဲနဲ႔ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားေနရတာ တပည့္ေတာ္ကို ရဲကဖမ္းမိသြားတယ္ ေရြးရင္ ခ်က္ျခင္းလြတ္တဲ႔ ကိစၥပါ တပည့္ေတာ္ အဖမ္းခံရတယ္ၾကားေတာ့ ကိုတိုက္ေမာင္းဆီက စာေလးတေစာင္ေရာက္လာတယ္” ဦးဇင္းရဲ႕အေတြးထဲမွာက လက္ေအာက္ငယ္သားေတြ အတြက္ဆို နက္နက္နဲနဲ အသိစိတ္ရွိေနသူတေယာက္မို႔ သူ႔တပ္သားအတြက္ ေငြထုပ္ ပိုက္ျပီး အေျပးလိုက္လာမည္တြက္လိုက္မိသည္။ “စာထဲ ဘာပါတယ္ထင္လဲ မင္းကိုေရြးဖို႔ေငြ ငါ့မွာအဆင့္သင့္ရွိပါတယ္ မင္းကို ေပးလိုက္ရမည့္ေငြဟာ ဒီကရဲေဘာ္ေတြတလစာပဲ ဒီေတာ့ကြာ အဲ႔ဒီမွာပဲ ဆက္ေနလိုက္ဦး ဘာအလုပ္မွလုပ္ရတာမွ မဟုတ္တာ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူလိုက္ဦးေပါ့ တဲ႔ဗ်ာ” သူဒုကၡႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ရတာကိုပင္ လြမ္းေမာစရာျဖစ္ေနသည္။ သူ႔တပ္ရင္မွဴး၏ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြအတြက္ ထားေသာစိတ္ ဓာတ္ကို လြမ္းတ ေနတာ ေသခ်ာသည္။ ဒီလို အျဖစ္ပ်က္မ်ိဳးက သူေတာ္လွန္ေရးမေရာက္ခင္ ဒိုက္ဦးျမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေသာ ၁၉၈၆-၈၇ ႏွစ္မ်ားဆီကို ျပန္လည္ အမွတ္ရမိေတာ့သည္။ အိမ္ေျခေလးဆယ္ရြာေလးက တြဲဘက္အလယ္တန္းေက်ာင္း စလုပ္ေသာႏွစ္မွာပင္ သူေက်ာင္းဆရာ ဝင္လုပ္သည္။ သူ၏ အနစ္နာ ခံမွဳ ေနာက္ စာသင္တာမွာ ေစတနာပါမွႈ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေသာ ေက်ာင္းဆရာအားလုံး၏ ေလးစားယုံၾကည္ခံရမႈ စတာေတြအျပင္ ေက်ာင္းေကာ္မတီ၏ အားကိုးအားထား ျဖစ္မႈေတြပါထပ္ဆင့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ေနရာကို အားလုံးသေဘာတူ လိုလိုလားလား တင္ေျမွာက္မွႈကိုခံခဲ႔ရသည္။ ႏြမ္းပါးေသာမိသားစု၏ အၾကီးဆုံးသားျဖစ္လာရမႈကပင္ သူ႔ကို ဒီလို အမူအက်င့္ေတြေပးလိုက္ေလေရာ့သလားမသ္ိ။ မိသားစုအတြင္း ညီ ညီမတို႔ အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးရင္း အတူလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ အတြက္ လိုအပ္လွ်င္ လိုအပ္သလို မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးမွႈဆိုတာ သူ႔ ဘဝအတြက္မဆန္းေတာ့ေသာ လုပ္ေနက် အလုပ္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူေက်ာင္းဆရာဘဝမွာ အတူတူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေက်ာင္းဆရာမ်ား၏ ဆႏၵကိုသူသိေနရသည္။ ထိုကိစၥက သူလည္းရင္ဆိုင္ေနရေသာ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္သည္။ မေလာက္ငွေသာ လစာအတြက္ ဘယ္သူကမွမေျပာရဲ ။ ဒါကိုသိေသာ ေက်ာင္းဆရာ ကိုမင္းေအာင္ (ကိုတိုက္ေမာင္း၏ ေတာ္လွန္ေရးထဲ မေရာက္မွီက နာမည္) သူ႔ကို အားလုံးကယုံယုၾကည္ၾကည္ အပ္ႏွင္းထားေသာ ေခါင္းေဆာင္မွႈကို သူတန္ဖိုးထားသည္။ အေရးၾကံဳလာလွ်င္ ေရွာင္ထြက္ေျပးေသာသူစားမ်ိဳးမဟုတ္ ။ ေတာင္းဆိုမႈကို သူစတင္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းေကာ္မတီႏွင့္ အတိုက္အခံလုပ္ျပီး ေျပာဆိုရေသာကိစၥမို႔ မေအာင္မျမင္ျဖစ္လာေသာအခါ သူထိုေက်ာင္းက ထြက္ေပးလိုက္ရသည္။ အားလုံအတြက္ အက်ိဳးရလာဒ္ေကာင္း တစ္ခုရဖို႔ သူအနာခံ အမုန္းခံလုပ္ေပးတတ္တာေတြ မ်ားစြာရွိသည္။ သူတြဲဘက္ ေက်ာင္းဆရာကျပဳတ္ေတာ့ ပုထုဇဥ္ပီပီ ေတာ္ေတာ္ခံစား ရသည္။ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေျခကုန္ လက္ပမ္းက် ေနသည္႔ဟန္ ကိုေတြ႔ရသည္။ အမ်ားအတြက္ အနာခံရေသာ သူ႔အျဖစ္ကို သူျပန္ေတြးမိေတာ့ စိတ္အနာက သက္သာသြားပုံရသည္။ က်န္ဆရာမ်ားက ဒီကိစၥ စကားမဟ။မေတာင္းဆို။ ဒါကိုလဲ သူကပဲ စီစဥ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ တေယာက္မွမေျပာၾကဖို႔ ။ သူတေယာက္ထဲ အမုန္းခံေျပာမည္။ ေအာင္ျမင္လာလွ်င္ အားလုံးခံစားၾက။ အဆင္မေျပ မေအာင္ျမင္လွ်င္ သူတေယာက္တည္း ရင္ဆိုင္သြားမည္။ ဒီသတင္း စကားကို ၾကားသိရေသာလူတိုင္းက သူ႔စိတ္ဓာတ္ကို အသိအမွတ္ျပဳ ၾကရသည္။ ဘဝမွာ အမ်ားအတြက္ အနာခံရျခင္းကိုဂုဏ္ယူ စရာအျဖစ္ တန္ဖိုးထားတည္ေဆာက္ထားသူတေယာက္။ အမ်ားအက်ိဳးရွိဖို႔ဆိုလွ်င္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲက အနာခံလိုက္ရျခင္းကို သူကလုပ္သင့္လုပ္ထိုက္ေသာ ကိစၥရပ္ဟု စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လက္ခံထားသူ။ ဒီစိတ္ဓာတ္က သူ႕စိတ္ဓာတ္ထဲသံမွဳိႏွင့္ဆြဲသလို ခိုင္ျပီးသား။ ဒီေတာ့ ကိုခင္ေဇာ္ေျပာျပသည့္ စကားမ်ိဳး ၾကားသိလာရျခင္းကိုို ဦးဇင္းကေတာ့ အထူးအဆန္းဟုမထင္မိ။ “မင္းတေယာက္ အနာခံရတာ တပ္သားအားလုံးတလစာပါကြာ” တဲ႔။ သူႏွင့္အတူေန အရင္းႏွီးဆုံးသူကိ္ု ကယ္ဖို႔ ထက္ တပ္တခုလုံးအေရးကို ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္ကို ကိုခင္ေဇာ္ကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံသည္။ သူကိုယ္တိုင္အဖမ္းခံရလွ်င္ ေတာင္မွ ငါ့လာမေရြးနဲ႔ ၊ငါ့ေရြးမည့္ေငြကို တပ္သားအားလုံးတလစာအျဖစ္သုံၾကလို႔ ေျပာလာမည္ကို ကိုခင္ေဇာ္က သိေနသည္။ မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ အခ်ဳပ္ခန္းထဲရွိ ကိုခင္ေဇာ္ကို ဗိုလ္တိုက္ေမာင္းလာေတြ႔သည္။ လက္ထဲမွာ ေရသန္႔ တပုလင္းပါလာသည္။ “ေရတပုလင္းေတာ့ပါေသးသားပဲ” ကိုခင္ေဇာ္၏ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဆီးၾကိဳေျပာျပေသာစကားကို “ဒါေတာင္ လမ္းမွာေသာက္ဖို႔ တေယာက္ကထည့္ေပးလိုက္တာ မေသာက္ပဲ ယူလာခဲ႔တာ” တက်ပ္တျပားကအစ သူကိုယ္က်ိဳးအတြက္ မစဥ္းစားသူျဖစ္သည္။အက်ိဳးမဲ႔ အလဟႆ ေငြကို အကုန္မခံ။ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားႏွင့္ အတူတူ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္က သူပိုျပီး ယူတာမရွိ ဟုဆိုသည္။ ေခါင္းေဆာင္မို႔ အခြင့္အေရးပိုယူတာက္ို သူအင္မတန္စက္ဆုပ္သည္။ ကိုခင္ေဇာ္ ေျပာစကားထဲပါေသာ စကားတခြန္းက အခြင့္ထူးကိုပိုယူသူကို သူ မလိုလား ဆန္႔က်င္ေၾကာင္းထင္ရွားေစသည္။ “တခါကေပါ့ ဦးဇင္းရယ္ နဲနဲ ရာထူးၾကီးတဲ႔ သူေတြပါပဲ ထမင္းစားျပီးသားပုဂံကို တပ္သားတေယာက္က ေဆးေပးေနတာေတြ႔ေတာ့ ေအာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ က အခြင့္ထူးခံတာလားလို႔ ေဝဘန္တာ သူလဲ လက္ေအာက္ငယ္သားကို ဒီလိုအေသးအဖြဲ႔ေလးကအစ မလုပ္ခိုင္းဘူးသူမ်ားေတြ လုပ္ေနတာဆိုလဲ ျပတ္ျပတ္သား ေျပာတာ သူ႔က ဒီလိုေျပာတတ္ဆိုတတ္ေတာ့ တပ္ထဲမွာလဲ အငယ္ဆုံးတပ္သားေလးကအစ သူ႔ကိုခ်စ္ၾကတယ္” သူ႔တပ္ရင္းမွဴးအေၾကာင္းကို မေမာႏွဳိင္ မပမ္းႏွဳိင္ေျပာျပရင္း ဦးဇင္းႏွင့္ မထင္မွတ္ပဲလာေရာက္ဆုံေတြ႔ရတာကိ္ု သူဝမ္းသာေနသည္။ ဦးဇင္းကလည္း ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမထဲ သူ ေနပုံထိုင္ကအစ သူလွဳပ္ရွားမွႈေတြကို ေတြ႔သူတိုင္း ေမးေနၾက ။ ဗိုလ္တိုက္ေမာင္းႏွင့္ တကယ္အတူတူ ေနခဲ႔ရေသာ ရဲေဘာ္ကို ကိုခင္ေဇာ္ အျပင္ အျခားတေယာက္ကိုလည္း ေတြ႔ဘူးခဲ႕ေသးသည္။ အခုကိုခင္ေဇာ္က ပထမဦးဆုံးေမးျမန္းခြင့္ရသူေတာ့ မဟုတ္ ။တခါတုန္းက ေထာင္ထဲမွာ သူတပ္သား တစ္ေယာက္ ႏွင့္အတူတူေနခဲ႔ရေသးသည္။ ေထာင္ထဲ ေတြ႔ခဲ႔ရေသာ သူ႔ရဲေဘာ္တုန္းကလည္း ဗိုလ္တိုက္ေမာင္းက က်န္ခဲ႔ေသာ ဇာတိမွ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ သူပါဝင္ ဆင္ႏႊဲခဲ႔ရေသာ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြအေၾကာင္းကို မၾကာခဏ ေျပာျပပုံ ၊သူမိတ္ေဆြ ဘုန္းၾကီးတပါးရွိပုံေတြကို ေျပာျပသည္ဟု ဆိုသည္။ ေထာင္ထဲ မွာ စကားစပ္မိတိုင္း သူ႔တပ္ရင္မွဴးပုံရိပ္ေတြကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ေျပာျပခဲ႔ဘူးသည္။ ၁၂လရာသီ သီခ်င္းထဲကလို ကိုယ့္ဇာတိေျမဆိုတာက ပြဲေတြက လတိုင္းအျပည့္။ ဒီေတာ့ ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ ဇာတိေျမကိုခြဲခြါခဲ႔ရေသာ္လည္း ႏွလုံးသားရွိေသာ သူတိုင္းရဲ႕ ျဖစ္ၿမဲေသာ အိမ္လြမ္းစိတ္တို႔က သူ႔ကို ကဗ်ာေတြ စာေတြ ရဖို႔ကုန္ၾကမ္း ျဖစ္ခဲ႔ရျပန္သည္။ခုေဆာင္းပါးေရးေနရင္း ငုရင္ျပင္က သူ႔ကဗ်ာေတြကို ဖတ္မလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္အဆုံးမသတ္ႏွဳိင္ခဲ႔တဲ႔ကဗ်ာမွာ ၁။ ေလာကပါလတရား (…. တခါတေလ) မစို႔မို႔ေလး လိမၼာေနတဲ့ညမွာ ကဗ်ာဆရာ အေမ႔ကို ကန္္ေတာ့ လိုက္ခ်င္တာ လက္ကုန္ပဲ။ ဒီလို အစခ်ီထားတာကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့ သူ႔ႏွလုံးသားကိုပါလွမ္းျမင္လိုက္ရျပန္သည္။ အတၱကို နဲႏွဳိင္သမွ် နဲေအာင္ တည္ေဆာက္ရင္း သူ႔တပ္သားေတြအတြက္ ေနာက္ သူ႕ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ အာသာငမ္းငမ္းတမ္းတတဲ႔ ျပည္သူ႔ဘဝ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကဗ်ာရယ္ စြန္႔လႊတ္မွႈရယ္ကိုသူ အေဖာ္ျပဳ ရွင္သန္ခဲ႔သည္။ ။ အရွင္ဇဝန (ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း)

ေကာလိယၿမိဳ႕ေဟာင္း

September 29, 2011 at 1:21pm ေကာလိယၿမိဳ႕ေဟာင္း ေကာလိယၿမိဳ႕ေဟာင္းသည္ ေရွးမွတ္တမ္းမ်ား၌ ေကာလိယအမည္ျဖင့္ပင္ တည္ရွိခဲ႕ၿပီး ယခုတိုင္ၿမိဳ႕ရိုးၿမိဳ႕ရာမ်ားက်န္ရွိ ေနေသးသည့္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ ေျမာက္လတၱီတြဒ္ ၁၇ဒဂရီ ၄၉မိနစ္ႏွင့္ အေရွ႕ေလာင္ဂ်ီတြဒ္ ၁၇ဒီဂရီ ၃၉မိနစ္တြင္ တည္ရွိ၏။ ရန္ကုန္-မႏၱေလးမီးရထားလမ္း ေပၚရွိ ဒိုက္ဦးၿမိဳ႕၏ အေနာက္ေျမာက္စူစူး(၃)မိုင္ခန္႕တြင္ တည္ရွိသည္။ ေကာလိယသည္ ၿမိဳ႕ရိုး တံတိုင္း က်ဳံးေဟာင္းရာမ်ားကို ေတြ႕ႏိုင္ေသးသည္။ ဒိုက္ဦးၿမိဳ႕၏ ေျမာက္ဘက္စြန္း၊ ဒရယ္ၿမီးေက်းရြာမွ တစ္ဆင့္အညာစုေက်းရြာကို ျဖတ္၍ လက္ပန္သုံးခြရြာသို႕သြားသည့္ လမ္းအတိုင္း သြားေရာက္ႏိုင္သည္။ ေကာလိယၿမိဳ႕ဆိတ္သုဥ္း ခဲ႕သည္မွာ ၾကာျမင့္ခဲ႕ၿပီ။ သို႕ရာတြင္ မ်ားစြာပြန္းတီးပ်က္စီးေနၿပီျဖစ္သည့္ ၿမိဳ႕ရိုးတံတိုင္း၊ အရာေဟာင္းမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ေသး၏။ မထင္မရွားသည့္ ေကာလိယရြာငယ္ကေလးသည္ ၿမိဳ႕ေဟာင္း၏ ေျမာက္ဘက္ၿမိဳ႕ရိုးတစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ အိမ္ေျခအနည္းငယ္ျဖင့္ရွိေလေသးသည္။ ပုံသဏၭာန္ ေကာလိယသည္ စတုဂံပုံသဏၭာန္ရွိသည့္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းတစ္ခုျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕ရိုးမ်ားေျဖာင့္တန္းၿပီး ေထာင့္မွန္ေခၚေလာက္သည့္ ၿမိဳ႕ေထာင့္မ်ားရွိသည္။ ၿမိဳ႕ရိုးအတြင္း၌ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္အလ်ား ၇၅၀မီတာႏွင့္ ေတာင္ေျမာက္အနံ၊ ၃၆၀မီတာခန္႕မွ်ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ရိုးတံတိုင္းကို ရံလ်က္ ေရွးယခင္က က်ဳံးထားရွိခဲ႕ဖူးသည္။ သို႕ရာတြင္ ယခုအခါတြင္ လယ္ေျမမ်ားျဖစ္ေနၾကေခ်ၿပီ။ ၿမိဳ႕ရိုးတံတိုင္းမွာလည္း အေရွ႕အေနာက္၀င္ရိုး တိတိက်က်ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ ယခုေခတ္သုံးသံလိုက္ အိမ္ေျမွာင္ အရဆိုလွ်င္ ေျမာက္မွ(၁၃) ဒီဂရီမွ်ေစာင္း၍ တည္ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ အတြင္းၿမိဳ႕ရိုးႏွင့္ မီတာ၁၀၀ေက်ာ္ပတ္လည္တြင္ အျပင္ထပ္တစ္ထပ္ရွိေသးဟန္တူ၏။ သို႕ရာ တြင္ အေရွ႕ဘက္မွတစ္ပါး က်န္ေနရာမ်ား၌ တံတိုင္းမွာ ျမင့္မို႕မႈမရွိလွေတာ့ေပ။ အျပင္ထပ္တံတိုင္း ကိုပါ ၿမိဳ႕ရိုးအရံအထားအေနျဖင့္ ထည့္၍တြက္လွ်င္ အလ်ား ၈၅၀မီတာႏွင့္ အနံ ၆၅၀မီတာ ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႕ရွိေပသည္။ သို႕ျဖစ္၍ ၿမိဳ႕ေဟာင္းတစ္ခုလုံး၏ ပမာဏမွာ ဧရိယာအတြင္းၿမိဳ႕ခြင္ ဧရိယာထက္ ၂ဆခြဲေက်ာ္ ၃ဆနီးပါးခန္႕ႀကီးေလသည္။ ပြန္းတီးမႈ ေကာလိယၿမိဳ႕ေဟာင္းမွာ မ်ားစြာ ပြန္းတီးခဲ႕ၿပီး ေတာင္ဘက္ၿမိဳ႕ရိုးတစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ ေကာလိယရြာကေလးတည္ရွိသည္။ ဤေတာင္ဘက္ပိုင္းသည္ပင္လွ်င္ ကုန္းေခါင္ေခါင္ရွိၿပီး ေျမာက္ဘက္ပိုင္းမူကား ေရကန္ႀကီးတစ္ခုသဖြယ္ေရလႊမ္း လ်က္ရွိေလၿပီ။ အထူးသျဖင့္ မိုးတြင္းဆို လွ်င္ ဆိုဖြယ္မရွိ။ ေျမာက္ႏွင့္အေရွ႕ဘက္ၿမိဳ႕ရိုးမ်ားက အရံအတားအျဖစ္ႏွင့္ ဆည္ေဘာင္သဖြယ္ျဖစ္ ေနကာ ၿမိဳ႕တြင္းမွေရမ်ားမွာ ကန္ဆည္ထားသလို ၿမိဳ႕ေဟာင္းအေရွ႕ေျမာက္ဘက္တြင္ ေရမ်ားစုေန ဟန္ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ရိုးမ်ားမွာမ်ားစြာ နိမ့္ေလ်ာပြန္းတီးခဲ႕ၿပီ။ စစ္တမ္းတြင္ ေကာလိယၿမိဳ႕၏ နယ္ပယ္အက်ယ္အ၀န္းႏွင့္ ပတ္သက္၍၊ ေကာလိယ ၿမိဳ႕သူႀကီး ဗညားအိႏၵာေက်ာ္၏ ေလွ်ာက္ထားအစစ္ခံခ်က္ကို ျပည့္စုံပီျပင္စြာ ေဖာ္ျပထားၿပီးျဖစ္၍ ထပ္၍မေရးေတာ့ပါ။ သကၠရာဇ္ ၁၁၆၄ခုႏွစ္ ေကာလိယၿမိဳ႕နယ္၏ လူဦးေရမွာ အရြယ္ေရာက္ၿပီး အမ်ဳိးသား ၁၈၇ အမ်ဳိးသမီး ၁၈၁ႏွင့္ ကေလး-ေယာက္်ားမိန္းမစုစုေပါင္း ၅၂၄ ဦးရွိသည္ဟု စစ္တမ္းအရ သိရွိရ၏။ လူဦးေရနည္းလွေပသည္။ ေကာလိယၿမိဳ႕ေဟာင္းေနရာသည္ ယခုအခ်ိန္အထိ ၿမိဳ႕ရြာစည္ပင္မႈတိုးခ်ဲ႕မႈကို မေတြ႕ရ။ ယခင္ ၁၉၅၈-ခုႏွစ္ရိုက္ကူးသည့္ ဓာတ္ပုံႏွင့္ ၁၉၈၀ခန္႕ရိုက္ကူးသည့္ ဓာတ္ပုံမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ ရႈျခင္းျဖင့္ ၿမိဳ႕ျပဧရိယာတိုးခ်ဲ႕ စည္ပင္လာမႈကို မေတြ႕ရေခ်။ မည္သုိ႕ပင္ဆိုေစ ေကာလိယ ၿမိဳ႕ေဟာင္းကိုမူအေျခအေနမပ်က္ ထိန္းသိမ္းထားသင့္ေပ သည္။ ၿဖိဳဖ်က္ျခင္းလုံး၀မျပဳသင့္ပါ။ ေရွးယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။

ခရီးမတ္တတ္လမ္းခုလပ္၌

ဆရာ မင္းသုဝဏ္၏ သူ႕မွာတမ္းကဗ်ာကို ဟိုးအရင္က အခါခါဖတ္ျပီး အခါခါ ခံစားဘူးပါသည္။ ယခုဒီကဗ်ာကို မရြတ္ဆိုခ်င္ပါ။ ရြတ္ဆိုလိုက္တိုင္း ရင္နင့္ရေသာ အျဖစ္က ႏွလုံးအိမ္ကို လာလာ တိုးေဝွ႔ေနသည္။ တိုးေဝွ႔ ထိခိုက္ႏွဳိင္ေလာက္ေသာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္က ကိုယ့္အတြက္ ျဖစ္ထြန္းေနၿပီ ။ သူငယ္ခ်င္းငယ္ေပါင္းတေယာက္၏ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို မသိရွိခင္က ကဗ်ာအေပၚ ခံစားခ်က္သည္ အမ်ားသူငါႏွင့္ ဆိုင္ေသာ ခံစားမွႈအဆင့္သာ ရွိခဲ႔ေသာ္လည္း သူဇာတ္ေၾကာင္းသိရွိျပီးေနာက္ ကဗ်ာပါစာသားက ကိုယ္တစ္ဦးတည္းကို လာျပီးရည္ရြယ္ေနသလို ခံစားလာရသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ လိုခ်င္ေသာ ဇာတ္လမ္းတခုလုံးကို ရလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲကထိရွမွႈကေန စာသားေတြအျဖစ္ပါ ေရးခ်ဖို႔ ျဖစ္လာရျပန္သည္ ။ ၾသဂုတ္လ ၁၈ရက္ေန႔ကို ေက်ာင္းသစ္တက္ပြဲ ပင့္ဖိတ္သျဖင့္ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံကို ၁၅ရက္ေန႔ကတည္းက ေရာက္လာသည္။ ေရႊဝါေရာင္ဦးထာဝရႏွင့္ ဒကာ ဒကာမတို႔က ဧည္႕ဝတ္ေက်စြာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ ေရာက္လာသူ ဒကာဒကာမေတြႏွင့္ မိတ္ဆက္စကားေျပာရင္း မေမွ်ာ္လင့္ေသာဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွင့္ဆုံေတြ႔ခြင္႔ရလိုက္သည္။ “ဒကာနာမည္က ” “တပည့္ေတာ္နာမည္ ခင္ေဇာ္ပါဘုရား ေတာင္ၾကီးကပါ ေတာခိုေတာ္လွန္ေရးထဲပါျပီ ဒီဘက္ေရာက္လာတာပါ” သူ႔ ဒကာမပါ အနီးနားရွိေနသည္။ “တပည့္ေတာ္ ဇနီးနာမည္က နန္းမူ လို႔ေခၚပါတယ္ဘုရား” ေတာင္ႀကီးဆိုသျဖင့္ စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ ေက်ာင္းသားတပ္သို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ႔ပုံကိုသူကေျပာျပေနစဥ္ ကိုယ္က တစုံတခုဆီ စိတ္က ဆက္စပ္ေတြးေနမိသည္။ “ခင္ဗ်ား (၆၀၁) ကလား ” စကားျဖတ္ျပီး ရုတ္တရက္ စိတ္ဝင္တစားေမးလိုက္မိသည္ ။ ကိုယ္ေမးလိုက္ေသာ ေမးခြန္းအဆုံးမွာ သူက ဝင္လက္ေတာက္ပေသာ မ်က္လုံး အစုံျဖင့္ အားရဝမ္းသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေနာက္ သူသိခ်င္ေသာ အေျဖတခုကို သူရွာေဖြေတြ႔ရွိသလိုမ်ိဳး စကားကိုဆိုလာသည္။ “အရွင္ဘုရား စာေရးလားဘုရား” စာေရးေၾကာင္းေခါင္ျငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ သူေကာသူ႔အမ်ိဳးသမီးပါအာရဝမ္းသာႏွင့္ “ညက တပည့္ေတာ္ ဒကာမနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္ ငါတို႔သိခ်င္တဲ႕ေဆာင္းပါးေရးတဲ႔ဦးဇင္းကို အခု ၾကြလာတဲ႔ ဦးပဇင္းမ်ား သိမလား မသိဘူး ေမးၾကည္႔ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔” ၆၀၁ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး စိတ္ဝင္တစား ေမးလိုက္ေသာ ေမးခြန္းကို ၾကားကတည္းက သူလဲ အျမဲတမ္းရွာေဖြ သိခ်င္ေနေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကိုသူ ေတြးေနပုံရသည္ ။ သူက ဟိုးအရင္က ေရးခဲ႔ဘူးေသာေဆာင္ပါးသုံးပုဒ္ကို ေျပာျပေနသည္။ ထိုေဆာင္းပါးမ်ား က (၆၀၁) တပ္ရင္မွဴး ဗိုလ္တိုက္ေမာင္းအေၾကာင္း ။ ဗိုလ္တိုက္ေမာင္း ဆိုတာက ဦးဇင္းႏွင့္ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ ကဗ်ာေရးဖက္ ၊ႏိုင္ငံေရးလက္တြဲေဖာ္။ အျမဲတမ္း အမ်ားအတြက္သာ စိတ္ထဲထည့္ထားတတ္သူ။ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္မွႈကိုသာ သူေလ့က်င့္စရာအျဖစ္ ျပင္ဆင္ေနသူ။ ၈၈မတိုင္ခင္ကတည္းက ေန႔စဥ္ သူ႔ဘဝႏွင့္ သူ႔အလုပ္ကို အရိုးသားဆုံးေသာ ရွင္သန္ျခင္းျဖင့္ တသားတည္းထားသူ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အၿမဲတမ္း ရွင္သန္ေနတာက ကဗ်ာႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး။ ႏိုင္ငံေရး ခရီၾကမ္းၾကီးကို ျဖတ္သန္းလွ်က္ ခရီးရွည္မွ ျပန္အေရာက္ သူ႕အတြက္ လုပ္ေပးစရာေတြ မ်ားစြာက စိတ္ထဲေနရာ ယူလာသည္။ အညၾတရ အသက္ေပးခဲ႔ရသူေတြထဲ သူလဲအပါအဝင္မဟုတ္လား။ ယုံၾကည္ခ်က္က သူေခါင္းခ်ရာ ေတာင္တန္းေတြလိုျမင့္မားခဲ႔သူ။ အမိေျမကို တြယ္တာတတ္ပုံကိုု ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ ျပသခဲ႔သူ။ ဒီလို အခ်က္အလက္ေတြက တခုျပီးတခု ရရလာ။ ထိုကဲ႔သို႔ သူမ်ားေျပာေသာ အခ်က္အလက္ကို အလိုလို လက္ခံျပီးသား။ သူ႔အေၾကာင္းသူ႔စိတ္ဓာတ္ကို သူမ်ားထက္ပိုသိေနသူမို႔ သူ႔ကိုသူမ်ားေတြထက္ပိုႏွေျမာသည္။ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ေတြ႔ သူ႔အေၾကာင္းေျပာသူတိုင္း သူ႔တပ္သားေတြအားလုံးက သူ႕ကိ္ု တေလးတစား တန္ဖိုးထားၾကသည္။ ေနာက္ တကယ္ ့သူတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ကို အားကိုးတၾကီးရွိတာကိုေတြ႔ရသည္။ “အရွင္ဘုရား ငုရင္ျပင္ ကို ၾကည့္လိုက္ဘုရား ကိုတိုက္ေမာင္းကိုဂုဏ္ျပဳထားတာ” ဦးဇင္းကသိေၾကာင္း ေျပာျပျပီး ကိုတိုက္ေမာင္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စာေတြစုေနေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္လည္း ေရးမွာျဖစ္သလို အတူေနခဲ႔သူေတြက အနီးကပ္ျမင္ခဲ႔ရေသာ သူတို႔၏ေခါင္းေဆာင္အေၾကာင္းကို ေရးေစလိုေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ဒီစာေတြကို စုျပီးမၾကာခင္စာတအုပ္ ထုတ္ခ်င္တာကိုပါေျပာျပေတာ့ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက ထိုျဖစ္ေပၚလာမည့္စာအုပ္အတြက္ ကုန္က်ေငြကို သူတို႔တာဝန္ယူခ်င္ေၾကာင္းကိုပါ ေျပာလာၾကသည္။ သူတို႔ဇနီး ေမာင္ႏွံက ကိုတိုက္ေမာင္းႏွင့္ အတူတူေနခဲ႔ရသူေတြ ။ ဒီလို အတူတူ ေနခဲ႔သူေတြ၏ သူတို႔ တပ္ရင္းမွဴး အေပၚ အေလးထား တန္ဖိုးထားၾကသည္မွာ အထူး အဆန္းေတာ့မဟုတ္ ။ အလွအပေတြကို စာဖြဲ႔ၾကေတာ့ ။ခပ္ေဝးေဝးက ျမင္တဲ႔အလွ၊ အနီးကပ္ ျမင္တဲ႔အလွ ဟု သရုပ္ခြဲတတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔က အေဝးက အျမင္မွာသာလွေနၾကၿပီး အနီးကပ္ ၾကေတာ့ အလွေပ်ာက္သြားတတ္တာေတြရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ကအေဝးမွာအရုပ္ဆိုးသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း နီးေလ လွလာေလဆိုေသာအလွေတြလည္းရွိသည္။ ကိုတိုက္ေမာင္း၏ သိကၡာသမာဓိကေတာ့ နီးေလ အလွကိုပိုျမင္ရေလဆိုေသာ အတန္းအစားထဲက ျဖစ္၏။ ဒီေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးသား သူတို႔ တပ္ရင္းမွဴးအေၾကာင္းကိုအားပါးတရ ေျပာၾကတာၾကည့္ၿပီး မရွိေတာ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြအတြက္ ေက်နပ္အားရေသာ ဝမ္းသာမွႈေတြျဖစ္ရသလို အခုလိုအခ်ိန္မွာ အသက္ထင္ရွား ရွင္လွ်က္ ေနေစလိုေသာ ႏွေျမာတသ ဝမ္းနဲ႔မွႈတို႔ေရာျပြမ္းေသာစိတ္ခံစားမႈက ရင္ထဲ ျပည့္က်ပ္လာပါေတာ့သည္။ ကိုခင္ေဇာ္က သူ႔တပ္ရင္းမွဴးအေၾကာင္းအားပါးတရ ေျပာရင္း သူ႔ထံတြင္ သိမ္းဆည္းထားေသာ ကိုတိုက္ေမာင္း လက္ေရး ႏွင့္စာမ်ား ကိုတိုက္ေမာင္းဓာတ္ပုံမ်ား ရွိေၾကာင္းကို ေျပာလာသည္။ သူတျမတ္တႏိုးသိမ္းထားတာကိုက သူရဲ႔တပ္ရင္းမွဴးအေပၚ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးထားေၾကာင္းေပၚလြင္ေနသည္။ ပုံတိုင္း ပုံတိုင္းက ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ တခုစီႏွင့္ ။ “’ဒီေနရာက ေနထိုင္းကေဆးရံုကို ေရာက္ေအာင္ မလြယ္ဘူးဘုရား” ဗိုလ္တိုက္ေမာင္း၏ ေနာက္ဆုံးခရီးႏွင့္သူ၏ ဝိညာဥ္ကို ေခ်ြခ်ပစ္မည္ျဖစ္ေသာ သစ္ပင္ၾကီး ပုံကို လြမ္းေမာတသ စြာ လက္ညိဳးေထာက္ရင္း သူေျပာျပေနသည္။ “ကားအခ်ိန္မီ ရလိုက္ရင္ မေသဘူးဘုရား ” ေနာက္ဆုံး သူေသမည္ကို ေသခ်ာသိေသာ ဗိုလ္တိုက္ေမာင္းက သူ႔အေလာင္းကို ျမန္မာ့ေျမေပၚတြင္သာ ျမွဳပ္ႏွံရန္ ေတာင္းဆို ခဲ႔သည္။ သူ အမိျမန္မာ ျပည္ကို ေသျပီးေတာင္ ခ်စ္ေနၿမဲ ဆိုတာကို သက္ေသျပခဲ႔သည္။ အမိျမန္မာျပည္၏ ျပည္သူ အားလုံး လြတ္ေျမာက္ေရးကို အာသာ ျပင္းျပင္းသူလိုလားခဲ႔သည္။ အတူေနစဥ္ သူဦးေဆာင္ ခဲ႔ မွႈကို တမ္းတမ္းတတ ျဖစ္ဆဲ ဇနီးေမာင္ႏွံ ဆီက ဗိုလ္တိုက္ေမာင္း ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဓာတ္ပုံမ်ား ။ သူ ကိုယ္တိုင္၏လက္ေရးစာမ်ားကို မေပ်ာက္မပ်က္ ထိမ္းသိမ္းထားသည္။ အခုဒါေတြကို လာေရာက္ျပီး ေပးအပ္ေနသည္။ “ဦးဇင္းစာေရးပါဘုရား ” သူေျပာျပေနသည့္ အခ်က္အလက္ေတြက ကိုတိုက္ေမာင္းအေပၚ သူတို႔ လင္မယား တသသ ႏွင့္တေလးတစား ေျပာရေလာက္သည္ခ်ည္း ။ သူစိတ္ထဲက မေမ့ေပ်ာက္ေသးေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို သူက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေျပာျပေနသည္။ ေဘးက နားေထာင္ေနေသာ သူ႔ဇနီးသည္က လိုအပ္သည္႔ေနရာ ေမ့ေနမည္ထင္သည့္႕ အရာတို႔ကို ဝင္ဝင္ေထာက္ေပးသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာ ကံထြန္းသစ္ကို ဗိုလ္တိုက္ေမာင္း နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ရထားျပီဆိုတာ ေျပာျပလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဝမ္းသာေနမည္မသိ ။ ဆရာေတာ္ ကံထြန္းသစ္ေက်ာင္းမွာ အေရးေတာ္ပုံကာလ နားခိုရင္း သူယုံၾကည္ရာလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ေသာ ၈၈ ၏ေန႔ရက္မ်ားအား ကံထြန္းသစ္ႏွင့္ဆုံတိုင္း ေျပာမကုန္ခဲ႔။ သူ႕မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာ ေတာ္လွန္ေရးသမားၾကီး၏ ဘဝ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မတိုင္ခင္ လူသားဆန္ဆန္ ေနထိုင္ခဲ႔သည္မ်ားသာ သူ႔နားႏွင့္ တိုက္ရိုက္ နားေထာင္ရလွ်င္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ျဖစ္ေနမွာကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ . အရွင္ဇဝန-ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း

“ဂုဏ္ယူမိပါတယ္” က်ေနာ္သိတဲ့ ကိုေနဝင္း (သို႔) ေဒါက္တာေနဝင္း။

Nik Nayman “ဂုဏ္ယူမိပါတယ္” က်ေနာ္သိတဲ့ ကိုေနဝင္း (သို႔) ေဒါက္တာေနဝင္း။ ၁၉၈၂ တိေမြးကုတကၠသိုလ္ စတက္ေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) လိပ္ခုံး ရန္ကုန္မွာ လူေဆး၊ သြားေဆး၊ တိေဆး ေဆးတကၠသိုလ္ (၃) ခုေပါင္းၿပီး ပထမႏွစ္ (၁) ႏွစ္ခြဲအတူတူ တက္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက တိေမြးကုတကၠသိုလ္ မဂၢဇင္းထုတ္္တယ္။ လိပ္ခုံးက စာသင္ခန္းထဲကို မဂၢဇင္းလာေရာင္းတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အႀကီးတန္းက အကိုႀကီးတစ္ေယာက္ ေတြ႔ခဲ့ဘူးတယ္။ ဖ်င္ပင္နီတိုက္ပံုဝတ္ၿပီး ခပ္ေဖာင္းေဖာင္းလြယ္အိတ္ႀကီးတလုံးလြယ္လို႔။ ဘုိသီဘတ္သီနဲ႔။ တခါတေလ ေခြၽးတလုံးလုံးနဲ႔ ခပ္သြက္သြက္လမ္းေလ်ွာက္တတ္သူ။ အဲဒီတုန္းက သူက စတုတၳႏွစ္ေက်ာင္းသားႀကီးျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ သူက အင္းစိန္က ဧရာဝတီေဆာင္မယ္ေနတယ္ထင္ရဲ႕။ က်ေနာ္က သမိုင္းအေဆာင္ေတြထဲက ဇီဝကေဆာင္။ အဲဒီကထဲက သူ႔ပံုပန္းက အျပင္စာ အဖတ္မ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားပုံစံ။ သိပ္သိသာတယ္။ အမွတ္မမွားရင္ တိေမြးကုတကၠသိုလ္ ေရဆင္းေရြ႔ေတာ့ ေပါင္းေလာင္းေဆာင္ေဘးမွာ စာအုပ္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ခဲ့တယ္ထင္ရဲ႕။ ေက်ာင္းမွာ ကိုေနဝင္း နာမည္တူေတြမ်ားတယ္။ သူ႔ကို လြယ္အိတ္ႀကီး ကိုေနဝင္း လို႔ေခၚၾကတယ္ထင္တယ္။ လြယ္အိတ္ႀကီး အျမဲလြယ္ထားလို႔ထင္ပါရဲ႕။ စကားေျပာခပ္ဝါးဝါး။ အသားျဖဴ။ မ်က္ခြံခပ္ပိပိနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ ပထမႏွစ္က ထြက္ခဲ့တဲ့ မဂၢဇင္းကလည္း ကိုေနဝင္းတို႔ ဦးစီးထုတ္တာဗ်။ မ်က္ႏွာဖုံးပန္းခ်ီမွာ အဓိပၸါယ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါၿပီး ေက်ာင္းသားေတြၾကား တိုးတိုးေျပာၾက အဓိပၸါယ္ ေဖာ္ခဲ့ၾကရတာ မွတ္မိတယ္။ က်ေနာ္က ဇီဝက အေဆာင္မွာ စာၾကည့္တိုက္တာဝန္ခံ။ ကိုေနဝင္းလာေပးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္တာပဲ။ တေန႔မွာ က်ေနာ့္ဆီကို ဦးသန္႔အေရးအခင္းၿပီး ထုတ္တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မဂၢဇင္းေဟာင္းတစ္အုပ္ေရာက္လာတယ္။ အေဆာင္ေက်ာင္းသားေတြကိုဌားေပးဖို႔။ အေဆာင္မႉးက ဆရာဦးခင္ၿငိမ္း။ ေမာ္ကြန္းထိန္း။ Anatomy လည္းသင္တယ္။ ဆရာက မီး႐ိႈ့ပစ္ဖို႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က ဟုတ္ကဲ့လို႔ေျပာၿပီး သိမ္းထားတယ္။ စိတ္ခ်ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ့ကိုျပတယ္။ မ်က္ႏွာဖုံးပန္းခ်ီ နဲ႔ အတြင္းက ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ႐ုပ္ပုံဆြဲထားတာကို အဓိပၸါယ္ ေဖာ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တေယာက္ထဲလည္း ခဏခဏ ၾကည့္ၿပီး အဓိပၸါယ္ ေဖာ္ေနမိခဲ့တယ္။ မွတ္မိသမ်ွေျပာရရင္ - သစ္ပုပ္ပင္ ဆြဲထားၿပီး ဘြဲ႔ဝတ္စုံလိုနဲ႔ေက်ာင္းသားေတြကို ဆြဲႀကိဳးခ်ထားတဲ့ ပံုေတြလိုလို။ ေနာက္ စစ္သားေတြက ေသနတ္နဲ႔ပစ္ေနတဲ့ပုံလိုလို။ သစ္ပုပ္ပင္ႀကီးက လက္သီးဆုပ္ထားတဲ့ လက္လိုိုလိုနဲ႔ ေသြးစီးက်ေနတဲ့ပံုမ်ဳိး။ ထိုင္ခုံျဖဴျဖဴေလးေတြက အုတ္ဂူေတြပံုစံမ်ဳိး။ အဲတာက မ်က္ႏွာဖုံးပံု။ စာအုပ္က ေဟာင္းလွၿပီ။ အဖံုုးကျပဳတ္လုလု။ ေနာက္ ထူးျခားတာက အတြင္းဘက္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဥေယာဇဥ္မွာ ဓာတ္ပံုမထည့္ဘဲ ႐ုပ္ပုံဆြဲထည့္ထားတာ။ က်ေနာ္သိသေလာက္ေျပာရရင္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ပံုက ဦးေနဝင္း (မ.ဆ.လ) ပံုနဲ႔ခပ္တူတူဆြဲထားတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဘြဲ႔ ကက္ပ္ဦးထုပ္က သံလ်က္ပုံ။ အၿမိတ္ကေလးေတြခ်ထားတာက လက္ပုံ။ အာဏာကို ဦးေနဝင္းလက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားတဲ့ အဓိပၸါယ္။ ေနာက္ ပန္းခ်ီဆရာလက္မွတ္က ၁ ခါထဲထိုးရမွာ ၂ ခါထပ္ထိုးထားတာ။ Say လိုလက္မွတ္ကို ၂ခါထပ္ေရးေတာ့ dog လို႔ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ပံုကို ေဘာင္ခတ္ပစ္တယ္။ က်ဥ္းေျမာင္း က်ဥ္းၾကပ္တဲ့သေဘာ။ ေနာက္ ႐ုပ္ပုံေပၚမွာ အနက္စက္ေတြနဲ႔ဗ်။ အေမွာင္က်ေနတဲ့သေဘာ။ မလြတ္လပ္တဲ့သေဘာထင္တာပဲ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး လြယ္အိတ္ႀကီးကိုေနဝင္း ပုံေတြ႔ေတာ့ ဆက္စပ္မိသြားတာပါ။ ၈၈ အေရးအခင္း ၿပီး နဝတတက္လာၿပီး ဦးခင္ၫြန္႔က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဖမ္းၿပီး ကြန္ျမဴနစ္လို႔စြပ္စြဲ စာအုပ္နီႀကီးထုတ္ေတာ့ စာအုပ္ထဲမွာ ကိုေနဝင္းပုံနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြပါလာတယ္။ က်ေနာ္က ဂုဏ္ယူသလိုခံစားမိတယ္။ (၁၆) ႏွစ္နီးပါးေထာင္က်ခဲ့မွန္း ခုမွသိရတယ္။ ႏွစ္မ်ားမယ္မွန္းေတာ့ အဲဒီတုန္းက သိခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ နာဂစ္မွာ ကူညီလို႔ (၄) ႏွစ္ေထာင္က်ျပန္တာေတာ့ ခုမွသိရတယ္။ တကၠသိုလ္မွာတုန္းက အတန္းႀကီး အတန္းငယ္ ျဖစ္ၿပီး မခင္ခဲ့။ အေဝးကပဲ ေလးစားခဲ့ရတယ္။ ခု သတင္းေတြေပၚလာေတာ့မွ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ရဲ႕ ဖခင္ဟာ ကိုေနဝင္း ျဖစ္ေနတာ သိရတယ္။ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ကိုေနဝင္း။ က်ေနာ့္ထက္ ၆ ႏွစ္ႀကီးေပမယ့္ သူ႔ပုံၾကည့္ၿပီး အရမ္းအိုစာသြားတယ္ထင္မိတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အႏိွပ္စက္ခံခဲ့ရသလဲမသိ။ ေက်ာင္းတုန္းက ခင္မင္ခဲ့ရင္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ေတြးေနမိတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုေနဝင္းနဲ႔ တေက်ာင္းထဲ တက္ခဲ့ဘူးတာ။ ျမင္ခဲ့ဘူးတာ။ သိခဲ့ဘူးတာ ဂုဏ္ယူတယ္။ ခု မျဖဳိးၿဖိဳးေအာင္ရဲ႕ဖခင္လို႔သ္ိလိုက္ရလို႔ ပိုၿပီးေတာ့ ဂုဏ္ယူပါတယ္ အကိုႀကီးကိုေနဝင္း ခင္ဗ်ား။ (ကိုေအးလင္း)။

စိန္နားကပ္ ကဗ်ာနဲ႔ အဆိုေတာ္မင္းေအာင္ (သို႔မဟုတ္) ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ အႏုပညာေရာစပ္ထားတဲ့ ဗိုလ္တိုက္ေမာင္း (၁)

Add caption သူ႔ အေၾကာင္းေျပာမယ္ဆိုရင္ ဦးဇင္းတို႔ၿမိဳ႕မွာ ေျပာမ ကုန္ႏိုင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ အမ်ား ႀကီးပဲ။ သူနဲ႔ ရင္းႏွီး သူတိုင္းက သူ႔ကို အမွတ္ရတိုင္း တဦးဆီနဲ႔ပတ္သတ္ ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြကို ေျပာၿပီးအလြမ္းေျဖၾက တယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းေတြကိုသာ စုစည္းထားႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ရဲ႕သားေကာင္းတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို တခမ္းတနားေဖာ္ျပတဲ့ စာအုပ္ႀကီး တအုပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူဟာ ဦးဇင္းတို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ စံျပဳထိုက္တဲ့ သားေကာင္းတ ေယာက္ပဲ။ သူ႔မွာ နာမည္ေတြမ်ားစြာရွိတယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းေနဘက္ေတြက စိန္နားကပ္လို႔ေျပာမွ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္နဲ႔ ႏႈတ္ထဲမွာ အရသာရွိရွိ ေခၚလိုက္ရတယ္လို႔ ခံစား ၾကရတယ္။ ဒီနာမည္ေလးဟာ သူတို႔ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ႐ိုးသားမႈ၊ မာန္မာနမရွိမႈကို ကိုယ္စားျပဳေနတယ္ဆိုတာ စိန္နားကပ္လို႔ ေခၚသူတိုင္းက ရင္ထဲမွာ ခံစားၾကရတယ္။ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားေရာက္တဲ့အထိ နားကပ္ႀကီးကို ပန္ထားဆဲပဲ။ ေတာဓေလ့ထံုးစံက ေယာက္က်ားေလးေတြလည္း ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက နားေပါက္ေဖာက္တယ္။ နားေဋာင္းဝတ္တယ္။ ေသွ်ာင္ႀကီးေဗြနဲ႔ ေနၾကတယ္။ ဒီအစဥ္အလာကို သူဟာ အရြယ္ ေရာက္လာတဲ့အထိ မစြန္႔လႊတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ရွက္စရာလို႔ သူဘယ္ေတာ့ မွ မမွတ္ထင္ခဲ့ဘူး။ ၾကာေတာ့ ေနာက္ေျပာင္သူေတြလည္း လက္ေလွ်ာ့ၿပီး စိန္နားကပ္ လို႔ပဲ သူ႔ကို ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကေတာ့တယ္။ ပစၥည္းဥစၥာႏြမ္းပါးေပမဲ႔ သူ႔မွာ ရိုးသားမႈေတြ ခ်မ္း သာတယ္။ ေက်ာင္းတက္တုန္း ေဆာင္းဖို႔ ထီးမရွိလို႔ ဝမ္းမနည္းဘူး။ ခေမာက္ႀကီးကို ေဆာင္းလို႔ ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္း အထိမက ေက်ာင္းဆရာျဖစ္တဲ့အထိ ေဆာင္းတယ္။ ဒါေတြဟာ သူထြင္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ရွိတာနဲ႔ ဘဝကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္ တာပဲ။ KTM ဦးဇင္းတို႔ၿမိဳ႕မွာ တခုတည္းေသာ ပင္းမင္းဆိုင္ရွိတယ္။ ဆိုင္နာမည္က အိုေကတဲ့။ ဦးဇင္း နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ အဲဒီ ပင္းမင္းဆိုင္က အေဒၚႀကီးက ဦးဇင္းကို ေျပာတယ္။ “တပည္႔ေတာ္ေလ အဲဒီေကာင္ေလးကို စိတ္ထဲက ဘယ္လိုၾကည္ညိဳမွန္းမသိဘူး။ ေန႔ တိုင္း အေမေစ်းထြက္တာကို ေစ်းျခင္းကို ထမ္းၿပီးပို႔ေပးတယ္။ စာေပးစာယူ သြားေျဖခါနီး က်မွ သူ႔အဝတ္အစားထဲက အေကာင္းဆံုးႏွစ္စံုကို ပင္မင္းလာေပးတယ္။ တပည့္ေတာ္ ေလ သူမ်ား အဝတ္ေတြထက္ကို ပိုေစတနာထည့္ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာ္ေပးလိုက္တယ္။ သူ အဲဒီႏွစ္ထည္တည္းနဲ႔ တလလံုး ရန္ကုန္မွာ ဘယ္လိုေနမယ္မသိဘူး။” ပင္မင္းဆိုင္ အေဒၚႀကီးရဲ႕ စကားထဲမွာ သူ႔ဘဝနဲ႔ သူ႔ေနထိုင္မႈေတြပံုေပၚေနတယ္ထင္ တယ္။ ဦးဇင္းတို႔ ေက်ာင္းက ကိုရင္ေတြကေတာ့ သူ႔ကို အိုင္အိုလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဇာတ္ လမ္းတခုထဲက နာမည္ႀကီး ဇာတ္လိုက္အိုင္အိုမင္းေအာင္ကို၊ ဒီေတာ့ ကိုရင္ေတြက သူ႔ ရဲ႕ေနာက္က နာမည္ကိုေဖ်ာက္ၿပီး ေရွ႕က စကားလံုးအတိုင္း အိုင္အိုလို႔ေခၚတယ္။ သူဟာ အားတဲ့အခ်ိန္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ ရွိသမွ် စာအုပ္ေတြကို သိမ္းက်ံဳးဖတ္တယ္။ အားရင္ ဦးဇင္းနဲ႔ ကဗ်ာအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတယ္။ အစက သူ႔ကေလာင္နာမည္က “မင္းဘံုမွီး” တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကေလာင္နာမည္ကို ရဲထိန္လို႔ ေျပာင္းတယ္။ ဒီကေလာင္နာမည္နဲ႔ပဲ သဘင္မဂၢဇင္းမွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စပါတယ္။ ကဗ်ာ နာမည္ကို မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနတုန္းပဲ။ “ ပဲ့ျပားပင္ မဟုတ္ေသာ ငါတို႔သည္” တဲ့ ဒီက ေလာင္နာမည္ကို ကဗ်ာဆရာ ငါးသိုင္းေခ်ာင္း ဝံသာကလည္း သေဘာက်တယ္။ သူ႔ကို ဟိုကဗ်ာအေရးေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းဆရာလို႔ ကိုဝံသာႀကီးက ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေႏြကို ဦးဇင္းေကာင္းေကာင္းအမွတ္ရေနတယ္။ သူတို႔တီးဝိုင္း ပန္းႏု ေရာင္ (the light pink)မွာ သူက အဆိုေတာ္။ သူ႔ဝိုင္းသားေတြရဲ႕ တီးခတ္မႈ ပိုၿပီး အား ျဖည့္ေပးခ်င္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူရန္ကုန္သြားၿပီး အတီးပညာသင္တယ္။ တကယ့္ဆရာႀကီး ကိုရဲလြင္ဆီမွာ တေႏြလံုးသင္တယ္။ တကယ္က သူ႔မွာ ေငြေၾကးျပည္႔စံုတာမဟုတ္ဘူး။ တခါတေလ ေကာက္ညႇင္းထုပ္နဲ႔ မနက္စာ၊ညစာၿပီးတယ္လို႔ေျပာတယ္။ တတ္ႏိုင္သမွ် ေတာ့ ဦးဇင္းလည္း သူ႔ကို စရိတ္ေတြေထာက္ေသးတယ္။ ရင္းႏွီးတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အပ္ေပးဖို႔ စီစဥ္ေပမယ့္ လူတဖက္သားကို အားနာတတ္တဲ့သူက ႏြမ္းပါးတဲ့ သူ႔အေဒၚ ေတြဆီမွာပဲ အိမ္အလုပ္ေတြ ဝိုင္းကူရင္းနဲ႔ ေနတယ္။ အေဒၚအိမ္မွာေနတုန္း အစားအ ေသာက္အတြက္ အဆင္ေျပေပမယ့္ တေနကုန္သင္တန္းေတြနဲ႔ မအားတဲ့ရက္ေတြေတာ့ အစာခံတဲ့ေကာက္ညႇင္းထုပ္ကို အိတ္ထဲထည့္ထားတယ္။ တကယ္က သူဟာ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ အႏုပညာကို အခ်ိဳးက်စြာ ေပါင္းစပ္ထားသူျဖစ္ တယ္။ သူေပးဖတ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္မ်ိဳးစံု ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကဗ်ာေတြထဲ စာေတြထဲက ႏိုင္ငံေရးလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္တတ္လာတယ္။ မဆလရဲ႕ တင္းၾကပ္တဲ့ စာ ေပစည္းကမ္းထဲက ထိုးထြက္လာတဲ့ စာေတြကဗ်ာေတြဆိုရင္ ဦးဇင္းနဲ႔ သူ အငမ္းမရဖတ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ကဗ်ာဆရာ ငသိုင္းေခ်ာင္းဝံသာရဲ႕ ျခင္မ်ားဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ ၿပီး သူကိုဝံသာႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာေတြဟာ အႏုပညာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ေရာေမႊထား တဲ့ ဘဝကို သူတည္ေဆာက္ေနတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားတယ္။ မဆလ လက္ထက္က စာ ေပစိစစ္ေရး အထပ္ထပ္ၾကားက လႊတ္လာတဲ့ (စာေပစီစစ္ေရး သမားေတြနားမလည္ တာလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္) ကဗ်ာေလးကို ဒီေနရာမွာ တိုက္ဆိုင္လို႔ ေရးျပလိုက္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကို ကိုမင္းေအာင္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာကလည္း ဘာေၾကင္႔ဆိုတာ စာဖတ္သူ ဖတ္ ၿပီးရင္ သေဘာေပါက္မွာပါ။ B8 ျခင္မ်ား ေမွာင္လာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ဖြဖြလႈပ္လႈပ္ နည္းတဲ့ ျခင္အုပ္ႀကီးမဟုတ္ပါလား ဒီျခင္ေတြဟာ ၿမိဳ႕ျပကေန ဆင္ေျခဖံုးထိ ေတြ႔ေတြ႔သမွ်၊ ျမင္သမွ်လူ ေသြးသားစုပ္ယူ ေသာက္မ်ိဳ၏။ ဒီအခ်ိန္ပဲ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ဒါျပႆနာမဟုတ္ ေသြးစုပ္တဲ့ျခင္၊ သန္႔စင္လိုက္စို႔ ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း ျခင္မုန္းသူ။ ………………………………………………….. ဤကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီးေတာ့ သူကဗ်ာဆရာပိုင္ရွင္ ကိုဝံသာႀကီးဆီ စာေရးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ျခင္မုန္းတဲ့သူပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တည္းက သူနဲ႔ ကိုဝံသာ ကဗ်ာမိတ္ေဆြ၊ စာမိတ္ေဆြ အျဖစ္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ရင္းႏွီးသြားခဲ့ၾကတယ္။ သူလိုအပ္သမွ် စာအုပ္ေတြလည္း တခ်ဳိ႕ အလကားနီးပါး ကိုဝံသာက ေပးဖတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၿမိဳ႕အနီအနားက အိမ္ေျခေလးဆယ္ ဆိုတဲ့ ရြာမွာ အရပ္ခန္႔ ေက်ာင္းဆရာဝင္လုပ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေၾကာင့္ သူ႔ကို ေက်ာင္းအုပ္ ေနရာေပးတယ္။ အားလံုး တက္ညီလက္ညီ သင္ၾကားေပးမႈေၾကာင့္ တန္းလံုးကၽြတ္ ေအာင္တယ္လို႔ တၿမိဳ႕နယ္လံုးမွာ ဂုဏ္သတင္းႀကီးခဲ့တယ္။ စာသင္ၾကား ေနတုန္းမွာလည္း ကေလးေတြကို နံရံကပ္စာေစာင္တို႔၊ က်ဘမ္း စကား ေျပာၿပိဳင္ပြဲတို႔၊ ၿမိဳ႕ေပၚက စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို ဖိတ္ၿပီး ပြဲေတြကို စဥ္ဆက္ မျပတ္ လုပ္ေပးတယ္။ ဦးဇင္းနဲ႔သူ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္မွာ ဒိုက္ဦးနဲ႔ ရန္ကုန္ကို တေယာက္တ ၿမိဳ႕ဆီ ခြဲခြာခဲ့ရတယ္။ ၁၉၈၈ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူနဲ႔ ဦးဇင္း ျပန္လည္ဆံုဖို႔ ႏိုင္ငံ ေရး အေျခအေနေတြက ဖန္တီးေပးလိုက္တယ္။ ဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္းအၿပီး ဇြန္၊ ဇူလိုင္ လေတြမွာ ၿမိဳ႕ေပၚက အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံုက ထြက္ရွိတဲ့ ေၾကျငာခ်က္ေတြ၊ စာရြက္စာ တမ္းေတြကို စုစည္းၿပီး သူရွိတဲ့ ဒိုက္ဦးၿမိဳ႕ကို ပို႔ေပးရတယ္။ လူခ်င္းလည္း မၾကာခဏ ေတြ႔ဆံုၿပီး အေရးအခင္းတခု ျဖစ္ေျမာက္လွ်င္ က်ရာေနရာက ဝင္ပါၾကဖို႔ ဆႏၵေစာေန ၾကတယ္။ ၾသဂုတ္ လ (၈) ရက္ေန႔ တတိုင္းျပည္လံုး အံုႂကြမႈႀကီးအၿပီး ပစ္ခတ္မႈေတြေၾကာင့္ ေခတၱ ၿငိမ္သက္သြားစဥ္မွာ သူ (ကိုမင္းေအာင္) ဟာ ဦးဇင္းရွိရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာ တယ္။ ဦးဇင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေဆးရံုႀကီး အေရးေပၚဌာနေဘးရွိ ကြင္း ျပင္ကြက္လပ္မွာ တခါတရံ ကိုယ္ကနားေထာင္သူ၊ တခါတရံ ကိုယ္က ေဟာေျပာသူ အ ျဖစ္နဲ႔ မေမာႏိုင္မပမ္းႏိုင္ ေန႔ရက္ေတြကို ေဆးရံုႀကီးမွာ ကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၾသ ဂုတ္လ ၂၂ ရက္ေန႔ တၿမိဳ႕လံုးျပန္ၿပီး လမ္းေပၚျပန္ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ ေဆာ္ၾသသံေတြနဲ႔ အ တူ မနက္အေစာႀကီး ရန္ကင္းကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ဦးဇင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျမန္ဆံုး ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဦးဇင္းတို႔ကား သိမ္ႀကီးေစ်းနားေရာက္တဲ့အခါ အလံ ကိုင္ၿပီး တန္းစီထြက္လာတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒီ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔အတူ ဦးဇင္းတို႔ အလံုသခင္ျမပန္းျခံဘက္ကို ဦးတည္ၿပီး ေရြ႕လ်ားသြား ခဲ့ၾကတယ္။ သခင္ျမပန္းျခံအေရာက္မွာ စစ္တပ္က လမ္းမွျဖတ္တားလို႔ တစ္ေယာက္တ ကြဲစီ ကြဲခဲ့ၾကတယ္။ ေဆးရံုႀကီးမွာ လူေတြစုေနၿပီဆိုတဲ့ အသံေၾကာင့္ ဦးဇင္းလည္း ေဆး ရံုႀကီးကို ျပန္လည္သုတ္ေျခတင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၂၂ ရက္ကုန္ ၂၃ ရက္အေရာက္မွာ ေဆးရံုႀကီးမွာ နာမည္ႀကီးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အႏုပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေဟာေျပာပြဲေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ဆႏၵျပပြဲႀကီးဟာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ေနၿပီ။ ဆက္ရန္…. အရွင္ဇဝန ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း ေန႔သစ္၀က္ဆိုဒ္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။ Copy the BEST Traders and Make Money : http://bit.ly/fxzulu

ေမေမ့ အက္ေဆး

ေကာလိယသူ ဆရာမမုိးမုိး ( အင္းလ်ား )အေၾကာင္းကုိ သမီးျဖစ္သူ မသြယ္သြယ္မ်ိဳးညြန္႔မွ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။ ေမေမဆုံးတာ ၂၅ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ ေရးျဖစ္တဲ့ ျပည္သူ႔အေရးက ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ေမေမ့ အက္ေဆး မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ဆိုတာ ဖုန္းေမာ္ က်ဆုံးတဲ့ေန႔ ျဖစ္သလို ကၽြန္မ ေမေမ ဆုံးပါးတဲ့ေန႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ မွတ္မိေနတာတစ္ခုက ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ေျပၿငိမ္း ကြယ္လြန္တဲ့ေန႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုံးပါးတဲ့ ႏွစ္ေတြ မတူၾကေပမယ့္ ဆုံးပါးတဲ့ ရက္ေတြကေတာ့ တစ္ရက္တည္း အတူတူပါ။ ေမေမ မရွိေတာ့တာ ဒီႏွစ္ဆိုရင္ ၂၅ ႏွစ္ ျပည့္ပါၿပီ။ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေန႔ရက္အခ်ိန္ကေန ေနာင္ ၂၅ ႏွစ္ ၾကာတဲ့ အခါလို႔ ေတြးၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေ၀းႀကီး အမ်ားႀကီး လိုေသးတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ ကုန္လြန္သြားတဲ့ ၂၅ ႏွစ္တာကို ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္ရျပန္ ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္တာ အခ်ိန္အခါက ကၽြန္မ အေမနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေမေမ ေမေမ့ ကေလာင္နာမည္က မိုးမိုး (အင္းလ်ား) ျဖစ္ၿပီး နာမည္ရင္းက စန္းစန္းျဖစ္လို႔ စာမေရးခင္ကတည္းက သိကၽြမ္းသူေတြ၊ ေမြးရပ္ေျမ ဒိုက္ဦးက သူေတြက အစန္းလို႔ ေခၚၾကၿပီး စာေရးၿပီးမွ သိကၽြမ္းသူေတြကေတာ့ မမိုးလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ေမေမ့မွာ ေမြးခ်င္းဆိုလို႔ ေမေမ့ရဲ႕ အေဖတူ အေမကြဲ ေမာင္ႏွမျဖစ္တဲ့ ပဲခူးမွာေနတဲ့ ဘဘ ဦးျမင့္သိန္းတို႔ မိသားစုပဲ ရွိတာမို႔ ကၽြန္မတို႔ေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဖေဖ့ဘက္ကေဆြမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းလာၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေမေမက စိတ္ဆိုး ေဒါသနဲ႔ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆိုတာမ်ိဳး ကၽြန္မေတာ့ မႀကံဳဖူးဘူးလို႔သာ မွတ္မိပါတယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ နင့္ေမေမက မ်က္ႏွာတည္လို႔ ေၾကာက္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့ သူက ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က ေမေမ ဆုံးမတဲ့ အခါ တကယ့္ကိုရွားရွားပါးပါး ေျခာက္လက္မေပတံကေလးနဲ႔ တစ္ခါတေလမွသာ လက္ဖ၀ါးကို မနာမက်င္ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ႐ိုက္တတ္လို႔ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမေမ့ကို မိုးမိုးက သူ႔ကေလးေတြ ႐ိုက္တာ ေျခာက္လက္မေပတံနဲ႔လို႔ ရယ္စရာ ေျပာၾကရပါတယ္။ အိမ္ရွင္မ ေမေမ ေမေမ့ကိုၾကည့္ရင္ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ အိမ္မႈကိစၥေတြ သိပ္မလုပ္ဘူး ထင္ရေပမယ့္လည္း ဟင္းခ်က္ေကာင္းလို႔ ေမေမ ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ဟင္းေတြကို အခုထိ သတိရမိပါတယ္။ အမဲသားကို ႏူးေအာင္ျပဳတ္ၿပီး အမွ်င္ေလးေတြျပန္ဖြ င႐ုတ္သီးနဲ႔ ျပန္ေၾကာ္တာ၊ ၀က္သားနဲ႔ ၾကက္ဥေပါင္းတာ၊ ဘဲသားနဲ႔ ႀကံမဆိုင္ခ်က္၊ ၀က္နံ႐ိုးခ်က္ေတြ သိပ္စားလို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ေၾကးမ်ားတတ္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ငါးခူနဲ႔ ရဲယိုရြက္ခ်က္တဲ့အခါ ရဲယုိရြက္ဖယ္ၿပီး ခ်န္ထားေပးတတ္သလို ငါးဟင္းခ်က္ရင္လည္း ငါးကို သတ္သတ္ ေၾကာ္ေပး တတ္ပါေသးတယ္။ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ အလွအပနဲဲ႔ တြဲဖက္ရတာ ၀ါသနာပါေလေတာ့ ထမင္းဟင္း ပန္းကန္ေတြကို အႀကီးအေသး အစုံ အပြင့္ ဆင္တူ ၀ယ္စုထားပါတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ဖို႔အတြက္ဆိုၿပီး မုန္႔ဟင္းခါး အိုးေသး ေလးေတာင္၀ယ္လိုက္ေသးတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာက္ေျမာင္း အိမ္ ေဘးခန္းမွာေနတဲ့ အိမ္ရွင္ကဆို မမိုး မုန္႔ဟင္းခါး တစ္အိုးခ်က္တာ ဘာသံမွ မၾကားလိုက္ဘူး ငါတို႔အိမ္ေတာ့ ဟင္းခ်က္ရင္ေတာင္ ဆူညံေနတာလို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဧည့္ခန္းမွာ ပန္းအိုးတစ္အိုး အၿမဲထိုးထားတတ္ၿပီး ပန္းစိုက္တဲ့ ဆူးတုံးေလးေတြ ခံၿပီး ပန္းအလွဆင္ပါေသးတယ္။ ေက်ာက္ေျမာင္းအိမ္မွာ အိမ္ေရွ႕ ေျမကြက္လပ္ ေသးေသးေလးရွိေတာ့ ပန္းအိုးေတြနဲ႔ ပန္းစိုက္ပါတယ္။ ရြက္လွ၊ ပိန္းပန္းနဲ႔ ငါး႐ုိးအရြက္ေတြ စိုက္ပါတယ္။ ညေန ဘက္ဆိုရင္ ပန္းအိုးေတြနား ေရာက္သြားတတ္ၿပီး ကၽြန္မ တို႔က ေမေမ ၿခံထဲ ဆင္းေတာ့မလားလို႔ ေနာက္ၾကပါတယ္။ အိမ္ရဲ႕ သစ္သားနံရံေတြက အစိမ္းေရာင္ေဆး သုတ္ထားတာမို႔လို႔ ဧည့္ခန္းမွာ ဆိုဖာအစြပ္ေတြနဲ႔ ခန္းဆီးကို တစ္ေရာင္တည္း ဆင္တူ အစိမ္းေရာင္ျခယ္ပါတယ္။ အေမ့စာ ေမေမ စာေရးတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ငယ္ငယ္က မွတ္မိတာ တစ္ခုကေတာ့ သမၼတ ဟိုတယ္မွာ သြားၿပီး စာသြားေရး တာကိုပါ။ စာေရးေနတဲ့ ေမေမ့ဆီ တစ္ခါတေလ လိုက္သြား ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္က ရွားပါးတဲ့ ေဟာ့ေဒါ့ဂ္ ၀ယ္ေကၽြးခိုင္း ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေဖေဖကေတာ့ ေမေမ စာေရးဖို႔ လိုအပ္တာကို ေကာင္းေကာင္း ပံ့ပိုးေပးတတ္သူျဖစ္ၿပီး ခရီးသြားလို႔ပဲ စာေရးျဖစ္သလား၊ စာေရးဖို႔ပဲ ခရီးသြားသလား မသိရ ေပမယ့္ ေမေမနဲ႔သြားဖူးတဲ့ ခရီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေမေမ့၀တၳဳပုံရိပ္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ “ခံတက္ႏုေလးေတြ ညိႇဳးခ်ိန္တန္ေတာ့” စာအုပ္အတြက္ ေဇယ်၀တီ သၾကားစက္ကို သြားေလ့လာေတာ့လည္း ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြ ပါသလို “မီးေရာင္ေအာက္ကို ၀င္သည္” စာအုပ္အတြက္ နဲ႔လည္း အန္တီဂေရ႕စ္ (ေဆြဇင္ထိုက္) တို႔အိမ္ကို လိုက္သြားၿပီး အန္တီ့သမီး မေႏြးေႏြးနဲ႔ သိကၽြမ္းခဲ့ရဖူးပါတယ္။ “မသုဓမၼစာရီ” ၀တၳဳျဖစ္လာေစတဲ့ က်ိဳက္၀ိုင္းက သာသေနာ ဒယ သီလရွင္ေက်ာင္းမွာ ေမေမ သီလရွင္၀တ္ခဲ့တာကို အမွတ္တရနဲ႔ ကၽြန္မလည္း သီလရွင္ ၀တ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ “ေ၀မလိုနဲ႔ေႂကြ ေႂကြမလိုနဲ႔ေ၀” ဆိုရင္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ကို အေျခခံၿပီး “ငပလီ ဇာတ္လမ္း” ၀တၳဳကိုဖတ္ဖူးတဲ့ သံတြဲမွာေနတဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက သူေတာင္ငပလီအေၾကာင္း ဒီေလာက္ မသိဘူးလို႔ ဆိုလာပါတယ္။ ေမေမ စာေရးတဲ့အခါ လက္ႏွိပ္ စက္႐ုိက္ၿပီး စာေရးပါတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း ေမေမ့လိုပဲ စာေရးေစခ်င္လားေတာ့ မသိပါ။ ေမေမက ကၽြန္မကို လက္ႏွိပ္စက္ သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေမေမ့ ေက်းဇူးနဲ႔ပဲ ေနာက္ပိုင္း ကြန္ပ်ဴတာ သင္ေတာ့ လက္ကြက္ေတြနဲ႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ရင္းႏွီးခဲ့ရပါတယ္။ အေမနဲ႔သမီး ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြက နင့္သမီးက နင္နဲ႔ တစ္ပုံတည္းပဲလို႔ ကၽြန္မေရွ႕မွာ ေျပာတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္မ သိပ္သေဘာ က်ရပါတယ္။ ေမေမရဲ႕ ခင္မင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အန္တီ စန္းစန္းတင္၊ အန္တီ နီတာ၊ အန္တီမာလာ တင္တို႔ကေတာ့ ေမေမနဲ႔ ေတြ႕ၾကဆုံၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အန္တီနီတာတို႔ အန္တီမာလာတင္တို႔ အိမ္ေတြကို သြားလည္တတ္ၿပီး ေမေမ့ဆီကိုလည္း လာလည္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြ စကားေျပာၾက စၾက ေနာက္ၾကတာကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မက အနားကေန စားလိုက္ေသာက္လိုက္နဲ႔ အတူ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆုံတဲ့အခါ ေမေမက တစ္ခါတေလ ဂစ္တာကို တီးတတ္သေလာက္ တီးၿပီး စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါနဲ႔ ေသာက္တတ္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းအပ္လို႔ အေမ အလုပ္အကိုင္ကို ျဖည့္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို စၿပီး ရလိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီ ကံေကာင္းျခင္းက အထက္တန္းေက်ာင္းၿပီးလို႔ တကၠသိုလ္တက္တဲ့ အခ်ိန္ထိေအာင္ ေနာက္ဆုံး ေမေမ ဆုံးၿပီးလို႔ ခုလို ၂၅ ႏွစ္တာ ၾကာလာတဲ့အထိေအာင္ ကၽြန္မအတြက္ ေမေမ ေပးခဲ့တဲ့ အေမြတစ္ခုပါ။ ေမေမ့သမီးလို႔ ဆိုလိုက္ရင္ ကူညီ ေဖးမသူ အားေပးခ်စ္ခင္သူေတြ ေတြ႕ရ ဆုံရတတ္ပါတယ္။ ေမေမ ရွိစဥ္မွာလည္း ေမေမ့ရဲ႕ သားသမီးအေပၚ ဆက္ဆံမႈကို ေက်နပ္ ႏွစ္သက္မိရပါတယ္။ မိုးကုတ္္ၿမိဳ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရခဲ့တာမို႔ မၾကာခဏ ဆိုသလိုပဲ မိုးကုတ္ကေန စာေတြ လာတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မဆီ စာေတြလာတိုင္း ေမေမက ဖြင့္ေဖာက္မဖတ္ဘဲ စာလာရင္ထားတဲ့ ေနရာေလးမွာ ထားထားေပးတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါမွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မကို သူတို႔နဲ႔ အျပင္လိုက္ခြင့္ ရေအာင္လို႔ ေမေမ့ဆီ လိုက္ၿပီး ခြင့္ေတာင္း ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မကို ေမေမက ေျပာပါတယ္။ ဘယ္ကိစၥ မဆို သူမ်ားေတြကို ခြင့္မေတာင္းခုိင္းဘဲ ကိုယ္တိုင္ပဲ သြားသင့္ မသြားသင့္ ဆုံးျဖတ္ၿပီး အေမကို ေျပာဖုိ႔သင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ စက္ခ်ဳပ္သင္ေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ စက္ တစ္လုံး၀ယ္ေပးၿပီး စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေတြမွာ ထားသလို ခ်ည္ေရာင္စုံ ၀ယ္ေပးၿပီး ေအာက္ခ်ည္ထည့္တဲ့ လြန္းေတြကိုပါ အမ်ားႀကီး ၀ယ္ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ယုံယုံ ၾကည္ၾကည္နဲ႔ အစေတြ၀ယ္ၿပီး သူ႔အက်ႌေတြ ခ်ဳပ္ခိုင္းေတာ့တာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေက်ေက်နပ္နပ္၀တ္ၿပီး မိတ္ေဆြေတြကို သမီး ခ်ဳပ္ေပးတာလို႔ ႂကြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ည္ေတြ ျပန္၀ယ္ႏိုင္ေအာင္ဆိုၿပီး ခ်ဳပ္ခပါ ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း လမ္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြ အက်ႌပါ ခ်ဳပ္ေပးရဲတဲ့အထိ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စက္ခ်ဳပ္ အေတြ႕အႀကံဳေလးကို အေျခခံၿပီး ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ေရး ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမေမက စံပယ္ျဖဴမွာ အယ္ဒီတာ လုပ္ေနေတာ့၊ ကၽြန္မ ၀တ္ၳဳေလးကို ျပင္ဆင္ တည္းျဖတ္ၿပီး စံပယ္ျဖဴ ကေလာင္သစ္က႑မွာ ေဖာ္ျပခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ေမေမကိုယ္တိုင္ ျပင္ဆင္ တည္းျဖတ္ေပးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ပထမဆုံး ၀တ္ၳဳေလးပါ။ ေမေမ ဆုံးခ်ိန္ အေမ့ရဲ႕ သမီးျဖစ္ေပမယ့္လည္း အေမ့စနစ္က်နမႈကိုေတာ့ ေျခဖ်ားေတာင္ မမီႏိုင္ပါဘူး။ ေမေမ ဆုံးၿပီးေတာ့ ေမေမ့ရဲ႕ စာမူစာရင္း ေမေမ့ရဲ႕ဓာတ္ပုံ မိသားစုဓာတ္ပုံေတြက အထူး တလည္ ရွာေဖြစုေဆာင္းမေနရဘဲ စနစ္တက်နဲ႔ က်န္ရွိပါတယ္။ ေမေမ ဆုံးတဲ့ေန႔ကေတာ့ ကၽြန္မဘ၀အတြက္ အထူးအမွတ္တရေန႔ပါ။ ေမေမ ဆုံးေတာ့ ကၽြန္မက ၉ တန္းပါ။ ၀မ္းနည္းစရာ ႀကံဳရတဲ့အဲဒီေန႔မွာ ကၽြန္မကအိမ္မွာ ရွိမေနခဲ့ပါဘူး။ ေမေမ့ရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အန္တီျမင့္တို႔ အိမ္မွာ သြားေနေနတဲ့အခိုက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ မနက္မွာ ကၽြန္မကို အိမ္ျပန္မယ္ဆိုၿပီး အန္တီျမင့္သမီးႀကီး မပပက ျပန္ေခၚလာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမွာ ကၽြန္မကို မပပက အန္တီမိုး ဆုံးၿပီလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘာစကားမွ ျပန္မေမးႏိုင္ဘဲ စိတ္ထဲကပဲ မဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔ ႀကိတ္ဆုေတာင္းရင္း လိုက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ လမ္းထိပ္ကို ကားေကြ႕လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အိမ္နားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္နားမွာ လူေတြ စုစု စုစုနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မ ဆုေတာင္း မျပည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ေမေမ့ကို ကၽြန္မ ဘာစကားမွ ေျပာခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အသက္ကလည္း ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ ၄၆ ႏွစ္မွာ စာေတြ ေရးႏိုင္တုန္း လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ တုန္းအခ်ိန္မွာ ဘယ္လို ေရာဂါအခံမွလည္း ႀကံဳဖူး သိဖူးတာ မရွိေလေတာ့၊ ေမေမနဲ႔ ခြဲရေတာ့မယ္လို႔ ႀကိဳတင္ အားတင္း ထားရတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔တင္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေမေမနဲ႔အတူ ေန႔စဥ္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြျဖစ္တဲ့ စံပယ္ျဖဴတိုက္က အေမဦးတို႔ေတာင္မွ ထင္မထား ၾကမယ့္ ကိစၥမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပုံစံနဲ႔ ေမေမက မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း စာေပမိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ား အားလုံး ကို ခြဲခြာသြားပါတယ္။ ေမေမဆုံးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္စာေတြ ေရးၾကတဲ့အထဲမွာ ဆရာတင္မိုးရဲ႕ စာေလးကိုေတာ့ အမွတ္တရ ျဖစ္ရပါတယ္။ ခ်စ္ေသာသူတုိ႔ အသက္တုိ၏တဲ့။ ေမေမ့လူ႔ဘ၀သက္တမ္း တိုခဲ့ေပမယ့္လည္း ေမေမနဲ႔ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ကာလ နည္းခဲ့ေပမယ့္လည္း ေမေမ့ကို သိပ္ခ်စ္ရပါတယ္။ ေမေမ မရွိတဲ့ေနာက္ ေမေမ ရွိတဲ့ဘ၀နဲ႔ ေမေမ မရွိတဲ့ဘ၀ ဘယ္လို ကြာျခား သလဲလို႔ဆုိရင္ ပဲ့ကိုင္သူရွိတဲ့ေလွနဲ႔ ပဲ့ကိုင္သူမဲ့တဲ့ ေလွလို ကြာျခားပါတယ္။ ေမေမ မရွိတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မဘ၀ကို အလိုက္သင့္ေလး ေမ်ာပါလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ခု အသက္ ၄၀ ေရာက္တဲ့အထိတိုင္ အေမ ခ်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေျခရာေတြဆီ မမီႏိုင္ မလွမ္းႏိုင္ေအာင္ ရွိရပါတယ္။ ေမေမရဲ႕ ပထမဆုံး လုံးခ်င္း၀တၳဳ “ေပ်ာက္ေသာလမ္းမွာ စမ္းတ၀ါး” က ၁၉၇၄ မွာ အမ်ိဳးသား စာေပဆုရခဲ့ၿပီး ၁၉၉၀ မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တာမို႔ စာေရးသက္ ၁၆ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္းမွာ လုံးခ်င္း၀တၳဳ ၂၆ အုပ္နဲ႔ မဂၢဇင္း၀တၳဳတို၊ မဂၢဇင္း၀တၳဳရွည္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသား စာေပဆုကိုလည္း ၄ ဆုတိုင္တိုင္ ရယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေမေမ ေျပာဖူးတဲ့ စကားေလး အမွတ္ရမိပါတယ္။ ျမင့္ျမင့္ခင္နဲ႔ ေမဆြိ သားအမိႏွစ္ေယာက္မွာ ျမင့္ျမင့္ခင္ကလည္း ျမင့္ျမင့္ခင္ ဆိုၿပီး သီးျခားနာမည္နဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္တယ္။ ေမဆြိကလည္း ေမဆိြရယ္လို႔ သီးျခား ရပ္တည္ႏိုင္တယ္တဲ့။ ေမဆိြကို ျမင့္ျမင့္ခင္သမီးလို႔ မိတ္ဆက္ ေပးစရာမလိုသလို ျမင့္ျမင့္ခင္ကို ေမဆိြအေမရယ္လို႔ အထူး မိတ္ဆက္ေနစရာ မလိုဘူးတဲ့။ ႏွစ္ေယာက္သား သားအမိ ဆိုတာကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးကို အျပန္အလွန္ ဂုဏ္တက္ စရာျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီစကားကို ေျပာခဲ့တဲ့ ေမေမ အခု ရွိေနမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္မ ေမေမရယ္လို႔ ေမေမဂုဏ္တက္ ရစရာအေၾကာင္း ကၽြန္မမွာ ခုခ်ိန္ထိေအာင္ ရွိမေနေသးပါဘူး။ ကၽြန္မကသာ ေမေမ့သမီးရယ္လို႔ မိတ္ဆက္ၿပီး ဆုံးပါးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ အရိပ္ကို ခိုလႈံေနရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမေမ့သမီး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ အၿမဲတမ္း ေက်နပ္ပီတိသာ ရၿမဲပါ။ ဘယ္လို ခ်မ္းသာတဲ့အေဖမ်ိဳး၊ ဘယ္လို ခ်မ္းသာတဲ့ အေမမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ေန ခုလို စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ စာေပနဲ႔ နီးနီးစပ္စပ္ ေနခြင့္ရခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႔အေမကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရတာကိုက ကၽြန္မဘ၀အတြက္ ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္ တစ္ခုျဖစ္လို႔ ေနာက္ဘ၀သာရွိဦးမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ဘ၀ မွာလည္း ဒီအေဖ ဒီအေမနဲ႔သာ ဆုံစည္းခြင့္ ရခ်င္ပါေသးတယ္။ ေရးသူ သြယ္သြယ္မ်ိဳးညြန္႔

“ အပယ္ခံကဗ်ာတစ္ပုုဒ္အတြက္ အထက္ရုံးအယူခံလႊာ ”

" ဒါ ဒုိက္ဦးသား ကြန္ျမဴနစ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳ ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ေပါ့ " အားေပးၾကမယ္လုိ႔ . . . . . . . . . . . . . . “ အပယ္ခံကဗ်ာတစ္ပုုဒ္အတြက္ အထက္ရုံးအယူခံလႊာ ” ေက်ာင္းေတာ္မွာ စိပ္ပုတီးနဲ႔ ငုိၿငီးတဲ့ကုိရင္ အေမ့ကုိခင္ အိမ္ျပန္ခ်င္လွပါဘိ ။ စက္ဥၾသသံ ညံစီစီ ခ်ဳပ္ညရီေနညဳိသန္းရင္ ရြာလမ္းကုိၾကည့္ ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ ကုိရင္၀တ္တုန္းကအေၾကာင္းေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ ေဒြးခ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစား ေရးခဲ့ရတယ္။ သိပ္မဆိုးပါဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စာဖတ္၀ုိင္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျမွာက္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၾကည္ႏူးသြားတာကေတာ့ စာဖတ္၀ုိင္းထဲမွာပါတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ခ်စ္သူက အမွတ္တရ သူသိမ္းထား မယ္ဆုိၿပီး ယူသြားတာကုိပါပဲ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အားေတြတက္ၿပီး ကဗ်ာေလးေတြဆက္ေရးျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္က ရႈမ၀ ျမ၀တီ ေငြတာရီ စတဲ့မဂၢဇင္းႀကီးေတြမွာလည္း ေလးလုံးစပ္ သံခ်ိဳေလးေတြကုိသာ ေရးေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ ယခုေခတ္လုိ ေမာ္ဒန္ေတြ ပုိ႔ေမာ္ဒန္ေတြ သိပ္ေခတ္မစားေသးပါဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ့္ ကဗ်ာေတြကလည္း အဲဒီမဂၢဇင္းႀကီးေတြမွာပါႏုိင္ေလာက္တဲ့ အဆင့္မရွိမွန္း ကုိယ့္ဘာသာသိေတာ့ မပုိ႔ရဲပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ေရြးမွာေသခ်ာတဲ့ ကိုယ့္စာဖတ္၀ုိင္းက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေတြဆီပဲ အျပန္အလွန္ပုိ႔ၾက ေ၀ဖန္ၾကနဲ႔ ကဗ်ာ ပုိးေလးေတြထေနခဲ့ၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဒုတိယအႀကိမ္ သူယူသြားတဲ့ ကဗ်ာေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္တန္းေက်ာင္းစတက္တုန္းက အေၾကာင္းေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ လြယ္အိပ္ထူႀကီးနဲ႔ရယ္ တန္းႀကီးသားစတုိင္ ။ ငါးအလီ ကၽြန္ေတာ္ရၿပီလုိ႔ အစ္မကုိၿပိဳင္ ပုဆုိးမႏုိင္ခင္က ဆရာၿမိဳင္ေက်ာင္း။ ေခါင္းေလာင္းသံေ၀ “ ေဒါင္းအုိးေ၀ ” ရြာေျခကေက်ာင္း ေငြေလွေလာင္း။ “ ေဒါင္းအုိးေ၀ဆုိတာ မင္းတုိ႔ရြာမွာတကယ္ရွိလုိ႔လား ”လုိ႔ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီေမဂ်ာက အယ္ဒီတာႀကီးကကပ္ေ၀ဖန္ တယ္။ ဒါနဲ႔ “ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ေဒါင္းအုိးေ၀ဆုိတာ တုိ႔ဦးေလးေတြေခတ္က ျမန္မာဖတ္စာအုပ္ပါ။ ငါ့မွာ ဒီေခတ္ ဖတ္စာအုပ္လည္းမ၀ယ္ႏုိင္ေသးတဲ့ေက်ာင္းသားသစ္ႀကီးဆုိေတာ့ အစ္မနဲ႔အၿပိဳင္ ဦးေလးစာအုပ္ေတြစုထည့္ လာတာကုိေျပာတာပါ ” ဆုိၿပီး ရွင္းလည္းျပေရာ “ ဒါဆုိ ငယ္ငယ္ထဲက ဂုိက္ေပးၾကမ္းတာေပါ့ ” ဆုိတဲ့ မွတ္ခ်က္နဲ႔ ၀ုိင္းအဟားခံလုိက္ရတာကုိလည္းမွတ္မိေနေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ တစ္ခုေသာကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔မွာ ေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာ။ ၁၉၄၉ ကၽြန္ေတာ္ေမြးတဲ့ေန႔မွာပဲ တုိက္ပြဲေတြျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာကေျပးခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းလးပါ။ ေကာင္းကင္ျပာထဲ တိမ္မဲညဳိပုတ္ ယမ္းခုိးလႈပ္လူး ေႏြဦးျပာပုံ စစ္ရိပ္ပုံမွာ ဖုံတေထာင္းေထာင္း ခေယာင္းလမ္းအတုိင္း ဒုန္းစုိင္းေမာင္းလာ လွည္းေပၚမွာ ။ ရြာကုိစြန္႔ခြာ ထြက္ေျပာလာသူ လူတစ္အုပ္ၾကား လူသားကေလး ေထြးေပြ႕ေႏြးေန ေမြးေမရင္ေအာက္ ႏုိ႔ခ်ိဳေသာက္လုိ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြအားလုံးဟာ ျပည္တြင္းစစ္ထဲမွာေမြးဖြားလာၾကတဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးေတြကပါ။ ၁၉၆၇ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တကၠသုိလ္ေရာက္ေတာ့လည္း ၇ ဇူလုိင္အရိပ္ဟာ သိပ္ကုိနီးကပ္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ ေတာ္ကဗ်ာေလးကုိခံစားခ်က္ေၾကာင့္လွပါတယ္လုိ႔ ၀ုိင္းၿပီးအားေပးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကဗ်ာေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ခ်စ္သူကၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ သူသိမ္းထားမယ္ဆုိၿပီး ေနာက္ဆုံးယူသြားတဲ့ကဗ်ာေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရတဲ့သူလုိ႔ ေျပာလုိ႔ သူကကၽြန္ေတာ့္ရည္းစားလည္းမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္လည္းမပုိးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲကပဲ ႀကိတ္ခ်စ္ေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စာဖတ္၀ုိင္းထဲက သူငယ္ခ်င္းမေလးပါ။ သူကလည္း တစ္ေယာက္အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးအျဖစ္ အပါအ၀င္ေပါ့။ သူယူမသြားေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာက်ဆုံးသြားခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ ငယ္ဆရာေလးအေၾကာင္းေရးဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ ၁၉၅၈ လုိ႔ ေခါင္းစဥ္ေရးထားတယ္။ ဦးႏုလက္ထဲကေန ဦးေန၀င္း ပထမဆုံးအာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ေခတ္ကအေၾကာင္းပါ။ ၁၉၅၈ ငါတုိ႔ဆရာငါတုိ႔ရြာသား စစ္သားႀကိဳးတုပ္ရုိက္ပုတ္ဖမ္းစစ္ “ကြန္ျမဴနစ္”တဲ့ ဖက္ဆစ္၀ါဒက်ဆုံးရမည္ ဆရာ့ေအာ္သံ သန္းေခါင္ယံ …….။ ရြာျပန္ေရာက္လုိ႔အေမတုိ႔ရဲ႕ တုိ႔ဆရာေလး ေကာင္းရာသုကတိလားပါေစ ေတာင္းဆုေခၽြသံ ၾကားရစဥ္တုိင္းမွာ………. ငါလည္းအေမတုိ႔တေတြလုိ ေတာင္းဆုေခၽြရုံပါပဲလား စဥ္းစားမိတုိင္းမွာ …….. “ ငါ့ေကာင္ႀကီးကေတာ့ကြာ ……” ဆုိတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ခ်စ္တပည့္ႀကီး ပဲရစ္ကြန္ျမဴးဘာသာ က်မ္းျပဳဆရာႀကီး အားေတြငယ္ ။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကထုံးစံအတုိင္း သေဘာက်ၾကပါတယ္။ သူကေတာ့ဘာမွမေျပာေတာ့ေပ ။

၀ီေရာဓိႏွင္းဆီ ----------------------------------

၁။ ၁၉၉၄ ခု၊ ဇူလိုင္လ။ ထူးရာစိုး လဘက္ရည္ဆိုင္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လမ္းထိပ္၊ မာနယ္ပေလာ။ ‘ကိုၿငိမ္းေ၀ဆိုတာ ခင္ဗ်ားလား’ ေမးျမန္းႏႈတ္ဆက္သူကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္သည္။ ေကာင္းဘြိဳင္ဦးထုပ္၊ ေျပာက္က်ားစစ္အက်ီ၊ စစ္ေဘာင္းဘီ၊ ရာဘာညွပ္ဖိနပ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ပါးရိုးနားရိုး က်က်၊ ခႏကိုယ္ ခတ္ပါးပါး။ ‘ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ားက ကိုတိုက္ေမာင္းလား’ သူက ကၽြန္ေတာ္၏အေမးကို ႏႈတ္ျဖင့္ျပန္မေျဖဘဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆဲြကိုင္ျဖစ္ညွစ္ကာ စားပြဲေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ နာရီ၀က္နီးပါး စကားထိုင္ေျပာၾက၏။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ဘယ္သူေတြ ရွိေနသည္ျဖစ္ပေစ သတိမထားႏိုင္။ သူ႔ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ေ၀ဖန္ေတာ့ သူက အၿပံဳးႏွင့္နားေထာင္။ ရုတ္တရက္ ေျပာလက္စစကားကိုရပ္ၿပီး သတိတစ္ခ်က္၀င္ေတာ့ သူ႔လက္ထဲတြင္ ပစၥတိုတစ္လက္ေရာက္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိသြားရသည္။ သူက ေမာင္းကြင္းထဲ လက္ညိွဳးထည့္ကာ ေသနတ္ကို ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ လွည့္ကစားရင္း ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရပ္ထားသည့္စကားကို ဆက္ၿပီး မေျပာႏိုင္။ သူ႔လက္ထဲကေသနတ္ကို ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။ ‘ခင္ဗ်ားကလည္း ေသနတ္ႀကီး ထည့္ထားလိုက္စမ္းပါဗ်ာ၊ စကားေျပာရတာ မေျဖာင့္ဘူး၊ ေတာ္ၾကာ မေတာ္တဆ က်ည္ဆံထြက္သြားမွျဖင့္’ သူကလည္း ထိုအခါၾကမွ သတိျပဳမိသြား၏။ ၿပီးေတာ့မွ ေသနတ္ကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္၏။ သူ႔မ်က္ႏွာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အားနာသြားသည့္ ဟန္။ ‘ခင္ဗ်ားက ေသနတ္ကို ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကိုင္တတ္တဲ့ပံုပဲ’ ‘ဟုတ္တယ္ ဖေနာင့္တစ္ျခမ္းပဲ့ၿပီးမွေတာ့ ဘယ္ မကၽြမ္းက်င္ပဲ ရွိပါ့မလဲဗ်ာ’ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေျခေထာက္ဆီ မ်က္ေစ့ေရာက္သြားသည္။ သူက ေမာင္းကြင္းထဲ လက္ညိွဳးထည့္ၿပီး ေသနတ္ကို လည္ေအာင္လွည့္ရင္းက မေတာ္တဆ က်ည္ဆံထြက္ကာ သူ႔ညာဘက္ေျခေဖါင့္ ပဲ့ထြက္သြားျခင္းကို ရွင္းျပရင္း ရယ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က ေသနတ္ကိုင္ထားသည့္လက္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကဗ်ာေတြေရးပါလိမ့္ဟု သူငယ္နာတကၠေဗဒအျမင္ႏွင့္ေတြးကာ တအ့ံတၾသ။ ‘က်ဳပ္က ဒဂုန္တာရာကို သိတ္ၿပီးသေဘာက်တာဗ်၊ ဒါေပမယ့္ သူက ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ေရထဲ ေသနတ္ႏွစ္ခ်က္ ပစ္လိုက္ဖူူးတာပဲ ရွိတယ္၊ က်ဳပ္နဲ႔မတူဘူး၊ ခင္ဗ်ားေကာ’ ကၽြန္ေတာ္က တပ္မဟာ ၁ နယ္ေျမ အေတြ႔အႀကံဳကို ျပန္ေျပာျပေနမိသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ အတူလိုက္ပါလာသူ KNLA ရဲေဘာ္တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ လမ္းလြဲသြားခဲ့၏။ ေတာထဲတြင္ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ တစ္ေယာက္ထဲ အေဖၚကြဲေနစဥ္ ႀကံရာမရသည့္အဆံုး ရဲေဘာ္တစ္ဦးထံမွ ေခတၱ၀ိုင္းကူထမ္းေပးရင္းပါလာေသာ M-16 ရိုင္ဖယ္ကို မိုးေပၚေထာင္ ေစ့ဖြင့္ကာ ေမာင္းကြင္းထဲက လက္ညွိဳးကို ညွစ္လိုက္၏။ သစ္ရြက္တခ်ိဳ႕ က်ည္ဆံျဖတ္သြားသည့္အသံႏွင့္အတူ တေတာလံုး ေသနတ္သံလိႈင္းမ်ား ပဲ့တင္ထပ္ ညံသြားခဲ့၏။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ေသနတ္ကို ခႏကိုယ္ႏွင့္ အေ၀းဆံုးတြင္တြန္းထားလိုက္ကာ ရင္ထဲ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနခဲ့သည့္အျဖစ္ကို ေျပာျပလိုက္သည္။ ထိုအေတြ႔အႀကံဳသည္ကား ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေသနတ္ပစ္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စကားအဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာျပလိိမ့္မည္ဟု ထင္ေနစဥ္ သူကမူ မၿပံဳးမရယ္ဘဲ ခတ္ေတြေတြၾကည့္၏။ ‘ေအးဗ်ာ ခင္ဗ်ားႏွလံုးသားမ်ိဳး ႀကိဳက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ဘ၀ကေတာ့ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ’ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သည္။ သူသည္ကား စစ္ကိုမုန္းသျဖင့္ စစ္တိုက္္ေနရသူ ကဗ်ာဆရာ ေတာ္လွန္ေရးစစ္သားတစ္ဦး။ သူႏွင့္စတင္ေတြ႕ဖူးသည့္ ထိုအေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုတည္းႏွင္ပင္ သူ႔ကို အမွန္တကယ္ ကၽြန္ေတာ္ စြဲမက္ခဲ့ေလသည္။ (၂) ‘ခင္ဗ်ားေရးတဲ့ကဗ်ာမ်ိဳးေတြ မေရးတတ္ပါဘူး’ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူက မေ၀ခဲြတတ္သလို ၾကည့္သည္။ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သည္။ ‘ဒါ ခင္ဗ်ားေျပာမွပဲလားဗ်၊ ဒီလိုပဲ တစ္ေယာက္ေရးသလို ဘယ္သူက တူေအာင္ ေရးတတ္ၾကမွာလဲ’ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အၿပံဳးရိပ္မ်ား ေပၚလာ၏။ ‘မဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ားက အခက္ဆံုးအေၾကာင္းအရာကို ကဗ်ာနဲ႔ေဖၚျပတဲ့သေဘာဗ်။ ဇာတ္သဘင္မွာ ဟာသပညာက အခက္ခဲဆံုးလို႔ ေျပာၾကသလို ကဗ်ာမွာလည္း ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ ေထ့ေငါ့တဲ့ကဗ်ာမ်ိဳးက သိတ္ခက္တာဗ်၊ ခင္ဗ်ားက အဲသလိုကဗ်ာမ်ိဳးေတြ ေတာ္ေတာ္ေရးတတ္တယ္၊ ေရးတိုင္းလည္း ထိတယ္၊ က်ုပ္ျဖင့္ တစ္ပုဒ္မွ မေရးဖူးဘူး’ ‘ခင္ဗ်ားလည္း ေရးပါတယ္ေလ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ ရသလြန္ဟင္းခြက္မ်ား ကဗ်ာ ခင္ဗ်ားေရတာပဲဟာ’ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ satire ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ သူက ဗါးေတာ့ဗရက္ကုိ စေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ယက္တူရွန္ကိုလည္း stire ကဗ်ာမ်ိဳး ေရးတတ္ေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ ျမန္မာကဗ်ာဆရာထဲမွာေတာ့ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔ မင္းလူတို႔မွာ stire ကဗ်ာ အေရးေကာင္းသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူ႔ကို နားလည္ရခက္ခဲလွသည္မဟုတ္ပါ။ သူသည္ကား ဗားေတာ့ဗရက္ ခေရဇီတစ္ဦး။ ‘ကၽြန္ေတာ္လား ေက်ာက္သားမ်က္ရည္လို တျပည္သူ လို ကဗ်ာမ်ိဳးလည္း ေရးပါတယ္’ သူ႔ရဲ႕ ဆင္ေျခေပးမႈ ၀န္ခံမႈကို ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိမ့္ၿပီး သေဘာတူလိုက္ရသည္။ သူ႔ကို လေရာင္နဲ႔ေနလံုး ႏွစ္ခုစလံုး ေခါင္းအံုးအိပ္တတ္သူ အိပ္ႏိုင္သူဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းလိုပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကဗ်ာအမ်ားစုက ေလာကႀကီးကို ခါးခါးသက္သက္ အေငၚတူးခ်င္တဲ့သေဘာ။ ေလာကႀကီးရဲ႕ ကေမာက္ကမ ေဖါက္ျပန္ေဖါက္လြဲျဖစ္မႈမ်ားအေပၚ အထူးသျဖင့္ စည္းအတြင္းက ေဖါက္ျပန္မွားယြင္းမႈမ်ားအေပၚ ေဒါသေပါက္ကြဲၿပီး ကဗ်ာထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ ခ်ဥ္းကပ္ပံု ခ်ဥ္းကပ္နည္းက ေထ့သည့္ေလွာင္သည့္ နည္းနာ။ ‘တကယ္ေတာ့ဗ်ာ အတြင္းစည္းထဲကကိစၥဆိုေတာ့ က်ဳပ္အဖို႔ အ,အ ေဒါသျဖစ္ၿပီး အသံမထြက္ဘဲ ဆဲရတဲ့အလုပ္မ်ိဳးကို ေရးရတာဆိုေတာ့ က်ဳပ္ကဗ်ာေတြ ရုတ္တရက္ နားလည္ရခက္ကုန္ေတာ့တာေပါ့ဗ်’ သူက သည္လို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျဖခ်သည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကဗ်ာေတြကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ့၏။ သူ၏ ကုလားထိုင္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ကဗ်ာ။ ဇိတံေမ၏ နိဒါန္း ကဗ်ာ။ အိပ္မက္ႀကီးကို မီးေလာင္တဲ့ ည ကဗ်ာ။ လားတစ္ေကာင္ဖတ္ဖို႔ ဖတ္စာ ကဗ်ာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္သည္။ သူ၏ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ခဲ့သည့္ မိခင္၏စာမ်က္ႏွာႏွင့္ ျမင့္မိုရ္ေတာင္တမ္းခ်င္း ကဗ်ာထဲက စာသားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္သည္။ သူသည္ကား တကယ့္ကို ၀ိေရာဓိႏွင္းဆီမွ ႏွင္းဆီ။ (၃) ‘ခင္ဗ်ား ေနေကာ ေကာင္းရဲ႕လား’ ‘လူကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္ စိတ္က မေကာင္းဘူးဗ်’ သူက ကာဘိုင္ေသနတ္ကို ပခံုးေပၚထမ္းရင္း သံလြင္ျမစ္ေသာင္စပ္ကို ဆင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူႏွင့္ယွဥ္က ေသာင္စပ္ကို ေရာက္လာသည္။ သူက ေမာင္းကြင္းထဲ လက္ညွိဳးထည့္ကာ ေသနတ္ကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္ေန၏။ ဆၾကည့္ေန၏။ ‘ဟုတ္တယ္ဗ်ာ က်ဳပ္ ေရွ႕တန္းမွာ စစ္ပူေနေပမယ့္ ေျပာစရာရွိလို႔ ျပန္လာတာ၊ က်ဳပ္ရဲေဘာ္ေတြကုိ စိတ္မခ်ဘူး၊ ရန္သူက ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္သလို ေရာက္လာတတ္တာဗ်’ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ ဌာနခ်ဳပ္စခန္း ေဒါင္းဂြင္မွာ ရန္သူ႔လက္သို႔ က်သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႔တခ်ိဳ႕ ရန္သူ႔တပ္ႏွင့္ သူကၽြံကိုယ္ကၽြံျဖစ္ကာ ရႈတ္ရႈတ္ေထြးေထြးျဖစ္ေနခ်ိန္ သူသည္ ေနာက္တန္းသို႔ ျပန္လာခဲ့၏။ ဗဟုိေကာ္မတီတစ္ဦးႏွင့္အယူအဆမတူသည္ကို ေဆြးေႏြးရန္ ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။ ‘ခင္ဗ်ား ဒီညေနပဲ ျပန္သြားရမွာလား’ ‘ဟုတ္တယ္ ျပန္ရမယ္၊ ခင္ဗ်ားကေရာ ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲ’ ကၽြန္ေတာ္က နအဖစစ္သားတစ္ေယာက္ အရွင္ဖမ္းမိထားသည္ကို သတင္းလာယူေၾကာင္း ရွင္းျပရသည္။ ‘မာနယ္ပေလာမွာေကာ ဘယ္လို အေျခအေနရွိသလဲဗ်’ ‘အတိအက်ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူ၊ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနေတြကေတာ့ရႈတ္ေထြးေနတာပဲ၊ ခုပဲ ျမစ္ဆံုမွာ ျပႆနာ ျဖစ္လာေနတာပဲဟာ၊ ဒါထက္ ခင္ဗ်ား ဒီမွာ တစ္ညေလာက္ အိပ္သြားလို႔မျဖစ္ဘူးလား မနက္ၾကမွ ခတ္ေစာေစာ ထျပန္ေပါ့’ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို တစ္ညေလာက္ေတာ့ အနားယူေစခ်င္သည္။ သူ႔ပံုပန္းမွာ ယဲ့ယဲ့မွ်သာ ရွိသည္။ အိပ္ေရးပ်က္ျခင္း၊ အစားဆင္းရဲျခင္း၊ မနားမေန သြားလာလႈပ္ရွားေနရသျဖင့္ သူ႔အသားအေရမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေယာ္။ သူ႔ခႏာကိုယ္ေပၚက စစ္၀တ္စံုမွာ ေခၽြးအလိမ္းလိမ္း၊ ေခ်းအထပ္ထပ္။ သူက သူ႔တပ္ရင္းဆီကိုသာ စိတ္ေရာက္ေနသည္။ စိတ္ပူေနသည္။ ‘ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မွျဖစ္မယ္ ေျပာစရာရွိတာလည္း ေျပာၿပီးၿပီပဲဗ်ာ၊ တခုေတာ့ ရွိတယ္ ကိုၿငိမ္းေ၀၊ က်ဳပ္ေတာ့ အခုတိုက္ေနရတဲ့စစ္ပြဲမွာ က်သြားရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဗ်ာ၊ ေတာ္ၾကာ က်ဳပ္တို႔ဘ၀ေတြ ရိုင္းကုန္လိမ့္မယ္’ သူက ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေတာစပ္ဆီ မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စစ္ထြက္သူ ကဗ်ာဆရာ၏ ႏႈတ္ဆက္စကားအေပၚ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔သြားရသည္။ စစ္ထြက္သူတစ္ဦးအဖို႔ သည္လိုစကားမ်ိဳး မေျပာသင့္ဘူးဟု ေစတနာႏွင့္ တားျမစ္ၾကည့္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ကို ထင့္ေစမည္ဟု ယူဆၿပီး ဘာတစ္ခြန္းမွ် မဟႏိုင္ခဲ့. ကၽြန္ေတာ့္ကိုေၾကာေပးကာ သူ႔ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး၏ေနာက္မွ ကာဘိုင္ေသနတ္ထမ္းၿပီး လိုက္ပါသြားသည့္သူ႔ကို ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ သည္တစ္ႀကိမ္ သူ႕ကို ေတြ႕ဆံုျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္သည္ကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ခဲ့။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႕ဆံုစဥ္က သူ႔လက္ထဲကေသနတ္မွာ ပစၥတိုတစ္လက္ျဖစ္ၿပီး ယခုတစ္ႀကိမ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ဆံုသည့္အခါတြင္မူ သူ႔လက္ထဲ၌ ကာဘိုင္ေသနတ္ ရွိေနခဲ့၏။ ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္၊ ေတာင္ေျခေတာအုပ္အတြင္း ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေနသည့္ ကဗ်ာဆရာတိုက္ေမာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးေနမိသည္။ သူသည္ ေသနတ္ႏွင့္ ကေလာင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ လက္ကမခ်ခဲ့သူ ျဖစ္ေခ်၏။ (၄) ၁၉၉၅ ခု၊ ဧၿပီလ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ ကဗ်ာဆရာ တိုက္ေမာင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ က်ဆံုးသြားခဲ့သည္။ သူ႔သတင္းကို ကဗ်ာဆရာမ မိဆူးပြင့္ ဆီကတဆင့္ ၾကားရျခင္းျဖစ္သည္။ အစပထမေတာ့ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ အရွိကို အရွိအတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ လက္ခံဖို႔ ႀကိဳးစားယူရေတာ့၏။ သူမရွိေတာ့ၿပီေကာ ဟူေသာအသိကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ မၾကာခဏ ပုတ္ခ်ေနမိသည္။ သူက သူ႔အေလာင္းကို ျမန္မာျပည္ထဲကေျမေပၚ ျမွဳပ္ႏွံဖို႔ မွာခဲ့သည္ဟု သိရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ႏွလံုးသားမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္ရင္…။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ဥေရာပမဲဇာသို႔ ထြက္ခြာရန္ စီစဥ္ေနသည့္အခ်ိန္။ သူ႔အတြက္ ပိုၿပီး ေၾကကြဲရေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ က်ဆံုးသြားသည့္ တခ်ိန္တည္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဥေရာပသို႔ ထြက္ခြာရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္မွာ မသင့္ေတာ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မလံု။ လိပ္ျပာမသန္႔။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးဖို႔ သူ႔၀ိညာဥ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ေနခဲ့မိ၏။ ၁၉၉၅ ခု ႏွစ္ဦးပိုင္း ေတာစပ္တေနရာတြင္ သူေျပာသြားခဲ့သည့္ စကား။ ‘က်ဳပ္ေတာ့ အခုတိုက္ေနရတဲ့စစ္ပြဲမွာ က်သြားရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဗ်ာ၊ ေတာ္ၾကာ က်ဳပ္တို႔ဘ၀ေတြ ရိုင္းကုန္လိမ့့္မယ္’ ဟု တိုက္ေမာင္း ေျပာခဲ့၏။ အခုေတာ့ ကဗ်ာဆရာတို္က္ေမာင္း တကယ္ပင္ က်ဆံုးသြားခဲ့သည္။ သူ႔ဘ၀သည္ မရိုင္း။ လွပေတာက္ေျပာင္လြန္းေပစြ။ ဘ၀ကို အႏိုင္ႏွင့္ ပိုင္းသြားခဲ့သူ။ ေသနတ္ကိုင္ထားသည့္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္သည္။ ကေလာင္ကိုင္ထားသည့္ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားသည္။ သူလို ႏွလံုးသားရွိသူကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သည္။ ‘ေန႔သစ္တစ္ခု ေမြးဖြားဖို႔ ေနလံုးတူးဆြခဲ့သူမ်ား’ ကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္လို႔ မျဖစ္။ မခ်စ္၍ မျဖစ္။ နားလည္ရမည္။ ခ်စ္ရမည္။ သို႔ႏွင့္ တိုက္ေမာင္းအတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့၏။ ထိုကဗ်ာထဲက ကဗ်ာစာသားတခ်ိဳ႕…။ ခင္ဗ်ားအဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ မာယာဘံုမွာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ ထံုးတို႔လို႔ ထားရစ္ခဲ့သူ ဧကရာဇ္ကို စစ္ေၾကညာၾက သူပုန္ဘ၀ရဲ႕ ဂုဏ္ဟူသမွ် ကုန္လံုၾကြယ္၀ ျပခဲ့သူ ျဖဴစင္ျခင္း ေတာင္ကုန္းမွာ ေရာင္ထံုးေျဖခ် ေျမက်ခဲ့သူ…။ အို ျမတ္ေသာ ၀ိညာဥ္ သို႔မဟုတ္ ရဲေဘာ္ တိုက္ေမာင္း ေရ မိုးေတြညိဳ႕ရင္ မ်က္ရည္စုိ႔တယ္တဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မခင္သီ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ မေဒ၀ီေလ ကြဲေၾကလို႔ မဆံုး…။ ။ ၿငိမ္းေ၀(ကဗ်ာ့အိုးေ၀) မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီကေန႔ဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ကဗ်ာဆရာ တပ္မွဴး တိုက္ေမာင္း က်ဆံုးသြားတဲ့ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္တင္းတင္းျပည့္တဲ့ေန႔ပါပဲ။ သူ႔ကိုဂုဏ္ျပဳလြမ္းသတဲ့အေနနဲ႔ ဒီ၀တၳဳေလး က်ေနာ္ ေရးခဲ့တာပါ။ ႏွစ္စဥ္လိုပဲ ဒီလိုေန႔မွာ ဒီ၀တၳဳတိုကို တင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တိုက္ေမာင္း ဘယ္လိုလူလည္းဆိုတာထက္ သူ႔အေပၚက်ေနာ္ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာျဖစ္တယ္ဆိုတာနဲ႔တင္ လံုေလာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ေန႔သစ္တစ္ခုေမြးဖြားဖို႔၊ ေနလံုးတူးဆြခဲ့သူမ်ား…စာသားမွာ ေယာဟန္ေအာင္၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွ စာသား ျဖစ္ပါသည္။

ဟာဆန္ ကမ္းနဖူးမွသည္ေကာလိယကမ္းနားဆီေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့

============================================ ဟာဆန္ေရးဗား၏ ကမ္းနဖူးကိုရပ္မိေတာ့ ကမ္းနဖူးႏွင့္ကိုယ့္ဘဝကိုဆက္စပ္ေတြးမိလိုက္သည္။ ကမ္းနဖူးသည္ကို္ယ့္အတြက္မစိမ္း၊။ ထိုမစိမ္းေသာကမ္းနဖူးသည္ ယခုရပ္လွ်က္ေနေသာဟာဆန္ျမစ္လိုထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာကမ္းနဖူးေတာ့မဟုတ္။ အတိတ္ ေျခရာေကာက္ရလွ်င္ ကမ္းနဖူးသည္ ငယ္ဘဝတေလွ်ာက္လုံးအားေခ်ာ့ျမဴေပးခဲ႔တာကိုအမွတ္ရသည္။ ထိုကမ္းနဖူးသည္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိေသာႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ကမ္းနဖူးေတာ့မဟုတ္။ ေဒသ၏ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာထဲအရွားပါးဆုံးေပၚထြက္ဖူးသည္႔ ရွားရွားပါးပါးစာေရးဆရာမမိုးမိုး(အင္လွ်ား)က ထိုေခ်ာင္းကမ္းနဖူးေပၚမွေခၽြးစက္တု႔ိ႔ ရႊဲရႊဲစိုေသာမညိဳျပာတေယာက္ကိုဆြဲထုတ္ျပရင္းထိုကမ္နဖူးကိုလူထုအာရံုထဲခ်ေပးခဲ႔ဖူးသည္။ မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာတေယာက္ကေတာ့ ကိုယ့္ေဒသကိုလူတိုင္းၾကားသိေစရန္ သူကေလာင္နာမည္ ေရွ႕မွာ -ေခ်ာင္းကေလးကိုုဝိေသသနျပဳ ဂုဏ္တင္လွ်က္ကမၺည္းတပ္ထားတာေတာ့ရွိသည္။ ယခုစာတေစာင္ေပတဖြဲ႔ေရးမည့္ ကမ္းနဖူးအေၾကာင္းရွာေဖြရလွ်င္ ေပၚထြက္္ခဲ႔ဖူးတာေလးရွားရွားပါးပါးကိုစေျပာရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုထက္မက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရလွ်င္ ဘုရင္မင္းေခါင္၏စစ္ခ်ီရာလမ္းေၾကာင္းနေဘးကဟံသာဝတီမင္းေနျပည္ လက္ေအာက္ခံၿမိဳ႕ငယ္ကေလးေဘးမွ ျဖတ္သန္းရင္းထိုၿမိဳ႕၏နာမည္ကိုစြဲယူထားေသာေခ်ာင္းကေလးသည္ သမိုင္းတေခတ္၏ က႑တခုသ႔ူနေဘးမွာ ျဖစ္ထြန္းခဲ႔သည္ကိုသက္မဲ႔သက္ေသအျဖစ္ေျပာျပႏွဳိင္မည္ထင္သည္။ ထိုထက္ပိုလူရာဝင္ေအာင္္ ေျပာရလွ်င္ လြတ္လပ္ေရးၿပီးစ ျပည္ျမန္မာ၏ ခါးသီးေသာေသြးညွီနံ႔တို႔ျဖင့္သူ႔ေခ်ာင္းေရကိုသုတ္လိမ္းခဲ႔ဖူးသည္ကိုေျပာရမည္ ။ ထိုကဲ႔သို႔ လူသိနဲပါးေသာေခ်ာင္းငယ္ကေလးနေဘးေက်ာင္းမေနမွီခေလးဘဝကမိုးရာသီတသြင္သြင္စီးေနေသာကမ္းနဖူးထက္မႏိုင္တႏိုင္ ပလိုင္းကိုဒရြတ္ဆြဲလြယ္ရင္းလူၾကီေတြငါးဖမ္းရာေနာက္မွ လိုက္ခဲ႔ရသည္။ ငါးေထာင္ပုံးထဲဝင္ေရာက္လာေသာငါးခုံးမ ၊ငါးသန္ခ်ိတ္စသည့္ ငါးမ်ားကိုပလိုင္းထဲေကာက္ထည့္ရတာကိုေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ဖူးသည္။ ေျမြလိုလိုတြန္႔လိမ္သြားေသာငါးလင္ဘန္းငါးေျမြထိုးတျဖတ္ျဖတ္ခုန္ေသာငါးေျပမစေသာငါးမ်ားကို ျမင္ေတာ့ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္ခဲ႔ဖူးျပန္သည္။ ကမ္းနဖူးနားမွ ေရတိမ္တိမ္သည္ ေန႔စဥ္ေရခ်ိဳးဆိပ္ ျဖစ္သည္။ ကမ္းနဖူးထက္ အဝတ္ေလွ်ာ္ေသာအေမ႔နားရပ္လွ်က္ ကိုယ္မသိတာေတြ တခုၿပီးတခုေမးစရာမ်ားကိုေခ်ာင္းေလးဆီလက္ညွိဳးညႊန္းျပရင္းေမးခဲ႔ဘူးသည္။ ငယ္ဘဝအတြက္ ေဝါဟာရအသစ္တို႔စတင္ရာကိုယ့္အတြက္ ေလာကႀကီးထဲဝင္ေရာက္ရန္ တံခါးေပါက္အျဖစ္လည္းထိုးကမ္းနဖူးကဖန္တီးေပးခဲ႔သည္။ မိုးရာသီအဦးေတာင္ေပၚေရက်စေခ်ာင္းေရႏွင့္အတူပါလာေသာသစ္တိုဝါးတို႔ကိုဆယ္ယူရင္းထင္းေလာင္စာစုၾကရေသာကမ္းနဖူးညႊတ္မွ် စည္းကားလွသည့္ျမင္ကြင္း။မိုးရာသီေခ်ာင္းေရထဲေလွစီးရေသာအရသာ။ခရီးေဝးကြာသည့္တရြာႏွင့္တရြာသြားေရာက္ရန္လမ္းေၾကာင္းဒီေခ်ာင္းကေလးေက်းဇူးေၾကာင့္ အထက္ေအာက္ရြာတို႔ အဆက္မျပတ္ခဲ႔ရ။ဝါးေဖာင္ျဖင့္ေခ်ာင္းေရစီးထဲေမွ်ာခ်လာေသာအသိမိတ္ေဆြတို႔ထံမွ လက္ေဆာင္ေတာင္းယူရေသာ ၾကံေခ်ာင္းမ်ား ။ ေႏြရာသီေခ်ာင္းေရအခမ္းသဲေသာင္ျပင္ ထက္ ေဆာ့ကစားရေသာေန႔ရက္မ်ားဤ ပုံရိပ္တို႔ျဖင့္ စြဲထင္ေနေသာငယ္ဘဝအေဖာ္ ေခ်ာင္းေလးသည္ မိုးအခါ စပါးအတြက္ေအာင္ေရ။ ေဆာင္းအခါ ေဆာင္းသီးႏွံ အတြက္ စိုက္ပ်ိဳးေရတို႔ေၾကာင့္ တနယ္လုံးအတြက္ အားကိုးရာလည္းျဖစ္ေနျပန္သည္။ေခ်ာင္းကိုအမွီျပဳေနရသူတို႔၏ သမိုင္းႏွင့္ဒီေခ်ာင္းကေလး၏ သမိုင္းကခြဲမရခဲ႔။ ဒီေခ်ာင္းေလး၏အနိမ့္ အျမင့္သည္ သူ႔ကိုမွီခိုရသူတို႔၏ အနိမ့္အျမင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္လြန္စမွာပဲဘဝတဆစ္ခ်ိဳးခ်ိန္ဒီေခ်ာင္းနဲ႔ေဝးကြာခဲ႔ေသာကာလတခုျဖစ္ခဲ႔ရသည္။ ေဝးကြာေသာ္လည္းေမြးရပ္ေျမ၏ သတင္းစကားမ်ားကိုအခ်ိန္တိုင္းနားစြင့္မိေနသည္။ အလြမ္းစိတ္အၿမဲရွင္သန္ေနျခင္းကဘာကိုျပသလဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ခႏၶာႀကီးကကိုယ့္ေဒသအားခြဲခြါေနရေသာ္လည္းစိတ္ဝိညာဥ္သည္ေမြးဌာေနဆီမွ တဖဝါးမခြာရွိေနေၾကာင္း ျပေနသည္။ စိတ္ထဲကအငုတ္ဓာတ္ အိမ္လြမ္းစိတ္သည္ မတိုက္ဆိုင္ခင္ကတေငြ႔ေငြ႕တေျမ႕ေျမ႕။ တိုက္ဆိုင္မိျပန္ေတာ့ အရွိန္ျပင္းျပင္းရြာလြမ္းစိတ္တို႔ျဖင့္ေလာင္ကၽြမ္းေသာညတာတို႔ကို ျဖတ္သန္းခဲ႔ရဖူးသည္။ ၁၉၉၄ ေလာက္ေလာကႏွင့္တံတိုင္းျခားစဥ္ကမိေဝး၊ ဖေဝး၊ မိတ္ေဆြေဝးကို္ယ့္ေဒသေဝးစဥ္စိတ္ထဲမွ ဆာေလာင္မႈေတြထဲတြင္ မိတ္ေဆြေတြႏွင့္ ေတြ႔ခ်င္စိတ္ဆာသလိုမိသားစုညီအကိုေမာင္ႏွမတို႔ႏွင့္ အတူတူစကားလက္ဆုံက်လိုစိတ္တို႔ ဆာေလာင္သည္။ ထိုအထဲေမြးဖြားရာေဒသဆာေလာင္မႈကစိတ္ထဲက်ိတ္ေခ်မရခဲ႔။ ဒီတုန္းကလြတ္လပ္ေရးၿပီးစ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲအတြင္းကိုယ္တိုင္ပါဝင္ခဲ႔ဖူးသူတပ္မွဴးႀကီးတေယာက္ႏွင့္အတူတူေနခြင့္ႀကံဳလိုက္ရသည္။ သူ႔မိသားစုယခုေနေနတာကကိုယ႔္ဇာတိၿမိဳ႔ႏွင့္ ကပ္လွ်က္ ၿမိဳ႕။ ထိုၿမိဳ႕ကိုသူမေနခင္ ေတာ္လွန္ေရးကာလတေလွ်ာက္ ကိုယ္ေမြးဖြားေဆာ့ကစားခဲ႔ရာေခ်ာင္းကမ္းနဖူးသည္ သူတို႔တပ္ေတြ လူးလာတု႔ံေခါက္ သြားလာရာေနရာ။ ဒီေတာ့သူလဲကိုယ့္လိုအိမ္လြမ္းစိတ္ဆာေနသူ။ဒီလိုဆိုေတာ့ ႏွစ္ဦးသားစိတ္ထဲသိမ္းထားေသာ ျဖတ္သန္းခဲ႔ဖူးရာအမယ္စုံကိုအတူတည္ခင္းရင္းဆာေလာင္ေနေသာစိတ္အဆာကို ႏွစ္ေယာက္သားကုစားခဲ႔ၾကသည္။ သူကကိုယ္႔ထက္ေတာင္ ေဒသကိုကၽြမ္းက်င္ေနေသးသည္။ သူ႔စကားေတြထဲေညာင္ပင္ဆိပ္နားကမေစာႀကီးသရက္ျခံအတြင္းသူတို႔တပ္စခန္းခ်ပုံပါသလို၊ဖေအာင္ဝဲရြာအတြင္းတိုက္ပြဲအေၾကာင္းကိုေျပာသည္။ ထိုဖေအာင္ဝဲရြာတိုက္ပြဲအေၾကာင္းေျပာေတာ့ -အဘေရဗိုလ္္ႀကီးညိဳမွႈိင္းဆိုတာအဘတို႔တပ္မွာရွိလားလို႔ စကားျဖတ္ေမးျဖစ္သည္။ ခပ္ငယ္ငယ္ကလူႀကီးသူမမ်ားစကားဝိုင္းထဲမၾကာခဏၾကားရတတ္ေသာဖေအာင္ဝဲရြာတိုက္ပြဲအတြင္းက်ဆုံးသြားေသာကြန္ျမဴနစ္စစ္ဗို္လ္တေယာက္ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုသိမွီလိုက္သူတရြာလုံးကမေမ့ၾက။ က်ည္းေပါင္းစု မွ ႏွင္းဝိအျဖတ္ တိုက္ပြဲအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ ေရလႊဲ၊ ဆားက်င္းစေသာေနရာမ်ားကိုလည္းမခၽြင္းမခ်န္ေျပာျပေသးသည္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္ သုံးတန္းေက်ာင္းသားေလာက္ ကိုယ့္ရြာတြင္ျဖစ္ပ်က္သြားေသာကိုသိန္းေအာင္ႏွင့္ကိုျငိမ္းေမာင္ ျပည္သူ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ကိုဝင္ေရာက္ သတ္သြားေသာအေၾကာင္းႏွင့္ ရြာလူႀကီးဦးႀကိဳင္တို႕အသတ္ခံရပုံမ်ားလည္းပါသည္။ ဖေအာင္ဝဲရြာထဲကဘယ္သူ႔ကိုသိလားဆိုေသာသူ၏လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကိုေမးတတ္ေသးသည္။ သုံးခြ၊ ပႏြတ္ ၊ ႏွင္းဝိတို႔အသြားပိတ္ညွပ္ေနေသာကိုင္းေတာၾကီးမ်ားအေၾကာင္းကိုေရာက္ေတာ့- “အဘေရအခုအဘေျပာတဲ႔ကိုင္းေတာဆိုတာတပင္မွမရွိၾကေတာ့ဘူးအားလုံးလယ္ေျမေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ”လို႔ေျပာေတာ့ သူတို႔တပ္မ်ားစခန္းခ်ရာထိုကိုင္းေတာႀကီးမ်ားအတြင္းကဇာတ္လမ္းမ်ားျဖင့္ အတိတ္ကိုလႊင့္ထားေသာစိတ္တို႔ ရပ္တန္႔ၿပီးအဘေငးေနပုံကို ျပန္ျမင္လာသည္။ ဤသို႔ဤႏွယ္ ေခ်ာင္းကေလးနေဘးကအရိပ္ေတြကိုေျပာေျပာၿပီးအတိတ္လြမ္းစိတ္ကိုအဘေျဖသလိုကိုယ္ကလည္းအိမ္လြမ္းစိတ္ကိုကုစားျဖစ္ခဲ႔သည္။ တလႏွစ္ေခါက္ေရာက္လာတတ္ေသာမိသားစုေတြ႔ဆုံအၿပီးမိသားစုအေၾကာင္းေတြကိုၾကားရသည္။ မိသားစုသည္ ေခ်ာင္းကေလးနေဘးမွာဘဝရွင္သန္ေရးရုန္းကန္ၾကရသူေတြမို႔ မိသားစုအေၾကာင္းသည္ ေခ်ာင္းကေလးအေၾကာင္းပင္ျဖစ္သည္။ “အဘေရဒိုက္ဦးကေနသုံးခြရြာသြားဖို႔ တာလမ္းေဖာက္တာအိမ္တိုင္းလုပ္အားေပးၾကရတယ္ေျပာတယ္” လူထုကိုဖိစီးႏွိပ္စက္ေသာအစိုးရကိုဆန္႔က်င္ရင္းဒီေနရာတြင္ ရင္ခုန္သံတူသူခ်င္းစုမိရာအရပ္မို႔ ေဒသလြမ္းေဖာ္ အဘနည္းတူ ၾကားရသူတိုင္းကေတာက္တေခါက္ေခါက္ နာက်ည္းၾကသည္။ ဒီေခ်ာင္းေလးနေဘးကေတာက္ေခါက္သံသည္ ရြာသူရြာသာတို႔ ရင္ထဲကအနာျဖစ္သင့္သည္။ ဘာေၾကာင့္အနာ ျဖစ္သင့္သနည္းဆိုေသာ္ အေၾကာင္းရွိပါသည္။ ဒီမတိုင္ခင္ မဆလတေခတ္လုံးတာဝန္ေက် စပါးေၾကာင့္ ကိုယ့္စပါးကိုယ္ခိုးစားရေသာအျဖစ္တုန္းကလည္းတရြာလုံးခံခဲ႔ရတာျဖစ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ခံခဲ႔ရ၊ခံခဲ႔ရရြာသားတခ်ိဳ႕တြင္ စိတ္မွတ္သည္းေခ်မရွိ။ အေျပာေကာင္းအလွည့္ေကာင္းသူကယုံတမ္းစကားေျပာလာလွ်င္ ဒဏ္ရာတို႔ကိုေမ့တတ္ၾကကုန္သည္။ လူနဲစုဆိုေသာ္လည္းကိုယ့္ဒဏ္ရာကိုကိုယ္တိုင္ျပန္ေစာ္ကားမိသူဆိုတာသူတို႔မသိလိုက္ၾက။ စစ္တပ္ႏွင့္ စစ္တပ္အလိုက် သရဲသဘက္တစုကိုအားကိုးရာအျဖစ္ ထင္ေနၾကျခင္းကထိုသူတို႔အတြက္တင္မကအားကိုးရာမထင္ သူေတြကိုပါ ဒုကၡတြင္းထဲဆြဲသြင္းဖို႔ျဖစ္ေနသည္။ ကုိယ့္ဒဏ္ရာက္ိုကိုယ္ကျပန္၍သစၥာေဖာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီပုံအတိုင္းဆိုဒုကၡတြင္းကဘယ္ေတာ့မွ မလြတ္ ေျမာက္ႏွဳိင္ဆိုတာကိုသူတို႔ေမ့ေနၾက၍ျဖစ္သည္။ ေသာ့ခတ္ထားေသာေလာကမွ ေသာ့ခတ္ထားျခင္းမရွိေသာေလာကအတြင္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနရာအႏွံ႔ေျခဆန္႔ျဖစ္သည္။ ရြာအေၾကာင္းကိုေတာ့ မ်က္ေျခမျပတ္ခဲ႔။ ဒီေျခဆန္႔စဥ္ အခါမွာပဲေရာက္ရာေဒသႏွင့္ ကိုယ့္ရြာကိုယ့္ေဒသကို ႏွဳိင္းယွဥ္ ၾကည့္မိသည္ခ်ည္း။ ဟိုဘက္သည္ဘက္ ခဲတပစ္သာေဝးေသာ ျမဝတီမွ မဲေဆာက္ဘက္ကမ္းေျခခ်မိလိုက္စဥ္မွာပင္ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြျပည့္ေနေသာလမ္းမွ ညီညာေျဖာင့္ျဖဴးေသာလမ္းကိုစေတြ႔လိုက္ရသည္။ မိတ္ေဆြ အလုပ္လုပ္ေနေသာမဲေဆာက္နားကမယ္ပရြာကေလးေရာက္ေတာ့ေတြ႔လိုက္ရသည္မွာရြာအေရာက္ ေရေပးေဝေရးစနစ္ရွိေနျပီ။ ရြာမွာအင္တာနက္သုံးလို႔ရေနသည္။ရြာမေျပာႏွင့္ဒကၡသည္စခန္းထဲမွာပင္ မိလႅာစနစ္ကျမန္မာျပည္ကၿမိဳ႔ေတြထက္သာေနသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးအေၾကာင္းၾကားရေတာ့ ပိုရင္နာသည္။ကိုယ့္ဆီကထြက္ေသာဓာတ္ေငြ႕ျဖင့္ သူတို႔ဆီလင္းထိန္ေနသည္။ကုိယ့္ဆီမွာေတာ့ ရင္နာစရာေတြသာ။ သူတို႔ေသာင္ရင္းေခ်ာင္းနေဘးကျမင္ကြင္းကိုေကာလိယေခ်ာင္းနေဘးသို႔ လွည့္ေျပာင္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးေတြကမေအာင္ျမင္။ႏွစ္တိုင္းအေၾကြးေတြတင္ေနသည္တဲ႔။ဟိုတႏွစ္ကညီမ၏သမီးအႀကီးေလးရုတ္တရက္ဆုံးသည္ ။ငယ္ရြယ္သူ ၁၀တန္းေက်ာင္းသူေလး ဆုံးတာမို႔ပိုႏွေျမာေနမိသည္။ သက္တန္းေစ့ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးေနခ်ိန္ရွိေသးသည္။ အဓိကက်န္းမာေရးအသ္ိပညာအားနည္းမႈထဲက်န္းမာေရးအတြက္ အစီအစဥ္ ခ်ိဳ႔တဲ႔ျခင္းကပိုဆိုးသည္။ မၾကာခင္ကပင္ ငယ္စဥ္ထဲကအတူတူေနခဲ႔ေသာညီမအရင္းလိုဝမ္းကြဲညီမဆုံးျပန္သည္။ ေခ်ာင္းေလးနေဘးကလူေနမႈဘဝမွာစီပြားေရးအဆင္မေျပမႈေတြအထဲပညာေရးက်န္းမာေရးအေထာက္အပံ႔မဲ႔မႈကအသက္ဇီဝိန္ကိုပါ ေခၽြေခၽြပစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ နယူးေယာက္ျပည္နယ္ ေအာဘနီၿမိဳ႕ေလးကိုေရာက္တာ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိၿပီ။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ သူတို႔ျမိဳ႕ကေလး၏ ရွဳခင္းအစုံစုံကိုေငးေမာေနမိသည္။ သူတို႔ၿမိဳ႕ေလးေဘးကျဖတ္စီးဆင္းသြားေသာဟာဆန္ျမစ္နေဘးရပ္ရင္းေသာ့ ခေလာက္ေတြ ၾကားေလာကထဲတုန္းကဖတ္ခဲ႔ရေသာစာေတြထဲမွဟာဆန္ျမစ္တြင္းအေမရိကန္လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲအေၾကာင္းကို ျပန္မွတ္မိလာသည္။ ေအာ္သူတို႔ ျမစ္ေခ်ာင္းထဲလည္းေသြးေတြေပက်န္ခဲ႔တာပဲကို ။ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ယေန႔မွာေတာ့ကမာၻ ထိပ္ဆုံးႏီုင္ငံ ျဖစ္ေနေပၿပီ။ အမိျမန္မာျပည္မွာကမာၻ႕အရွည္ၾကာဆုံးေသာျပည္တြင္းစစ္ကိုခင္းေနၾကဆဲ။ လူေတြကက်န္းမာေရးပိုပိုခ်ိဳ႕လာၾက။ ပညာေရးလဲေနာက္တန္းက်ၿမဲေနာက္တန္းက်လွ်က္။ ဘက္ေပါင္းစုံဘယ္ေနရာကိုၾကည့္ၾကည့္ ကမာၻ႕ေနာက္ဆုံးေနရာမွာ။ ေခါင္မလုံေသာအိမ္အမိုးကို ျဖိဳဖ်က္ခ်မွ ေကာင္းမည္ဆိုတာကိုလူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျမင္မိၾကမည္။ သို႔ေသာ္ အမိုးကိုမျဖိဳဖ်က္ႏွဳိင္ၾက။ ဒီေတာ့နိမ့္က်ေနသာအသိအျမင္ကို ႏိုင္သေလာက္ဆြဲတင္ရန္သာရွိေတာ့သည္။ ဒီအေတြးဝင္လာေတာ့ ေက်ာင္းဆရာကိုတင္ေရႊ ကမကထျပဳေဆာ္ၾသ ေနေသာစာၾကည့္တိုက္ေလးဆီကခေလးေတြစာဖတ္ေနတာကိုပဲေျဖေတြးေတြးေနရေတာ့့သည္။ သူလိုစိတ္ဆႏၵရွိသူကတာဝန္တခုလိုေဆာ္ၾသေနတာကိုေက်းဇူးတင္ေနရသည္။ ဟာဆန္ျမစ္ကမ္းနေဘးကမီးေရာင္စုံကားတဝီဝီသည္ ေကာလိယကမ္းနဖူးမွာသာမည့္ေနေတြဆီသို႔ -စိတ္ကူးအိမ္မက္ကိုလက္ေတြ႔ဘဝထဲအထိေခၚၾကည့္ရင္း------- အရွင္ဇဝန (ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း) ယခုအခါ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုနယူးေယာက္ျပည္နယ္ -ေအာ္ဘနီၿမိဳ႕ -ဓမၼဝါဒီေအာင္ေျမမဂၤလာေက်ာင္း၌ ေခတၱ သီတင္းသုံးေနေတာ္မူသည္။

“ တူ…တူ….တူ ”

ဘ၀ဆုိတာတသမတ္္ထဲမွတ္ယူရမည္ဆုိပါက ပုံတူပန္းခ်ီကားေတြေတာ္ေတာ္ေလးေရာင္း ေကာင္းေနမွာ။သုိ႔ေပမယ့္ျငင္းခ်က္မရွိ။ကန္႔ကြက္မဲမရွိ။အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္။ေနရာတစ္ေနရာမွာ တ သမတ္တည္း တည္ရွိေနတဲ့အရာတစ္ခုရွိတယ္။ရာသီဥတုလုိလည္း မေဖါက္ျပန္ဘူး။လူေတြလုိ လည္းမရွိတာကို အရွိလုပ္လုိ႔မရဘူး။ ညာလုိ႔မရဘူး(ရွက္တတ္ရင္)။ လိမ္လုိ႔လည္းမရဘူး ( ေၾကာက္တတ္ရင္ )။ပကတိအတုိင္း၀ံ့၀ံ့ၾကြားၾကြား။ပကတိအတုိင္းၿငိမ္ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္။ ကေလးဘ ၀မွာကစားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တဲ့အခါ“ ငါမပါေတာ့ဘူးကြာ..ၾကာေနရင္အေဖရုိက္လိမ့္မယ္”ေျပာ ၍မရ။တခါတရံ ကေလးလုိေျပာတဲ့လူႀကီးပါးစပ္ေတြကို တည္ကိန္း၊ေျမွာက္ကိန္း၊သုဒၶကိန္း၊ေတြ နဲ႔ အစားထုိးတြက္ၾကည္႕တာ အေျဖမထြက္ဘူး။ပထမေဒါသထြက္တယ္။ဒုတိယအဲဒီထက္ျပင္း တယ္။တတိယနားလည္ေပးၾကည္႕တယ္။ႏွစ္ကာလမ်ားေရြ႕ေလ်ာလာတဲ့အခါ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ညဖက္အိပ္မရတဲ့လူတစ္မ်ိဳးထပ္ေတြ႕လုိက္ရသလုိပဲ။ဘူမိေဗဒအရ မေလ့လာရ ေသးေတာ့ အမည္ဘယ္လုိေခၚရမွန္းမသိေသးဘူး။ခက္တာကႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေနတဲ့သီ အုိရီဟာ ကင္ဂ်ဴံအီလက္ခ်က္လား။ပူတင္လက္ခ်က္လား။ကက္စ္ထရုိ လက္ခ်က္လား။အမာဒီ နီဂ်က္လက္ခ်က္လား။အခုထိလက္သည္ရွာမရေသးလုိ႔ အတင္းညွစ္ခ်ေနရတုန္း။ဒီအသည္းအ သန္ၾကားထဲ စကားလွလွနဲ႔ အားေပးရမွာေပါ့ဆုိတဲ့လူႀကီးေတြကတစ္မ်ိဳး။အမွန္ေတာ့ ႏႈတ္၏ ေစာင္မမႈ ဆုိၿပီးကုိယ္မလုပ္ရရင္ၿပီးေရာ။ဒါဟာသဘာ၀က်လြန္းတဲ့ အတုေယာင္တစ္ခု။မလုပ္ ခ်င္တဲ့သူေတြဘယ္ေလာက္မ်ားေနသလည္းဆုိ လက္ခုပ္တီးေနတဲ့သူေတြကုိလုိက္ေရၾကည္႕ လုိက္ေလ။တကယ္လုပ္တဲ့သူက ဘယ္ေတာ့မွလက္ခုပ္မတီးဘူး။အဆုိေတာ္ဟာ သီခ်င္းဆုိေန ရမွာမွန္ေပမယ့္ သီခ်င္းကအဆုိေတာ္ကို ဆုိခုိင္းတဲ့အလုပ္မ်ိဳးလည္းမလုပ္သင့္ဘူးေလ။အဲဒီလုိ သမာသမတ္က်ျခင္း၊မက်ျခင္းကို ညာလုိ႔မရတာဓါတ္ပုံမွာရွိတယ္။ ဓါတ္ပုံကေနရာတုိင္းမွာရွိတယ္။လုိအပ္တဲ့ေနရာတုိင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။မလုိအပ္တဲ့ေနရာ တုိင္းမွာလည္းခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။အဓိကက်တာက ခ်ိတ္ဆြဲခ်င္စိတ္ကိုေလွာင္အိမ္ထဲ ထည္႕မ ထားဖုိ႔ပဲ။အဲဒီေတာ့ဘာေတြမ်ားလုိအပ္ေနဦးမလည္း။သိခ်င္တယ္။ အေၾကာက္တရားဆုိတဲ့ ေခါင္းအုံးဟာ အိပ္ယာထဲမွာအိပ္ေနသင့္ပါသလား။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀ရဲ႕ခါးသီးတဲ့ေန႔ရက္ေတြ မွာ ကုိယ္ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ဓါတ္ပုံေလးကိုေငးၾကည္႕မိရင္ မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ စိတ္အစဥ္ကႏွလုံး သားကိုထိမိလုိက္တဲ့အခါ အလုိလုိ ၿပဳံးလာလိမ့္မယ္။ဒါမွမဟုတ္ ႏူးညံ႕တဲ့ႏွလုံးသားနဲ႔ မထိတဲ့ အခါ အလုိလုိေဒါသထြက္လာလိမ့္မယ္။ႏူးညံ႕တဲ့ပန္းတစ္ပြင့္ သုိ႔မဟုတ္ ရုိင္းစုိင္းတဲ့လူသတ္ လက္နက္တစ္ခု။တခါတရံမွာ ပန္းတစ္ပြင့္လုိ ႏူးညံ႕ရတာ ရင္ခုန္စရာေကာင္းသလုိ။တခါတရံ ရုိင္းစုိင္းတဲ့လူသတ္လက္နက္ တစ္ခုျဖစ္ရတာ ကုိယ္တုိင္သရုပ္ေဆာင္မႈအတြက္ဘာမွမခံစားရ ဘူး။ေဘးကလူေတြသာ ရင္ခုန္စရာ။သုိ႔ေပမယ့္ အဲဒီလုိ လုိအပ္္တဲ့ဓါတ္ပုံ မရွိခဲ့တာၾကာသြားၿပီ။ ဒီေတာ့ လုိေနတာရွိေအာင္နဲ႔ ရွိေနတာလုိအပ္ေနေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့။ေရကူးခ်င္ရင္ ေရကူးလုိ႔ ရတဲ့ေနရာကို အေရာက္သြားတတ္မွ ျဖစ္မယ္မဟုတ္လား။ မေဗဒါေရဘူးလုိ အေပါက္ပဲက်ဥ္း က်ဥ္း။ပလုိင္းေပါက္နဲ႔ ဖားပဲေကာက္ေကာက္။ က်ဥ္းရင္ခ်ဲ႕။ေပါက္ရင္ဖာ။ ပုံျပင္ေတြအားကိုးလုိ႔ ကေတာ့ ျပင္ရမွာေတြပုံေနမွာပဲ။ အရာရာအဆင္ေျပေအာင္က်ိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ျပႆနာကအခုမွစတယ္။လုိအပ္တဲ့ဓါတ္ပုံလည္းရ ၿပီ။ဓါတ္ပုံထည္႕ဖုိ႔မွန္ေဘာင္လည္းရၿပီ။ခ်ိတ္ဖုိ႔ေနရာေရာ ႀကိဳးပါရွိေနၿပီ။ဒါဆုိဘာမ်ားလုိေနေသး လုိ႔႔လည္းလုိ႔အားလုံးကထင္ၾကမယ္။ဒီေနရာကပ္သီးကပ္ဖဲ့လုိေနတာတစ္ခုရွိတယ္။ တူကေလး တစ္လက္ေလ။မွန္ေဘာင္ထဲမွာထည္႕ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံကိုထိန္းထားေပးမယ့္ သံကေလးေတြ (အပ္သံ )ကိုရုိက္ဖုိ႔ တူခပ္ေသးေသးတစ္လက္ရမွျဖစ္မယ္။ရွိေနတဲ့တူက ႀကီးေနလုိ႔ ပလာယာ နဲ႔ရုိက္ၾကည္႕တာအဆင္မေျပဘူး။သူနဲ႔အဆင္အေျပဆုံးက ဆြဲႏုတ္တာျဖစ္ေနတယ္။ေနာက္ရွိ ေနတဲ့ ကိရိယာေတြကို အသုံးခ်ၾကည္႕တယ္။အေလာမေတာ္ပါဘူး။ျဖတ္ကနဲ ပန္းတိမ္ဆုိင္ေတြ မွာ သုံးပါလားလုိ႔ သတိရလုိက္တယ္။ခက္တာက သူတုိ႔ကအဲဒီတူကေလးေတြကို ေရႊဆုိတဲ့တန္ ဖုိးႀကီးတဲ့ အရာ၀တၳဳကို အမ်ားစြဲမက္စရာျဖစ္ေအာင္ ဖန္္တီးတဲ့ေနရာမွာ အသုံးခ်ၾကတာမ ဟုတ္လား။အမႈိက္ေတာင္ေရာင္းစားလုိ႔ရတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ တန္းညွိၾကည္႕ရင္ေကာင္းမလားမသိ ဘူး။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ေျမႀကီးထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဖိသိပ္ခံထားရၿပီး တန္ဖုိးႀကီးေနခဲ့ တာ။ဒါနဲ႔တင္ဘယ္ကမလည္း မီးနဲ႔အက်ိဳခံရတဲ့ဘ၀။ အက္ဆစ္နဲ႔အစားခံရတဲ့ဘ၀။တံစဥ္းနဲ႔အ စားခံရတဲ့ဘ၀။တူအေသး အႀကီးနဲ႔ထုေထာင္းခံခဲ့ရတဲ့ဘ၀။ဒီလုိဘက္ေပါင္းစုံ အႏွံခံရတာ ေတာင္မွ တန္ဖုိးႀကီးေနတာမ်ား။ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုကုိယ္တန္ဖုိးႀကီးခ်င္သူေတြအတြက္သီအုိရီ ေလ။ေလာကႀကီးရဲ႕ ဖန္္တီးေပးျခင္းမလုိအပ္တဲ့ ေလာကလက္ေဆာင္။မည္သူမဆုိ ယူခြင့္ရွိ သည္။ ဒီလုိနဲ႔ေက်ာင္းသားဘ၀က ဗားကရာေခ်ာက္ႀကီးကိုျဖတ္ၿပီးလမ္းေလ်ာက္ခဲ့ရတာကို ျပန္ေတြး လုိက္မိသည္။ၾကည္႕ျမင္တုိင္ေအာက္လမ္းမႀကီး ( အခုေတာ့ ေအာက္လမ္းကအေပၚလမ္းျဖစ္ သြားၿပီ )ေဘးမွာ ပဒင္းတန္းဆုိတာရွိတယ္။အဲဒီတုန္းကအခ်ိန္ေတြဟာ ယၡဳမတုိင္မွီအခ်ိန္ထိ လုံး၀အမွတ္တမဲ့ပါ။အခုမွျပန္စဥ္းစားၾကည္႕ေတာ့ သူတုိ႔တေတြအလုပ္လုပ္ေနၾကတာလည္း တူေသးေသးေလးေတြနဲ႔ပါလားဆုိတာ ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္။အမ်ားဆုံးေတြ႕ရတာက ေသ ေသ ခ်ာခ်ာပိပိျပားျပားမိမိရရထုိင္ၿပီး စက်င္ေက်ာက္ျဖဴျဖဴေပၚမွာ ကမၺည္းေရးထုိးေနၾကတာ။ ေရးထုိးၿပီးသားေက်ာက္ခ်ပ္ေတြကေဘးမွာ အထပ္ထပ္နဲ႔ရယ္။သုုိ႔ေပမယ့္ ေရးထြင္းလုိ႔ရယ္ ဘယ္မကုန္ စြန္႔လွဴၾကပုံမ်ားအားရစရာ။အဲဒီတတန္းလုံး ဘယ္ဆုိင္ၾကည္႕ၾကည္႕ ကမၺည္းခ်ပ္ ေတြ စီရရီ။လွဴဒါန္းမႈရဲ႕ အမည္နာမေတြကို မမွတ္မိေပမယ့္ အဆုံးသတ္မွာ ေကာင္းမႈဆုိတဲ့စ ကားႏွစ္လုံးက အလြတ္က်က္စရာမလုိေအာင္ အသားေသေနၿပီ။အဲဒီလုိ ေကာင္းမႈေကာင္းမႈနဲ႔ တသီတတန္းႀကီးဖတ္ၿပီးဗားကရာေခ်ာက္ထဲဆင္းသြားရတာခ်ည္းပဲ။ၿပီးေတာ့မွ အေနာက္ဖက္ ခ်ိဳးေကြ႕။ေဟမာန္လဖက္ရည္ဆုိင္မွာသူငယ္ခ်င္းေတြအတုံးအရုန္းနဲ႔ေလေသနတ္ပစ္ၾကတာညတုိင္း။ေန႔တုိင္း။ေန႔ေန႔ရက္ရက္ေတြ။ဗားကရာေခ်ာက္ႀကီးကၾကည္႕ရတာစကားသံေတြေလာက္ကိုရင္ခုန္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူးနဲ႔တူတယ္။ဒါမွမဟုတ္က်ိတ္ၿပီးေလွာင္ရယ္မ်ားရယ္ေနမလား။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀မ္းနည္းလုိ႔ပဲရယ္ရယ္။ေပ်ာ္ရႊင္လုိ႔ပဲရယ္ရယ္။အသံအနိမ့္အျမင့္မတူတာကလႊဲလုိ႔ တမ်ိဳးစီေကာင္းတယ္။တခ်ိဳ႕ကေျပာေလ့ရွိတယ္။“ဒီေကာင္ဒီေလာက္အူျမဴးေနတာမၾကာခင္ငုိရေတာ့ မယ္” တဲ့။ဒါဆုိဗားကရာႀကီးကိုလည္း ေမးၾကည္႕ဦးမွနဲ႔တူတယ္။တကယ္ငုိၿပီးၿပီလားလုိ႔။ တကယ္တတ္တဲ့သူေတြၾကေတာ့ ၾကည္႕ပါဦး။သူလည္းပန္းတိမ္သသမား၊ပန္းတဥ္းသမားေတြ လုိ တူေသးေသးေလးကုိင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့တာပါပဲ။“လူသားတစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ အျခား သူတပါးအား စာနာေထာက္တတ္သည္ဆုိလွ်င္ပင္ လူ႕ဘ၀စသည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္”တဲ့။“အ ျခားသူတစ္ပါး၏ ခံစားမႈကို စာနာေထာက္ထားကာ ေလ်ာ့နည္းသြားရေအာင္ေသာ္၎၊ေျပ ေပ်ာက္ သြားရေအာင္ေသာ္၎၊က်င့္ႀကံအားထုတ္ေပးျခင္းသည္ယဥ္ေက်းမႈပင္”တဲ့။ေနာက္ၿပီး သူ႕ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္ေနေသာအမႈသည္မ်ား၏ ကိုယ္တြင္း၌ ၀င္စားမၾကည္႕ႏုိင္ဟုဆုိပါကထုိ တရားသူႀကီးသည္ အျခားလုပ္ငန္းေျပာင္းလုပ္ရန္သာရွိေတာ့သည္”လုိ႔ဆုိခဲ့ေလရဲ႕။သူ႕နာမည္ ကဂ်ိဳးဇက္ေအ၀က္နာပါ။ဆရာခင္ေမာင္စိန္ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ပန္းတိမ္သမားလုိ၊ပန္းတဥ္းသမားလုိ ၊ တရားသူႀကီးလုိ တူကေလးတစ္ လက္ လုိအပ္ေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။သူတုိ႔တေတြလုိ ေလာကႀကီးအတြက္ လုိအပ္ေနတဲ့ေနရာ ေလးတစ္ခုမွာ ရပ္တည္ေနျခင္းမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ပါ။သုိ႔ေပမယ့္ လုိအပ္ေနတဲ့ တူကေလးတစ္ လက္ေတာ့ မျဖစ္မေန ၀ယ္ရပါဦးမည္။သုိ႔မွသာ မွန္ေဘာင္ထဲထည္႕ထားရမည္႕ ဓါတ္ပုံေလးအ တြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် တည္ရွိေစမွာမဟုတ္ပါလား။ စစ္ေသြးအိမ္ ၂၈-၃-၁၂ ည-၁၀း၂၁

လြိဳင္ဇာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးစဉ္မွ အမွတ္တရ အပုိင္းအစ

ငါမဖတ္ရေသးတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ငါမဆြဲရေသးတဲ့ပန္းခ်ီကား မ်ကိ၀န္းထဲကခုန္ထြက္လာတဲ့တိမ္ညဳိေတြတလိပ္လိပ္နဲ႔ေကာင္းကင္တစ္ခု မင္းဆီပုိ႔လုိက္ရဲ႕ ငါကေတာ့အေယာင္ေဆာင္မုိးနဲ႔ပဲ ေရခ်ိဳးေနမိတယ္ အေႏြးထည္အထပ္ထပ္နဲ႔ အနာဂါတ္ေလး မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းႀကီးမွာၾကယ္ေတြစုံရဲ႕လား ငါးစာေတြလည္း ငါးထက္ႀကီးခဲ့ မွတ္တုိင္ေတြလည္းလမ္းထက္ရွည္ခဲ့ ငါ့ဆီငါလိပ္မူထားတဲ့ၾကယ္မရွိတဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးနဲ႔ ငါျပန္ခဲ့တဲ့လမ္းမွာ အလြမ္းေတြခုံးခုံးထ ငါမွန္းထားတဲ့ပန္းေတြပြင့္ေနပါေရာလား။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ဒီကဗ်ာေလးကုိေရးတဲ့သူနဲ႔မသိတာအမွန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဆီ ဖုန္းနဲ႔ပုိ႔လာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ၾကည့္တယ္။ အဲဒီကဗ်ာကိုေရးတဲ့သူရဲ႕ေနာက္ခံသမုိင္းကုိသိ သလုိလုိရွိခဲ့ေတာ့ သူေျပာခ်င္တာေလးေတြရင္ဘတ္ထဲေရာက္လာတယ္။ ကဗ်ာေလးကေရး ထားတာရွင္းပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္လုိ႔ ဒီကဗ်ာေရးတဲ့သူဟာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိေရးလုိက္တာလည္း ဆုိတာကေတာ့ သူေလ်ာက္လမ္းခဲ့တဲ့သမုိင္းက အရွည္ႀကီးလုိ႔ေျပာရမယ္။ လူကငယ္ေသးေပ မယ့္လုိ႔ ေတာ္ယုံလူေတြမလုပ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့အလုပ္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ကုိယ္က်ိဳးမဖက္ပဲလုပ္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ေျပာျပၾကည့္ပါမယ္။ လုိအပ္ခ်က္မ်ားရွိခဲ့ရင္လည္း ျဖည့္ၿပီးနား လည္ေပးၾကဖုိံေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕အစမွာငါမဖတ္ရေသးတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ငါမဆြဲရေသးတဲ့ ပန္းခ်ီကားတဲ့။ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခင္ဗ်ားတုိ႔ဆြဲေနၾကတဲ့အတၱဆႏၵေတြ။လူတစ္ဦးခ်င္းကုိယ္စီရဲ႕ကုိယ္သန္ရာသန္ရာ ေလ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့လမ္းေတြေပၚမွာေန႔တုိင္းလုိလုိအဆုံးသတ္ႏုိင္ေကာင္းရဲ႔လုိ႔ အားႀကိဳး မာန္တက္ ေရးဆြဲေနၾက တာမဟုတ္လား။ ကဗ်ာေရးတဲ့သူက သူေလ်ာက္ေနတဲ့ခရီးရဲ႕အစကို သူေကာင္းေကာင္းသိသလုိသူ႔ရဲ႕ဆႏၵကုိသူျဖစ္ခ်င္တဲ့လမ္းကိုလမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းစလုိက္တာလုိ႔ျမင္တယ္။ မ်က္၀န္းထဲကခုန္ထြက္လာတဲ့တိမ္ညဳိေတြတလိပ္လိပ္္နဲ႔ေကာင္းကင္တစ္ခုမင္းဆီပုိ႔လုိက္ရဲ႕တဲ့။ေစာေစာကသူ႔ဆီကျဖစ္ထြန္းမႈေတြကသူ႕ကုိေကာင္းေကာင္းရုိက္ခတ္ေနၿပီ။သူ႕မ်က္၀န္းထဲကေနခုန္ထြက္လာတာ တကယ္ေတာ့တိမ္ညဳိေတြမဟုတ္။ အုံ႔မႈိင္းေနတဲ့အနာဂါတ္ေတြ။ တစ္စ ကၠန္႔တုိင္းလုိလုိရင္နာေနရတဲ့ စေတးခံဘ၀ေတြ။ အာဏာခ်င္းၿပိဳင္ေနၾကတဲ့ၾကားထဲမွာ ေျမဇာ ပင္ျဖစ္ေနရတဲ့ဘ၀ေတြ။အျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ေတြ။လူငယ္ေတြ။လူႀကီးေတြ။သက္ႀကီးရြယ္ အုိေတြ။အုိးပစ္အိမ္ပစ္ လြတ္ရာေျပးေရွာင္ေနရတဲ့ ညွဴိးငယ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေတြ။ ကုိယ္တုိင္မႀကံဳ ရေတာ့ ကုိယ္ခ်င္းမစာနာတတ္တဲ့သူမဟုတ္။ တုိ႔တုိင္း တုိ႔ေျမ တေျမထဲေန တေရထဲေသာက္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ မတရားခံစားမႈေတြ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံထဲမွာ ဘယ္ေနရာမွာရွိရွိ သူတုိ႔ခံစားရတာေတြ က ငါတုိ႔ခံစားရတာေတြဆုိတဲ့ကုိယ္ခ်င္းစာတရားကိုလက္ကုိင္ထားလုိက္သူ။သုိ႔ေပမယ့္ အရာ ရာအားလုံးကုိငါကယ္မွ ရမယ္လုိ႔သေဘာထားသူမဟုတ္ပါ။ေရနစ္သူ၀ါးထုိးကူမယ့္သူလည္းမ ဟုတ္။ လုိအပ္ေနခ်ိန္မွာ ေကာက္ရုိးေလးတစ္မွ်င္တတ္ႏုိင္လွ်င္ အဲဒီေကာက္ရုိးေလးကုိ ကုိယ့္ အတြက္မၾကည့္ပဲေပးလုိက္မည့္သူ။အဲဒီလုိနဲ႔ သူဟာေကာင္းကင္တစ္ခုကို ပုိ႔လုိက္တယ္။ တ ကယ္ကုိ ေတာ္ရုံလူမေပးႏုိင္တဲ့ဟာကုိ တကယ္ခံစားေနရတဲ့သူေတြဆီကုိယ္တုိင္ကုိယ္ၾကပုိ႔ ေပးလုိက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္သူ႔ဆီမွာ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြအတြက္ ဘာပစၥည္းမွ မယ္မယ္ရရမပါပါဘူး။ဒါေပမယ့္ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႀကီးကေတာ့ ျပည့္၀လြန္းရုံမက ပုိေတာင္ပုိလွ်ံေနပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းမုိင္ေပါင္းတစ္ ေထာင္နီးနီးရွိတဲ့ ခရီးရွည္ႀကီးကို လမ္းေလ်ာက္ခဲ့တာေပါ့။ဒီေနရာမွာခဏတာႀကံဳရတာေလး ထည့္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူတုိ႔တေတြလုိ ရာေထာင္ခီ်ခရီးကို မေျပာနဲ႔ သုံးေလးမုိင္ေလာက္ေလး လမ္းေလ်ာက္ရတာေတာင္မွ မလြယ္ပါဘူး။သူတုိ႔ေျခေထာက္ေတြဆုိ ေပါက္လုိေပါက္ ေရာင္ လုိေရာင္ေနတာေတာင္မွ စိတ္ဓါတ္မက်တဲ့အျပင္ ေနာက္တစ္လေလာက္ဆုိ အေလ့အက်င့္ ရသြားမွာလုိ႔ေတာင္ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ေျပာေနေသးရဲ႕။သီခ်င္းေလးဆုိလုိက္ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕နယ္ကလာႀကိဳၾကတဲ့သူေတြနဲ႔စကားေျပာလုိက္။ ဘယ္လုိမွေလ်ာက္လုိ႔မရေတာ့မွ ပါ လာတဲ့ကားေပၚတက္ၿပီးေခတၱနားလုိက္။နည္းနည္းသက္သာတာနဲ႔ဆင္းၿပီးလမ္းေလ်ာက္လုိက္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ေအာင္စလုိက္နဲ႔။ေသခ်ာတာက တစ္လမ္းလုံး ကုိယ့္ေၾကာင္းအေႏွာင့္အယွက္တစ္စုံတစ္ရာမျဖစ္ေအာင္အထူးဂရုစုိက္ခဲ့တာပါပဲ။ ေသေသခ်ာ ခ်ာ စည္းစနစ္တက် ျပန္ၾကားေရး ဘဏၭာေရး အစရွိတဲ့အဖြဲ႔ေလးေတြနဲ႔ ကို္ယ္စီတာ၀န္ယူ ထားၾကၿပီး အျပင္သြားတာကအစ ႀကီးငယ္မဟူ တာ၀န္ရွိတဲ့ပုဂၢဳိလ္စကားကုိနားေထာင္ရတာ။ ကဲဘယ္သူအတြက္လည္း။ ဘာေတြရလုိ႔လုပ္ေနတာလည္း။ ေသခ်ာတယ္ကုိယ့္အတြက္မ ဟုတ္တာ။ ေသခ်ာတယ္ တရားစြဲခံရမွာ။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ကုိယ့္မွာရွိမွ။တကယ္ျဖစ္လာရင္ ကုိယ့္ကုိဘယ္သူမွ လာကယ္တာမဟုတ္ဘူး။ေငြရွာျခင္းနဲ႔သာတစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ကုန္ဆုံးေနသူ ေတြ။ အဲဒီအယူအဆေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တုိ႔ႏုိင္ငံႀကီးနိမ့္ၾကရတဲ့အေၾကာင္းတစ္ရပ္ထဲမွာပါတာ မဟုတ္လား။ အရာရာကုိယ္က်ိဳးၾကည့္၀ါဒထြန္းကားေနခဲ့လြန္းေတာ့ အေယာင္ေဆာင္မုိးနဲ႔ေရ ခ်ိဳးေနမိတယ္တဲ့။ဟုတ္တယ္ေလ မတရားမႈေတြထြန္းကားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တရားမႈဆုိတာရႈံးနိမ့္ သူပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ မွန္တဲ့အတုိင္းသြားေျပာမိရင္ ကုိယ္ပဲအေလွာင္ခံရမွာ။ အမ်ားမုိးခါးေရ ေသာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ငါလည္းလူပဲသူမ်ားေတြေတာင္ေသာက္ေနတာ ငါဘာလုိ႔မေသာက္ရဲရ မွာလည္းဆုိတဲ့ဦးေဏွာက္မရွိတဲ့အေတြးေတြၾကားထဲမွာ ကုိယ္ရဲ႕အမွန္တရားေလးကုိ ေၾကာင္ လက္သည္းဖြတ္ထားခဲ့ရတယ္။သုိ႔ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းမုိးေရထဲမွာေရခ်ိဳးရသလုိ သူ႕မွာ ေအးခ်မ္းမႈတုိ႔မရွိခဲ့ဘူးေလ။ဒီအေျခအေနမွာ စုိးရိမ္မႈေတြျဖစ္လာတယ္။အေႏြးထည္အထပ္ ထပ္၀တ္တာဘယ္ေနရာမွာရွိလည္းေတာင္ေျပာစရာမလုိပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ေတာင္ေပၚ တုိင္းရင္းသားေသြးခ်င္းေတြ။အင္မတန္ေအးျမတဲ့ရာသီဥတုနဲ႔ေနထုိင္ၾကတဲ့တုိင္းရင္းသား ေတြ ရဲ႕အနာဂါတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကလသာတဲ့တုိင္းညတုိင္းေဆာ့ကစားခဲ့ရတာေတြ ကုိသာမက လူႀကီးသူမေတြရဲ႕ပုံေျပာျပတဲ့အေၾကာင္းေတြကုိၾကားဘူးျမင္ဘူးၿပီးသတိရလာ တယ္။ေၾသာ္ … သူတုိ႔တေတြလည္း အဲဒီလုိေအးေအးလူလူရွိရဲ႕လား။သူတုိ႔ရဲ႕ေကာင္းကင္ယံ မွာ ၾကယ္ေတြစုံရဲ႕လား။တစ္နည္းအားျဖင့္ယမး္ခုိးေငြ႕ေတြခ်ံဳလႊမ္းေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္သူတုိ႔ တေတြရဲ႕ ရပ္တည္မႈဟာ လုံခ်ဳံစိတ္ခ်ရရဲ႕လား။ကဗ်ာေရးတဲ့သူကုိယ္တုိင္ကသူတုိ႔ဆီလွမ္းေန ေပမယ့္လုိ႔ သူ႕ရင္ထဲမွာ ၾကားေနရတဲ့သတင္းေတြနဲ႔စုိးရိမ္ေနတာကုိအထင္းသားျမင္ေနရတယ္ သူဟာဒီလမ္းမေပၚမွာေလ်ာက္ေနရင္း ဘာမဟုတ္တဲ့ဟာေတြကသူတုိ႔ကို လာၿပီးေႏွာင့္ယွက္ တာကိုရင္ဆုိင္ေနရတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ အထက္အမိန္႔အရ ဆုိၿပီး အမိန္႔ႀကီးတကိုင္ကု္ိင္နဲ႔ လာေနတဲ့သူေတြကိုေျဖရွင္းေနရတယ္။ သူတုိ႔တေတြလုပ္ေနတာဘာအတြက္လည္း။ ၿငိမ္းခ်မ္း ဖုိ႔။ မၿငိမ္းခ်မ္းေဒသကျပည္သူ ျပည္သားေတြအတြက္တစ္ဖက္တစ္လမ္းက အားေပးဖုိ႔။ အစုိးရ ကုိယ္တုိင္ကေဖၚေဆာင္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကူညီအားေပး တဲ့အေနနဲ႔ ကုိယ္ထမင္းကုိယ္စားၿပီး ႀကီးေဒၚႏြားလာေက်ာင္းေပးတဲ့ကိစၥ။ အဲဒါကုိ အိမ္မွာခုိင္း ထားတဲ့ စာရင္းငွားေတြက အာဏာပါ၀ါလာျပေနတာကုိ ျဖတ္သန္းလာတုိင္းႀကံဳေနရတယ္။ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေလမလည္း။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ပဲစဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ ဒါဟာျဖစ္ သင့္တဲ့အရာလား။ ဘယ္ေလာက္ပဲဥပေဒေတြရွိရွိ ဘယ္သူအတြက္လုပ္ေပးေနတာလည္းမ ၾကည့္ပဲနဲ႔ တရားဥပေဒလုိ႔ေျပာၿပီး မတရားပုဒ္မေတြတပ္ေနတာ။ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ တည္ေဆာက္ ေရးလုပ္ငန္းေတြကိုေႏွာင့္ယွက္ေနတာလား။ ႏုိင္ငံေတာ္ပုိင္ေငြေတြကိုအလြဲသုံးစားလုပ္ေနတာ လား။ ဆူပူအုံၾကြမႈေတြျဖစ္ေအာင္ ေသြးထုိးလႈပ္ေဆာ္ဖန္တီးေနတာလား။ အဲဒီမွတ္တုိင္ေတြ ဟာ လမ္းမထက္ရွည္လ်ားေနမွေတာ့ ဘယ္ခရီးကိုေရာက္မလည္း။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သမုိင္း မသန္႔တဲ့သူေတြလက္ထဲမွာ ဘာေတြပဲရွိရွိညစ္ေထးစြန္းထင္ေနမွာ အေသအခ်ာပဲ။ ဒါဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ေျပာင္းလဲေရး လမ္းမဟာေပ်ာက္ဆုံးေနမွာပဲ။ ေနာက္ဆုံးသူျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ျပန္လာခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ဟာ သူ႕အတြက္၀မ္းနည္း၀မ္းသာျခင္း ေတြေရာယွက္ေနခဲ့တယ္။ ညီေနာင္ေသြးျခင္းတုိ႔ရဲ႕ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးခဏတာေတြ႕ဆုံမႈမွာ ခ်ည္ ေႏွာင္မိတဲ့ ႀကိဳးကတင္းတင္းရစ္ပတ္ခဲ့ေလၿပီ။ ႏုိင္ငံအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးရွည္ႀကီးကို အားမလုိအားမရျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္လည္း ေသြးကစကားေျပာခဲ့ရတာကို သူေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ခဲ့ တယ္။သုိ႔ေပမယ့္လည္း……………………………………………………………………………………… သူမွန္းထားတဲ့ပန္းဆုိတာတျခားဘာမ်ားျဖစ္ႏုိင္ဦးမွာလည္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး။ စစ္ေသြးအိမ္ ၄ . ၅ .၂၀၁၃

“ ဒီဇဘၤာ…..၂၉ည …….ခဏႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ”

ဒီဇဘၤာလ၏ေအးျမေသာႏွင္းစက္တုိ႔သည္ တုန္ရီခ်ိနဲ႔ေနပါေသာ္လည္း တတ္စြမ္းသမွ်ေလးႏွင့္ နာမည္ပ်က္စာရင္းမ၀င္ေသးေပ။ခပ္ယဲ့ယဲ့က်န္ေနေသးသည္႕ ေအးျမျခင္း၏အရိပ္ေအာက္တြင္ ႏွစ္တုိင္းလုိလုိ ေရာက္ခဲ့ျဖစ္သည္႕ေနရာေလးတစ္ခုကလြမ္းေမာဖြယ္ရာမ်ားျဖင့့္ လြမ္းေမာရင္း လြမ္းေမာလုိ႔မဆုံး။ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းဆုိသူေတြေရာ မ်ိဳးဆက္သစ္ဟူ၍ ကြဲျပားျခားနားမႈသည္ ခံစားေနမႈတုိ႔အေပၚတြင္ ကြဲျပားျခားနားမႈမရွိေတာ့ေပ။ထုိုအရာအားလုံးတုိ႔သည္ အ.ထ.ကဒုိက္ ဦးလုိ႔ေခၚတြင္သည္႕ေက်ာင္းပရ၀ုဏ္အတြင္းရွိ ေက်ာင္းေရွ႕မ်က္ခင္းေပၚတြင္ ဆင္ႏြဲေနသည္႕ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲအႀကိဳ ညစာစားပြဲတြင္ ရွင္သန္ေနျခင္းပင္တည္း။ လျပည္႕ညကုိေက်ာ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း လမင္းႀကီးသည္ကား၀ုိင္း၀ုိင္းစက္စက္သာေန တုန္းပင္။အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ကေလးငယ္ကုိေထြးပုိက္ထားသလုိ ညဥ္႕ဦးယံကုိ ေထြးေပြ႕ထား ေပသည္။ဒီဇဘၤာ၏ေအးျမျခင္း ၊ လေရာင္၏ေႏြးေထြးျခင္းတုိ႔ေအာက္တြင္ ခံစားမႈမ်ိဴးစုံတုိ႔ျဖင့္ အလွဆင္ေနသည္႕ႏွယ္။ဘူးေဖးသေဘာမ်ိဳးခင္းက်င္းထားမႈအေပၚတြင္ မိမိစားလုိရာမ်ားကို တခ်ိဳ႕ကယူငင္စားေသာက္ေနၾကသည္။အခ်ိဳ႕က ခင္ရာမင္ရာအစုကေလးမ်ားႏွင့္စကားလက္ ဆုံၾကေနသည္။တခ်ိဳ႕က ကင္မရာတဖ်ပ္ဖ်ပ္လဲ့ေနသည္။အခ်ိဳ႕က ကာရာအုိေကသီခ်င္းဆုိေန ၾကသည္။အခ်ိဳ႕က တခ်ိဳ႕ကႏွင့္ အသီးသီးဆင္ႏြဲေနေသာ ညစာစားပြဲကေလးတြင္ ေက်ာင္း သားမ်ား၏ ႏႈတ္ဆက္မႈကို ငယ္မူျပန္အၿပံဳးမ်ားျဖင့္ျပည္႕ႏွက္ေနေသာ ဆရာမ်ား၏မ်က္ႏွာမ်ား က ေႏြးေထြးေအးျမဆုံးဟု ထင္မိသည္။ေအာ္…ေပ်ာ္ေနၾကသည္။တပည္႕မ်ားနည္းတူအလြန္ ဆရာမ်ား။ ဤေနရာေလးသည္သာမာန္အားျဖင့္ၾကည္႕မည္ဆုိလွ်င္ ဘာရယ္မဟုတ္ဟုထင္မွတ္ေကာင္းစ ရာရွိႏုိင္ေပသည္။တကယ္ေတာ့ ဒီလုိေနရာေလးကုိေရာက္လာႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဆရာမ်ားမွာတစ္ ဘ၀လုံးရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့ၾကရသည္။လစာထုတ္တုိင္းစာရြက္ကေလးကုိင္ၿပီး ျပန္လာရေသာေန႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကုိေတြးၾကည္႕ရုံနဲ႔ပင္ ၾကက္သီးထမိသည္။တစ္လမွတစ္ခါရေသာလစာေငြအ စားစာရြက္ကေလးတစ္ရြက္။ျဖတ္ေက်ာ္ရမည္႕တစ္လတာ။ေနာက္လွည္႕ေတာ့ကုိယ့္မိသားစု၏ စား၀တ္ေနေရး…ေရး….ေရး….ေရး……။ကုိယ္တာ၀န္က်သည္႕ ရပ္မိရပ္ဖမ်ား၏ၾကည္႕ရႈေစာင္ မမႈတုိ႔ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတုိ႔၏အေပးအယူတုိ႔ၾကားတြင္ ေဗဒါပ်ံကေလးမ်ား အံကုိဘယ္လုိ မ်ားခဲခဲ့ၾကရမည္ကုိ ေျပာစရာစကားပင္မရွိေတာ့ပါေခ်။သုိ႔ပါေသာ္ ၀မ္းေရးတစ္ထြာကုိ ငါ့၀မ္းပူ စာမေနသာလုိ႔စားရတယ္လုိ႔ မရွိ။က်ပ္တည္းမႈတုိ႔သည္ မိမိ၏တပည္႕မ်ားအေပၚတြင္မည္သုိ႔ သက္ေရာက္မႈမွမရွိေအာင္ပင္ ျဖဴစင္ေသာေစတနာတုိ႔ကို ထိန္းသိမ္းခဲ့သည္မွာ ယေန႔ေခတ္ႏွင့္ ယွဥ္ၾကည္႕လွ်င္ထူးဆန္းေသာလူသားမ်ားႏွယ္ ျမင္ေနၾကသည္။ယေန႔ေလာကႀကီး၏ နယ္ပယ္ အသီးသီးတြင္ရွာေဖြၾကည္႕လွ်င္ ဤသုိ႔ေသာ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိတစ္ဦးေကာင္းတစ္ေယာက္ေကာင္း ေတြ႕ႏုိင္ေသာ္လည္း ေလာကတစ္ခုလုံးကုိကုိယ္စားျပဳေသာလူအစုအေ၀းမ်ိဳးကုိျမင္ေတြ႔ရန္ လြယ္ကူေတာ့မည္မထင္။ထုိဥယ်ဥ္မွဴးမ်ား၏ ထြန္းလင္းေပးမႈမ်ားသည္ တစ္မိသားစုအတြက္ မဟုတ္။တစ္ရပ္ကြက္အတြက္မဟုတ္။တစ္ၿမိဳ႕နယ္အတြက္မဟုတ္။တစ္ႏုိင္ငံအတြက္မဟုတ္။ ဗဟုသေဘာဆန္လွ်က္ႏွင့္ အနႏၱအတြက္ျဖစ္ေပသည္။ ထုိအတုိင္းအတာမွ်ေလာက္ႏွင့္ ဤသုိ႔ေသာ္ေနရာသုိ႔ေရာက္လာဦးမည္မထင္ပါႏွင့္။ဆရာမ်ား ခမ်ာေနာက္ထပ္ဂိတ္တစ္ခုကုိလည္းေက်ာ္ျဖတ္ရေသးေပသည္။ထုိဂိတ္သုိ႔မေရာက္မွီႏႈတ္ဆက္ သြားေသာဆရာမ်ားသည္ကား ဤေနရာသုိ႔မေရာက္လာႏုိင္ေတာ့ေပ။တျခားမဟုတ္ လုပ္သက္ ျပည္႕ပင္စင္ႏွင့္သက္ျပည္႕ပင္စင္တုိ႔ကိုေက်ာ္ျဖတ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္သက္လုံ ေကာင္းသူမ်ား၏ ပန္းတုိင္ျဖစ္သည္။ဤေနရာသုိ႔ေရာက္လာေသာဆရာမ်ား၏အလွသည္ကား ဆည္းဆာအလွသည္လား ဆည္းစ်ာအလွသည္လားေတာ့မသိ။ေသခ်ာသည္က အေရာင္ ေသြးစုံလင္စြာေတာက္ပေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ထုိထက္ပုိၿပီးအသက္၀င္ေနသည္က ေႏြးေထြးစြာ ျဖာဆင္းေနသည္႕ လေရာင္ႏွင့္အၿပိဳင္ဘယ္သူႏုိင္ပါ့မလည္းဟု အၿပိဳင္ခင္းက်င္းေနသည္႕ဆရာ မ်ား၏အၿပံဳးမ်ားသာျဖစ္ေပသည္။တပည္႕တစ္ဦးကႏႈတ္ဆက္လုိက္တုိင္း တဖ်တ္ဖ်တ္၀င္႔ၾကြား ေနသည္႕ၾကယ္ပြင့္မ်ားလုိ အၿပံဳး။တနယ္စီေ၀းကြာေနၾက၍ ယၡဳမွဆုံစည္းရေသာသူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္လည္း ေရတံခြန္စမ္းေရစီးသလုိ တသြင္သြင္ၾကဆင္းေနသည္။ဇရာညိဳ ဆရာအုိတုိ႔၏ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တြယ္တာေဖးမမႈမ်ားျမင္ေနရသည္႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖုိ႔မွာ ၀မ္းသာရမည္ လား ။ ၀မ္းနည္းရမည္လား။ဤအေျဖကုိေမးခဲ့သူရွိခဲ့လွ်င္လည္း ေျဖဆုိရန္အင္အားရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။တရားပဲသိသိမသိသိ။တရားပဲ ရွိရွိမရွိရွိ အမွတ္ကိုသုညသာရယူလုိက္မည္႕အေျဖ လႊာ တစ္ခုသာျဖစ္သည္။ထုိအေျဖလႊာကုိ မွင္စြန္းျခင္းဌါမတတ္ႏုိင္ပါေခ်။တစ္ခါတစ္ရံမူလအ တုိင္းထားလုိက္သည္က ပုိေကာင္းတတ္သည္လည္းရွိေပမည္မဟုတ္ပါလား။ေလာေလာဆယ္ ကာရာအုိေကဆုိေနသည္႕ဆရာမ်ားရွိရာသုိ႔ မ်က္ႏွာမူလုိက္မိသည္။တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ ေယာက္ ေနာက္ဟယ္ေျပာင္ရယ္ႏွင့္ သီခ်င္းသီဆုိေနၾကပါေသာ္လည္း အဆုိကမညံ႔။သံစဥ္ယူ ၍ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲအေၾကာင္း စာသားထည္႕သြင္းထားသည္လည္းပါလုိက္ေသး၏။အခုလုိ ကာရာအုိေကအစား အၿငိမ့္မ်ားထည္႕ေပးလိုက္လွ်င္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆရာေတြဘယ္လုိမ်ားအ စြမ္းျပလုိက္ေလမည္နည္း။ ထုိဆရာမ်ား၏တပည္႕မ်ားျဖစ္သည္႕ ကၽြန္ေတာတုိ႔မွာသာ ေလခၽြန္ သံေတာင္ေျဖာင့္ေအာင္မခၽြန္ႏုိင္ျခင္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ညံ႕ဖ်င္းမႈသာျဖစ္ေၾကာင္းသက္ေသျပ ေနသည္႕မွာ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္လက္ထဲ က်ဆင္းခဲ့ရသည္႕ တရားခံမ်ားႏွယ္။လူပိ်ဳသန္လွ လူအုိေပါင္က်ိဳး လုိ႔သာဆုိလုိက္ခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆရာမ်ားသီခ်င္းဆုိေနသည္ကုိအမွတ္တမဲ့ေငးၾကည္႕ေနမိသည္။ ၾကည္႕ရင္းၾကည္႕ ရင္းျဖင့္ ေရွးရုိးဆန္ဆန္ေျမ၀ုိင္းကာရာအုိေက ၀ုိင္းကေလးသည္ တစ္စုံတစ္ရာတုိ႔ျဖင့္လႊမ္း ခ်ဳံ ေနသလုိလုိခံစားလာရသည္။ဆရာတစ္ေယာက္၏ “ ေခါင္းေလာင္းသံတညံညံေပး x x x x x ရြာေက်ာင္းကို x x x ေျပးျမင္မိရင္ x x xသတိရေနတယ္သူငယ္ခ်င္းေရ ”ကုိအၿမဲလုိလုိဆုိေန က်သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ၾကားေနၾကသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေနေသာလည္း “ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုန္း အတူတူတက္ခဲ့ၾကသူငယ္ခ်င္းမ်ား ”လုိ႔အစခ်ီကာ သံစဥ္မ်ားတြင္ထည္႕သြင္းေျပာေနသည္႕ ဆရာ၏အသံမွာဥၾသငွက္ကေလးမ်ား၀င္စားေနသည္႕ဟန္ျဖင့္တုန္ရီေမာဟုိက္ ရုိက္ခတ္ေနသံ ၾကားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ယေန႔ေခတ္ ယေန႔အခါမွေန၍ ဆရာမ်ား၏ငယ္စဥ္ဘ၀ကို မွန္းေမွ်ာ္ ၾကည္႕သည္႕အခါ အရုိင္းေတာမ်ားျပည္႕လႊမ္းေနမႈတြင္ ျဖဴစင္ေသာပန္းကေလးမ်ားကေဖြး လ်က္။အရာရာသည္ ပကတိအႏွစ္အသားတုိ႔ ရႊန္းလဲ့မႈေအာက္တြင္ ျပန္၀ဲ လြင့္စင္က်လာေန သည္႕ မ်ိဳးေစ့ေလးမ်ားကုိေတြ႕လုိက္ရသည္႕အခါ ၿပီးဆုံးျခင္းႏွင့္ ရွင္သန္ျခင္းတုိ႔၏တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုဆက္ႏြယ္ေနသည္႕ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္ကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ျမင္ၾကည္႕မိလုိက္ရင္း ၀မ္း သာမႈ ၊ ၀မ္းနည္းမႈ မ်ားေဒြးေရာယွက္တင္လူးလာလႈပ္ခတ္ေနမိသည္။ု တစ္ဦးၿပီးတစ္ဦး သီဆုိသံတုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ္အနားတြင္လူပုဂၢိဳလ္တုိ႔ေပ်ာက္သြားေစသည္။ ဆရာတုိ႔၏ခံစားမႈထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ခႏၶာကုိယ္ႀကီးလြင့္ေမ်ာေနသည္။အိမ္မက္ထဲတြင္ သီခ်င္း နားေထာင္ေနသည္႕ပမာ။ကၽြန္ေတာ္အနားတြင္ထုိင္ေနေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဘယ္လုိေန သည္မသိ။ကၽြန္ေတာ္က ေခတၱခဏ ေမ့ေနသည္။မည္မွ်စူးစူးနစ္နစ္၀င္ေနခဲ့သလည္းဆုိရလွ်င္ ဆရာတစ္ဦးက ခ်ိဳၿပံဳးသီဆိုထားသည္႕ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းကေငြလမင္း သီခ်င္းကို မရ ရေအာင္လုိက္ဆုိေနသည္ကိုေတာ္ေတာ္ေလးႏွစ္ၿခိဳက္ေနမိသည္။ ကီးကလည္းဘယ္လုိမွမမွီ။ အဆုိလည္းမႏုိင္ပါ။သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိဆရာခံစားမႈမ်ားကိုကား သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ သီခ်င္းသံ ကဖုံးဖိ၍ မရႏုိင္ေအာင္ ရုပ္ပ်က္ေနေသာ္လည္း ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္းမလုိလ်က္ ကၽြန္ေတာ္ နားထဲတြင္ လွေနသည္။လူတုိင္းယစ္မူးဖြယ္ဂီတသံသည္ ဒီတစ္ခါေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာတုိ႔၏ ႏွလုံးသားအလွကို ေျခပစ္လက္ပစ္အရႈံးေပးလုိက္ရေခ်ၿပီ။တဆက္တည္းမွာပင္ ထာ၀ရအလွ သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တိတိပပ ျမင္လုိက္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရန္ျပင္လုိက္ပါသည္။ေအးခ်မ္းေနေသာ ဒီဇဘၤာႏွင္းစက္တုိ႔၏ေအာက္ တြင္ ဆုိင္ကယ္ကုိ အရွိန္ဟုန္္ခပ္ျပင္းျပင္းေမာင္းလုိက္မိသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဤခ ဏတာခံစားမႈေလးကုိ တစ္ေယာက္ထဲစိတ္ရွိလက္ရွိခံစားခ်င္ေနေသးသည္႕အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။တစ္နည္းအားျဖင့္ ျမင္ရေတြရခဲလွသည္႕ ထာ၀ရအလွကုိ ဆုံးရႈံးသြားမွာ ေၾကာက္ ရြံ႕ ခဲ့ျခင္းဟုလည္းဆုိႏုိင္ပါေပသည္။ စစ္ေသြးအိမ္ ၁၀.၁.၂၀၁၃ ၁၀း၃၉ Am

“အေလအလြင့္ညထဲ….ဟုိဟုိဒီဒီ”

ညဥ္႔နက္ေတာ့ညဥ္႔ငွက္။တစ္ညလုံးနီးပါးေရာ္နယ္ဒုိႏွင့္မက္ဆီတုိ႔ေျခေထာက္ထဲပါသြားတယ္။ငယ္ငယ္ကသီခ်င္းေတြေအာ္ဟစ္သီဆုိခဲ့တဲ့လမ္းမကအိပ္လုိ႔ေကာင္းေနဆဲ။သူ႔ရင္ဘတ္မွာဂြာဒီယုိလာကိုေမာ္ရင္ညုိအရႈံးေပးခဲ့ရသလုိေပါက္ၿပဲလုိ႔။ေရစုိခံအနာကပ္ပလာစတာေတြလဲးဟန္ပုံမရပါဘူး။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္သူ႔အေပၚတက္နင္းမိတုိင္းဆက္ခနဲတုန္႔ျပန္မႈဟာအိပ္ခ်င္စိတ္တုိ႔ကိုလန္႔ႏႈိးေစတာေပါ့။တကယ္ေတာ့က်ဳပ္တုိ႔အားလုံးဟာရာသီေတြပဲ။ဒီစကားဟာအရင္ကဆုိရင္ေျပာလုိ႔ရမယ္မထင္ဘူး။အခုေတာ့ရာသီေတြလဲးေသဆုံးတတ္လာၿပီမို႔ထပ္တူၾကတယ္မဟုတ္လား။ဒါဟာသြားလာေနျခင္းရဲ႕တံခါးေပါက္ထဲယုိစီးက်လာတဲ့သတင္းအသစ္။လူေတြပါးစပ္ဖ်ားမွာေနရာမေရြးေအာ္ဟစ္သီဆုိေနတဲ့သီခ်င္း။အနာဂါတ္ကိုလွမ္းေမွ်ာ္လြမ္းရင္းေရကန္ထဲငါးေတြၿပဳတ္က်သြားေလမလား။လတ္တေလာကားရုိက္ရပ္နားထားတယ္။အေၾကာင္းကလက္လုပ္လက္စားေတြလက္ထဲမွာစုေဆာင္းေငြနည္းေနေသးလုိ႔။ကိုယ့္အခန္းထဲမွာလြင့္ပ်ံေနတဲ့ပူစီေဘာင္းေတြေလထဲတလႈပ္လႈပ္။သတိမထိရ။မကိုင္ရ။“ေဟ့…ေတာ္၀င္ျပတုိက္ထဲတကယ္သြားရမွာငါတုိ႔ကြ”ဆုိၿပီးဖြင့္ထားတဲ့လမ္းကိုလမ္းဖြင့္ထားတယ္။ေနာင္ေရးလားေနာင္ရုိးတုိက္ပြဲမွာက်သြားၿပီ။ယေန႔ထိအမွ်ေ၀တာမရရွာဖူးနဲ႔တူပါတယ္။ထင္တယ္။သမုဒၵရာ၀မ္းတစ္ထြာလုိ႔ေျပာခဲ့ၾကလုိ႔ပဲျဖစ္မယ္။တကယ္တုိင္းၾကည္႕ရင္တခ်ိဳ႕ကေက်ာ္ေနသလုိ၊တခ်ိဳ႕လုိေနတယ္။အဲဒီစကားမမွန္ဘူး။စားလုိ႔ေကာင္းေအာင္ေျပာေနတာ။ ဒီလုိေျပာလုိ႔နာစရာလုိ႔မထင္ရေအာင္ထုံသြားၿပီ။အေပၚႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းဆုိတာႏႈတ္ခမ္းနီဆုိးရုံပဲလား။ႀကိဳး၀ုိင္းသစ္ေတာပဲၾကားဘူးတယ္။ႀကိဳးခ်ညသစ္ေတာဆုိတာမၾကားဘူးတာနဲ႔ဗဟုသုတျပည္႕စုံေတာ္မူေသာပညာရွိကိုရွာေနတုန္းဇီးကြက္တစ္ေကာင္ေရာက္္လာတယ္။ဒါနဲ႔ေမးမယ္ဆုိၿပီးဟန္ျပင္ေနရုံရွိေသးတယ္“ရႈးတုိးတုိးငါ့ဟာငါေတာင္လူေတြနဲ႔မေတြ႕ရဲလုိ႔ညဘက္ၾကမွအစာရွာထြက္ရတာဘယ္လုိလုပ္ပညာရွိျဖစ္မွာလဲး”တဲ့။ထပ္ၿပီးရငဖြင့္သြားေသးတာက“သူမ်ားအသက္ကိုအစာအေနနဲ႔ရွာစားရတဲ့ငါကလဘ္ေကာင္ျဖစ္ေနတာအ့ံၾသတယ္”။ငါ့ထက္ဆုိးတာကအသံေၾကာင့္ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့လင္ေကာင္ပုိးပဲ”။တကယ္ဆုိသူဟာငါ့ေနရာမွာရွိၿပီးငါကသူ႕ေနရာမွာရွိရမွာ”ဆုိၿပီးပ်ံသြားတယ္။လွမ္းၾကည္႕မိေတာ့တေမွ်ာ္တေခၚအေမွာင္ထုထဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္တုိး၀င္သြားတယ္။ခက္ေခ်ၿပီ။ကေလးေတြကိုပညာရွိသုခမိန္ႀကီးလုိ႔အားရပါးရေျပာျပခဲ့တာေတြြအခုအလကားေကာင္ႀကီးလုိ႔ျပင္ဆင္မ၀ံ့ေရးျခာမ၀ံ့မရဲ။မွားတာမွန္တာေတြမ်က္စိမွိတ္။အေလ်ာ္အစားႀကီးတဲ့ဖဲ၀ုိင္း၀င္မရုိက္ရဲေပါင္။ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ေခါင္းအၿမဲၿငိတ္တဲ့ေပါက္သင္ညုိလဲးအေဖၚဘ၀ေျပာင္းရွာၿပီ။လစ္ဗ်ားမွာသူပုန္အစိုးရေအာင္ပြဲခံေနၿပီဆုိလား။အာဆတ္ကေတာ့အာမခံခ်က္ေတာင္းေနတယ္။ကင္း၀န္မင္းဦးေကာင္းတစ္ေယာက္ေရွးေဟာင္းေနာက္ျဖစ္ေဆြးေနြးပြဲက်င္းပမယ္ဆုိလား။က်င္းပမယ့္ေန႔ကေႏြရာသီအလယ္တည္႕တည္႕မွာတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ယပ္ခပ္ေပးရင္းဒူးတုိက္၊ေခါင္းစိုက္၊အိပ္ႏႈိက္ေျပာၾကမွာဆုိပဲ။ေလးျဖဴကသူ႔ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲမွာတစ္ပာင္း၀က္ကအမ်ိဳးေတြပါလုိ႔၀န္ခံတယ္။ အဲဒီညဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔တယ္။ဇာတ္လမ္းကဖတ္ထားတာၾကာၿပီ။အေဖေနမေကာင္းတာနဲ႔အခုမွစျဖစ္တာ။အသက္ကေလးကတစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔၀ါးၿမိဳလာရတာၾကာၿပီဆုိေတာ့ေရာ္လာၿပီေလ။ဒီေတာ့တမ်ိဳးေျပာင္းဖုိ႔ႀကိဳးစားေနတာလည္းပါတာေပါ့။ေလသံခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔ေတာင္းပန္ရရင္ေတာ့“ကၽြန္ေတာ္အသစ္ေပးခ်င္လုိ႔တကယ္ႀကိဳးစားအလုပ္လုပ္ရင္းၾကာသြားတာခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္ေပါ့”။ၿပီးေတာ့မွRဇာနည္လုိမဂၤလာပါလုိ႔ေအာ္။အဆင္ေျပရင္လက္ခုပ္သံေလးၾကားခ်င္တယ္ကေနာက္ဆက္တြဲပရိတ္သတ္ဆုိတာကိုယ့္ဘာသာလက္ခုပ္တီးတဲ့ကိစၥမလုိေတာ့မွန္းသိလုိက္ရတယ္။ခုိင္းတဲ့အခါမွာေနာက္ကလုိက္လုပ္ေပးတာပရိတ္သတ္လုိ႔ခက္ဆစ္အဖြင့္မွာျပင္ရမယ္။ဒါမွအားလုံးညီညြတ္သြားမွာဘယ္သူပါေသးသလည္းလုိ႔ၾကည္႕မိေတာ့ေငြကုိအတုိးနဲ႔ေခ်းၿပီးနာမည္တစ္လုံးရထားတဲ့သူကိုေတြ႔မိတယ္။ခင္ဗ်ားပြဲေတြဘာေတြမၾကည္႕ဘူးလားေမးၾကည္႕ေတာ့“က်ဳပ္အတြက္အားလပ္ခ်ိန္ဆုိတာရယ္၊ကိုယ့္အတြက္မအားလပ္တဲ့အခ်ိန္ရယ္ဒီႏွစ္ခုထဲနဲ႔ေတာင္မလာက္ငွဘူး”တဲ့။ျဖစ္ႏုိင္ရင္ပဥၥမကမာၻကေတာင္လွမ္းယူလုိက္ခ်င္ေသးတယ္”ဆုိၿပီးထြက္သြားေလရဲ႕။ရႊီခနဲ။အနားပတ္၀န္းက်င္ကေျမြတြန္သံထင္ၿပီးလန္႔သြားၾကတယ္။ထင္တာေတြျဖစ္တတ္လြန္းလုိ႔ေလ။သုိ႔ေပမယ့္အားလုံးကေမတၱာပို႔သတ္သတ္ခ်ည္းပါပဲ။ဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ“အေပ်ာ္ဆိုိတာရယ္…ေငြကုန္ခံႏုိင္ရင္အေကာင္းဆုံးပဲ”ဆုိတဲ့ပြဲႀကိဳက္ခင္သီခ်င္းဘယ္သူဖြင့္လုိက္လဲမသိဘူး။မ်က္စိထဲမွာေတာ့ကားလိပ္ႀကီးတင္လုိက္ခ်လိ္ုက္နဲ႔လကခုပ္သံေတြတေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းတီးေနတာကိုျမင္ေယာင္မိတယ္။ေၾသာ္ပြဲတဲ့။ ယာနီ(yani)ရဲ႕ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲကရင္ကိုလႈပ္ခတ္ျမဴးၾကေစတယ္။အဆုိမပါအတီးသက္သက္လူးလိမ့္ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ေနတဲ့သံစဥ္ၾကားမွာထခုန္ရေတာ့မလုိလို။စႏၵယားေပၚမွာေျပးလႊားေနတဲ့သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကေတာက္ဆုံးသစ္ရြက္အတြက္ဘ၀ကိုစေတးၿပီးစီးဆင္းရမယ့္စမ္းေခ်ာင္းေလးလုိ။ဘင္လာဒင္ကေက်ာ္ဟိန္းေျပာခဲ့သလုိဆယ္ႏွစ္ဆယ္ႏွစ္။အင္းေလသံေတြေနာက္မွာပုန္းကြယ္ေနတဲ့အရာေတြဟာတကယ့္အျဖစ္အပ်က္အႀကီးႀကီးေတြ။ယာနီကခန္းမထဲမွာရွိတဲ့ပရိတ္သတ္အားလုံးကိုတၿပိဳင္နက္ထဲလက္ခုပ္တီးေစတာေပါ့။ျမင္ရေတြ႕ရတာနဲ႔တင္ေက်နပ္စရာ။ဒါဟာမေကာင္းဘူးလား။မ်က္လုံးမပါပဲသတၱိ ေၾကာငသူမ်ားအတြက္ေတာ့မသိဘူးေပါ့။က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ေကာင္းတယ္လုိ႔ေျဖမွာပဲ။ မဟာလူသားေတြရဲ႕စြမ္းေဆာင္ခ်က္ကကမာၻကိုသဘာ၀အတုိင္းလွေနဖုိ႔ဆုိရင္ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္အလုိလုိလက္္ခံၿပီးသားပဲ။အခုေတ့နည္းပညာေတြရဲ႕ေအာက္မွာမ်က္ႏွာငယ္ေနရတဲ့ကမာၻႀကီး။ကမာၻ ႀကီးရဲ႕အေပၚမွာမ်က္ႏွာငယ္ေနရတဲ့လူ။တပ္မက္မႈေအာက္မွာငုိေၾကြးေနရတဲ့ကမာၻႀကီး။ကမာႀကီးရဲ႕အေပၚမွာငိုေၾကြးေနရတဲံလူ။ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေတြေအာက္မွာမြန္းက်ပ္ေနရတဲ့ကမာၻႀကီး။ကမာၻႀကီးရဲ႕အေပၚမွာမြန္းက်ပ္ေနရတဲ့လူ။ စစ္ေသြးအိမ္ (ညီညြတ္ေရးပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း)