ေကာလိယေခ်ာင္းမွာသက္ေသတည္ခဲ႔ေသာ ျပည္တြင္းစစ္တုိက္ပြဲ

ျပည္တြင္းစစ္တြင္ဒုိက္ဦးၿမိဳ႕နယ္အတြင္းျဖစ္ပြားခဲ့ေသာတုိက္ပြဲမ်ားအေၾကာင္းအပုိင္း ( ၁ ) ပန္းခင္းေသာလမ္းမဟုတ္ပါ ( မုိးမုိးတာေရာစန္ ) အေမ့ေျမမွသားေကာင္းမ်ား ( အပုိင္း - ၂ ) ကၽြန္ေတာ္သည္ အမွတ္ ( ၆ )ဗမာ့ေသနတ္ကုိင္တပ္ရင္း တပ္ခြဲ ( ၂ ) တပ္ခြဲမွဴးျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္၏တပ္ဖြဲ႕ သည္ ဒုိက္ဦးတြင္ရွိေနပါေသာ္လည္း ေညာင္ေလးပင္ရွိတပ္ေပါင္းစုတြင္ အထူးတာ၀န္တစ္ရပ္ျဖင့္သြားေနရင္း ေညာင္ေလးပင္တုိက္ပြဲတြင္ ဒဏ္ရာရခဲ့ပါသည္။ ေညာင္ေလးပင္မွဆုတ္ခြာခဲ့ရေသာေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ဒဏ္ ရာမ်ားကုိ ေဆးကုသရန္လုိအပ္သျဖင့္ ပဲခူးစစ္ေဆးရုံသုိ႔လုိက္လာခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဧၿပီ ( ၂၁ )ရက္ တြင္ ဒုတိယဗုိလ္မွဴးႀကီးခ်စ္ၿမိဳင္ ( ဗိုလ္မွဴးႀကီး အၿငိမ္းစား -ျပည္ပတြင္ေနထုိင္သူ ) ဦးစီးေသာ အမွတ္ ( ၃ )ဗမာ့ ေသနတ္ကုိင္တပ္ရင္း တပ္ခြဲႏွစ္ခြဲသည္ပဲခူးသုိ႔ေရာက္ရွိလာၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ဒုိက္ဦးစစ္မ်က္ႏွာသုိ႔ထြက္ခြာသြားၾက သည္။ ဧၿပီ ( ၁၈ )ရက္က ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ႏွင့္မ်က္ႏွာမွဗုံးဆံမ်ားကုိပဲခူးၿမိဳ႕ရွိအမွတ္ ( ၅ ) စီအာရ္အက္စ္ေဆးရုံမွတပ္မွဴး ဗုိလ္ႀကီးအက္ဒမ္( မ္ ) ကုိယ္တုိင္ေမ့ေဆးျဖင့္ ခြဲဲစိတ္ထုတ္ယူေပးခဲ့သည္။ ဧၿပီ ( ၂၂ ) ရက္ေန႔တြင္ သနက ( ၃ ) မွဗုိလ္ႀကီးေဇာ္၀င္း ( ႏုိ္င္ငံေတာ္ေကာင္စီ၀င္ ) ဦစီးေသာတပ္ခြဲတစ္ခြဲထပ္ မံေရာက္ရွိလာၿပီး ေရွ႕တန္းသုိ႔ဆက္လက္ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ထုိေန႔ညေနပုိင္းတြင္ အထက္ျမန္မာျပည္သုိ႔ပုိ႔ ထားေသာ သနက ( ၆ ) မွဗုိလ္ႀကီးတင္ဦး ( အၿငိမ္းစားဒု၀န္ ) ဦးစီးေသာတပ္ခြဲ ( ၄ ) ထပ္မံေရာက္ရွိပါသည္။ တပ္ခြဲ ( ၃ ) လည္းေနာက္ေန႔တြင္ေရာက္မည္ဟုသိရပါသည္။ ပဲခူးစစ္မ်က္ႏွာတြင္မိမိတပ္အင္အား အေတာ္မ်ားေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဒုိက္ဦးရွိကၽြန္ေတာ့္တပ္ခြဲကုိသြားေရာက္ၿပီး ေညာင္ေလးပင္ကုိျပန္တုိက္ႏုိင္ေတာ့မည္ျဖစ္၍ တစ္အားတက္လ်က္ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဗုိလ္ႀကီး အက္ဒမ္ ( မ္ ) ကကၽြန္ေတာ္အားေဆးရုံမွဆင္းခြင့္မေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕တန္းတြင္အေရးႀကီးေနသည္.။ တပ္တြင္းအရာရွိ လည္းမလုံေလာက္။ကၽြန္ေတာ္မသြားလွ်င္မျဖစ္ပါဟု အေၾကာင္းျပကာ ေဆးရုံမွဆင္းခြင့္မရပဲ ဇြတ္အတင္းဆင္း လာခဲ့ပါသည္။ “အဘ အက္ဒမ္ ( မ္ )ကမင္းဒဏ္ရာေတြေန႔တုိင္းေဆးထည့္ဖုိ႔လုိတယ္။ ခ်ဳပ္ရုိးလည္းမေျဖရေသးဘူး။ အခုေတာင္ေရာင္ေန တုန္းပဲ ၊ တုိက္တနပ္စ္၀င္သြားရင္ေသသြားႏုိင္တယ္။ တားမရရင္လည္းသြားေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ အနာေတြသိပ္ေရာင္လာရင္ ငါ့ဆီျပန္လာခဲ့။ ”ဟု ကရုဏာေဒါသႏွင့္ မေက်မနပ္ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ျမည္တြန္ေျပာၾကားရင္းက်န္ခဲ့ပါသည္။ ဧၿပီ ( ၂၃ ) ရက္ ကၽြန္ေတာ္တပ္ခြဲ ( ၄ ) ႏွင့္ ေရွ႕တန္းသုိ႔လုိက္ခဲ့ပါသည္။ သနက ( ၃ ) တပ္မ်ား ဒုိက္ဦးအထိ ဆက္မတက္ပဲ အိမ္ေျခ ( ၄၀ ) ရြာအထိသာရွိေနေသးသည္။ အပုိင္း ( ၃ ) ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္ယူရေသာတပ္စုတြင္ အရာရွိတပ္စုမွဴးမရွိ၍ ကၽြန္ေတာ္ကပင္၀င္ေရာက္တာ၀န္ယူရျခင္းျဖစ္ သည္။ တပ္တပ္ၾကပ္ႀကီး ၀င္းၾကည္ကတပ္စုမွဴးအျဖစ္ထမ္းေဆာင္ေနသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီး၀င္းၾကည္သည္ျမစ္ ႀကီးနားဇာတိျဖစ္သည္။ ကခ်င္ေသြးပါသည္။ ၁၀ တန္းအထိပညာသင္ခဲ့သည္။ တုိက္ရည္ခု္ိက္ရည္ေကာင္းသည္ ရဲေဘာ္မ်ားၾကည္ညဳိေလးစားမႈခံရသည္။ သူႏွင့္အတူတပ္ထဲ၀င္ခဲ့ၾကသူမ်ား တပ္မေတာ္တြင္လည္းေကာင္း အျခားဌာနမ်ားတြင္လည္းေကာင္းထိပ္တန္းေနရာေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာ၀င္းၾကည္သာအသက္ထင္ရွားရွိေန ေသလွ်င္ ထုိသူမ်ားကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ထြန္းႏုိင္မည့္သူျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္သူသက္ဆုိးမရွည္ပါ။ဇူလုိင္လတြင္က်ဆုံး သြားခဲ့သည္။ ဒုိက္ဦးတုိက္ပြဲတြင္ သူဦးေဆာင္ေသာတပ္စုသည္ တစ္ဖက္ကမ္းမွ ရန္သူမ်ားအျပင္းအထန္ပစ္ ခတ္ေနသည့္ၾကားမွ ေကာလိရေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းသုိ႔ ေရာက္ေအာင္ျဖတ္ကူးႏုိင္ခဲ့သည္။ တစ္ဖက္ကမ္းသုိ႔ ေရာက္ၿပီး ေနာက္ ရန္သူ၏ ပစ္ခတ္မႈမ်ားျပားလြန္းသျဖင့္ သူတပ္စုလည္းေရွ႕သုိ႔မတုိးႏုိင္ အျခားတပ္မ်ား ေခ်ာင္း ကုိျဖတ္မကူးႏုိင္ရွိေနရာ ဆရာ၀င္းၾကည္၏ တပ္စုမ်ား ကုိျပန္ဆုတ္ရန္အမိန္႔ေပးသည္ဟုသိရသည္။ တပ္စုျပန္ အဆုတ္တြင္ ရင္ေခါင္းခန္႔နက္ေသာ ေရစီးသန္လွသည့္ ေခ်ာင္းအတြင္း ရန္သူ၏ ပစ္ခတ္မႈကုိအလူးအလလိမ့္ခံ ရေလသည္။ ဆရာ၀င္းၾကည္သည္ ေကာလိယေခ်ာင္းအတြင္းမွာပင္ အျခားရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူက်ဆုံးခဲ့ရရွာ သည္။ ေရာ၀င္းၾကသည္သူ၏သူရသတိၱအတြက္မည္သည့္ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးကုိမွ်မရရွ္ိခဲ့ပါ။ တပ္ရင္းတြင္ သူ၏ တုိက္ပြဲစြမ္းေဆာင္ခ်က္မွတ္တမ္းမ်ားပင္ရွိေကာင္းရွိေပလိမ့္မည္။ ရွမ္းစုရြာတြင္ ဒုတိယဗုိလ္မွဴးႀကီးခ်စ္ၿမိဳင္၏ သနက ( ၃ ) ေရွ႕တန္းတပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ တပ္ခြဲႏွစ္ခြဲရွိေနရာ တပ္ ခြဲတစ္ခြဲတြင္ တပ္ခြဲမွဴး ဗုိလ္ႀကီးေမာင္ေက်ာ္ ( ဗုိလ္မွဴးႀကီး ဗလကဥကၠဌ အၿငိမ္းစား ျမင္းေက်ာ္ ) ကုိလည္းေတြ႕ ရသည္။ ဒုတိယဗုိလ္ကုိေလးႏွင့္ သနက ( ၅ ) မွ တပ္စုတစ္စုလည္း ဧၿပီ ၂၇ ရက္ညေနတြင္ေရာက္ရွိလာ သည္ဟုသိရသည္။ ဗုိလ္ႀကီးရဲထြန္း ( ဗုိလ္မွဴးႀကီး အၿငိမ္းစား ) ၏ ၂၅ ေပါင္ဒါတပ္စုသည္ ေဖာင္ေတာ္သီလမ္း ဆုံး ေပါက္တစ္ပင္ရြာအနီးတြင္ရွိေနသည္။ အေျမာက္တပ္တြင္ ဗုိလ္တင္ထြဋ္ ( အၿငိမ္းစားဗုိလ္မွဴးႀကီး ) လည္း ရွိေနသည္။ “ ဒုိက္ဦးၿမိဳ႕ ရန္သူ႕လက္အတြင္းသုိ႔ကိေရာက္ၿပီးေနာက္ေဖာင္ေတာ္သီရွမ္းစုရြာကေလးသည္ တပ္မေတာ္၏ ေရွ႕ ဆုံးေရွ႕တန္းစခန္းျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္ကုိ ကာကြယ္ရန္ ေရွ႕ဆုံးေနရာဟူ၍လည္း ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ” အပုိင္း ( ၄ ) ရန္သူသည္ သုံးလက္မစိန္ေျပာင္းပစ္ခတ္ႏုိင္ေသာအကြာအေ၀းသုိ႔ေရာက္ရွိလာသည္။ ဧၿပီ ၂၅ ရက္ႏွင့္ ၂၆ ရက္မ်ားတြင္ရွမ္းစုရြာအတြင္းေမာ္တာဗုံးမ်ားတ၀ုန္း၀ုန္း တဒုိင္းဒုိင္း က်ေရာက္ေပါက္ကြဲလ်က္ရွိသည္။ အေသအ ေပ်ာက္မရွိေသာ္လည္း ဒဏ္ရာရသူမ်ားရွိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကတုတ္က်င္းတြင္သာေနၾကရသည္။ ပြိဳင့္ဖုိက္ ေအာ္လီဂန္းစေသာလက္နက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ပစ္ခတ္ေနသည္။ဧၿပီ ၂၇ ရက္တြင္ တုိင္းမွဴးရွမ္းစုရြာသုိ႔ လာေရာက္ စစ္ေဆးသည္။ ေအာ္လီဂန္းတင္ထားေသာသံခ်ပ္ကာကားတစ္စီးပါလာသည္။ ၎ကားသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေန ရာယူထားေသာ ငွက္ေပ်ာေတာသုိ႔ေရာက္ရွိလာၿပီး “ ရန္သူဘယ္မွာရွိသလဲ ၊ ဘယ္ေနရာပစ္ေပးရမလဲ ”ဟုေမး ရာကၽြန္ေတာ္က “ ရန္သူကုိမျမင္ရဘူး ေရွ႕မွာရွိတာအားလုံး ရန္သူခ်ည္းပဲ ေရွကကရြာေတြကုိသာပစ္ပါ ”ဟု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွွ႕တြင္ရွိေနေသာ ရြာမ်ားကုိပစ္ခုိင္းလုိက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွာေခါင္းတြင္၀င္ေနေသာဗုံးဆန္ကုိ ထုတ္ယူလုိက္ေသာ္လည္း ႏွာေခါင္းႀကီးပြေနၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ေရာင္အန္းေနပါသည္။ ေျခေထာက္ဒဏ္ရာမွ ေသြးမ်ားထြက္ေနၿပီး ေျခေထာက္မွာေရာင္ၿပီးနာေနသျဖင့္ လမ္း ေလ်ာက္ရာတြင္ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ျဖစ္ေနသည္။ တုိင္းမွဴးကကၽြန္ေတာ္ကုိၾကည့္ၿပီး “ ခင္ဗ်ား ေဆးရုံတက္ဖုိ႔လုိတယ္ က်ဳပ္ျပန္ရင္လုိ္က္ခဲ့ “ဟုအမိန္႔ေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိင္းမွဴးနွင့္ ပဲခူးစစ္ေဆးရုံသုိ႔လုိက္ခဲ့ပါသည္။ စစ္ေဆးရုံ တြင္ ဆရာ၀န္ဗုိလ္ႀကီးအက္ဒမ္ ( မ္ )ကကၽြန္ေတာ္အား “ေခြးေကာင္ေလး မင္းအခုငါ့ဆီျပန္လာရၿပီမဟုတ္လား” ဟုဆဲဆုိၿပီး ေဆးထည့္ေဆးထုိးကုသေပးေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေဆးရုံမတက္ပါ။ ေရွွွွွွွွွွွွ႕တန္းသုိ႔ျပန္ရန္စိတ္ေစာ ေနပါသည္။တပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္သုိ႔့ပန္ခဲ့ၿပီး ေရွ႕တန္းသုိ႔ျပန္ရန္ကားႀကံဳေစာင့္ေနပါသည္။ ၁၃၁၁ခုႏွစ္ ကဆုန္လ ဆန္း ၂ ရက္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၂၀ ရက္ ကၽြန္ေတာ္တပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္တြင္ကားႀကံဳေစာင့္ေနစဥ္ ထုိေန႔နံက္ ၂ နာ ရီက ရွမ္းစုရွိေရွ႕တန္း အမွတ္ ( ၃ ) ဗမာ့ေသနတ္ကုိင္တပ္ရင္း တပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္ကုိ ရန္သူမ်ား၀င္ေရာက္တုိက္ ခုိက္သျဖင့္ ရွမ္းစုရွိတပ္အားလုံးအက်ဆုံးမ်ားစြာျဖင့္ ဆုတ္ခြာေပးလုိက္ရေၾကာင္း ၾကားသိရပါသည္။ ရန္သူသည္သူတုိ႔၏တုိက္ပုံတုိက္နည္းမေျပာင္းပါ။ ေညာင္ေလးပင္ဒုိက္ဦးကုိတုိက္သည့္ပုံစံအတုိင္း နံက္ ၂ နာရီ တြင္မိမိတပ္မ်ားကုိ အေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွမတုိက္ပဲ ေနာက္ပုိင္းမွ၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သနက ( ၃ ) ေရွ႕တန္းဌာနခ်ဳပ္မွ ရွမ္းစုရြာ၏ေတာင္ဘက္စြန္းတြင္ရွိေနသျဖင့္ အလုံးအရင္းႏွင့္၀င္ေရာက္အတုိက္ခံရျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ နံက္ ၂ နာရီခြဲမွာ ရြာေတာင္ပုိင္းက ပစ္ခတ္သံေတြအမ်ားႀကီးၾကားရလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အသင့္ေနရာယူ ထားၾကသည္။ပစ္ခတ္သံေတြသိပ္မ်ားတယ္။ “ ေထာ ေထာ ”လုိ႔ေအာ္လုိက္သံေတြလည္းညံေနတာပဲ။ကၽြန္ ေတာ္တုိ႔ငွက္ေပ်ာေတာဘက္ကုိ က်ည္ကမလာဘူး။ ရန္သူေတြက တပ္ရင္း ( ၃ )တက္အိပ္က်ဳ ( ေရွ႕တန္းဌာန ခ်ဳပ္ ) ကုိဖိတုိက္ေနၾကပုံရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ကားလမ္းေပၚမွာ မဲမဲနဲ႔လူေတြ လမ္း ေလ်ာက္ေနၾကတယ္။ လမ္းအေနာက္ဘက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တပ္ေတြရွိေနလုိ႔ တပ္ခ်င္းမွားမွာစုိးလုိ႔ ကၽြန္ ေတာ္တုိ႔မပစ္ဘူး။ လဆန္းရက္မုိ႔ လထြက္ခါစအခ်ိန္မုိ႔ အလင္းေရာင္နည္းနည္းရွိတယ္။ ကားလမ္းေပၚမွာေတြ႕ရ တာရန္သူေတြပါပဲ။ စစ္၀တ္စုံ၀တ္ထားေပမယ့္ အက်ီၤခၽြတ္ၿပီးခါးမွာခ်ည္ထားၾကတယ္။ အရက္ေတြမူးေနၾက တယ္။ အရက္မူးေအာင္တုိက္ၿပီး တုိက္ခုိင္းတာပါပဲ။ ဘာအမိန္႔မွမရဘူး။အေတာ္ေလးၾကာမွ ရြာအေနာက္ဘက္ ကုိဆုတ္ရမယ္လုိ႔ တပ္ခြဲရုံးကအမိန္႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာကထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အလင္းေရာင္နည္းနည္းရေန ၿပီ။ ”ဟုကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့ေသာတပ္စုမွ ရဲေဘာ္မ်ားကေျပာျပ၍ေနာက္မွသိရသည္။ အပုိင္း ( ၅ ) တပ္ခြဲမွဴးဗုိလ္မွဴးႀကီးတင္ဦးက“တုိ႔တပ္ခြဲမွာပဲခူးကစီးလာတဲ့အာတီဘီကားႀကီးႏွစ္စီးရွိေနတယ္။ကားေပၚပစၥည္း ေတြတင္ၿပီး လွည္းလမ္းအတုိင္းရြာအေရွ႕ဖက္ကုိေမာင္းခုိင္းရတယ္။ သုံးလက္မစိန္ေျပာင္းပါလုိ႔ ပစၥည္းေတြေလး ေနတယ္။ မဆုတ္ခင္မွာျမင္းေက်ာ္ ( ဗလက ) ေရာက္လာတယ္။ သူ႕တပ္ခြဲနဲ႔လူစုကြဲၿပီးတုိ႔ဆီေရာက္လာတယ္ ထင္တယ္။ ေဖာင္ေတာ္သီကုိမေရာက္ခင္မွာ ကားေတြေမာင္းမရေတာ့လုိ႔ ဘီးေတြကုိေသနတ္နဲ႔ပစ္ေဖာက္ၿပီးမီး ရႈိ႕ထားခဲ့တယ္။ သုံးလက္မစိန္ေျပာင္းနဲ႔ က်ည္ေတြကုိပဲ မရရေအာင္သယ္ခဲ့ရတယ္။ ပစၥည္းေတြမသယ္ႏုိင္ဘူး။ ငါ့မွာရွိသမွ် အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ပစၥည္းေတြအားလုံးထားခဲ့ရတယ္။ အေရွ႕ဖက္က ရြာေတြ၀င္လုိ႔မရဘူး။ ကြန္ျမဴ နစ္ေတြကစီးပစ္တယ္။ ဖေအာင္၀ဲရြာဘက္ေရာက္သြားတဲ့ တပ္ေတြကုိကြန္ျမဴနစ္ေတြက ထမင္းေကၽြးၿပီး လက္ နက္ေတြေတာင္းၾကတယ္လုိ႔သိရတယ္။ လက္နက္ေတြေတာ့ဘယ္သူမွမေပးခဲ့ၾကဘူး။ တုိ႔လည္းမီးရထားလမ္း အတုိင္းကတုတ္ဘုရားႀကီးအထိခ်ီတက္ခဲ့ရတယ္။ ”ဟု ဗုိလ္ႀကီးတင္ဦးက ကၽြန္ေတာ္ကုိေတြ႕မွျပန္ေျပာျပသည္။ ရွမ္းစုတုိက္ပြဲအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ပါ၀င္ခဲ့သမွ် တစ္ပုိင္းတစ္စသာေဖာ္ျပႏုိင္ပါသည္။ ရဲေဘာ္အမ်ားအျပား က်ဆုံးခဲ့ရေသာ ေနာက္ဆုံးတုိက္ပြဲအေၾကာင္းၾကားရသမွ်ကုိေရးႏုိင္ပါသည္။ ရွမ္းစုုတုိက္ပြဲတြင္ရန္သူ၏အငုိက္ အတုိက္ခံရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တပ္မ်ားအႏုိင္မခံအရူံး ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တုိက္ခဲ့ၾကပါသည္။ တုိင္းျပည္၏လြတ္ လပ္ေရးအခ်ဳပ္အျခာအာဏာပုိင္ဆုိင္မႈကုိ မဆုံးရူံးေစရန္ကာကြယ္ရင္းအသက္ေပးလွဴသြားခဲ့ၾကည့္ ဗုိလ္ႀကီးမြန္ ေထာ္သက္ညြန္႔အပါအ၀င္ က်ဆုံးသြားၾကေသာစစ္သည္ ၃၆ ဦးကုိထုိက္တန္ေသာဘြဲ႕ဂုဏ္ထူးမ်ားျဖင့္ ႏုိင္ငံ ေတာ္ကခ်ီးျမွင့္ခဲ့သည္။ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္အေနျဖင့္ ကုိယ္ပုိင္အမွတ္ ၈၈၆၅ တပ္သားလွေသာင္းသည္ေအာင္ဆန္း သူရိယဘြဲ႕ကုိပင္ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရသည္။ ရွမ္းစုတုိက္ပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရူံးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တပ္မ်ားကတုတ္ဘုရားႀကီးတြင္ စုစည္းၿပီးျပန္ လည္ထုိးစစ္ဆင္ခဲ့ရာ ေတာင္ငူၿမိဳ႕အထိသိမ္းပုိက္ရရွိၿပီးေအာင္ပြဲခံႏဳိင္ခဲ့ပါသည္။ေတာင္ငူအထိဆင္ႏြဲေသာထုိး စစ္တြင္ တုိင္းျပည္အတြက္ အသက္စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရသူအမ်ားအျပားရွိခဲ့ၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ယေန႔ အထိ လြတ္လပ္ေရးကုိမဆုံးရူံးေစရန္ကာကြယ္ရင္းက်ဆုံးသူမ်ားေထာင္ႏွင့္ရာႏွင့္ခ်ီ၍ရွိေနပါၿပီ။သုိ႔ေသာ္ ထုိသူ မ်ားအတြက္ ထင္ရွားေသာအထိမ္းအမွတ္မ်ားမရွိေသးပါ။ အမွတ္ ( ၃ )ဗမာ့ေသနတ္ကုိင္တပ္ရင္းမွ ရွမ္းစုရြာအ နီးတြင္က်ဆုံးသြားၾကသူမ်ားအတြက္ အထိမ္းအမွတ္စုိက္ထူထားေသာေက်ာက္တုိင္ကေလးႏွင့္ လြမ္းေစတီ ေလးတစ္ခုသာမားမားမတ္မတ္ ထင္ထင္ရွားရွားရွိေနသည္။ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့သာထားခဲ့ၾကသည္။ ရန္ကု္မႏၱေလး ကားလမ္းေပၚတြင္ ကားျဖင့္ခရီးသြားၾကေသာ တုိင္းျပည္ခ်စ္သူတုိင္း လြတ္လပ္ေရးျမတ္ႏုိးသူတုိင္းသည္ ထုိ ေက်ာက္တုိင္ကေလးကုိငဲ့၍ၾကည့္ေစခ်င္သည္။ ထုိေက်ာက္တုိင္ကေလးကုိၾကည့္၍ ျမင္တုိင္း လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ေပါင္းေလးဆယ္ နီးပါးကထုိေနရာတြင္ က်ဆုံးသြားၾကသူမ်ားသာမက လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အသက္ေပးခဲ့သူ မ်ား လြတ္လပ္ေရးကုိကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရင္းအသက္ေပးခဲ့ၾကေသာျပည္ခ်စ္စစ္သားအားလုံးကုိ လြမ္းတသ သ သတိရႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါသည္။ “ ၿပီးပါၿပီ ”