“ အပယ္ခံကဗ်ာတစ္ပုုဒ္အတြက္ အထက္ရုံးအယူခံလႊာ ”

" ဒါ ဒုိက္ဦးသား ကြန္ျမဴနစ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳ ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ေပါ့ " အားေပးၾကမယ္လုိ႔ . . . . . . . . . . . . . . “ အပယ္ခံကဗ်ာတစ္ပုုဒ္အတြက္ အထက္ရုံးအယူခံလႊာ ” ေက်ာင္းေတာ္မွာ စိပ္ပုတီးနဲ႔ ငုိၿငီးတဲ့ကုိရင္ အေမ့ကုိခင္ အိမ္ျပန္ခ်င္လွပါဘိ ။ စက္ဥၾသသံ ညံစီစီ ခ်ဳပ္ညရီေနညဳိသန္းရင္ ရြာလမ္းကုိၾကည့္ ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ ကုိရင္၀တ္တုန္းကအေၾကာင္းေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ ေဒြးခ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစား ေရးခဲ့ရတယ္။ သိပ္မဆိုးပါဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စာဖတ္၀ုိင္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျမွာက္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၾကည္ႏူးသြားတာကေတာ့ စာဖတ္၀ုိင္းထဲမွာပါတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ခ်စ္သူက အမွတ္တရ သူသိမ္းထား မယ္ဆုိၿပီး ယူသြားတာကုိပါပဲ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အားေတြတက္ၿပီး ကဗ်ာေလးေတြဆက္ေရးျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္က ရႈမ၀ ျမ၀တီ ေငြတာရီ စတဲ့မဂၢဇင္းႀကီးေတြမွာလည္း ေလးလုံးစပ္ သံခ်ိဳေလးေတြကုိသာ ေရးေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ ယခုေခတ္လုိ ေမာ္ဒန္ေတြ ပုိ႔ေမာ္ဒန္ေတြ သိပ္ေခတ္မစားေသးပါဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ့္ ကဗ်ာေတြကလည္း အဲဒီမဂၢဇင္းႀကီးေတြမွာပါႏုိင္ေလာက္တဲ့ အဆင့္မရွိမွန္း ကုိယ့္ဘာသာသိေတာ့ မပုိ႔ရဲပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ေရြးမွာေသခ်ာတဲ့ ကိုယ့္စာဖတ္၀ုိင္းက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေတြဆီပဲ အျပန္အလွန္ပုိ႔ၾက ေ၀ဖန္ၾကနဲ႔ ကဗ်ာ ပုိးေလးေတြထေနခဲ့ၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဒုတိယအႀကိမ္ သူယူသြားတဲ့ ကဗ်ာေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္တန္းေက်ာင္းစတက္တုန္းက အေၾကာင္းေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ လြယ္အိပ္ထူႀကီးနဲ႔ရယ္ တန္းႀကီးသားစတုိင္ ။ ငါးအလီ ကၽြန္ေတာ္ရၿပီလုိ႔ အစ္မကုိၿပိဳင္ ပုဆုိးမႏုိင္ခင္က ဆရာၿမိဳင္ေက်ာင္း။ ေခါင္းေလာင္းသံေ၀ “ ေဒါင္းအုိးေ၀ ” ရြာေျခကေက်ာင္း ေငြေလွေလာင္း။ “ ေဒါင္းအုိးေ၀ဆုိတာ မင္းတုိ႔ရြာမွာတကယ္ရွိလုိ႔လား ”လုိ႔ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီေမဂ်ာက အယ္ဒီတာႀကီးကကပ္ေ၀ဖန္ တယ္။ ဒါနဲ႔ “ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ေဒါင္းအုိးေ၀ဆုိတာ တုိ႔ဦးေလးေတြေခတ္က ျမန္မာဖတ္စာအုပ္ပါ။ ငါ့မွာ ဒီေခတ္ ဖတ္စာအုပ္လည္းမ၀ယ္ႏုိင္ေသးတဲ့ေက်ာင္းသားသစ္ႀကီးဆုိေတာ့ အစ္မနဲ႔အၿပိဳင္ ဦးေလးစာအုပ္ေတြစုထည့္ လာတာကုိေျပာတာပါ ” ဆုိၿပီး ရွင္းလည္းျပေရာ “ ဒါဆုိ ငယ္ငယ္ထဲက ဂုိက္ေပးၾကမ္းတာေပါ့ ” ဆုိတဲ့ မွတ္ခ်က္နဲ႔ ၀ုိင္းအဟားခံလုိက္ရတာကုိလည္းမွတ္မိေနေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ တစ္ခုေသာကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔မွာ ေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာ။ ၁၉၄၉ ကၽြန္ေတာ္ေမြးတဲ့ေန႔မွာပဲ တုိက္ပြဲေတြျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာကေျပးခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းလးပါ။ ေကာင္းကင္ျပာထဲ တိမ္မဲညဳိပုတ္ ယမ္းခုိးလႈပ္လူး ေႏြဦးျပာပုံ စစ္ရိပ္ပုံမွာ ဖုံတေထာင္းေထာင္း ခေယာင္းလမ္းအတုိင္း ဒုန္းစုိင္းေမာင္းလာ လွည္းေပၚမွာ ။ ရြာကုိစြန္႔ခြာ ထြက္ေျပာလာသူ လူတစ္အုပ္ၾကား လူသားကေလး ေထြးေပြ႕ေႏြးေန ေမြးေမရင္ေအာက္ ႏုိ႔ခ်ိဳေသာက္လုိ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြအားလုံးဟာ ျပည္တြင္းစစ္ထဲမွာေမြးဖြားလာၾကတဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးေတြကပါ။ ၁၉၆၇ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တကၠသုိလ္ေရာက္ေတာ့လည္း ၇ ဇူလုိင္အရိပ္ဟာ သိပ္ကုိနီးကပ္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ ေတာ္ကဗ်ာေလးကုိခံစားခ်က္ေၾကာင့္လွပါတယ္လုိ႔ ၀ုိင္းၿပီးအားေပးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကဗ်ာေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ခ်စ္သူကၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ သူသိမ္းထားမယ္ဆုိၿပီး ေနာက္ဆုံးယူသြားတဲ့ကဗ်ာေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရတဲ့သူလုိ႔ ေျပာလုိ႔ သူကကၽြန္ေတာ့္ရည္းစားလည္းမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္လည္းမပုိးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲကပဲ ႀကိတ္ခ်စ္ေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စာဖတ္၀ုိင္းထဲက သူငယ္ခ်င္းမေလးပါ။ သူကလည္း တစ္ေယာက္အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးအျဖစ္ အပါအ၀င္ေပါ့။ သူယူမသြားေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာက်ဆုံးသြားခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ ငယ္ဆရာေလးအေၾကာင္းေရးဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ ၁၉၅၈ လုိ႔ ေခါင္းစဥ္ေရးထားတယ္။ ဦးႏုလက္ထဲကေန ဦးေန၀င္း ပထမဆုံးအာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ေခတ္ကအေၾကာင္းပါ။ ၁၉၅၈ ငါတုိ႔ဆရာငါတုိ႔ရြာသား စစ္သားႀကိဳးတုပ္ရုိက္ပုတ္ဖမ္းစစ္ “ကြန္ျမဴနစ္”တဲ့ ဖက္ဆစ္၀ါဒက်ဆုံးရမည္ ဆရာ့ေအာ္သံ သန္းေခါင္ယံ …….။ ရြာျပန္ေရာက္လုိ႔အေမတုိ႔ရဲ႕ တုိ႔ဆရာေလး ေကာင္းရာသုကတိလားပါေစ ေတာင္းဆုေခၽြသံ ၾကားရစဥ္တုိင္းမွာ………. ငါလည္းအေမတုိ႔တေတြလုိ ေတာင္းဆုေခၽြရုံပါပဲလား စဥ္းစားမိတုိင္းမွာ …….. “ ငါ့ေကာင္ႀကီးကေတာ့ကြာ ……” ဆုိတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ခ်စ္တပည့္ႀကီး ပဲရစ္ကြန္ျမဴးဘာသာ က်မ္းျပဳဆရာႀကီး အားေတြငယ္ ။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကထုံးစံအတုိင္း သေဘာက်ၾကပါတယ္။ သူကေတာ့ဘာမွမေျပာေတာ့ေပ ။