“ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တဲ့ဒုိက္ဦးၿမိဳ႕က ဒုိ႔ေခတ္စာၾကည့္တုိက္ေလးအေၾကာင္း ”

ဒီစာၾကည့္တုိက္ေလး သေႏၶတည္လာဖုိ႔ဆုိတာ ၂၀၀၇ ကစလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အဲဒီထက္ဆယ္စုႏွစ္ေလာက္ေစာၿပီး ဆႏၵေတြရွိေနခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ကစာခ်စ္တဲ့သူေတြဆုိေတာ့ ကုိယ့္လုိပဲေကာင္းတဲ့စာေပစာမြန္ေလးေတြ ကုိျပန္လည္ၿပီးမွ်ေ၀လုိတဲ့ေစတနာေတြကစပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ကာလေတြတုန္းက တည္းကလည္းက်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဒုိက္ဦးၿမိဳ႔ရဲ႕စာခ်စ္သူေတြအတြက္တတ္ႏုိင္သ ေလာက္အေကာင္းဆုံးတင္ဆက္မွ်ေ၀ ေပးေနခဲ့တာပါ.။ဒီအတြက္ဘာေတြမွေမွ်ာ္လင့္မႈမရွိခဲ့ပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္လုိ႔ေကာင္း ေသာတုန္႔ျပန္မႈေတာ့လုိခ်င္ခဲ့ပါတယ္။သုိ႔ေပမယ့္.....သုိ႔ေပ မယ့္ေပါ့ေလ ။ထားလုိက္ပါေတာ့။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဒုိ႔ေခတ္စာၾကည့္တုိက္ ။ ဒါေလးျဖစ္တည္လာဖုိ႔အစပ်ိဳးခဲ့တဲ့မီးေတာက္ေလးကုိနည္းနည္းေျပာျပတာပါ။ က်ေနာ္ တုိ႔စာၾကည့္တုိက္ေလးလုပ္မယ္လုိ႔ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မွာေငြေၾကးအင္ အားမရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲက်ေနာ္တုိ႔ေျမေနရာရႏုိင္မယ့္ေနရာကုိစဥ္းစားေတာ့ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေတြထဲမွာဆုိရင္ ရႏုိင္တယ္လုိ႔ေတြးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲက်ေနာ္တုိ႔ ႀကိဳး စားၾကည့္တယ္ဗ်။ သုိ႔ေပမယ့္လုိ႔ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ဘယ္သူမွလက္မခံခဲ့ၾကဘူး။ စာၾကည့္တုိက္ဆုိတာကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကဘာလုိ႔လက္မခံတာလည္းဆုိတာကုိ သိခ်င္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔က ဘာမွမလွဴမတန္းထားလုိ႔လား။ က်ေနာ္တုိ႔ မဟုတ္တာလုပ္ေနတဲ့သူေတြေၾကာင့္မုိလုိ႔လား။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ၿမိဳ႕ေပၚရဲ႕ေၾကးရည္ တက္လူတန္းစားထဲမွာမပါတာေၾကာင့္မုိလုိ႔လား။ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အဖ်ားနားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက လက္ခံခဲံ့တယ္။ လက္ခံတယ္ဆုိတာ ကလည္း အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလွဴတန္းထားတဲ့ ဒကာတစ္ ေယာက္ရဲ႕ သားကက်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုထဲမွာပါေနတာကအဓိကက်ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးထဲမွာ အေဆာက္ဦးေဆာက္ဖုိ႔ဘုန္းႀကီးနဲ႔တုိင္ပင္ ေဆြးေႏြးမိတဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာမႈကုိသေဘာေပါက္သြားတဲ့ဆရာေတာ္က သူရဲ႕တစ္ပါးေက်ာင္းေလးကုိ စြန္႔ေတာ္မႈခဲ့ပါတယ္။ ခက္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီတစ္ပါးေက်ာင္းေလးက ေက်ာင္းအေနာက္ ဖက္မွာဆုိေတာ့ ေက်ာင္းေရွ႕ဖက္ကုိေရြ႕ဖုိ႔ခက္ျပန္ေရာ။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေငြအင္းအားကနည္းေနတာေၾကာင့္ အပုိအကုန္မခံခ်င္တာပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္အပါအ၀င္လူငယ္ေတြနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းေလးကုိမေရြ႕ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကေသး တယ္။ ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာရွိတဲ့၀ါးပုိး၀ါးပင္ေတြခုတ္ၿပီးျဖ္စ္ႏုိင္မလားလုိ႔ေပါ့။ သုိ႔ေပ မယ့္လုိ႔ေက်ာင္းကတုတ္တုတ္ေတာင္မလႈပ္ရွာပါဘူး။ဒါနဲ႔ပဲကယ္မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဖ်က္ခ်ၿပီးအသစ္ျပန္ေဆာက္ၾကစုိ႔လုိ႔ မလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္နဲ႔ုဆုံးျဖတ္လုိက္ရတယ္။ ဖ်က္ ဆုိေတာ့လည္းေစာေစာကေျပာတဲ့လူငယ္ေတြနဲ႔ပဲ၀ုိင္းဖ်က္ၾကတာပါပဲ။ က်ေနာ္က ေတာ့အလုပ္သမားႀကီးၾကပ္ေရးမွဴးေပါ့။ ဖ်က္တဲ့ေနရာမွာ အပ်က္အဆီး အေလအလြင့္နည္းေအာင္ႀကီးၾကပ္ရတာေပါ့။ သူတုိ႔လုပ္လုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ကုိယ္ တုိင္၀င္လုပ္ေတာ့အလုပ္သမားျဖစ္။ က်ေနာ္မွာ ေလးလက္မသံေတာင္ဖ၀ါးအလယ္ တည့္တည့္ စူးမိပါေသးတယ္။ ထားပါဦး။ အဲၿပီးေတာ့လက္သမားေခၚဆုိေတာ့ ကုိယ္ ေရာစိတ္ပါလုပ္ေပးေနတဲ့ညီတစ္ေယာက္က သူေခၚေပးမယ္ဆုိၿပီးေျပာလုိ႔ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။ ပုိက္ဆံသာယူသြားၿပီး ၿပီးေအာင္မလုပ္လုိ႔ မရွိတဲ့ၾကားထဲက ေငြတစ္ေသာင္းဆုံးသြားပါေသးတယ္။ အဲဒီလက္သမားကေစတနာ ပါပါနဲ႔တုိင္ေလးေတာ့ေထာင္သြားေပးရွာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္းေနာက္ထပ္ လက္သမားထပ္ရွာရေတာ့တာေပါ့။ ဒီတစ္ခါက ကုိယ့္ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြဆုိေတာ့ လုပ္ေပးၾကပါတယ္။ ခက္တာက ပုတ္ျပတ္ေပး ေပမယ့္လုိ႔ သူတုိ႔ကေန႔စားနဲ႔လုပ္ေပးၾကတာပါပဲ။ သူတုိ႔ႏွစ္ရက္လုပ္သြားတာ ေဘးထရံကာဖုိ႔နဲ႔ ျပဴတင္းေပါက္ရယ္ တံတားရယ္ပဲက်န္ ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္သူတုိ႔ကုိ ပုိက္ဆံလုိေနေသးတယ္ဆုိ တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ရပ္လုိက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပိုက္ဆံထပ္အကုန္မခံႏုိင္ ေတာ့လုိ႔က်န္တဲ့ဟာေတြကုိကုိယ္ဘာသာလုပ္မယ္ဆုိၿပီး ရပ္လုိက္တာပါ။ တကယ္လည္း ေဘးပါတ္ပါတ္လည္ထရံကာတာေတြ ျပဴတင္းေပါက္ ေဖါက္တာေတြ တံတားခင္းတာေတြကုိက်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ပဲလုပ္ခဲ့တာပါ။၀ုိင္းကူၾကတဲ့သူေတြလည္း ပါတာေပါ့။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။လက္သမားလုိစေရြးေတာ့ မက်ေပမယ့္လုိ႔ အေဆာက္ဦးေလးတစ္ခုလုိေတာ့ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္က်န္တာ စာအုပ္စင္ကိစၥ။ေတာ္ေသးတာက သူငယ္ပရိေဘာဂလုပ္တဲ့တစ္ေယာက္က စင္ေလး ရုိက္ေပးတယ္။သစ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အရုိင္းသစ္ကုိ အလုံးလုိက္၀ယ္ၿပီး စက္မွာခြဲ တယ္။ ဒါလည္းက်ေနာ္ကုိယ္တုိင္သြား၀ယ္ သြားခြဲလုပ္ခဲ့တာပါပဲ။ ၾကြားတယ္လုိ႔ထင္ မိၾကရင္လည္းခြင့္လႊတ္ၾကဗ်ာ။ စာအုပ္ေတြလုိက္စုေတာ့လည္းကုိယ့္လုိစာသမားေတြ အိမ္ေပၚထိတက္ၿပီး အလွဴခံတာထက္ အႏုိင္က်င့္တာဆုိပုိၿပီးမွန္ပါတယ္။ အဲလုိနဲ႔ ေနာက္ဆုံးတစ္ခုျဖစ္တဲ့ စာၾကည့္တုိက္နာမည္ေပးဖုိ႔ပဲက်န္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါလည္း က်ေနာ္ပဲနာမည္သုံးခုေရြးခဲ့ၿပီး က်န္တဲ့သူေတြကုိဘယ္နာမည္ႀကိဳက္လည္းဆုိတာကုိထပ္ေရြးခုိင္းခဲ့တာပါ။ သူတုိ႔က လည္းက်ေနာ္ပဲေရြးပါလုိ႔ဆုိလုိ႔ေရြးရတာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါၿပီးေရာလားဆုိေတာ့ မၿပီးေသးပါဘူး။ စာအုပ္ငွားကဒ္ျပားလုပ္ဖုိ႔က်န္ေနတာကုိလည္း က်ေနာ္ပဲဆက္လုပ္ခဲ့ တာပါ။ အဲဒီကဒ္ျပားမွာေရးထားတဲ့လုိဂုိေလးကလည္းက်ေနာ္ပဲေရးထားခဲ့တာပါ။ ( ဓါတ္ပုံမရွိ ေသးလုိ႔ရွိတဲ့အခါတင္ေပးပါ့မယ္ ) က်ေနာ္ေရးတဲ့လုိဂုိက စာအုပ္ပုံကုိ စာအုပ္အလယ္ကေန အေပၚကုိပ်ံတက္ေနတဲ့သ႑န္နဲ႔ အဲဒီေအာက္မွာၾကယ္တစ္ လုံးပုံေလးပါ။ အဲဒီလုိစာအုပ္အလယ္ကပ်ံတက္ေနတဲ့ဟာကအဓိကပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ လည္းဆုိေတာ့ ခြပ္ေဒါင္းရဲ႕သ႑န္ကုိယူၿပီးထည့္ထားခဲ့တာမုိလုိ႔ပါ။ အတီအက်ေတာ့ ထည့္လုိ႔မျဖစ္ပါဘူး။က်ေနာ္တုိ႔စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္က ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ ေရးကာလထဲမွာျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ ေအာက္ကၾကယ္တစ္လုံးဆုိတာကေတာ့ တမင္ထည့္ထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ပုခုံးေပၚကၾကယ္ေတြကုိ ထုိးေဖါက္ပ်ံသန္းမယ္ ဆုိတဲ့သေဘာနဲ႔ပါ။ ( ေနာက္ပုိင္းအဲဒီလုိဂုိေလးကုိေျပာင္းလည္းလုိက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္၀မ္းနည္းမိတယ္ ) တကယ္ဆုိဒုိ႔ေခတ္စာၾကည့္တုိက္ဟာ ဒုိက္ဦး ၿမိဳ႕မွာ ျပည္သူေတြအထဲကအေစာဆုံးဖြင့္တဲ့စာၾကည့္တုိက္လုိ႔ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။က်ေနာ္တုိ႔ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာတုန္းက အေျပာခံရပါေသးတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက အစုိးရကုိဖား တဲ့အေကာင္ေတြဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ တကယ္က တခ်ိဳ႕ျပင္းတန္တဲ့သူေတြ ကလည္းေတာ္ေတာ္ေလးျပင္းျပင္းထန္ထန္တုန္႔ျပန္မႈကုိ က်ေနာ္တုိ႔ဖက္ကလည္းျပင္းျပင္းထန္ထန္ကုိတုန္႔ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္စကားမေျပာေတာ့တဲ့အထိျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တေတြစိတ္ထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အခြင့္ေရးရတဲ့အခုိက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ ေျပာသြားတဲ့ ပညာေရးက အေရးႀကီးတယ္ဆုိတဲ့စကားကစိတ္ထဲမွာ စြဲေနတာပါ။ အဲဒီစကားေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တုိ႔ဒီစာၾကည့္တုိက္ေလးကုိဖင္မႏုိင္ပဲ ပဲက်ည္းဟင္းစားခဲ့ၾကတယ္ဆုိလည္း မမွားပါဘူး။အဲဒီလုိနဲ႔ ဒုိ႔ေခတ္စာၾကည့္တုိက္ေလးကုိ ၂ . ၇ . ၂၀၀၇ ေန႔ကစၿပီးအသက္၀င္လာခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီလုိအသက္၀င္လာခါနီးမွာ စာအုပ္ေတြခ်ဳပ္တဲ့လုပ္ငန္းကုိလည္း လူငယ္ ေတြ၀ုိင္း၀န္းၿပီးလုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါ တယ္။သူတုိ႔တေတြ၀ုိင္းလုပ္ခ်င္ေအာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀န္းထဲမွာပဲ ဖဲရုိက္ခဲ့ၾက တာကုိေတာ့ က်ေနာ္တားေပမယ့္လည္း ခြင့္ျပဳေပးခဲ့ရပါတယ္။ လူငယ္ေတြဆုိေတာ့ လာၿပီး၀ုိင္းလုပ္ေပးခ်င္စိတ္ရွိေအာင္ဆုိတဲ့ဆင္ေျခကုိ က်ေနာ္လက္ေျမွာက္ေပးခဲ့ရ တယ္ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ္တစ္ခြန္းပဲေျပာႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။အဲဒါကၾကည့္လုပ္ၾကပါ အလြန္ အကၽြံမျဖစ္ပါေစနဲ႔လုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာနည္းနည္းေလာက္ျဖတ္ေျပာခ်င္တာက လူငယ္ေတြရဲ႕အားပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တစ္လႏွစ္လဆုိတဲ့အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ စုစည္းမိလုိက္ယုံေလးနဲ႔ က်ေနာ္ တုိ႔ၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕သမုိင္းမွာ ပထမဦးဆုံးစာၾကည့္တုိက္ေလးကုိထူေထာင္မိခဲ့တာပါပဲ။ အကယ္၍မ်ား က်ေနာ္တုိ႔လူငယ္ေတြ အဲဒီလုိစုစုစည္းစည္းေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ေလးအတြက္ခြန္အားသစ္ေတြအစဥ္အၿမဲတုိးပြားေနမွာအေသအခ်ာပါ ပဲ။တကယ္လည္းကုိယ္ရတဲံ့မုန္႔ဖုိးေလးကေန ဖဲ့ၿပီးကုိယ္ေရာစိတ္ပါ၀ုိင္းလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြကုိ ဒီေနရာကေနေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းမွတ္မွတ္ယယေျပာလုိပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းစီမေျပာႏုိင္တာကုိေတာ့နားလည္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္လုိ႔အားလုံးထဲကေန ထုတ္ၿပီးေက်းဇူးတင္သင့္တဲ့သူေတြလည္းရွိပါတယ္။ အဲဒီသူေတြက က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းစာရင္းထဲဲမွာရွိၾကတဲ့ ကုိသန္႔ရွင္းထြဏ္း ကုိစည္သူ မအိႏွင့္းထက္ တုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကုိသန္႔ရွင္းထြဏ္းဆုိရင္လည္း အိမ္ေထာင္ က်သြားမွပဲ စာၾကည့္တုိက္နဲ႔ပက္သက္ၿပီး၀ုိင္းမလုပ္ေတာ့ေပမယ့္လုိ႔ အေရးေပၚလာတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ လုိအပ္သလုိ၀ုိင္းကူေနတုန္းပါပဲ။ ကုိစည္သူကေတာ့ က်ေနာ္အတြက္ ဒီစာၾကည့္တုိက္ေလးေဆာက္လုပ္ေနစဥ္ကာလမွာ တကယ္အားကုိး ရတဲ့သူပါ။ သူကလည္းခက္တာက စာၾကည့္တုိက္ေလးလုပ္လုိ႔ မၿပီးခင္မွာ မိန္းမခုိးေျပးသြားတယ္။ ( စည္သူေရ စိတ္မရွိနဲ႔ ) ေနာက္မအိႏွင္းထက္ ဆုိတာကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ စာၾကည့္တုိက္လုပ္မယ္လုိ႔ဆုိၿပီးအလွဴခံတဲ့အခ်ိန္ ေငြ တစ္ေသာင္းတိတိလွဴလုိက္တာက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကအလွဴခံလုိ႔ရတဲ့အထဲမွာ သူအမ်ားဆုံးပါပဲ။ ေနာက္စာၾကည့္တုိက္အတြက္အလွဴေငြလုိရင္လုိသလုိထည့္၀င္ လွဴဒါန္းေပးသလုိ စာအုပ္ေတြလည္းလာလွဴေပးေနတုန္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က သာသူတုိ႔ရဲ႕အဖြဲ႕ေလးကုိ ဘာမွမေထာက္ပံ့ေပးႏုိင္ခဲ့တာပါ။ သူကေတာ့ယေန႔ထိလုိ႔ ပဲေျပာရေတာ့မွာပါပဲ။ ေအာ္ေနာက္တစ္ခုေက်းဇူးတင္ရမွာက ပဲခူးၿမိဳ႕က ေကာ္စမုိပုိ လီတန္ စာၾကည့္တုိက္ကုိပါပဲ။ အဲဒီစာၾကည့္တုိက္ကေန က်ေနာ္တုိ႔စာအုပ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုိ အလွဴခံရရွိခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္စာအုပ္ရွိတဲ့ ေနရာေတြကုိလည္းလုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့ေပမယ့္ လည္းက်ေနာ္တုိ႔မ၀ယ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ စာအုပ္ေတြကေတာ့စာအုပ္အေကာင္းေတြျဖစ္ပါ တယ္။ အရင္တုန္းကထုတ္၀ယ္ခဲ့တဲ့ ပထမအႀကိမ္စာအုပ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ တကယ္လုိ မ်ားလက္ထဲမွာလုံလုံေလာက္ေငြေၾကးရွိခဲ့မယ္ဆုိ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာ။ဒါေပမယ့္ လည္း သက္ျပင္းခ်ခဲ့တာနဲ႔ပဲအဆုံးသတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔စာၾကည့္တုိက္လုပ္ငန္း လည္ပါတ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဒီစာၾကည့္တုိက္ကုိဦးေဆာင္လုပ္ခဲ့တဲ့သူအား လုံးက စာၾကည့္တုိက္ပုံစံနဲ႔ သြားမလားဆုိတာကုိေတာ္ေတာ္ေလးစဥ္းစားခဲ့ၾကပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ားစာၾကည့္ တုိက္ပုံစံနဲ႔သြားခဲ့မယ္ဆုိရင္ လူထုနဲ႔နီးစပ္မႈမရွိဘူးလုိ႔က်ေနာ္တုိ႔သုံးသပ္မိၾကတာနဲ႔ အငွားဆုိင္ပုံစံနဲ႔ စာၾကည့္တုိက္ပုံစံကုိေရာေမႊလုိက္တယ္။ စည္းကမ္းခ်က္ေတြတင္း တင္းက်ပ္က်ပ္ထားတာကုိေလ်ာ့ခ်ပစ္လုိက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးက စာအုပ္ေတြ ေပ်ာက္သြားခဲ့မယ္ဆုိရင္ဘယ္လုိလုပ္မလည္းဆုိတဲ့အေျဖကတစ္ခုထဲ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘာလည္းဆုိေတာ့ တကယ္လုိ႔စာအုပ္ကုိယူသြားတဲ့သူဟာ အဲဒီ စာအုပ္ကို သူမဖတ္မိဘူးထားဦး တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ဖတ္မိႏုိင္ပါတယ္။ငါတုိ႔လုပ္တာကလည္းလူေတြကုိစာဖတ္ေစခ်င္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့စာအုပ္ေတြအစား ျပန္ျဖည့္ႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားၾက တာေပါ့လုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔စာၾကည့္ုတိုက္လုပ္ငန္းေလးလည္ပါတ္ဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔မွာလူတစ္ေယာက္ငွားရပါတယ္။ အဲဒါကုိေတာ့ ရဲမိသားစုထဲကမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရပါတယ္။ လစာက ( ၁၅၀၀၀ )နဲ႔လုိ႔ထင္ ပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေပးေနတာျဖစ္ေပမယ့္လုိ႔အတိအက်မေရးႏုိင္တာကုိ ခြင့္လႊတ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း သူ႕ကုိသိပ္မ်ားမ်ားသင္ေပးစရာမရွိပါဘူး။ သူ႔ကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔သေဘာထားေတြ ဒီစာၾကည့္တုိက္ေလးရဲ႕အဓိကရည္ရြယ္ ခ်က္ေတြေလာက္ေတာ့ေျပာျပထားပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္ငန္းလည္ပါတ္ဖုိ႔အခက္အခဲမရွိ ေပမယ့္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စာၾကည့္တုိက္အမုိးက သြပ္အေဟာင္းေတြဆုိေတာ့ မုိးကုိပဲစိတ္မခ်မိတာတစ္ခုပဲရွိပါ တယ္။ ေအာ္ေမ့ေတာ့မလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လွ်ပ္စစ္မီးဆင္ေပးတဲ့ေအာင္ေဇာ္လင္းကုိ လည္းေက်းဇူးတင္ဖုိ႔က်န္ေနခဲ့ေတာ့မလုိ႔။ မွတ္မိသေလာက္ေပါ့ဗ်ာ.။ က်န္တဲ့သူေတြ လည္းရွိကုိရွိမွာပါ ။ေသခ်ာတာကေတာ့ လူငယ္ေတြအားလုံး၀ုိင္းစုၿပီးလုပ္ထားတယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ဦးေဆာင္သူရယ္ ေနာက္လုိက္ရယ္ဆုိတာထက္ကုိယ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ဖက္ ကအားလုံး၀ုိင္းလုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာကေတာ့ ဘယ္လုိမွေဖ်ာက္ဖ်က္လုိ႔မရႏုိင္တဲ့ သမုိင္းေၾကာင္းတစ္ခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ေရးရင္းနဲ႔ေပၚလာတာက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အလွဴေငြရေအာင္လုိ႔ေတြ႕သမွ်သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ လည္ပင္းညွစ္ေပးတဲ့ စုျဖဴေထြးကုိခ်န္ထားလုိ႔မျဖစ္ေသးပါဘူး။ က်ေနာ္ဒီစာၾကည့္တုိက္ကုိ စတင္လည္ပါတ္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႏွႏွစ္နီးပါး ကုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္အဓိက အေရးပါတဲ့သူေတြကေတာ့ ေစာေစာက မစုျဖဴေထြးနဲ႔ ကုိသန္႔ရွင္းထြဏ္းပါပဲ။က်ေနာ္ ကစာၾကည့္တုိက္ပုံမွန္သြားၿပီး ၾကည့္ေပးတယ္ဆုိယုံေလာက္ပါ။ သူတုိ႔က လုိအပ္တဲ့ အလွဴေငြကုိရွာေပးၾကတာပါ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ့္ထဲကလူေတြက ဆုိင္ကယ္ကုိယ္စီနဲ႔ရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကစက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ သြားသြားၾကည့္ရတာေတာ့ သိပ္မမုိက္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စာအုပ္ေတြဆုိတာက လည္းကုိယ့္ဒုိက္ဦးထဲကပဲ လာလွဴတာေရာ အလွဴခံတာပါ။ တျခားတနယ္တေၾကးက ေထာက္ပံ့တာေတာ့ လုံး၀မရွိတာေသခ်ာတယ္။ ေအာ္ေျပာ ရဦးမယ္ ။ က်ေနာ္တုိ႔စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္မယ္ဆုိေတာ့ ဒုိက္ဦးျပန္ၾကားေရးကုိ က်ေနာ္တုိ႔အေၾကာင္းၾကားတယ္။ သူတုိ႔ကဘာေျပာလည္းဆုိေတာ့ ဖြင့္ပြဲေလးလုပ္ ခ်င္တယ္။ေနာက္ ဒီအေၾကာင္းေဆာင္းပါးေလးေရးခ်င္တယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ တုိ႔ကလည္း သြားေျပာကတည္းက ရွင္းပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္တယ္ဆုိတာ နာမည္လုိခ်င္ လုိ႔လည္းမဟုတ္ သူတုိ႔ဆီကလည္းေထာက္ပံ့ေၾကးလုိခ်င္လုိ႔မဟုတ္ဆုိတာကုိတစ္ခါ တည္းေျပာထားပါတယ္။ ေစာေစာကသူျဖစ္ခ်င္တာကုိေတာ့ က်ေနာ္အတိအက်အေျဖမေပးပဲ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပါ္တ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိ ေတာ့သြားေျပာတာကလည္းက်ေနာ္ပဲျဖစ္ေနလုိ႔ေလ။ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ သူတုိ႔ေတာင္းဆုိတာမျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္းေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက နယ္ေတြမွာ စာၾကည့္တုိက္ေတြလုိက္ဖြင့္တဲ့ေရာဂါကလည္း မေပ်ာက္ေသးဘူးေလ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုပ္ထားတာက သူတုိ႔အတြက္နာမည္ ေကာင္းရႏုိင္တာေသခ်ာတာေပါ့။ အဲဒီလုိသက္ဆုိင္ရာအဖြဲ႕အ စည္းေတြနဲ႔လည္းရင္ဆုိင္ရသလုိ ကုိယ့္ဒီမုိကေရစီလုိ႔ေအာ္ေအာ္ေနတဲ့အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ လည္းရင္ဆုိင္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္သူေတြအေကာင္းေျပာခဲ့သလည္း ဘယ္သူေတြ ေထာက္ပံ့ခဲ့သလည္း က်ေနာ္တုိ႔ေကာင္းတာလုပ္တာကုိ အရွင္းဆုံးေျပာ ရရင္ ဘယ္သူမွမေထာက္ခံခဲ့ၾကပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္လည္းဒါေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ဂရုစုိ္က္ေနလုိ႔မျဖစ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔လုပ္စရာရွိတာကုိေတာ့ ႏုိင္တဲ့၀န္ကုိ ဆက္ထမ္းသြားရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ( က်ေနာ္ကုိ လူမႈေရးေရာနားလည္ရဲ႕လားလုိ႔ေျပာ တဲံ့ သံဃာတစ္ပါးကုိလည္းဒီစာဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ) က်ေနာ္လုပ္တာေလးနည္းနည္း နဲ႔စကားႀကီးစကားေတြေျပာေနတယ္လုိ႔မျမင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒီကိစၥဟာအေရးႀကီးပါတယ္။ ဘာလုိ႔အေရးႀကီးသလည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ လုိအပ္ေနတဲ့အခ်က္ေတြအမ်ားႀကီးဆုိတာဒီကိစၥမွာ လုံး၀ေပၚလြင္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ အဲဒါကုိ သိေစခ်င္တဲ့အတြက္က်ေနာ္ျပန္ေရးျပေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တု႔ိရဲ႕ ကေခ်ာ္ကခၽြတ္စာၾကည့္တုိက္ေလးၿပီးေတာ့မွ ေဒၚခင္ျမင့္ျမင့္စာၾကည့္တုိက္ ၿမိဳ႕ဦးစာ ၾကည့္တုိက္နဲ႔ အခုေနာက္ဆုံး ဇဗၼဴရတနာစာၾကည့္တုိက္ဆုိၿပီးျဖစ္လာတာပါ။ စာၾကည့္တုိက္ေတြဖြင့္တာပဲမေကာင္းဘူးလားလုိ႔ေမးစရာမလုိပါဘူး။ေကာင္းပါတယ္။ မေကာင္းတာက ညီညြတ္ျခင္းမရွ္ိၾကတာပါ။ စာၾကည့္တုိက္ေတြရွိေပးမယ့္ ထိေရာက္တဲ့ေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳးမရွိဘူး။ ေက်ာင္းမွာစာသင္တဲ့ဆရာဟာ စာၾကည့္တုိက္ နဲ႔ဘာမွမဆုိင္ပါဘူး။ စာေရးတဲ့စာေရးဆရာလည္း ပက္သက္ရုံပဲရွိပါတယ္။ စာၾကည့္ တုိက္ဆုိတာက သီးသန္႔ပညာရပ္တစ္ခုလုိရွိတဲ့အရာပါ။ ဒါကုိငါစာဖတ္ႏုိင္တယ္။ ငါ စာအုပ္ေတြ၀ယ္ႏုိင္တယ္ဆုိၿပီး လုပ္ရင္စာအုပ္ေပးဖတ္တဲ့အဆင့္ပဲရွိပါတယ္။ အဲဒါကုိ က်ေနာ္တုိ႔တေတြကုိယ့္ကုိကုိယ္အထင္ႀကီးၿပီးေလ်က္လုပ္ေနၾကတာပါ။ က်ေနာ္ကုိယ္ တုိင္လည္းပါပါတယ္။ က်ေနာ္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါမယ္။ ဒီစာၾကည့္ တုိက္ကုိအဓိကတည္ေထာင္သူႏွစ္ဦးက က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ကလက္ရွိႏုိင္ငံေရးစာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ စစ္ေသြးအိမ္နဲ႔ ဧသစ္ပါ ။ က်ေနာ္တုိ႔ေရးေနတာေတြကုိမေတြ႕ဖူးဘူး ဖတ္ခ်င္ပါတယ္ဆုိရင္စာအုပ္ လာယူပါ။ က်ေနာ္တုိ႔သက္ေသျပႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔စာေရးတယ္ ဆုိတာက နာမည္လုိခ်င္လုိ႔မဟုတ္ဘူး။ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ေခတ္ကေပးလာတဲ့တာ၀န္ကုိ ဦးမညြတ္ပဲ ထမ္းရြက္ေနတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တု႔ိကုိဘယ္သူမွတာ၀န္လာေပးလုိ႔မရပါ။ တာ၀န္လာေပးလွ်င္လည္း ေခတ္နဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မွာျဖစ္ပါတယ္။ တာ၀န္နဲ႔ကူညီျခင္း မတူတာကုိေတာ့နားလည္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ကုိယ့္ၿမိဳ႕ကုိယ့္ရြာအတြက္တတ္ႏုိင္တဲ့ဖက္က ကူညီေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ၿမိဳ႕က ကုိယ့္ကုိျပန္မကူလည္းက်ေနာ္တုိ႔နဲ႔မဆုိင္ပါဘူး။အေရးႀကီးတာက ကုိယ္လုပ္သာျဖစ္ ပါတယ္။ အျပစ္တင္လည္းစိတ္ဆုိးမွာမဟုတ္ေၾကာင္းအသိေပးလုိပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ကုိယ့္ၿမိဳ႕ကုိယ္ေဒသဟာ ကုိယ့္အရပ္မွာဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္လုိ႔ ဒီထက္ပါတ္၀န္းက်င္က်ယ္လာတဲ့အခါၾကရင္ အဲဒီပါတ္၀န္းက်င္ေသးသိမ္စရာျဖစ္တာ မ်ိဳးက်ေနာ္တုိ႔လက္မခံႏုိင္ဘူး။ဒါဟာက်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ၿမိဳ႕ခ်စ္တဲ့စိ္တ္ပဲ။ ကုိယ့္ၿမိဳ႕ထဲက အျခားျခားေသာေဒသေတြစီ လုံေလာက္လုိ႔ေပးလုိက္ရတာမ်ိဳးကုိႀကိဳဆုိေပမယ့္လုိ႔ မလုံေလာက္ပဲ တစ္စုံတစ္ရာေပးလုိက္ရတာမ်ိဳးကုိလည္းမႀကိဳက္ဘူး။ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေတာ့ ကုိယ့္အရပ္ ကုိ္ယ့္ေဒသအႀကိဳးကုိ အေပးအယူတည့္စြာဆက္လွမ္းခ်င္ပပါတယ္။ ( ဆက္ေရးပါဦးမယ္ ) ဒီစာထဲမွာကုိယ္ေရးကုိယ္တာေတြမ်ားသြားခဲံ့ရင္ခြင့္လႊတ္