“ တူ…တူ….တူ ”

ဘ၀ဆုိတာတသမတ္္ထဲမွတ္ယူရမည္ဆုိပါက ပုံတူပန္းခ်ီကားေတြေတာ္ေတာ္ေလးေရာင္း ေကာင္းေနမွာ။သုိ႔ေပမယ့္ျငင္းခ်က္မရွိ။ကန္႔ကြက္မဲမရွိ။အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္။ေနရာတစ္ေနရာမွာ တ သမတ္တည္း တည္ရွိေနတဲ့အရာတစ္ခုရွိတယ္။ရာသီဥတုလုိလည္း မေဖါက္ျပန္ဘူး။လူေတြလုိ လည္းမရွိတာကို အရွိလုပ္လုိ႔မရဘူး။ ညာလုိ႔မရဘူး(ရွက္တတ္ရင္)။ လိမ္လုိ႔လည္းမရဘူး ( ေၾကာက္တတ္ရင္ )။ပကတိအတုိင္း၀ံ့၀ံ့ၾကြားၾကြား။ပကတိအတုိင္းၿငိမ္ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္။ ကေလးဘ ၀မွာကစားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တဲ့အခါ“ ငါမပါေတာ့ဘူးကြာ..ၾကာေနရင္အေဖရုိက္လိမ့္မယ္”ေျပာ ၍မရ။တခါတရံ ကေလးလုိေျပာတဲ့လူႀကီးပါးစပ္ေတြကို တည္ကိန္း၊ေျမွာက္ကိန္း၊သုဒၶကိန္း၊ေတြ နဲ႔ အစားထုိးတြက္ၾကည္႕တာ အေျဖမထြက္ဘူး။ပထမေဒါသထြက္တယ္။ဒုတိယအဲဒီထက္ျပင္း တယ္။တတိယနားလည္ေပးၾကည္႕တယ္။ႏွစ္ကာလမ်ားေရြ႕ေလ်ာလာတဲ့အခါ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ညဖက္အိပ္မရတဲ့လူတစ္မ်ိဳးထပ္ေတြ႕လုိက္ရသလုိပဲ။ဘူမိေဗဒအရ မေလ့လာရ ေသးေတာ့ အမည္ဘယ္လုိေခၚရမွန္းမသိေသးဘူး။ခက္တာကႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေနတဲ့သီ အုိရီဟာ ကင္ဂ်ဴံအီလက္ခ်က္လား။ပူတင္လက္ခ်က္လား။ကက္စ္ထရုိ လက္ခ်က္လား။အမာဒီ နီဂ်က္လက္ခ်က္လား။အခုထိလက္သည္ရွာမရေသးလုိ႔ အတင္းညွစ္ခ်ေနရတုန္း။ဒီအသည္းအ သန္ၾကားထဲ စကားလွလွနဲ႔ အားေပးရမွာေပါ့ဆုိတဲ့လူႀကီးေတြကတစ္မ်ိဳး။အမွန္ေတာ့ ႏႈတ္၏ ေစာင္မမႈ ဆုိၿပီးကုိယ္မလုပ္ရရင္ၿပီးေရာ။ဒါဟာသဘာ၀က်လြန္းတဲ့ အတုေယာင္တစ္ခု။မလုပ္ ခ်င္တဲ့သူေတြဘယ္ေလာက္မ်ားေနသလည္းဆုိ လက္ခုပ္တီးေနတဲ့သူေတြကုိလုိက္ေရၾကည္႕ လုိက္ေလ။တကယ္လုပ္တဲ့သူက ဘယ္ေတာ့မွလက္ခုပ္မတီးဘူး။အဆုိေတာ္ဟာ သီခ်င္းဆုိေန ရမွာမွန္ေပမယ့္ သီခ်င္းကအဆုိေတာ္ကို ဆုိခုိင္းတဲ့အလုပ္မ်ိဳးလည္းမလုပ္သင့္ဘူးေလ။အဲဒီလုိ သမာသမတ္က်ျခင္း၊မက်ျခင္းကို ညာလုိ႔မရတာဓါတ္ပုံမွာရွိတယ္။ ဓါတ္ပုံကေနရာတုိင္းမွာရွိတယ္။လုိအပ္တဲ့ေနရာတုိင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။မလုိအပ္တဲ့ေနရာ တုိင္းမွာလည္းခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။အဓိကက်တာက ခ်ိတ္ဆြဲခ်င္စိတ္ကိုေလွာင္အိမ္ထဲ ထည္႕မ ထားဖုိ႔ပဲ။အဲဒီေတာ့ဘာေတြမ်ားလုိအပ္ေနဦးမလည္း။သိခ်င္တယ္။ အေၾကာက္တရားဆုိတဲ့ ေခါင္းအုံးဟာ အိပ္ယာထဲမွာအိပ္ေနသင့္ပါသလား။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀ရဲ႕ခါးသီးတဲ့ေန႔ရက္ေတြ မွာ ကုိယ္ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ဓါတ္ပုံေလးကိုေငးၾကည္႕မိရင္ မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ စိတ္အစဥ္ကႏွလုံး သားကိုထိမိလုိက္တဲ့အခါ အလုိလုိ ၿပဳံးလာလိမ့္မယ္။ဒါမွမဟုတ္ ႏူးညံ႕တဲ့ႏွလုံးသားနဲ႔ မထိတဲ့ အခါ အလုိလုိေဒါသထြက္လာလိမ့္မယ္။ႏူးညံ႕တဲ့ပန္းတစ္ပြင့္ သုိ႔မဟုတ္ ရုိင္းစုိင္းတဲ့လူသတ္ လက္နက္တစ္ခု။တခါတရံမွာ ပန္းတစ္ပြင့္လုိ ႏူးညံ႕ရတာ ရင္ခုန္စရာေကာင္းသလုိ။တခါတရံ ရုိင္းစုိင္းတဲ့လူသတ္လက္နက္ တစ္ခုျဖစ္ရတာ ကုိယ္တုိင္သရုပ္ေဆာင္မႈအတြက္ဘာမွမခံစားရ ဘူး။ေဘးကလူေတြသာ ရင္ခုန္စရာ။သုိ႔ေပမယ့္ အဲဒီလုိ လုိအပ္္တဲ့ဓါတ္ပုံ မရွိခဲ့တာၾကာသြားၿပီ။ ဒီေတာ့ လုိေနတာရွိေအာင္နဲ႔ ရွိေနတာလုိအပ္ေနေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့။ေရကူးခ်င္ရင္ ေရကူးလုိ႔ ရတဲ့ေနရာကို အေရာက္သြားတတ္မွ ျဖစ္မယ္မဟုတ္လား။ မေဗဒါေရဘူးလုိ အေပါက္ပဲက်ဥ္း က်ဥ္း။ပလုိင္းေပါက္နဲ႔ ဖားပဲေကာက္ေကာက္။ က်ဥ္းရင္ခ်ဲ႕။ေပါက္ရင္ဖာ။ ပုံျပင္ေတြအားကိုးလုိ႔ ကေတာ့ ျပင္ရမွာေတြပုံေနမွာပဲ။ အရာရာအဆင္ေျပေအာင္က်ိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ျပႆနာကအခုမွစတယ္။လုိအပ္တဲ့ဓါတ္ပုံလည္းရ ၿပီ။ဓါတ္ပုံထည္႕ဖုိ႔မွန္ေဘာင္လည္းရၿပီ။ခ်ိတ္ဖုိ႔ေနရာေရာ ႀကိဳးပါရွိေနၿပီ။ဒါဆုိဘာမ်ားလုိေနေသး လုိ႔႔လည္းလုိ႔အားလုံးကထင္ၾကမယ္။ဒီေနရာကပ္သီးကပ္ဖဲ့လုိေနတာတစ္ခုရွိတယ္။ တူကေလး တစ္လက္ေလ။မွန္ေဘာင္ထဲမွာထည္႕ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံကိုထိန္းထားေပးမယ့္ သံကေလးေတြ (အပ္သံ )ကိုရုိက္ဖုိ႔ တူခပ္ေသးေသးတစ္လက္ရမွျဖစ္မယ္။ရွိေနတဲ့တူက ႀကီးေနလုိ႔ ပလာယာ နဲ႔ရုိက္ၾကည္႕တာအဆင္မေျပဘူး။သူနဲ႔အဆင္အေျပဆုံးက ဆြဲႏုတ္တာျဖစ္ေနတယ္။ေနာက္ရွိ ေနတဲ့ ကိရိယာေတြကို အသုံးခ်ၾကည္႕တယ္။အေလာမေတာ္ပါဘူး။ျဖတ္ကနဲ ပန္းတိမ္ဆုိင္ေတြ မွာ သုံးပါလားလုိ႔ သတိရလုိက္တယ္။ခက္တာက သူတုိ႔ကအဲဒီတူကေလးေတြကို ေရႊဆုိတဲ့တန္ ဖုိးႀကီးတဲ့ အရာ၀တၳဳကို အမ်ားစြဲမက္စရာျဖစ္ေအာင္ ဖန္္တီးတဲ့ေနရာမွာ အသုံးခ်ၾကတာမ ဟုတ္လား။အမႈိက္ေတာင္ေရာင္းစားလုိ႔ရတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ တန္းညွိၾကည္႕ရင္ေကာင္းမလားမသိ ဘူး။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ေျမႀကီးထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဖိသိပ္ခံထားရၿပီး တန္ဖုိးႀကီးေနခဲ့ တာ။ဒါနဲ႔တင္ဘယ္ကမလည္း မီးနဲ႔အက်ိဳခံရတဲ့ဘ၀။ အက္ဆစ္နဲ႔အစားခံရတဲ့ဘ၀။တံစဥ္းနဲ႔အ စားခံရတဲ့ဘ၀။တူအေသး အႀကီးနဲ႔ထုေထာင္းခံခဲ့ရတဲ့ဘ၀။ဒီလုိဘက္ေပါင္းစုံ အႏွံခံရတာ ေတာင္မွ တန္ဖုိးႀကီးေနတာမ်ား။ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုကုိယ္တန္ဖုိးႀကီးခ်င္သူေတြအတြက္သီအုိရီ ေလ။ေလာကႀကီးရဲ႕ ဖန္္တီးေပးျခင္းမလုိအပ္တဲ့ ေလာကလက္ေဆာင္။မည္သူမဆုိ ယူခြင့္ရွိ သည္။ ဒီလုိနဲ႔ေက်ာင္းသားဘ၀က ဗားကရာေခ်ာက္ႀကီးကိုျဖတ္ၿပီးလမ္းေလ်ာက္ခဲ့ရတာကို ျပန္ေတြး လုိက္မိသည္။ၾကည္႕ျမင္တုိင္ေအာက္လမ္းမႀကီး ( အခုေတာ့ ေအာက္လမ္းကအေပၚလမ္းျဖစ္ သြားၿပီ )ေဘးမွာ ပဒင္းတန္းဆုိတာရွိတယ္။အဲဒီတုန္းကအခ်ိန္ေတြဟာ ယၡဳမတုိင္မွီအခ်ိန္ထိ လုံး၀အမွတ္တမဲ့ပါ။အခုမွျပန္စဥ္းစားၾကည္႕ေတာ့ သူတုိ႔တေတြအလုပ္လုပ္ေနၾကတာလည္း တူေသးေသးေလးေတြနဲ႔ပါလားဆုိတာ ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္။အမ်ားဆုံးေတြ႕ရတာက ေသ ေသ ခ်ာခ်ာပိပိျပားျပားမိမိရရထုိင္ၿပီး စက်င္ေက်ာက္ျဖဴျဖဴေပၚမွာ ကမၺည္းေရးထုိးေနၾကတာ။ ေရးထုိးၿပီးသားေက်ာက္ခ်ပ္ေတြကေဘးမွာ အထပ္ထပ္နဲ႔ရယ္။သုုိ႔ေပမယ့္ ေရးထြင္းလုိ႔ရယ္ ဘယ္မကုန္ စြန္႔လွဴၾကပုံမ်ားအားရစရာ။အဲဒီတတန္းလုံး ဘယ္ဆုိင္ၾကည္႕ၾကည္႕ ကမၺည္းခ်ပ္ ေတြ စီရရီ။လွဴဒါန္းမႈရဲ႕ အမည္နာမေတြကို မမွတ္မိေပမယ့္ အဆုံးသတ္မွာ ေကာင္းမႈဆုိတဲ့စ ကားႏွစ္လုံးက အလြတ္က်က္စရာမလုိေအာင္ အသားေသေနၿပီ။အဲဒီလုိ ေကာင္းမႈေကာင္းမႈနဲ႔ တသီတတန္းႀကီးဖတ္ၿပီးဗားကရာေခ်ာက္ထဲဆင္းသြားရတာခ်ည္းပဲ။ၿပီးေတာ့မွ အေနာက္ဖက္ ခ်ိဳးေကြ႕။ေဟမာန္လဖက္ရည္ဆုိင္မွာသူငယ္ခ်င္းေတြအတုံးအရုန္းနဲ႔ေလေသနတ္ပစ္ၾကတာညတုိင္း။ေန႔တုိင္း။ေန႔ေန႔ရက္ရက္ေတြ။ဗားကရာေခ်ာက္ႀကီးကၾကည္႕ရတာစကားသံေတြေလာက္ကိုရင္ခုန္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူးနဲ႔တူတယ္။ဒါမွမဟုတ္က်ိတ္ၿပီးေလွာင္ရယ္မ်ားရယ္ေနမလား။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀မ္းနည္းလုိ႔ပဲရယ္ရယ္။ေပ်ာ္ရႊင္လုိ႔ပဲရယ္ရယ္။အသံအနိမ့္အျမင့္မတူတာကလႊဲလုိ႔ တမ်ိဳးစီေကာင္းတယ္။တခ်ိဳ႕ကေျပာေလ့ရွိတယ္။“ဒီေကာင္ဒီေလာက္အူျမဴးေနတာမၾကာခင္ငုိရေတာ့ မယ္” တဲ့။ဒါဆုိဗားကရာႀကီးကိုလည္း ေမးၾကည္႕ဦးမွနဲ႔တူတယ္။တကယ္ငုိၿပီးၿပီလားလုိ႔။ တကယ္တတ္တဲ့သူေတြၾကေတာ့ ၾကည္႕ပါဦး။သူလည္းပန္းတိမ္သသမား၊ပန္းတဥ္းသမားေတြ လုိ တူေသးေသးေလးကုိင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့တာပါပဲ။“လူသားတစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ အျခား သူတပါးအား စာနာေထာက္တတ္သည္ဆုိလွ်င္ပင္ လူ႕ဘ၀စသည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္”တဲ့။“အ ျခားသူတစ္ပါး၏ ခံစားမႈကို စာနာေထာက္ထားကာ ေလ်ာ့နည္းသြားရေအာင္ေသာ္၎၊ေျပ ေပ်ာက္ သြားရေအာင္ေသာ္၎၊က်င့္ႀကံအားထုတ္ေပးျခင္းသည္ယဥ္ေက်းမႈပင္”တဲ့။ေနာက္ၿပီး သူ႕ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္ေနေသာအမႈသည္မ်ား၏ ကိုယ္တြင္း၌ ၀င္စားမၾကည္႕ႏုိင္ဟုဆုိပါကထုိ တရားသူႀကီးသည္ အျခားလုပ္ငန္းေျပာင္းလုပ္ရန္သာရွိေတာ့သည္”လုိ႔ဆုိခဲ့ေလရဲ႕။သူ႕နာမည္ ကဂ်ိဳးဇက္ေအ၀က္နာပါ။ဆရာခင္ေမာင္စိန္ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ပန္းတိမ္သမားလုိ၊ပန္းတဥ္းသမားလုိ ၊ တရားသူႀကီးလုိ တူကေလးတစ္ လက္ လုိအပ္ေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။သူတုိ႔တေတြလုိ ေလာကႀကီးအတြက္ လုိအပ္ေနတဲ့ေနရာ ေလးတစ္ခုမွာ ရပ္တည္ေနျခင္းမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ပါ။သုိ႔ေပမယ့္ လုိအပ္ေနတဲ့ တူကေလးတစ္ လက္ေတာ့ မျဖစ္မေန ၀ယ္ရပါဦးမည္။သုိ႔မွသာ မွန္ေဘာင္ထဲထည္႕ထားရမည္႕ ဓါတ္ပုံေလးအ တြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် တည္ရွိေစမွာမဟုတ္ပါလား။ စစ္ေသြးအိမ္ ၂၈-၃-၁၂ ည-၁၀း၂၁